Deep Down We Knew {&Triell}

Herinneringen, herinneringen. De spoorweg bracht er een zee van mee. Wolfstory voelde zo vreselijk lang geleden. Daar had ze het een en ander meegemaakt in de buurt van de spoorweg. De twee lange ijzeren banen met daar tussen balken. Hetgeen waar de zogenaamde trein overheen reed. Maar deze was al oud, leek het. Hier zou geen trein meer overheen rijden. In ieder geval, dat verwachtte ze niet. Mensen waren tot veel in staat. Pfioew, mensen! Wat was het lang geleden dat ze daar aan gedacht had zeg. Ow, de vele avonturen met Digo bij de mensen.
Deze herinneringen brachten een ongemerkt een glimlach op haar gezicht en daarna een traan. Waar was haar partner Digo? Een aantal dagen geleden was hij plots weg. Wat er gebeurd was?
Corax landde voor haar en kraste een paar keer om haar te troosten. Hij had ook veel gemis. Waar was Vulpa in godsnaam? Zij was al kwijt sinds de bosbrand. Sinds dat ze Serigala ontvlucht waren die hele tijd terug. God, hoeveel tijd was er verstreken? Best veel. In die tijd had ze pups gekregen en ze opgevoed met Digo tot ze oud genoeg waren om het nest te verlaten. Daarna waren ze alweer verder gereisd. Het was ook vreselijk om elke avond weer het wanhopige gekras van Corax aan te moeten horen. Shit, hij miste zijn vriendin vreselijk. Safrijn vreesde dat ze was gestorven in de bosbrand en had Corax verteld dat hij het ergste moest vrezen. Het duurde veel te lang en ze hadden nog niks van haar gehoord.

Na een tijdje lopen liep Safrijn nog steeds op de spoorweg. Corax in haar vacht genesteld om even rust te nemen. Half weggedoezeld.
De geur van Triell deed haar opkijken. De beweging die door haar lichaam ging, maakte de kraai weer wakker.
"Triell..." fluisterde ze ongelovig. Bij die naam keek ook Corax op. Triell was aardig bekend bij hem en Corax mocht de reu ook wel.
Safrijn zocht koortsachtig om haar heen naar de zwarte gestalte van de reu. Toen ze hem zag, zag Corax hem ook en kraste opgetogen.
"Triell!" fluistede ze opgelucht. Ze rende naar de reu en hoopte dat zij hem ook opviel. Corax had een voorsprong op de wolvin en had de reu al bereikt toen Safrijn nog maar net rende. De zwarte vogel kraste opgewonden en greep de vacht van de reu en bleef om hem heen cirkelen. Het zien van een bekende deed de vogel goed.
Toen Safrijn eindelijkaankwam bij de twee, kalmeerde Corax een beetje en landde tussen de twee in.
"Hey." zei ze verwonderd. Ze wist verder niet wat te zeggen.

Zijn poten volgden de rails in een slingerend pad, alsmaar verder zonder halt te houden. Hij wilde niet stoppen, hij gunde het zichzelf niet. Flashbacks van de bosbrand schoten door zijn kop. Hoe lang was het geleden? Een maand? Twee maanden? Vuur brandde voor zijn ogen, liet zijn herinneringen versmelten met de geur van verlies. Sinds die dag had hij rondgedwaald, op zoek naar zijn vrienden. En ondanks dat hij er een aantal had gevonden, woog de onzekerheid over de anderen zwaarder. Hij wist dat niets meer zo zou kunnen worden als dat het ooit was, maar diep van binnen bleef de hoop bestaan. Hij had Mindo, Merliah en Schemer gevonden. Het was mogelijk, er bestond een kans dat er meer hier naartoe waren gekomen. En hij wist dat hij niet kon rusten voordat hij hen had gevonden. Of in ieder geval de zekerheid had dat ze waren gestorven. Hij verdrong de gedachte, hoewel hij wist dat het heel goed mogelijk was. Hij had zelf de ramp maar nauwelijks overleefd. Het was onmogelijk dat iedereen om wie hij gaf hetzelfde geluk had gehad.

Vleugelslagen weerklonken tussen de bomen, en met een luid gekras stortte een kraai zich op hem. Hij trok aan zijn vacht en bleef bij hem in de buurt, hoewel hij waarschuwend gromde. Pas na een tijdje herkende hij de vogel. Corax. Met grote ogen keek hij naar de kraai, en de hoop in zijn binnenste werd sterker. Als Corax hier was, zou Safrijn nooit ver kunnen zijn. Tenzij.. Tenzij Corax haar kwijt was en nu toevallig hem tegen was gekomen. Hij verdrong de gedachte vlug en begroette Corax met een mengeling van vrolijkheid en bezorgdheid in zijn stem. Maar toen hij voetstappen hoorde, en hij een bekende zwarte gestalte op zich af zag komen, verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. Met een ongelovige blik keek hij hoe ze dichterbij kwam. "Hey," zei ze met een verwonderde klank in haar stem. Hij grijnsde. 'Safrijn,' was even het enige dat hij uit kon brengen. Hij wist dat hij er verschrikkelijk mager en afgepeigerd uitzag, maar zijn ogen straalden. 'Ik ben zo blij je te zien!'