Something isn't right. . . [ Triell & TTP]

Onderwerp: Something isn't right. . . [ Triell & TTP] wo apr 29, 2015 7:36 pm

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Kalm wandelde hij over de gras velden. Kylan was bij Safrijn in het hoge noorden. En dus had hij een paar dagen vrij. Wel goed , om even tot rust te komen. Dat kon hij wel gebruiken. De schok van de dood van Sucic had hem redelijk uitgeput. De vrolijke Digo was redelijk uit hem geslagen. Niet dat hij nu alles heel pestimistisch benaderde. Maar eerder kalm en achterdochtig. Niets was zomaar meer oké. Het vertrouwen in de wereld was er redelijk uit. Digo ziet zich zelf op het zachte gras van de top van de heuvel neer komen. Even sloot hij zijn ogen en overdacht wat er zo al de laaste tijd was gebeurd. Echter duurde dit niet al te lang. Een bekende geur , een glinstering uit het verleden. Triell... Digo opende zijn ogen en wende zijn blik naar de zwarte reu die van uit de verte kwam aan lopen. Wat had hij die zwarte pluizebol lang niet meer gesproken. Digo was razend benieuwd hoe het met de reu ging. Hij hoopte beter dan de vorige keer. Langzaam stond hij op. Voorzichtig vertrok hij zijn mondhoeken tot iets wat een glimlach moest voorstellen. "Hallo Triell, wat lang geleden. Hoe is het met je?" Vroeg hij vriendelijk. Maar toch anders als anders. Zijn stem klonk leger. De echte krachtige warme klank was er uit. Er uit geslagen door zijn eigen geweten. Het was immers zijn schuld...

|Mood; Something isn't right. . . |Words; 238 |Company; Triell |Notes; zodra ik het hier aangeef mogen er meer wolven het topic betreden |

Het gras voelde verzachtend onder zijn gebarsten voetkussentjes. Hij was fysiek nog steeds niet helemaal hersteld. Zijn ribben staken uit en zijn vacht was ruig en onregelmatig, maar er lag een glinstering in zijn ogen die ondanks dat wel levenslust verraadde. Zijn gelaat ernstig als altijd, maar minder droefgeestig, minder bezwaard. Uit zijn passen sprak niet langer de lusteloosheid die hem zo lang in zijn greep had gehad. Dit alles was te danken aan Mindo, die hem hoop had gegeven en een zodanig sterke vriendschap dat hij er echt op durfde te vertrouwen. De velden strekten zich voor hem uit, leken de belofte van oneindigheid en tijdloosheid in zich te dragen. Toch was er iets onheilspellend aan het gebied de laatste tijd. Er zat een vreemde geur verweven met de lucht, die hem in verwarring bracht.

Voor hem doemde de gestalte van een andere wolf op, en al snel herkende hij het silhouet. Digo. Hij versnelde zijn pas tot een rustige draf, het was lang geleden dat hij de reu had gesproken. De laatste keer was hij er slecht aan toe geweest. Hij vertraagde zijn stappen weer toen hij hem naderde, en zag dat de witte reu opstond. Hij bleef staan, zag dat Digo een poging tot glimlachen deed die erg geforceerd oogde. Een bezorgde frons vormde zich in zijn voorhoofd. Wat was er met hem aan de hand? Waar de reu normaal gesproken straalde van levenslust, was hij nu opmerkelijk kalm, haast uitgedoofd te noemen. "Hallo Triell, wat lang geleden. Hoe is het met je?" De stem van zijn vriend klonk nog altijd vriendelijk, meer veel minder vast, hij miste aan kracht. Verward trok de zwarte reu met zijn oren. Bezorgd keek hij Digo aan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij zacht, diens vraag gedachteloos negerend.

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Digo keek de reu ietwat geëgerd aan toen zijn vraag compleet werd genegeerd. Het was een gek tavareel. Triell met een bezorgde frons en Digo met een nonchalante gezichtsuitdrukking. Een wernkbrauw opgetrokken de ander ietswat drijgender naar benden dan normaal. En zijn mondhoeken naar beneden die voor een haast nerveus tintje zorgde. Hoorde het niet andersom te zijn? Een onbreekbare witte reu die voor zijn vriende zorgde? "Sucic is dood , dankzij mij." Klonk het. Op een toon die niet bij Digo thuis hoorde. Ijskoud , als een hard feit dat niet meer uit de wereld te verhelpen was. Geen spoor van verdriet was terug te vinden in zijn stem. Alleen maar de harde toon van zelfverwijt. Het klonk haast verwijtend naar de zwarte reu toe. Alsof die er iets aan kon doen. "Maar dat is niet het enige waar ik me nu mee bezig hou , het is die lucht." Digo hief zijn kop op en staarde naar de strak blauwe hemel boven hen. "Iets is niet goed. Het ruikt niet meer natuurlijk." Meteen keek hij weer terug. Recht in de ogen van Triell. "Waar kom je vandaan? Ruikt het daar ook anders , erger?" Vroeg hij. Of nou ja , vroeg? Het klonk eerder als een bevel om het te vertellen. Het was ook van belang. Er zat ook haast achter. Iets was hier goed mis en hij moest weten wat. Eerder zou hij Triell niet de tijd gunnen om ook maar een woord over Sucic te zeggen.

|Mood; i'm losing it. |Words; 251 |Company; Triell |Notes; x |

De gelaatsuitdrukking die gevormd werd op Digo's gezicht was er één die hij nooit had verwacht bij zijn vriend. Verbolgen, ogen vol zelfverwijt maar een geforceerde nonchalante houding. Het was alsof hij in een spiegel keek, zo moest hij er ook uit hebben gezien na de dood van Chula. Hij wist niet wat hij er mee aanmoest, zijn oren schoten naar achteren in onzekerheid en verwarring. Wat was er in godsnaam gebeurd? Het antwoord liet niet lang op zich wachten. "Sucic is dood , dankzij mij." Kil, emotieloos. Een rilling trok over de ruggengraat van de zwarte reu. Hij was niet in staat iets uit te brengen, voelde een koude angst in zijn buik ontstaan. Dit wenste hij niemand toe. Hij was er zelf doorheen gegaan, en had koste wat het kost willen voorkomen dat anderen hetzelfde zouden moeten doormaken. En nu, Digo, die altijd zo sterk en opgewekt was. Uitgerekend hij moest nu dit verlies dragen. Het deed hem pijn zijn vriend zo te zien, maar hij had zijn kansen tot reageren al verspilt. "Maar dat is niet het enige waar ik me nu mee bezig hou , het is die lucht." De witte reu wendde zijn blik af naar boven, en hij knikte. Iets voelde verkeerd, onbehaaglijk, als een zeurende pijn. "Iets is niet goed. Het ruikt niet meer natuurlijk." Zijn blauwe oog boorde zich in de amberkleurige ogen van Triell. "Waar kom je vandaan? Ruikt het daar ook anders , erger?" Hij begreep dat de reu nu niet wilde of kon nadenken over het verlies van Sucic. Hij had zijn aandacht ergens anders op gestort, misschien om niet continu herinnerd te worden aan wat er was gebeurd. 'Bij de fabriek was het erger. Maar overal hangen sporen van onheil in de lucht, ik weet niet wat het is,' mompelde hij, nadenkend heen en weer lopend.

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Het was naar om Triell zijn ontzag te zien na het uitspreken van de zo waar drukkende woorden. Digo wist dat er geen ander zou zijn die zo goed wist wat hij doormaakte als Triell. Maar zelfs dat haalde hem niet over er openbaar met de zwarte reu over te spreken. Even ontstond er een moment van stilte. En nog voor zijn vriend er op kon reageren ontnam Digo hem die optie. "Maar dat is niet het enige waar ik me nu mee bezig hou , het is die lucht." Iets was mis. Het rook niet meer natuurlijk. Niet zo als het hoorde. Het had iets dreigends , wat hem niet beviel. Dit was meer dan zomaar even een stinkende lucht. De dreiging hing nu al een paar dagen rond en waaide maar niet over. Digo keek Triell weer aan. Er was duidelijk in zijn ogen te lezen dat de zorgen zijn warmte en zorgzaamheid weg hadden geschoven. Hij was ongeduldig en eiste een verklaring. Het was een blik waar je moeilijk nee tegen durfde te zeggen. "Waar kom je vandaan? Ruikt het daar ook anders , erger?" Beval hij de zwarte reu. Het was duidelijk dat hij alleen een zinnig antwoord op de vraag zou waarderen. 'Bij de fabriek was het erger. Maar overal hangen sporen van onheil in de lucht, ik weet niet wat het is,' Antwoordde Triell. Enkele seconde staarde hij zijn vriend aan. “De fabriek…” Dat was het! De fabriek was de oorzaak , dat moest wel. “Ik ben ooit eens in de fabriek geweest. Er staan daar tonnen van tweepoters met dingen er in. Ze liggen daar onder een dikke laag stof. Wat zou betekenen dat men het daar gedumpt heeft. En als tweepoters iets dumpen… Zou het kunnen dat..” Digo keek Triell geschrokt aan. Hopende , wensende dat het niet waar was. “Heb je iets gezien? Een karkas of zo? Iets anders abnormaals?” Vroeg hij er haastig achteraan. Lichtelijk in paniek door alles wat hem zo plots overviel. Als het zo was dan moesten ze hun pack genoten waarschuwen. En er achter komen welke gebieden er besmet waren. En zelfs al wisten ze dat , wat was dan de oplossing voor deze verspreiding?

|Mood; Worried |Words; 371 |Company; Triell |Notes; x|

"Waar kom je vandaan? Ruikt het daar ook anders , erger?" Strakke ogen die hem aankijken, honger naar feiten, zekerheid. Het was een gevoel dat hij sterk deelde, en hij was tevens blij dat het onheilspellende gevoel in zijn onderbuik niet slechts een illusie was. Hij dacht een moment na. 'Bij de fabriek was het erger. Maar overal hangen sporen van onheil in de lucht, ik weet niet wat het is,' mompelde hij, met een frons op zijn voorhoofd liep hij heen en weer, hopend hierdoor beter na te kunnen denken. “De fabriek…” Triell keek zijn vriend even aan, en merkte dat tegelijk met het besef van de reu hij het ook begon te begrijpen. Of, in ieder geval, een mogelijk scenario kreeg langzaam vorm in zijn hoofd. “Ik ben ooit eens in de fabriek geweest. Er staan daar tonnen van tweepoters met dingen er in. Ze liggen daar onder een dikke laag stof. Wat zou betekenen dat men het daar gedumpt heeft. En als tweepoters iets dumpen… Zou het kunnen dat..” Hij knikte, de woorden spraken zijn gedachten uit. Bij de fabriek was het tot nu toe het ergste geweest, het leek een logische verklaring. Maar.. als er dergelijke troep verspreid zou worden, was er niets mee te beginnen. Ze zouden sterven, hoogstwaarschijnlijk. Zijn eigen geschokte blik zag hij weerspiegeld in Digo's ogen. “Heb je iets gezien? Een karkas of zo? Iets anders abnormaals?” De zwarte reu groef in zijn herinneringen. Een duistere blik verscheen in zijn amberkleurige ogen, en een bittere trek krulde zijn mondhoeken omlaag. Hij knikte. 'Een gestorven hert, ik wijdde de stank aan maden of iets dergelijks. Maar het was vlak bij de fabriek en.. nu ik er zo naar terugdenk was het niet door een roofdier om het leven gebracht.' Hij vervloekte zijn onvoorzichtigheid, wenste dat hij het eerder had gezien. Maar waar hij in de bewegingen van Digo lichte paniek zag, blijf hij zelf ijzig kalm. Helder blijven redeneren, hield hij zichzelf voor. 'We moeten de pack waarschuwen,' besloot hij. Er was behoefte aan een duidelijk plan. 'Ik ga richting de fabriek, het gebied doorzoeken op eventuele besmettingen. Jij blijft hier en roept de pack om ze naar veilig gebied te brengen. Goed?' vroeg hij om instemming van de witte reu.

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Zodra Digo zijn theorieën verder hardop overdacht keek zijn vriend hem begrijpend aan. Ze hadden dus het zelfde scenario te pakken. “Heb je iets gezien? Een karkas of zo? Iets anders abnormaals?” Vroeg hij. Zoekende naar meer aanwijzingen. Ze konden er maar beter snel achter komen wat er nu precies aan de hand was. Digo keek de zwarte reu bezorgd aan toen diens gezichtsuitdrukking in negatieve zin veranderde. Triell knikte even ten teken dat hij inderdaad wat gezien had. 'Een gestorven hert, ik wijdde de stank aan maden of iets dergelijks. Maar het was vlak bij de fabriek en.. nu ik er zo naar terugdenk was het niet door een roofdier om het leven gebracht.' Vertelde hij. Digo slikte. Dat was het bewijs. Hun theorie zou dus heel goed kunnen kloppen. Maar wat nu? Hoe lang was dit al bezig en hoe zouden ze het kunnen stoppen? Lichtelijke paniek kwam in hem op. Bang om nog meer dierbaren te zullen verliezen. Hij wist niet goed hoe veel tijd er verstreken was. Maar het moest veel zijn toen Triell hem weer bij de wereld haalde door een plan voor te stellen. 'We moeten de pack waarschuwen,' Digo knikte. Dat sowieso. In de pack zaten ze meeste dierbaren. Ook moest de pak trouw aan elkaar zijn. Ze moesten de pack als eerste waarschuwen. 'Ik ga richting de fabriek, het gebied doorzoeken op eventuele besmettingen. Jij blijft hier en roept de pack om ze naar veilig gebied te brengen. Goed?' Vroeg Triell. Even dacht hij na. Maar knikte vervolgens. “Pas wel op dat je zelf niets op loopt. En neem de zieken mee na iets dergelijks wat afsluitbaar is. Een grot of zo. Dan kan de ziekte zich niet door de pack verspreiden. Ik weet haast zeker dat er in het Tundra gebied zo’n grot is. Wees snel terug , deste minder kans op nieuwe besmettingen.” Sprak hij op serieuze toon. Hij wilde Triell het eigenlijk niet aan doen de besmette wolven met zich te nemen. Maar hij wist dat hij de zwarte reu niet tegen kon houden. En dus konden ze dit alleen maar zo veilig mogelijk doen. “Zie ik je binnen 5 dagen weer terug in ons gebied?” Vroeg hij , ietwat streng. Het verliezen van een Bèta kon de pack nu niet gebruiken.

|Mood; Worried |Words; 384 |Company; Triell |Notes; x|

» family isn't always what it seems ( Triell)
» Needles(Triell)
» Deep Down We Knew {&Triell}
» We're white foxes(Triell)
» [GZ] Pups Triell x Mindo