Onderwerp: Whatever happens to me , i won't decide your time of death [open] wo apr 29, 2015 9:52 pm
Misselijkmakend zuur , het moest er uit. Alles moest er uit. Uit alle macht probeerde hij zijn maaltijd naar boven te halen. Dit was niet goed , helemaal niet goed. De haas die hij begin deze morgen op had gegeten moest iets onder de leden hebben gehad. De lucht in de omgeving stonk er naar. Alles leek naar die zelfde afschuwelijke walm te ruiken. Dit kon niet goed zijn! Angst bekroop hem. Wat had hij in hemelsnaam gedaan? Hij was de groep besten een paar dagen gelden gevold de gray area in. Maar was het hem dan echt niet opgevallen? Verwoed schudden Wolfie zijn kop. Nee, een paar dagen geleden leek er niets aan de hand. Met grote ogen van angst keek hij om zich heen. Zijn ademhaling vluchtig , zijn zintuigen op scherp. De dood leek hem te bekruipen. Hij kreeg de haas niet naar buiten. Na nog een paar verwoede pogingen gaf hij het op. Pijzend staarde hij naar de grond. Dit was niet goed. Wolfie beet op zijn lip en dwong zich zelf op te staan. Lopen. Weg , dit gebied uit. Trillend van angst draafde hij over de houten planken. Nog nooit was de dood mentaal zo dichtbij geweest. Iets in hem was opnieuw gebroken. Iets in hem had hem opnieuw tegen de vlakte gesmeten. Zijn levendigheid compleet weg , even als zijn eetlust. Een geëerde grom verliet zijn bek. Hij moest weten wat er was. Hij had hulp nodig. Maar ook nu weer blonk het keiharde feit. Er was niemand. Wolfie had iemand. Iemand die om hem zou geven. Niemand die nog aan hem dacht. Het brak hem. Het verscheurde zijn persoonlijkheid meer dan. Had hij die tijd niet achter zich gelaten? Was het dan nog altijd niet over? Wolfie begon steeds sneller te rennen. In de hoop ergens te komen. Gewoon ergens , een uitweg! Wanhoop raasde door zijn lichaam. De wereld om hem heen vervaagde ze nu en dan. Verder zonk hij weg in zijn eigen gedachten. Een doffe klap. Heel even maakte zijn lichaam zich los van de grond. Het was een moment van ongekende verlichting. Om enkele seconde later op de ijzeren zij reling neer te klappen. Wolfie had zijn tegenligger al lang niet meer opgemerkt. Het hert rende geschrokken een andere kant op en verdween de begroeiing in. Wolfie bleef , bijna levenloos , liggen. Hopende dat dit niet de laatste keer was dat hij zijn ogen zou sluiten.
Whatever happens to me , i won't decide your time of death [open]
