it's always nice to meet [Shyra]

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Kalm wandelde de witte reu langs de donkere naald bomen. Ook hier werd het nu de winter maanden voorbij gingen niet zo koud meer. Maar nog altijd goed fris. Er lag nog een vers pak sneeuw en de temperatuur lag zo als gebruikelijk voor deze tijd hier onder nul. Veel beter dan dat trieste net niet lente weer in de loofbossen , vond hij. Hier voelde hij zich nog altijd het meeste thuis. Wat wel logisch was aangezien hij ook in een koud gebied groot gebracht was. Het koude gebied maakte het er al snel naar dat hij weer aan vroeger terug zijn. Digo vroeg zich af waar zijn zus zou zijn. Zou ze de brand hebben overleefd? En waar zou hij naar haar moeten zoeken? Digo wist vrij zeker dat Merope zich al een tijdje niet meer in Infinity bevond. Zelf voelde hij niet zodanig voor een zoektocht dat hij daarvoor dit land wilde verlaten. Ze hadden elkaar wel vaker maanden niet gezien. En het lot had hen tot nu toe altijd weer samen gebracht. Het zou wel goed komen. Digo glimlachte. Zacht kwispelend wandelde hij verder. Er was geen haast bij. Hij zocht naar een plaats om de nacht door te zullen brengen. Ondanks dat het nog vroeg in de avond was. Aangezien hij geen late activiteiten op de planning had staan. Op een kleine open plaats liet hij zich in de sneeuw neer ploffen. Zijn poten hadden hem lang genoeg gedragen voor nu , had hij besloten, Hij zou zo wel weer verder gaan. Maar het was niet meer verstandig zijn poten langer te belasten dan eigenlijk mogelijk was. Digo had pauzes nodig op deze leeftijd en hij had het geaccepteerd. Terwijl hij daar zo lang drong er een bekende geur tot hem toe. Een glimlach sierde zijn snuit. Dat was al een tijdje gelden. “Hallo Shyra.”Zei hij vriendelijk terwijl hij zich zelf uit de sneeuw omhoog hees. De wolvin was er dan wel nog niet. Maar ze was dichtbij genoeg om hem te kunnen horen wist hij. Digo kwispelde. Blij dat hij was deze speciale oude bekende te zien. “Hopelijk gaat het ons beide meer voor de wind dan eerst.” Zei hij. Het was een heel erg vervormd ‘hoe gaat het?’ Maar ze zou het wel begrijpen. Shyra kende hem immers langer dan vandaag. Digo ging zitten en sloeg zijn staart netjes om zijn voorpoten. Wachtende op een reactie van de wolvin.

       |Mood; Calm |Words; 407 |Company; Shyra |Notes; x|
       

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Hij wist dat de wolvin in de buurt was. Hij kon haar dan nog wel niet zien , maar alles wees er op dat ze zich in deze omgeving bevond. Haar geur werd steeds sterker. “Hallo Shyra.” Zei hij toen ze dichtbij genoeg kwam om hem te kunnen horen. Sneeuw viel van zijn witte vacht af toen hij overeind kwam. Hij was niet mollig , maar wel zeer groot voor zijn soort. Wat maakte dat Digo nogal wat ruimte kon innemen. En hij nog al wat sneeuw liet opstuiven tijdens het verlaten van zijn liggende houding. "Hey Digo." Antwoordde de wolvin zijn begroeting. En kwam tevoorschijn. Een brede glimlach verscheen op zijn snuit. Het had dus geholpen. Shyra zou weer kunnen praten. Dat was fijn om te horen. “Hopelijk gaat het ons beide meer voor de wind dan eerst.” De woorden kloken kalm en vriendelijk. Wat wel typerend was voor hem. Digo wist dat Shyra zou begrijpen wat hij bedoelde. Daar kende ze hem immers al lang genoeg voor. De wolvin knikte. "Dat is zeker waar." Zei ze. "Zoals je kunt horen heb ik mijn stem weer terug. En, ik heb Kylan ontmoet." Vervolgde de wolvin glimlachend. Kylan , de enige van de twee die nog leefde. Moest hij zich schuldig voelen? De andere pup was verdwenen. Waarschijnlijk in de nacht naar buiten geglipt en nooit weer terug gekomen. Iets waar niemand wat aan kon doen. Ze hadden weken gezocht. Maar nooit een spoor van hem terug gevonden. Maar moest hij dat nu al vertellen ? Een verwrongen glimlach was het resultaat. Wat had hij kunnen doen? Was het zijn schuld? Had hij Sucic meer aandacht moeten geven? Of zijn dominante speelsheid tegenover Kylan toestaan? Waarschijnlijk zou hij het nooit weten. Digo had gehoopt een betere vader te zijn dan dit. Kylan was er nog wel en Digo hoopte voor hem wel een goede vader te kunnen zijn. "Ik zag hem in de duinen. Hij was zo nieuwsgierig naar de zee dat ik hem er heen heb meegenomen. Hopelijk vond je het geen probleem, ik kon jullie niet ruiken, dus lette ik even op hem." Vertelde Shyra ondertussen. Langzaam zakte het nare gevoel weer een beetje. “Dat is inderdaad geen probleem. Bedankt dat je op hem gelet hebt. Hopelijk vond hij de zee mooi.” Zei hij zo vrolijk mogelijk. Kylan was nu even bij Safrijn. Over een klein tijde zouden ze elkaar weer ontmoeten. Digo keek er naar uit. “Het spijt me dat we je niet over Klyan en Sucic hebben geïnformeerd. Kylan vond jou blijkbaar eerder dan wij jou na de brand.” Verontschuldigde hij zich. Shyra hoorde immers net zo goed bij de familie. En had het recht om over de pups te weten. Hij was blij haar hier tegen het lijf te zijn gelopen. Shyra was meestal wel een goede steun. Niet dat hij van plan was haar met al zijn problemen op te zadelen. Maar gewoon er kort over praten zou vast geen probleem zijn. “Over de pups gesproken… er is iets wat je moet weten.” Begon hij op neutrale toon. En keek Shyra recht in de ogen aan. Even wachten hij. Om te merken of de wolvin in was voor een zwaar gesprek.

       |Mood; From calm to Mournful |Words; 538  |Company; Shyra |Notes; x |
       

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Toen het gesprek op een gevenmoment een beetje stil viel had hij zijn moment gevonden. Hij had lang genoeg na kunnen denken over wat hij wilde zeggen. En daarom was nu het beste moment. Toen hij aangaf dat hij iets kwijt moest keek de wolvin hem bezorgd aan. Wat zeker niet onterecht was. Natuurlijk had ze zijn stemming al aan gevoeld. Daar was Shyra maar al te goed in. Ze had het recht om het te weten. “Het gaat over Sucic. Een aantal weken terug is hij ‘s nachts waarschijnlijk naar buiten geglipt en niet weer terug gekomen.” Zei hij. Het koste hem nog al wat moeite om het naar buiten te krijgen. Het was ook geen makkelijk onderwerp om over te spreken. En zeker niet voor iemand die zo warmhartig was als hij. Digo zuchten. “We hebben nog een aantal dagen gezocht maar niets gevonden. De kans dat hij nu nog in leven is is ….” Zijn stem stierf weg. Digo richten zijn blik naar beneden waar zijn tranen kleine kringetjes in de sneeuw maakte. Het verscheurde hem dat dit zo gelopen was. Niemand zou dit van hem hebben verwacht. Laat staan hij zelf. En het zou nog een hele klus worden om zich te kunnen vergeven. Want zo zat Digo nu eenmaal niet in elkaar.

       |Mood; Sad |Words; short |Company; Shyra |Notes; x|