a warm meeting in a cold place [Aruba]

Haar ogen waren nergens op gericht terwijl haar poten zich voort bewogen. Ze zag er vreselijk uit, en voelde zich zelfs nog slechter. Maar toch trok ze zichzelf stap voor stap verder. Ze had moeten rusten neer ploffen op het zachte gras op haar poten.
Maar ze kon het niet.
Het vuurtje dat altijd in haar borst had gebrand was aanzienlijker kleiner dan dat het was een tijd terug. En het enige wat er voor zorgde dat het bleef branden was de gedachte. De gedachte aan de wolven die zich achter deze berg zouden kunnen bevinden. Honger was voor haar een  zwakte geworden. Een simpele zwakte die ze kon negeren, net als vele andere dingen. Ze mocht niet stoppen met zich voortbewegen, ze kón het niet. Ze was zo vreselijk ziek van zichzelf, ze zou zichzelf nooit vergeven wat ze had gedaan. Ze had degen die er altijd voor haar waren verraden. Ze was blindelings met vreemden meegegaan. Ze was zo naïef geweest, zó naïef.
De wolvin merkte de tranen die de pijnlijke herinnering hadden meegebracht pas op toen ze op de grond vielen. Ze was zonder dat ze het door had gestopt met lopen, en kraamde zachtjes bijtende  woorden over zichzelf uit. Boos over het feit dat ze zo sloom was. Straks was het weg, het enige stukje hoop weg. De geur van een bekende, die over de berg was heen geblazen. Het was zwak, en nauwelijks merkbaar. En of ze het had verbeeld wist ze niet. Maar wat ze wel wist was dat ze gek zou worden als ze nog één nacht zonder hen zou moeten leven.
De pijnlijke gedachte dat ze haar niet meer wilde knaagde aan haar, maakte haar langzaamaan kapot. Maar ze zou hen vinden, ze moest weten of ze nog leefden. Of ze gelukkig waren...

De berg die voor haar lag was groot, en waarschijnlijk moeilijk beklimbaar. Maar ze was bang dat als ze er omheen liep, ze het geurspoor kwijt zou raken. Bovendien zou ze van daar uit in moeten kunnen schatten hoe groot het gebied was dat ze betrad. Een vriendelijke reiziger had haar verteld  dat het de naam Infinity droeg. De wolf had haar verteld dat er sinds een korte tijd een aantal wolven naar toe waren gegaan, en zich daar hadden gevestigd. Ze zouden het kunnen zijn. Het was een gedachte dat samen met de geur haar op de been hield.
De wolvin haalde diep adem en begon de berg te beklimmen.

Het koste haar enorme moeite om haar kop er bij te houden. De kou en honger vraten aan haar. Ze was zwak en klein terwijl de tocht hard en lang was. Toch wist ze na uren zwoegen de top te halen. Hoe zou ze zelf niet kunnen zeggen. Misschien was het simpelweg hoop. Hoop was een ziekte die je de mooiste dingen kon laten bereiken, maar die je ook even makkelijk kapot kon maken.
De zon was aan het ondergaan toen ze aankwam op een kleine open plaats was de zon net onder aan het gaan. Ze was verbaast te zien dat het daar helemaal helder was, omdat ze eerst een hele tijd door de Mist had gelopen. Maar nu besefte ze zich dat het wolken waren geweest, en dat ze zich nu boven hen bevond. Even benam het zicht haar de adem. De warme, oranje zon verlichtte de wolken en de eenzame paar bergtoppen die er doorheen staken. Het was simpelweg prachtig.
Maar wat ze daarna hoorde was honderd keer mooier dan het uitzicht. "Goedenavond Aruba."hoewel Wolfie zijn stem neutraal was, en niets in zijn houding echt aangaf dat hij blij was haar te zien, gloeide er voor het eerst sinds tijden weer licht in de ogen van de kleine wolvin. Even bleef ze zo staan, naar de witte reu starend. En toen stormde ze op hem af. Tranen vielen van haar wang terwijl ze zich vastklampte aan de witte vacht van de reu. Later had ze zichzelf verafschuwd voor die egoïstische actie, maar op dat moment kon ze daar niet over na denken. Hij was echt en hier. Dat was het enige wat door haar hoofd spookte, en met moeite wist ze woorden uit te brengen. "W-Wolfie, het spijt me zo" Ze stapte weg van de reu en durfde hem niet aan te kijken. Ze verbeet haar tranen en haatte haar eigen zwakte.

Ze was zo bang voor zijn reactie dat ze hem niet aan kon kijken. Haar actie was dom geweest, besefte ze nu. Het was behoorlijk naïef geweest om te denken dat Wolfie haar actie van net niet raar zou vinden. Maar toen, op dat moment had het haar niets uitgemaakt. Ze had een eiland gevonden in de oneindige oceaan, ze greep zich vast aan de hoop dat ze misschien weer normaal verder zou kunnen leven. Het was op het moment het enige wat haar op de been hield. "Wat spijt je? Ik snap niet wat je bedoeld." ze keek hem van haar stuk gebracht aan. Zijn stem was best vriendelijk geweest. Hij keek haar vragend aan, maar Aruba beantwoordde die blik alleen maar met een soort gelijke."Ik bedoel wat spijt je , je bent me toch niets verschuldigd? Niet zolang ik me kan herinneren." Het laatste mompelde hij. Aruba zocht naar de woorden, maar geen van hen klonken goed in haar oren. Het was allemaal een vaag en verdraaid verhaal, hoe moest ze het ooit goed uitleggen? Ze was zo bang dat hij zijn rug naar haar toe zou draaien en kwaad weg zou lopen. En hoewel ze het uit wilde leggen, kwamen de woorden niet uit haar bek. "Je zou in de toekomst beter voor je zelf moeten zorgen. " Concludeerde hij hard op. "Kom , ik heb eten en onderdak voor je. Het is denk ik wel van belang dat je deze tocht kunt na vertellen. Waarom was hij zo aardig?
Aruba bleef stil staan terwijl hij haar wenkte te volgen. Ze haalde diep adem voordat de woorden stroom uit haar bek kwam. "Het spijt me omdat ik nooit achter jou en alle andere wolven aan ben gekomen."ze haalde even diep adem voordat ze verder ging. "De brand verjoeg me uit Serigala, net als jou en vele anderen waarschijnlijk. Ik wilde ook komen.. maar ik kwam een andere wolf tegen. Hij vertelde me allemaal prachtige verhalen en ik was zo dwaas met hem mee te gaan." ze moest diep adem halen om niet nogmaals in tranen uit te barsten, vermoeidheid maakte haar fysiek en emotioneel zwak. "Ik heb iedereen, inclusief jou, achter gelaten zonder om te kijken en ben blindelings meegegaan met een of andere vreemdeling, die me daarna heeft verraden. Daarom spijt het me...." Ze trilde lichtelijk op haar poten, vreselijk bang dat de witte reu kwaad zou zijn.