are you lost? [open]

Met trage passen slenterde de reu over het perron. Zins hij dit gebied was binnen gelopen begreep hij waarom Sam zich liever hier bevond dan langs de kustlijn. Het gebied had een soort koude tijdloze leegte die hem wel aansprak. Alsof je de wacht had over duizenden vergeten zielen. Tristan was namelijk de laatste paar dagen de enige die het perron bewoonde. De kustlijn was inderdaad veel te levendig. Met een klein zuchtje liet de reu zich op de koude stenen neer komen. Hij twijfelde een beetje , zou hij zich aansluiten bij Sam? Natuurlijk leek het hem wel wat maar dan zou hij wel zijn vrijheid moeten inleveren. Hij wist het gewoon nog niet. Misschien zou de zwarte reu hem overhalen.  Misschien ook niet. Tristan spitsen zijn oren.  Poot stappen kwamen steeds dichterbij.  De geur van de wolf was voor hem onbekend.  De bruine reu trok zijn bovenlip een beetje op. En keek minachtend naar het dier dat kwam aanlopen.   " Wat denken wij hier te komen doen?" Grauwde hij. Zijn staart wiepte heen en weer. Ten teken dat hij niet echt blij was met het bezoek.  

Ondanks de waarschuwingssignalen die hij afgaf bleef de wolf domweg zijn weg naar hem toe vervolgen. Tristan legde zijn oren een beetje in zijn nek ten teken dat hij echt niet in was voor bezoek. 'Ik wilde u niet storen. We zijn op doorreis naar het hoge noorden en ik was op zoek naar een tijdelijke plek om te rusten voor mijn moeder ik en mijn zusje weer verder trekken.'Zei de reu. "Ten eerste stoor je me toch echt behoorlijk!"Gromde Tristan geërgerd. Hij had geen zin in bezoek. Deze familie was totaal aan het verkeerde adres. Hij kon ze niet toestaan. Het was vlak bij Kuolema gebied. Als Sam er achter zou komen was hij er geweest. Bovendien was hij in een uiterst botte stemming. "En nee je bent aan het verkeerde adres. Dit is geen gebied voor families. Dus verdwijn alsjeblieft!" Snauwde hij bits en keek de reu doordringend aan. Elke seconde dat het dier langer voor zijn neus zou staan zou Tristan kwader worden. Vandaag was hij in een stemming dat hij gemakkelijk in staat zou zijn geweld te gebruiken om zijn doel te bereiken.   

Gelukkig kwam de boodschap duidelijk over. Maar precies toen ze wilde vertrekken viel de wolvin. Tristan zuchtte. Hopelijk zou het nu niet nog langer duren voordat de familie vertrok. Door de val kwam de wolven pup prcies voor zijn poten terecht. Tristan wierp het dier een gevaarlijke blik toe. Die maakte meteen dat hij terug bij zijn moeder kwam. De bruine reu grijnsde vermaakt. Beter zo. Die pup moest leren waar ze thuis hoorde. Tristan wierp een blik op de reu en de wolvin. "Hey gaat het nog langer duren of gaan jullie nu gewoon weg?"Gromde hij waarschuwend. Normaal had hij misschien zelfs wel geholpen. Maar zijn dodelijke humeur maakte hem pissig en uiterst asociaal. Tristan was eerder uit op ruzie dan op vrienden.

Het was een groot familie drama daar zo om de hoek. Moeder kon blijkbaar niet meer overeind komen. ‘Hoelang zou het duren?‘Goh , wat zielig nou. Ook de pup had er genoeg van zo te horen. "Ja inderdaad hoe lang gaat dit nog duren."Bromde hij. De wat jongere reu ging beschermend voor de wolvin staan. ‘ Je ziet toch zelf ook wel dat ze pijn heeft!‘ Gromde hij. Tristan snoof even. Hij stond op van zijn plaats en liep dreigend op de wolf af. Wat dacht die wel niet? Dat hij de baas kon gaan uithangen? "Ja dat zie ik en daarom verzoek ik jullie nog een keer vriendelijk om nu te vertrekken , anders is zij zo meteen niet de enige die pijn heeft." Gromde Tristan en ontbloten zijn tanden naar de reu. Hij legde zijn oren in zijn nek en keek de reu fel aan. De boodschap was duidelijk : opzouten of hij zou de familie persoonlijk dit gebied uitwerken. Plots verscheen er een valse grijns op zijn snuit. Die geur die hij op pikte. Sam was in de buurt! Dit kon nog leuk worden. "Ik vraag het nog een keer , of jullie gaan nu weg of ik roep mijn vriend er bij en dan kijken we of we er samen uitkomen." Het klonk als een geweldloos voorstel. Tot je Sam kende. Tristan zwiepte zijn staart heen en weer. Deels geërgerd deels vermaakt.    

Hij had ze nog gewaarschuwd. Maar nee. De jonge reu gaf het blijkbaar niet op.  'We gaan pas zodra onze moeder weer op haar poot wat gewicht kwijt kan, Eerder kan ik je helaas niet blij maken met ons vertrek.'Zei hij. Tristan keek hem nijdig aan. 'Mam ik ben bang.'Hoorde hij de pup zeggen. Tristan grijnsde vals. "Ik zou maar luisteren naar je pup. Je hebt het recht om bang te zijn."Snauwde hij richting de jonge reu. En ontbloten zijn tanden. Die familie moest weten waar ze me te maken hadden! Tristan keek om. Daar uit het struikgewas kwam de zwarte reu met de blauwe ogen. Zijn grote 'vriend' was er! Hij grijnsde vals. Wat een geluk! Sam wilde vast wel helpen deze lastbakken uit de weg te ruimen. Even gaf Tristan een kort knikje als teken van dank. Hij was blij met de extra hulp. "Ach wat schattig toch Tristan. Een lief familietje!" Zei de zwarte reu lief. Tristan grijnsde even maar zuchtte vervolgens. "Zo lief zijn ze niet. Ik heb ze al meerdere malen gevraagd om te verwijderen maar ze luisteren niet." Vertelde hij klagelijk. Sam zijn uitdrukking veranderde meteen. Tristan mocht die uitdrukking op de snuit van zijn vriend wel. "Ik zou maar doen wat hij zegt."Sprak Sam ijzig. Tristan grijnsde. Zijn donkergroene ogen vonkelde. "Ik vraag jullie nog een keer om weg te gaan of.." Even zwiepte hij geërgerd met zijn staar. "Dan loopt het niet goed af!"Beet hij de jonge reu fel toe. Vlak voor de snuit van het beest liet hij zijn kaken op elkaar klappen. En gromde dreigend. Als de familie nu nog niet weg zou gaan hadden ze echt een probleem.      

Zijn morsgroene ogen boorde zich in die van de jongere reu. De boodschap was duidelijk. Weg of anders... Zijn geduld met de familie was op. Tristan boog zijn oren naar achter en gromde dreigend. Zijn gezichtsuitdrukking was niet meer zo als de zwarte reu hem zou kennen. Niet lachende met dat gestoorde tintje in zijn ogen. Nee , ijskoud. Een spoor van emotie. En een doffe blik in zijn ogen. Ten teken dat hij weggezakt was in zijn eigen wereldje vol woede. 'Ook zal zou ik willen. Onze moeder kan nog niet lopen.' Klonk de overslaande stem van de jonge reu. Wat een 'lef'. Hij hoorde Sam zijn poten zich verplaatsen. Beleefd deed hij een stapje opzij. In een flits zag hij de zwarte reu langs hem heen springen. Sam had zich boven op de jonge reu gestort. Tristan grijnsde.  "Laatste kans"Hoorde hij Sam zijn dreigement. Maar Tristan had zijn kans schoon gezien. Stilletjes sloop hij richting moeder en pup. Met een simpele beweging wist hij de pup bij zijn moeder weg te schuiven. En stond nu tussen moeder en pup. Naar beide liet hij een dreigende grom horen. Met hem viel niet te sollen. Hoe sterk de band tussen moeder en pup ook zou zijn. Als de jonge reu deze kans zou verspillen , had Tristan hier een schone kans de pup van zijn moeder te ontdoen. Ze was zwak en Sam zou wel rekening houden met de jonge reu. Zo had ze niemand meer en kwam het op haar eigen verdediging aan. Die niets meer voorstelde natuurlijk. Even wisselde hij oogcontact met Sam. Het plan was duidelijk. Nog een kans of anders...    

De keuze van de familie was duidelijk geweest. Dit zou nog een mooi spel worden. Zodra deze keuze was gemaakt liet de moeder de pup vluchten. Daar had hij geen enkele problemen mee. Zo'n klein keffertje was toch niet veel aan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Sam de jonge reu aanvloog. Hij grijnsde vals. Die jonge reu zou het niet halen. Tristan wende zich tot de moeder. Hij keek haar vuil aan. "Zo dus je kunt blijkbaar toch lopen."Spuugde hij haar toe. Ze had er al voor gezorgd dat haar zoon om het leven kwam. En nu zou ze er spijt van krijgen dat ze niet eerder was opgestaan. Tristan gromde dreigend terug. Agressief hapte hij in haar voor poten. Zodat ze helemaal niet meer zou kunnen staan. Daarna drukte hij haar tegen de grond en beet zich vast in haar hals. Al snel proefde hij de bittere voldoening van bloed. Tristan beet door en liet zijn tanden verder in de hals zakken. Hij hoopte dat het Sam ook zo gemakkelijk af ging. Toen hij de nek had gebroken en dus klaar was smeet hij het lichaam zonder ook maar een glimpje respect weg en keek zijn vriend tevreden aan. Dat kwam er van als je niet wilde luisteren.