Howl for help and to join the pack! (Triell)

De sneeuw bracht verkoeling voor zijn gebarsten en pijnlijke pootkussentjes. Hij had lang gelopen, weinig gegeten. De tocht had hem nog verder vermagerd, en zijn vacht stond in slordige plukken overeind. Toch kon hij op zijn spierkracht vertrouwen. Mager en pezig, zo was hij altijd geweest. Echter sinds twee jaar zag hij er afschrikwekkender uit. Een norse, bittere blik in zijn amberkleurige ogen. Zijn gezicht volledig doorgroefd met scherpe lijnen die de vrolijkheid uit zijn gezicht banden. Een fysieke herinnering die verhaalde van de dood van zijn eerste liefde, en zijn poging datzelfde lot te bewandelen. Even schudde hij zijn vacht, hij richtte zijn gedachten op zijn omgeving om er niet aan te hoeven denken. De variatie van Infinity bleef hem verrassen. Tussen de twee bergruggen was werkelijk veel mogelijk, van stranden en loofbossen tot deze besneeuwde plaatsen. De lucht was grijzig, maar niet zwaar, er zat geen sneeuw in de wolken. Zelfs hier was de lente te merken.

Een vreemd schouwspel ving zijn blik. Bevroren water ving het licht, en zond het gebroken terug naar de wereld. Grillige flikkeringen ontstonden en het spel van licht en schaduw wekte de illusie van beweging. Toch was het een versteend beeld, en het ontbreken van het bulderen dat normaal gesproken te horen was bij een waterval zorgde voor een akelig luide stilte. Deze werd doorbroken door het ijle, onzekere geluid van de huil van een pup. Meteen schoten zijn oren omhoog, waakzaam en bezorgd. Hij zocht het geluid, wat redelijk dichtbij was, en vond een kleine beweging in het bevroren meer. Hij begon te rennen. Het ijs hield hem net, dankzij zijn geringe gewicht en lichtvoetige passen. Een scheur in het ijs versperde de weg tussen hem de pup, en met een soepele sprong belandde hij op het drijvende stuk ijs. Zonder verder te aarzelen en de tijd de kans te geven zijn slag te slaan, pakte hij de pup bij har nekvel en sprong verder, terug op het vaste ijs. Nog een stukje liep hij door, het ijs testend onder zijn voeten totdat hij er zeker van was dat het sterk genoeg was. Daar zette hij de pup neer, en met een geruststellende blik keek hij het teefje aan. 'Hier is het ijs stevig genoeg,' zei hij, zijn stem vriendelijk ondanks zijn afschrikwekkende uiterlijk. Hij besloot zich voor te stellen om de pup verder op zijn gemak te stellen. 'Mijn naam is Triell.'

Vlug zette hij de pup neer op sterker ijs, controleerde het een extra maal en kon concluderen dat hij gelijk had. Hier was het veilig. Hij richtte zijn blik weer op de pup. Het was een jong teefje, met een lichte vacht in gebroken wit en een grijzige plek rond haar schouders. Ze was mager, en haar grote donkere ogen stonden angstig. Even trok Triell nerveus met zijn oren. Lag het aan zijn gestalte? Zijn onverzorgdheid, zijn littekens die de zachte hoeken uit zijn gezicht haalden en hem een bitter en hard voorkomen gaf? Hij stelde zich voor, dacht dat de pup zich misschien meer op haar gemak zou voelen wanneer ze zijn naam wist, wanneer hij zich een open houding aanmat. Er kwam echter geen reactie, en ze deinsde een paar passen achteruit terwijl de angst niet uit haar ogen verdween. Haar hele lichaam drukte het uit, oren plat en ligt door de poten gezakt, staart tussen de benen. Ze leek langs hem heen te staren, verstijfd van angst? Vast in een herinnering? Hij ging zitten, ontspande zijn schouders om er minder afschrikwekkend uit te zien. Eveneens keek hij de pup niet recht aan, nam een zo min mogelijk bedreigende houding aan. Geen effect echter. De stilte duurde voort, en het teefje begon te trillen op haar poten. Een bezorgde frons verscheen op zijn voorhoofd, wat was er met haar aan de hand? Voorzichtig liet hij zijn kop enigszins zakken om op gelijke hoogte te komen. 'Hey.. wat is er aan de hand?' Zijn stem was zacht, kalm, vriendelijk. Hij hoopte dat hij haar kon helpen, maar daarvoor zou hij eerst zekerheid over de situatie hebben.

Weer leek de kleine pup zijn woorden niet te horen, maar schrok desalniettemin op. Weer de angst in haar ogen die hem pijn deed, ze probeerde achteruit te deinzen maar struikelde. Het gladde ijs, en aan haar magere gestalte te zien ook de honger, begonnen zijn tol te eisen van het teefje. Hij wist niet hoe hij haar kon bereiken, zijn woorden leken geen effect te hebben en ze leek zelf te bang om te spreken. Toch zou hij graag iets voor haar doen, het lag in zijn instinct en eveneens in zijn verantwoordelijkheid als Bèta van de Tundra Pack. Een kwetsbare wolf moest geholpen worden, dat was een regel die hij consistent hanteerde. En kwetsbaar was ze, deze pup die zo angstig voor hem week ondanks zijn pogingen kalm en vriendelijk over te komen. Hij ontspande zijn spieren, bracht zijn oren enigszins naar achteren om een minder bedreigende lichaamstaal uit te zenden. Het leek te werken, in ieder geval verdween de meeste doodsangst uit het lichaam van de pup. Ze kwam overeind, de vrees in haar ogen had plaatsgemaakt voor een tergende droefheid. 'Nog bedankt voor het redden van die ijsschots.' Haar stem klonk zwak, en bezorgd keek hij haar aan. 'Graag gedaan,' antwoordde hij. Hij besloot zich opnieuw voor te stellen, aangezien zijn vorige poging de pup was ontgaan, en hij hoopte dat ze zijn voorbeeld zou volgen zodat hij een naam aan haar gestalte kon koppelen. 'Mijn naam is Triell. En ik kan misschien wel wat te eten voor je regelen?' Hij was onbekend open tegen het teefje, herkende zichzelf haast niet. Zijn gewoonlijk norse karakter had plaatsgemaakt voor een behulpzame vriendelijkheid. Hij had een zwak voor pup's, dat kon hij niet ontkennen.

[Sorry, laat :c ]