Silence [Open]

De wind woei zachtjes door haar vacht, en het water klotste rustig over haar voorpoten heen. Voorzichtig haalde ze eens diep adem, en genoot van de stilte om haar heen. Al veel te lang had ze in spanning geleefd, rust had ze nu ook wel een keertje verdiend. En ze zou er van genieten. Hoe kort hij ook duren zou. Oh, wat ging ze er van genieten. Ze durfde het zelfs aan om even haar ogen te sluiten, en slechts naar het zacht klotsende water te luisteren. "Zo, dus dit is nou rust." mompelde ze, eerder tegen haar zelf dan tegen iets of iemand anders. Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat de zon bijna haar laagste punt had bereikt. Het strand werd in een rood oranje-achtig licht gehuld, en ze voelde de temperatuur alweer dalen. Het water begon hoger te komen, en reikte nu al tot haar achterpoten. Als ze nog langer bleef zitten, was ze binnen de korste keren doorweekt. Ze zuchtte, en stond op om weg te lopen. Maar ze kreeg plotseling het gevoel dat iemand naar haar keek. In een klap was alle spanning weer terug, en ze besefte dat hij eigenlijk nooit weg was geweest.