I'll bring hell to this place|OPEN

The devil is rising

» Het geluid van nagels die over de betonen vloer gleden klonk door de hele zaal, het echode door de donkere fabriek heen. Reduan ziet zijn blauwe kijkers over de zaal heen glijden tot hoever hij kon zien in het duister en grinnikte even. Het was een geweldige plek, altijd donker en met vele goede schuilplekjes. Iets waar elke ex-lid van The Aeron van hield en waar ze zich veilig voelde. The Aeron stond erom bekend dat ze leefden in de schaduwen en eigenlijk vooral s'nachts actief waren wanneer de lucht donker gekleurd was. Ze waren meesters in sluipen en zichzelf onzichtbaar maken voor anderen, om zichzelf zo plotseling mogelijk te laten verschijnen en anderen de stuipen op het lijf te jagen. De zes jarige reu draaide zijn lichaam en begon een van de vele trappen op te lopen, zijn ogen waren goed genoeg gewend aan het donker, ze waren erop getraind. Hij ging naar de bovenste verdieping toe en liep daar langs de reling door een gang heen. Vanaf hier had hij nog uitzicht op de begaande grond en kon hij ook nog alles in de gaten houden. Zijn oren hielden alle geluiden goed in de gaten al waren dat er niet zo veel. Hij liet zijn bek een beetje open vallen en liet zijn tong eruit hangen terwijl hij op zijn gemakje door wandelde. Hij wilde eigenlijk kijken of hij hier misschien zijn eigen roedel zou kunnen creëren, als hier genoeg sterke wolven waren die dezelfde regels als die van The Aeron aankonden. Hij zou alleen een beter leider worden en hij zou nooit die domme fout maken die Duncan gemaakt had, door verliefd te worden. Liefde was zijn dood geweest, hij had Maiya gespaard en natuurlijk zou zij terugkomen om het hem betaalt te zetten naar wat hij haar had aangedaan. Hij had haar moeten doden wanneer hij de kans had maar dat kon hij niet. Voor die zwakte zou Reduan niet op zijn knieën vallen, bovendien was zijn partner hem al ontnomen en zag hij een partner alleen als iemand die hem een nageslacht kon geven, geen liefde. Dat klonk misschien een beetje wreed maar het was de sleutel naar een goede leider. Hij ging een bochtje om en stopte in het midden wanneer hij voor de deur stond. Hier legde hij zijn grote lichaam op de metalen vloer neer en keek hij met zijn blauwe ogen naar de ingang van de fabriek. Mocht er iemand binnenkomen kon hij diegene een warm welkom geven. Hij grinnikte even vals waarnaar hij zijn kop op zijn poten legde...

The devil is rising

» De aanwezigheid van een andere wolf bleef voor de reu zeker niet lang onopgemerkt, hij was erop getraind in de schaduwen te leven en zijn reukvermogen had zich aangepast op het constant leven in het duister. Hij was niet vaak overdag actief tenzij hij moest reizen en ergens snel moest komen, alleen dan zou hij de optie overwegen het daglicht te benaderen. Nee, voor de rest bleef ze reu het liefst op de donkerste plekjes. De fabriek was daarom gewoon geweldig, het had genoeg donkere hoekjes waarin hij zich dag en nacht zou kunnen verstoppen. Hij bleef gewoon kalm op de koude vloer liggen, sterker nog, hij liet zich helemaal vallen tot hij op zijn zij lag, languit over de vloer heen. Het was niet om zich kwetsbaar op te stellen, nee zeker niet, hij was alert genoeg om snel te reageren moest deze wolf hem iets aandoen. Correctie, wolvin, de geur was duidelijk van een teefje afkomstig. Ze grijnsde breed terwijl hij de geluiden in de gaten bleef houden. Het klonk alsof alsof ze erg veel last had van de stof aangezien de paar keer moest niezen, niet dat het gek was ofzo. Nee, er was hier ook gewoon veel stof, het prikte ook zijn eigen neus. Hij wist de drang om te niezen alleen wel te onderdrukken. Steeds dichterbij kwam het teefje tot hij hoorde dat ze stil was gaan staan. Zachtjes trok de reu zijn lichaam weer van de grond af en ging hij weer normaal liggen, zachtjes bromde hij hierbij. Hij keek het teefje aan met zijn ijs blauwe ogen en een duivelse grijns op zijn gezicht. My oh my, daar stond het bruine teefje dan van bijna de helft van zijn leeftijd. Toch, bleef hij de oude charmante Reduan die het altijd wel leuk vond om in het gezelschap te zijn met het vrouwelijke geslacht. Ze had haar oren naar wat geïrriteerd naar achteren getrokken en leek niet al te comfortabel met de situatie. ‘Goede-‘ Begon het teefje waarnaar ze een blik naar buiten liet gaan om vervolgens het woord af te maken. ’avond’ Maakte ze het af en Reduan grijnsde breed naar het teefje. Hij stond nu zachtjes op en strekte even zijn lichaam, hij was ook de jongste niet meer, wanneer hij even had gelegen had begon hij het wel te merken. Hij deed wat stapjes naar haar toe en het laatste licht van de dag - wat al niet zo heel veel meer was aangezien het al behoorlijk donker was - scheen over zijn zwarte vacht heen. De vele littekens die de zwarte reu over zijn gespierde lichaam had werden ook zichtbaar. Het zou zo wel duidelijk zijn dat Reduan niet een wolf was waarmee je graag een gevecht wilde hebben, dat je beter geen ruzie met hem wilde zoeken. "Goedeavond?" Vroeg hij nu met een charmante grijns aan de teef. "Sorry, mijn fout, maar ik hem nooit echt te betekenis van 'goedeavond' begrepen." Zei hij nu terwijl hij nog een paar stappen in haar richting deed. Hij liet zijn kop een beetje laag voor zijn borst handen en liet zijn bek een beetje open hangen. "Want wat is er nou zo 'goed' aan deze avond?" Vroeg hij nu wat filosofisch aan het teefje met een uitdagende grijns. "Het is gewoon een avond zoals elke andere, er is niets bijzonders aan en er is zeker niets goeds aan." Sprak hij nu met een duivelse blik in zijn ogen. Nou ja, dat lag er ook weer aan. Stel je voor, misschien was deze teef wel helemaal geen watje en bleek ze toch redelijk interessant te zijn. Al hij later een eigen roedel op oprichten in dit gebied, eentje die het hele gebied binnen no time zou overheersen, dan kon hij maar beter een beetje op zoek gaan naar wat mogelijk leden...

The devil is rising

» Het teefje keek hem koeltjes aan wanneer hij begon met met praten, oke goed, zijn manier van doen schrikte haar dus niet af. Iets wat hij totaal niet erg vond, nee, hij was juist opzoek naar wat wolven die stevig op hun poten stonden. Hij ogen bleven de teef doordringen aankijken terwijl hij heel filosofisch aan het praten was over te betekenis van het woord 'goedeavond'. Het puur bedoeld om te testen hoe het teefje erop reageerde, of ze het misschien af schrik wekkend vond of dat ze er gewoon brutaal op in zou gaan. Reduan deed dit altijd wanneer hij een nieuwe wolf ontmoette en niet zijn tanden meteen al in wolf zijn nek boorde, hij wilde graag weten wie er voor hem stond. Dan kon hij beter inschatten van wat hij kon verwachtten van iemand, dan stond hij niet voor verassingen, iets wat hij haatte. Dit terwijl hij er juist voor zorgde dat hij zelf slecht te doorgronden was door anderen waardoor zijn eigen acties juist altijd verassingen waren. Het teefje greens liefjes terug naar hem en hij trok zijn mondhoeken langzaam omhoog tot een bredere grijns. 'Niks, er is niks goeds aan deze avond.' Begon het teefje en aandachtig luisterde de reu naar haar. Hij probeerde haar zo veel mogelijk te doorgronden om erachter te komen wat voor persoonlijkheid het teefje had. 'Maar je zegt het om het wolven toe te wensen, zie jij al wolven voor je die een gesprek beginnen met 'slechteavond!' ? ik namelijk niet' Vroeg ze hem nu en zachtjes begon hij te lachen, het was een erg lage lacht aangezien de reu ook een behoorlijk zware stem had, die ergens ook altijd heel charmant klonk. Oke, hij moest toegeven, hij mocht het teefje wel. De manier waarop ze reageerde op hem stond hem wel aan. Lekker eigenwijs en brutaal, zeker iemand die hij moest herinneren voor als hij zijn roedel zou gaan opzetten. Dit zou hij namelijk niet meteen doen, nee, hij zou alle nodig voorbereidingen maken om de roedel net zo succesvol te maken als The Aeron. Alleen hij zou het beter gaan doen als zijn broer, veel beter, hij zou zijn hart niet weggeven aan een gestoorde teef. Nee, die fout ging hij niet maken. Het teefje keek hem schamper aan en wist blijkbaar niet wat Reduan ermee wilde bereiken. "Vergeef mij, ik ben bang deze beleefdheden mij nooit aangeleerd zijn." Zei hij nu grijnzend met zijn charmante zware stem terwijl hij nog een stap dichterbij de teef zette. Hij liet nu zijn blik opnieuw even over het teefje glijden alleen nam hij nu meer te tijd om alles goed in zijn geheugen te printen. "Waar ik vandaan kom kennen je sowieso al geen beleefdheden." Zei hij nu wat met een klein lachje om het nog even wat te verduidelijken. Wanneer het teefje zichzelf voorstelde ging ze ook zitten en bleef ze hem goed in de gaten te houden. Hij knikte even en liet zijn blik kort 'uit beleefdheid' naar de grond gaan. Hij wilde niet de indruk wekken dat hij haar wat aan zou doen, want eerlijk gezegd wilde hij haar ook niets aandoen. Nee, daar vond hij haar te interessant voor. "Reduan, maar zeg gerust Red, zo noemen de meeste mij tenslotte." Zei hij nu terwijl hij ook op de betonnen vloer ging zitten. Zijn blauwe ogen zochten al snel die van haar al weer op en keken haar aan met een grijns op zijn gezicht. Hierna keek hij even om zich heen. "Prachtig he, wat voor een grote gebouwen die mensen kunnen maken." Sprak hij nu terwijl het misschien wel een beetje te horen was in zijn stem dat hij haar aan het uittesten was. Hij keek haar in zijn ooghoeken weer aan. "Don't you like it?" Vroeg hij nog aan haar terwijl hij ook zijn kop weer in haar richting draaide..

The devil is rising

» Het teefje bleef hem koeltjes aankijken terwijl hij zijn ogen nog eens over haar lichaam liet glijden, hij wilde haar goed onthouden voor wanneer hij zijn plannetje zou gaan inzetten, iets wat waarschijnlijk nog een hele tijd zou duren, hij wilde namelijk goed voorbereid zijn om zijn helse roedel te gaan starten die dit gebied binnen no time zou bezetten, hij zou heersen over het gebied net zoals zijn broer had gedaan over Avarice. Hij kon wel merken aan het teefje dat ze zich nog niet echt heel erg op haar gemak voelde, hij gaf haar hier gelijk in ondanks dat hij niet van plan was haar iets aan te doen. Hij was enkel geïnteresseerd in haar bondgenootschap. Ja, hij gebruikte liever het woord bondgenootschap in plaats van vrienden, Reduan deed namelijk niet aan 'vrienden', dat maakte iemand zwak. Reduan gaf niet om iemand, gewoon helemaal niet. Hij gebruikte 'vriendschappen' meer om zichzelf naar de top de hijsen en als een soort tactiek. "Aangenaam dan, Red' Sprak ze nu met vriendelijkheid in haar stem maar hij kon er ook heel stiekem wat uitdaging in vinden. Dat maakte dat hij breed moest grijnzen, aha, dat ging de goede kant op. "Aangenaam," Sprak hij nu op een manier waarop je kon merken dat hij het woord niet echt vaak had uitgesproken, hij leek namelijk niet heel zeker te zijn over zijn eigen uitspraak. Toch bracht hij hier ook een zekere charme in mee, zoals hij dit altijd deed met zijn zware stem. Hij was ook altijd bezig met de het proberen indruk te maken op teefjes met zijn charme, hij bedoelde er nooit iets mee, hij vond het alleen erg leuk om wat met ze te sollen. Ze trok een wenkbrauw op wanneer hij begon over de fabriek, wat Reduan een zeer mooi gebouw vond. Al leek Mindo het hier niet echt mee eens te zijn, nou ja, jammer voor haar dan. Ach ja, als hij haar later tot zijn roedel zou laten zou ze zich hier maar over heen moeten zetten, dacht hij zo. Hij was namelijk echt van plan om die roedel te gaan starten ook al was het pas over een paar jaartjes. Hij zou dan wel al wat oud worden maar dat maakte hem vrij weinig uit, hij zou het wel voor elkaar krijgen, oud of niet. "Eerlijk gezegd vind ik er niets aan" Sprak ze maar wel met een glimlachje op haar snuit. Reduan keek haar vragend aan met nog steeds wel een flinke grijns op zijn gezicht. Ze vond het niet aan? Dat had hij al verwacht maar ja, zij kende de voordelen misschien niet die een plek als deze voor zich had. De voordelen van de schaduwen van de duisternis. "Ik moet mensen en hun gebouwen niet zo. Ze gebruiken... dingen die niet zouden moeten bestaan." Ging ze verder terwijl ze even haar blik liet rusten op een van de machines die in hun buurt stonden. Reduan knikte eventjes instemmend terwijl hij haar aan bleef kijken met zijn ijsblauwe ogen. "True," Gaf hij kort toe waarnaar hij weer even zijn mondhoeken omhoog trok en zijn tanden hierbij een beetje ontblootte, niet uit agressie maar hij grijnsde gewoon zo breed. "Toch, zitten er ook genoeg voordelen aan, geloof me." Zei hij nu grinnikend, hij hield echt van dit soort plekken. De muffe geur, het donker en het stof. Het was ze perfecte plek voor de reu die wel hield van een beetje drama in de omgeving. Ondertussen had hij ook al wat aandacht gelegd op andere geluiden die ergens in de fabriek plaatsvonden. Er was nog een andere wolf aanwezig, hij had hem al lang en duidelijk opgemerkt. Blijkbaar was het ook een beetje een kluns aangezien hij telkens hoorde dat hij ergens tegen aan liep. "Geef mij maar liever ve-" Begon Mindo weer maar kapte deze zin af doordat de andere aanwezige zich liet zien. Reduan liet zijn blik afglijden naar het jonge reutje. Goh, wat aan jonkies hier. Niet dat daar wat mis mee was, nee, jonkies kon ze nog makkelijker dingen aanleren. Hij grijnsde breed naar het witte reutje. "Umm... excuse me?" Begon hij waarbij Reduan even zijn wenkbrauw optrok en wachtte op wat hij zou vragen. "Weet een van jullie waar...." Ging hij verder maar stopte zijn zin ook alweer. Hij keek naar de uitgang en dat bleek ook te zijn wat hij zocht. "Laat maar," Riep hij er daarom ook vlug achteraan. Reduan grinnikte even kort en wilde wat zeggen maar Mindo bleek hem voor te zijn en liet wat van zichzelf horen. "Hallo, I guess?" Zei ze grinnikend tegen het jonge reutje en even kort liet Reduan zijn blik weer op Mindo vallen om vervolgens weer het reutje aan te kijken. "Well, hello there, son." Zei hij toen met een wat duivelse grijns. Hij wist dat veel mensen zich konden irriteren aan die bijnaam, daarom gebruikte hij het ook vaak. Jammer genoeg, waren er ook best veel die het prima leken te vinden, al boeide het hem eigenlijk ook niet zo heel veel hoe ze erop reageerde, hij gebruikte de bijnaam gewoon bij de jongere reutjes..