dat werd tijd [ Mindo , Shyra & Safrijn ]

Het had even geduurd voordat hij op het eiland was aangekomen. Nu was er niets mis met een gezond stukje zwemmen. Maar voor een reu van bijna zes jaar werd het toch een beetje vermoeiend. Niet dat Digo zo’n opgever was. Zijn leeftijd zat hem nog lang niet echt in de weg. Als hij iets wilde doen, dan deed hij dat nog gewoon. Digo kon er echt wel mee leven wat langzamer te zwemmen dan een paar jaar geleden. Na een frisse zwemtocht , want het water was zo warm nog niet , hees hij zich zelf op de kant van het eiland. Digo was er nog nooit eerder geweest en het leek hem vandaag wel een mooie dag om deze plaats te gaan verkennen. Gelukkig had het eiland aan een kant een soort van mini strandje waar je veilig aan land kon gaan. Op het natte zand schudden de witte reu het water uit zijn vacht. De dichte begroeiing op het eiland zag er veel belovend uit. Kalm wandelde hij er naar toe. De takjes zwiepte langs zijn lijf heen terwijl hij zich door de bosjes heen wurmde. Het leek op het eerste gezicht wel een eiland alleen voor kleine dieren. Maar naarmate hij meer van het ministrandje weg liep werd de begroeiing minder en kwam er ruimte voor hem. Te horen aan het constante getjilp hadden hier zich veel vogels gevestigd. Digo hield zijn maaltijd hier op vis. De meeste vogels vond hij toch net even te klein. En bovendien vond hij vogels maar moeilijk om te vangen. Na een klein tijdje kwam hij uit op een klein open gras veldje. Een prima rust plaatsje vond hij. Digo ging in het gras liggen en genoot van het voor de tijd van het jaar milde weer. Het was onbewolkt , de zon scheen. En de dichte begroeiing hield de wind praktisch gezien tegen. Een prima plaatje om een dagje uit te rusten. Bijna doezelde hij weg. Maar gelukkig had het lot wat anders voor hem in petto dan onbedoeld in slaap vallen. De geur van Mindo kwam hem te gemoed. Vrijwel meteen stond hij weer op vier poten. Het was vrij lang gelden dat hij Mindo had gesproken. Wie weet konden ze samen iets leuks gaan doen vandaag. Vrolijk kwispelend wandelde hij naar de bruine wolvin toe. “Hallo Mindo!” Riep hij over een afstandje. Terwijl hij haar geurspoor volgde. Wie wist wat Mindo vandaag voor plannen had.