We meet again [Tristan]

Onrustig liep hij langs de grenzen van het bos. De walm van de rottende karkassen in het gebied was ondertussen steeds meer aangewakkerd. Het was ronduit een walgelijke geur. Het scheen zo te zijn dat het merendeel van alle prooidieren in Golden Forest het virus onder de leden had. Niet echt een fijn gebied om in rond te hangen dus. Echter was hij even bij de grens gaan kijken om te zien of het misschien minder geworden was. Maar helaas had het tegendeel zich al bewezen. Hij wilde zich net weer uit de voeten maken toen hij een bekende geur opmerkte. Dat moest Ragnar zijn , de reu die hij pas een paar dagen geleden had ontmoet. Ondanks dat hij de reu pas kort kende vond hij het toch niet zo'n fijn idee dat de wolf in Golden Forest rond hing. Hij zou de zwarte wolf op z'n minst moeten waarschuwen. Dat was wel zo aardig. En dus draafde hij het walgelijk ruikende gebied in. Opzoek nar de zwarte wolf. Gelukkig duurde het niet lang voor hij Ragnar gevonden had. ”Niet gedacht dat ik je kop zo snel weer terug zou zien,”Zei hij met een lichtelijke grijns op zijn snuit. Tristan grijnsde terug en knikte even. "Eigenlijk kwam ik hier om je te waarschuwen. Zins kort heerst er een virus onder sommige prooidieren. Het schijnt dat sommige wolven ook al besmet zijn geraakt. In een aantal gebieden heerst het , waaronder deze." Vertelde hij en keek de reu een beetje bezorgd aan. Het zou namelijk best lullig zijn om gelijk ziek te worden in je nieuwe omgeving.  

De zwarte reu leek verrast toen Tristan het nieuws vertelde. Waarschijnlijk was het hem dus echt gewoon totaal ontgaan. Toch maar goed dat hij besloten had hem te gaan waarschuwen. "Hier? Niks van gemerkt,"Zei Ragnar. Tristan trok een wenkbrauw op. "Echt niet? Aan de rechter kant van het bos stinkt het toch echt behoorlijk naar verderf."Zei hij. Als je daar was geweest kon het je niet ontgaan zijn. Alleen de zwarte reu bevond zich in de linker helft van het bos. Blijkbaar was het daar minder. En ach , alles werd erger zodra je er op begon te letten. Misschien stonk het ook zo erg nog niet? "Met andere woorden ik kan maar beter vertrekken?" Vroeg Ragnar hem. Tristan knikte. "Het is nu namelijk niet de meest geschikte plaats om te verblijven. Elk prooi dier in dit gebied is een risico. Alhoewel ik denk dat het bij de grenzen van het gebied minder is."Zei hij. Het speet hem zeer als hij zijn vriend zijn verblijf hier had ontwricht. Alleen hij kon Ragnar maar beter vertellen dat ze beter ergens anders heen konden gaan dan dat een van hun het virus zou oplopen. Natuurlijk was het logisch dat je dit alleen opliep door een prooidier te bijten of te eten. En zelfs als je dat niet deed waren de besmetten gebieden geen geschikte verblijfplaatsen. Je kon er niet meer jagen en ook niet al het drinkwater was even gezond. Kortom , ze konden maar beter terug keren naar de grens. En dan verder naar een van de omliggende veilige gebieden. "Zullen we naar de grens wandelen? Bij the vast fields kunnen we samen jagen als je dat wat lijkt?"Stelde hij voor. En keek Ragnar afwachtend aan. Terwijl hij al een stap in de goede richting zette.