family isn't always what it seems ( Triell)

Nu hij zeker wist ver genoeg te zijn gelopen kon hij weer een beetje ontspannen. Zijn vader zal hem hier nooit vinden. En dus kon hij zich op andere dingen consenteren. Weer gewoon spelen en ontdekken, zo als elke pup dat hoorde te doen. Hij was dan wel op zich zelf aangewezen. Maar dat hoefde niet te betekenen dat hij altijd maar bezorgd moest zijn. Vrolijk rende hij door het hoge gras. Dit was wel eens wat beter dan die nare koude sneeuw. En dat harde water dat zomaar weg kon vallen. Dit was inderdaad veel beter. Alles te danken aan Shyra. Zonder haar hulp had hij dit waarschijnlijk nooit gevonden. Troy beet in een van de groende sprieten en trok deze zo de grond uit. Verbaasd keek hij naar het gat in de grond. Was hij echt zo sterk? Zat er een gat in de aarde? Voorzichtig keek Troy in het gat. Gelukkig. In sommige gaten zat een gloeiend hete massa, het bloed van de aarde. Had hij gehoord. Maar in deze niet , gelukkig was hij nog niet sterk genoeg de aarde te laten bloeden. Dat zou wat zijn zeg! Dan zou hij zijn vader zeker aan kunnen. Nou ja , veel oefenen dan maar. Al kwispelend liep hij verder. Op een van de andere groene sprieten zat iets opmerkelijks. Nieuwsgierig liep hij er op af. Het was een klein diertje. Rode klepjes , met op die klepjes aan weerszijde drie zwarte stippen. Een driestip dus. Dat was een logische naam voor dit schepsel. De driestip wandelde rustig over de groene spiert. Troy bleef er aandachtig naar kijken. Tot de driestip van het blaadje af zijn neus op liep. De kleine pootjes kriebelde. Troy probeerde het nog tegen te houden. Maar helaas was het al te laat. Hij nieste en de driestip vloog weg. Teleurgesteld keek hij het diertje na. Jammer , hij had er graag langer naar willen kijken. Maar goed. Er waren vast nog wel meer interessante dingen in de buurt. Troy zetten een aanloop in en liet zich zich vervolgens met een grote vaart van de heuvel af rollen. De heuvels vond hij dan ook een van de leukste dingen aan dit gebied. Eenmaal beneden drong het tot hem door dat hij niet meer alleen was. Boven op de volgende heuvel zat een zwarte reu. Zich afvragende wat die daar deed beklom Troy voorzichtig de heuvel. Hij zou niet te dicht in de buurt komen. Je wist immers maar nooit of iemand van goede aard was of niet. Toen hij op een veilig afstandje en toch nog zo dichtbij mogelijk was gekomen begroeten hij de wolf. "Hallo daar." Zei Troy vrolijk. En keek de wolf die met zijn rug naar hem toe zat nieuwsgierig aan.

In gedachten verzonken nam hij rust op de kleine heuvel. Hij liet zijn ogen over het landschap gaan, maar concentreerde zich meer op zijn inwendige zicht. Hij was hier nu een aantal manen, en tot zijn verbazing en enorme opluchting waren veel van zijn vrienden hier ook aanbeland. Echter nog niet iedereen, en hij miste de roedel. Hij had een eed gezworen, zou niet rusten voordat hij wist wat er met iedereen was gebeurd. Hij had bijna het gehele gebied tussen de twee Sister mountains doorkruist, en was net teruggekeerd van een omzwerving buiten Infinity. Hij wilde het niet toegeven, maar hij keerde telkens terug naar dit gebied en niet zonder reden. Hij had niet gedacht dat er na Serigala nog een plaats zou komen waar hij zich thuis zou voelen, maar hoe meer hij leerde kennen van dit gebied, hoe meer hij het begon te beschouwen als een thuis, een plaats om naar terug te keren. Hij miste zijn broer echter, had hem al lange tijd niet gezien, evenmin als Safrijn en Aruba en vele anderen. Hij slikte even, hij zou snel weer vertrekken. Het was niet enkel zijn eed, maar ook het feit dat hij geen rust kón vinden totdat hij wist wat er met iedereen gebeurd was. Hij sliep slecht, zijn hoofd zat altijd vol speculaties over de mogelijke scenario's die gebeurd konden zijn. En tijdens zijn tocht op zoek naar anderen, was hij zijn derde verjaardag gepasseerd, zonder er aandacht aan te besteden. Het besef was pas later bij hem opgekomen. Drie jaar, lange jaren vol ontberingen. Te snel was hij als pup al gedwongen geweest volwassen te worden, te veel had hij meegemaakt. Hij was verbitterd en hard, maar op spaarzame momenten kon hij nog genieten van de kleine dingen. Zijn omgeving, een vriendschap, het waren de dingen die hem op de been hielden ondanks zijn uiterlijke en innerlijke littekens. Een zucht verliet zijn lichaam, hij miste de pup's van Ivy die hem als een vader hadden beschouwd. Hij miste Aruba, voor wie hij eveneens een vaderfiguur was geweest. Hij was volwassen nu, maar wist dat hij zich nooit meer zou overgeven aan de liefde. De gedachte aan de verloren pup's die hij ooit onder zijn hoede had genomen, was niet meer dan een herinnering.
"Hallo daar," klonk een vrolijke stem. Met een schok draaide hij zich om, vroeg zich af of hij aan het hallucineren was. Voor hem zat een kleine pup, met een lichtbruine vacht en opgewekt glinsterende ogen. Even wist hij zich geen houding te geven, hij bewoog even onzeker met zijn oren omdat hij zich herinnerde hoe afschrikwekkend hij eruit moest zien. De dikke littekens die zijn gezicht doorkliefden zouden iedere pup afschrikken. Toch probeerde hij zich vriendelijk op te stellen. 'Goedemorgen,' antwoordde hij met een warme klank in zijn hese stem waar hij lichtelijk versteld van stond. Hij had altijd al een zwak gehad voor pup's.

Toen hij op een veilige afstand stond besloot hij de zwarte reu te begroeten. Deze schrok er echter nog al van. Door de schrikachtige beweging deinsde Troy een beetje achteruit. Troy slikte even. Het was niet zijn bedoeling geweest de reu te laten schrikken. Hij had er alleen nog al eenzaam uitgezien zo in zijn eentje op een heuvel. En dus had Troy hem alleen maar willen opvrolijken. De reu draaide verward met zijn oren. Waardoor Troy niet kon pijlen of hij het nu erg vervelend vond zo geschrokken te zijn of dat het wel mee viel. Een beetje geschrokken staarde de pup naar de littekens die de wolf zijn gezicht tekende. Hij had medelijden met de reu. Al snel maakte zijn blik van angst plaats voor een met medelijden.  'Goedemorgen,' Zei de wolf met een stem zo vriendelijk dat ook de laatste restje angst vervloog. "Het spijt me zo meneer. Het was echt niet mijn bedoeling u zo te laten schrikken."  Zei hij en keek de reu onzeker aan. Het was duidelijk in zijn ogen te lezen dat hij het echt heel erg vond de wolf zo te hebben laten schrikken. "Ik wilde alleen , u zat daar zo alleen en..."Even zweeg hij en keek een beetje bedroeft naar de grond. "Ik wilde u alleen maar gezelschap houden."  Mompelde hij zachtjes. Troy hoopte dat de reu niet boos op hem zou worden. Al kon hij het wel begrijpen als dat wel het geval zou zijn. Maar hij had het eerlijk waar alleen maar goed bedoeld...

Voor een moment werd hij in verwarring gebracht door de verschijning van de pup. Hij had hem niet aan zien komen, was te diep in gedachten verzonken geweest. Onzeker draaide hij met zijn oren, hij wist zich geen houding te geven, het was te lang geleden dat hij iemand had ontmoet. Dat hij contact had gemaakt met een onbekende, en een pup.. De laatste keer dat hij gezelschap had gehad van een pup was toen hij nog bij Ivy en haar pup's was. Een steek van pijn schoot door hem heen, hij miste hen. Maar toen hij de angstige blik bij de jonge bruine reu zag, dwong hij zijn herinneringen weg. Hij begroette hem, was enigszins verbaasd dat er nog zoveel vriendelijkheid in zijn stem door kon klinken. Hij zag dat dit de pup wat op zijn gemak stelde, ondanks zijn afschrikwekkende verschijning. "Het spijt me zo meneer. Het was echt niet mijn bedoeling u zo te laten schrikken." In zijn ogen stond een verontschuldiging te lezen, het was duidelijk dat hij oprecht niet de bedoeling had gehad om hem te laten schrikken. "Ik wilde alleen , u zat daar zo alleen en..." De pup richtte zijn blik op de grond, en een warme glimlach verscheen op het gezicht van de zwarte reu. Ondanks zijn littekens, ondanks zijn verleden, kon hij nog glimlachen. Hij was ontroerd door deze pure bedoelingen van het reutje, de eerlijke vriendelijkheid raakte hem. "Ik wilde u alleen maar gezelschap houden." Triell ging liggen om op gelijke hoogte met de pup te komen, en om te laten zien dat hij ontspannen was en dat er niets meer van hem te vrezen viel. Vriendelijk keek hij hem aan. 'Geen probleem,' antwoordde hij kalm. 'Ik was alleen wat in gedachten verzonken, vandaar dat ik schrok. Mijn naam is trouwens Triell,' besloot hij, en weer overviel verbazing hem. Zo open was hij al in geen tijden meer geweest.

"Ik wilde u alleen maar gezelschap houden." Mompelde hij. Troy durfde de zwarte reu bijna niet meer aan te kijken. Zo bang dat hij was voor diens reactie. Hij hoorde dat de reu in het gras was gaan liggen. Heel voorzichtig keek hij op. 'Geen probleem,' Antwoordde de reu. Troy zuchtte opgelucht. 'Ik was alleen wat in gedachten verzonken, vandaar dat ik schrok. Mijn naam is trouwens Triell,'Vertelde de zwarte reu. Troy knikte. "Bedankt dat u me vergeeft , mijn naam is Troy."  Zei hij en kwispelde zachtjes. Hij keek Triell glimlachend aan. Iets maakte dat hij zich thuis voelde bij deze reu. Hij vond het wel prettig. "Mag ik weten waar u vandaan komt?" Vroeg hij nieuwsgierig. Benieuwd dat hij was naar de reu zijn verhalen. Hij hoefde ze niet te vertellen als hij dat niet wilde. Met iets simpels als hoe de reu zijn middag tot nu toe was verlopen zou hij al blij zijn. Troy dacht Triell wel aardig te vinden. Hopelijk was het andersom ook zo. En konden ze elkaar vertrouwen en verhalen delen en zo. Een echte vriend , dat had hij wel een beetje gemist.  

Hij stelde zich voor, verbaasde zich voor de tweede maal over zijn openheid. Tegenover pup's kon hij zich altijd anders gedragen, kalmer, minder geforceerd. Ergens deed hun onschuld en onwetendheid hem ook pijn, het feit dat ze nog niets wisten van alle onheil in de wereld. De lichtbruine pup knikte, er was al veel minder angst in zijn oranjeachtige ogen te lezen. "Bedankt dat u me vergeeft , mijn naam is Troy." Ook het laatste restje angst verdween nu uit de jonge reu, die blijkbaar de naam Troy droeg. Hij kwispelde met zijn kleine staartje en een glimlach verscheen op zijn gezicht, een gebaar dat Triell onwillekeurig weerspiegelde. Hij was blij dat Troy zich nu op zijn gemak voelde bij hem. Dat zorgde er voor dat hij zich zelf ook prettig voelde, de pup had een kalmerende werking op zijn gemoedsrust. "Mag ik weten waar u vandaan komt?" Oprechte nieuwsgierigheid klonk door in zijn stem. 'Je hoeft geen u tegen me te zeggen,' zei hij vriendelijk. Even richtte hij zijn blik in de verte, in het verleden, in zijn herinneringen. Hij voelde weerstand om ze allemaal weer op te gaan graven, om weer bloot te leggen wat hij zorgvuldig uit zijn gedachten had verbannen. Hij keek Troy aan, warm en rustig. 'Dus je wilt een verhaal?' vroeg hij, daar hij meende dat dit de intenties van de jonge reu waren.

"Mag ik weten waar u vandaan komt?"  Als de zwarte reu het niet zou willen vertellen dan was dat ook goed. Dat kon de pup zich immers best voorstellen. Hij had in het begin namelijk ook niet alles aan Shyra willen vertellen. Dus mocht de reu nog denken dat de gevaar school achter Troy dan was dat zo. 'Je hoeft geen u tegen me te zeggen,' Antwoordde de reu vriendelijk. Troy knikte even. Hij had het voor de zekerheid wel gezegd. Had hij de reu te oud ingeschat? Hoe dan ook beginnen met 'u' was nooit verkeerd. 'Je' kon overkomen als een vorm van disrespect. Maar goed , als Triell wilde dat hij 'je' zou zeggen dan zou hij dat voortaan doen. De zwarte reu keek naar de horizon. Troy volgde zijn blik en vroeg zich af waar de reu over na dacht. Misschien aan zijn verleden? Ach eigenlijk kon hij dat soort dingen ook alleen maar raden. Zo veel levenservaring had hij immers nog niet. De zwarte reu keek hem aan. Een blik waar hij niet voor hoefde te vrezen. 'Dus je wilt een verhaal?' Vroeg de reu. Troy knikte. "Graag , ik heb alle tijd." Zei hij en ging zitten ten teken dat hij er echt klaar voor was.