We're white foxes(Triell)

De donkere fabriek omsloot hem als een omhulsel van duisternis, vertrouwd. Het lege, onheilspellende gevoel dat hier haast tastbaar in de lucht hing voelde als thuiskomen. Een terugkomst in een donkere versie van zichzelf die lange tijd had overheerst, die duidelijke sporen had nagelaten en die hij nooit meer echt had kunnen loslaten. Hij liep van schaduw naar schaduw, zonder duidelijke gedachten in zijn hoofd en met de kalmte van een krankzinnige. Zijn adem was zwaar, uit zijn stappen sprak een ongekende rust en dezelfde bittere trek die zijn ogen weerspiegelden. Hij herkende het gevoel uit eerdere dagen, en masker van emotieloosheid, een pantser om zich in de verschuilen wanneer de chaos en pijn te erg werd. Hij had de hoop opgegeven om ooit nog een ander thuis te vinden dan in deze bittere droefheid. De indringende geur van teer en oude olie bedwelmde zijn zintuigen, paste op een vreemde manier bij de apathisch voorkomende blik en de kracht waarmee elke stap de grond raakte. Hij was mager, zijn ribben waren te zien onder zijn rafelige en stoffige vacht. In zijn ogen scheen een vreemd licht. Hij voelde een gevoel van waanzin opborrelen dat enkel de kans kreeg te ontkiemen in deze omstandigheden, de momenten dat hij zich volledig van zichzelf afsloot. Hij sloeg een moment zijn blik neer, en toen hij weer voor zich keek zag hij een subtiele verandering in de omgeving. Een extra schaduw die bewoog tussen het donker, de bekende voetstappen van Mindo. Een rilling trok over zijn ruggengraat. Hij had twee opties. Vluchten, zodat ze hem niet in deze staat zou hoeven te zijn, of haar onder ogen komen en hopen dat ze hem gerust zou stellen. Toen hij haar goudkleurige ogen ontwaarde en de zachte blik zag, kon hij niet anders dan uit de schaduwen treden. De eerste barst in zijn schijnbaar ondoordringbare pantser was gemaakt. "Hey Triell," sprak ze met zachte stem, hij ontwaarde een lichte onwennige ondertoon die hij herkende, ook hij was eenzaam in het gebied. "Waar heb jij gezeten?" Haar neus tegen de hare bracht nog een barst in zijn masker van kalme krankzinnigheid. Hij ademde zwaar, probeerde terug te komen naar de manier waarop hij zich normaal gesproken aan anderen presenteerde. Weg uit de paranoïde afsluiting van zijn gevoelens. 'Mindo,' antwoordde hij zacht, en besefte hoe gebroken zijn stem klonk. Hees als altijd, maar met een ondertoon van wanhoop en gedwongen hardheid. Hij sloeg zijn ogen neer, klemde zijn kaken verwoed op elkaar om zichzelf bij elkaar te rapen.

Onder normale omstandigheden had hij zijn zwakheid vervloekt, maar een vreemde apathie was over hem neergedaald, behorend bij het pantser dat hij om zich heen had gesloten. De wolvin, degene die hem misschien wel het meest dierbaar was, duwde zacht haar neus tegen de zijne. Er verscheen een barst in zijn schild, de wolvin wist als geen ander hoe ze tot hem moest doordringen. Maar of het haar ook zou lukken op een duistere, gesloten dag als deze, dat wist hij niet. 'Mindo,' antwoordde hij met zachte stem op haar begroeting, en besefte hoe gebroken zijn stem klonk. Dezelfde heesheid als altijd in de klank, maar tevens een ondertoon van harde, bittere wanhoop die hij zorgvuldig had verborgen. Hij sloeg zijn ogen neer, probeerde met opeengeklemde kaken zich weer enigszins bij elkaar te rapen. Maar Mindo duwde zijn kop omhoog met haar snuit, hij kon niet protesteren, een tweede barst in zijn afstandelijkheid. Hij keek in haar gouden ogen, slikte en voelde zijn emoties naar het oppervlak borrelen. "Hou toch op met jezelf zo te kwellen." De vertrouwde klank van haar stem was zacht, maar er was een zekerheid aanwezig die hem er van weerhield te protesteren. "Het is oké om emoties te uiten, hoe moeilijk het soms ook is." Hij kon zijn blik niet afwenden, hoe erg zijn instincten hem daartoe probeerden te dwingen. Hij voelde iets knappen in zijn binnenste, ademde zwaar en een trilling schoot door zijn rug toen zijn masker in scherven van hem af viel. Hij bleef achter zoals hij was, fragiel. Licht trillend op zijn poten in het zwakke schijnsel van buiten, de kleur van haar ogen. Gebroken, onzeker, en met bitterheid doordrongen. Hij keek haar aan, keek haar enkel aan en toonde zijn breekbaarheid.

Hij voelde zijn weerstand langzaam afzwakken. Met ieder woord dat ze sprak, met elke beweging, elke glinstering van haar lichte gouden ogen. Hij probeerde zich ertegen te verzetten, hij mocht niet zwak zijn, moest niet egoïstisch zijn. Hij klemde zijn kaken op elkaar, een een donkere schaduw trok in zijn ogen. Woede, naar binnen gericht. Hij moest zich sterk houden. "Het is oké om emoties te uiten, hoe moeilijk het soms ook is." Ze wist hem te vangen met haar ogen. Hij boorde zijn nagels in de grond. Wilde wegkijken, de barsten in zijn masker helen en zichzelf weer hard krijgen. Maar haar blik, ze hield hem vast, en hij voelde dat hij niet genoeg kracht had om zichzelf weer op te sluiten. Met een gekwelde blik liet hij het pantser van zich af breken, toonde zichzelf. Zijn uitstekende ribben, stoffige vacht, moedeloze blik. Zijn poten trilden, hij kon niets meer verbergen. Hij ademde zwaar, dwong de tranen weg en trachtte vergeefs het trillen te stoppen. Een flauwe glimlach verscheen op haar gelaat, en hij voelde en doffe pijn in zijn borst, wist dat zij ook hulp nodig had, dat hij dit nu niet van haar kon eisen. Mindo drukte zich tegen hem aan, hij voelde haar vacht de zijne verwarmen en keek haar dankbaar aan. Duwde zijn neus in haar vacht en snoof haar vertrouwde geur op. Hij had zijn kwetsbaarheid getoond. Nog nooit was hij zijn zwakheid onder ogen gekomen met een ander als gezelschap. Zelfs bij Ivy had hij zich steeds sterk gehouden, de rol van wakende vader op zich genomen. Maar hij kon het niet meer, uitputting stroomde door zijn aderen. "Waarom doe je dit Triell?" Haar stem klonk niet verwijtend, er was enkel de vraag. "Wie mis je?" Ze nam afstand en keek hem aan. Hij sloeg zijn ogen niet meer neer, had niets meer voor haar te verbergen. Een zucht trilde door zijn lichaam. 'Ik mis.. Ik mis het gevoel van veiligheid,' begon hij zacht, met hese stem. 'Ik mis een thuis, een plek waar ik naar terug kan keren. Ik mis onbezorgdheid, vreugde, de schoonheid van alles dat ik nu slechts in grijstinten zie.' Even slikte hij, tranen welden op in zijn ogen. 'Maar het meest mis ik degenen van wie ik hield, en die ik nooit meer terug zal zien. Het gevoel dat ik niet opnieuw zal kunnen ervaren.' Zijn woorden stierven langzaam weg. Hij doelde niet enkel op Chula en Ivy. Aan de klank van zijn stem was te horen dat hij niet alleen aan die soort liefde dacht. Tevens de pure vriendschap met Safrijn en Digo, zijn broer Schemer, zijn pleegpup's, Aruba. Een verbitterde en treurige trek verscheen op zijn gezicht. Hij voelde het gemis samentrekken in zijn buik, verlangde naar verlichting van de pijn die altijd met zich mee moest dragen.

Een last viel van zijn schouders, de woorden waren eindelijk verder gekomen dan de benauwde kamers van zijn gedachten. Hij toonde haar zijn zwakte, vormde zijn pijn tot de woorden die benoemden wat hem gesloten en afstandelijk maakte. Wat hem de slaap ontnam en de oorzaak was van zijn magere en gebroken aanzicht. Zijn stem was onvast, donkere ondertonen die de droefheid en moedeloosheid omzetten in klank. Hij vertelde, slechts enkele zinnen en toch verder dan hij ooit was geweest van zijn afstandelijke geslotenheid. Hij openbaarde zijn breekbaarheid, vertrouwde haar. Toen de laatste woorden wegstierven en er een glans van tranen over zijn ambergouden ogen verscheen, zag hij bij haar dezelfde fragiele gevoeligheid. Tranen verlieten haar goudkleurige ogen en trokken sporen van meevoelendheid over haar wangen. Ze stak haar snuit in zijn vacht, en hij legde zijn kop op haar rug. Liet haar vertrouwde geur en het gevoel van haar vacht hem kalmeren. Langzaam begon het trillen minder te worden, en de eerste traan verliet zijn ooghoek en belandde in haar vacht. "Ik ken het." Haar stem gebroken, zowel de klank als de betekenis van de woorden deden hem pijn. "Maar nog niet alles is verloren." Een verlangen, een vleugje onzekere hoop was hoorbaar in haar stem. "Digo is hier, samen met Safrijn. Ik heb Shyra en zelfs Aruba geroken. Ze zijn hier ook." Even was hij te verbluft om iets te zeggen. Aruba.. Hij had haar zo gemist. Hij spiegelde haar waterige glimlach, een hoopvolle en dankbare glinstering verscheen in zijn ogen. "Bovendien kunnen we de goede tijden opnieuw beginnen." Hij hoorde weer de hoop, met onzekerheid als ondertoon. Hij keek haar aan, schonk haar een glimlach waaruit bleek hoe dankbaar hij haar was. Hij knikte, duwde met zijn neus tegen haar wang om een traan er af te vegen. 'Dat is wat we zullen doen,' antwoordde hij. Haar kleine vlammetje van hoop was op hem overgeslagen, maar zonder hulp zou hij het niet brandende kunnen houden. Onzekerheid stond nu ook in zijn ogen, hij keek haar aarzelend aan. 'Maar.. ik weet niet zeker of ik het alleen kan,' sprak hij eerlijk zijn gedachten uit, en sloeg beschaamd zijn ogen neer.

Ze sprak. Reeg woorden aan elkaar en vormde daarmee zinnen, beelden, gevangen stukjes hoop. Haar warme toon en hoopvolle ogen voegden zich bij de gesproken taal, een communicatie creërend die verder ging dat de simpele nood om dingen mede te delen. Woorden die niet ontstonden om ergens naar te refereren, om simpele dingen te verduidelijken en samen te kunnen werken. Waar deze speculatieve woorden de oorzaak konden zijn van misverstanden, waren ze ook de bron van hoop en kracht. Hij stemde met haar in, voelde zich in zijn geest versterken ondanks de erbarmelijke toestand van zijn lichaam. Deze wolvin, ze gaf hem kracht. Hij glimlachte. De littekens trokken samen door dit gebaar, dat zijn gelaat hem onwennig toestond. Veel tijd was verstreken sinds hij dit voor de laatste maal had laten zien, en hoewel zijn vaardigheden in deze emotionele uiting tekort schoten, was het duidelijk gemeend en oprecht. Hij duwde zijn neus tegen haar wang, veegde een achtergebleven traan weg. Haar ogen stonden hoopvol, verblijd door zijn instemming, maar vonden ook haarscherp de onzekerheid die achter de woorden was schuilgegaan. Hij trok even met zijn oren, wilde zijn zorgen eigenlijk niet uitspreken. Maar de verachting jegens zijn zwakheid verloor het van de wens zich naar haar open te stellen, iets dat hem eerst met angst had vervuld maar wat hem toch zo veel verlichting bracht. 'Maar.. ik weet niet zeker of ik het alleen kan,' sprak hij eerlijk zijn gedachten uit, en door schaamte bevangen sloeg hij zijn ogen neer. Mindo raakte even zijn neus aan, en toen hij voorzichtig opkeek zag hij haar glimlachen. "Dan doen we dat samen." Haar stem klonk zacht, geruststellend. Hij slikte even, de woorden waar hij heimelijk op had gehoopt raakten hem meer dan verwacht. Nu hij zich had blootgesteld leek hij zo veel sneller vatbaar voor emotie. Een glans kwam over zijn ogen, het getuigde van dankbaarheid en bewogenheid. "Als je dat wilt, natuurlijk," voegde ze er aan toe, onzekerheid in de grondtonen van haar stem. Hij glimlachte, een traan zamelde in zijn ooghoek. Niet van verdriet, ditmaal. Hij duwde zijn neus tegen haar wang. 'Maar natuurlijk,' waren zijn woorden. 'Niets liever.' Zijn woorden waren niets meer dan een fluistering, voor de wind om te horen.