Can you make me see the old times ? [ Kylan]

Onderwerp: Can you make me see the old times ? [ Kylan] wo apr 29, 2015 3:06 pm

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Het was best een tijd geleden dat hij het gras onder zijn poten had gevoeld. Even keek hij op. Digo hield zijn snuit in de wind en staarde naar de eindeloze groene heuvels. Even bewoog een van zijn oren een beetje naar achteren. Zo te horen volgde zijn witte fluffy bal hem nog op de voet. Een wrange glimlach verscheen op zijn snuit. Digo wist dondersgoed dat de waarschijnlijke dood van Sucic zijn schuld was. Ook had hij Safrijn al een tijdje niet meer gezien. De feiten van het leven drukte zwaar op zijn hart. En maakte het hem haast onmohgelijk zijn normale leven te blijven volgen. Met een zucht liet hij zich in het gras neervallen en sloot zijn ogen. "Is het oké als ik hier even blijf liggen Kylan." Vroeg hij zachtjes maar vriendelijk. Ondanks dat was het overduideijk aan de witte reu te zien dan zijn zin in het leven gebroken was. Het was Digo lange tijd gelukt om het voor zijn zoon te verbergen hoe zwaar hij het had. Maar nu kon hij echt niet langer blijven toneel spelen. Echter wist hij ook dat Kylan slim was. Het zou geen wonder zijn als de pup hem al langere tijd door had. Wat viel er anders ook te verwachten met het verlies van een zoon?

|Mood; Uitgedoofd |Words; 219 |Company; Kylan |Notes; x |

» K Y L A N «

Hij was verward. Een constante ondertoon van ontreddering bespeelde hem, vormde de achtergrond van onbeantwoorde vragen die hij niet durfde te stellen. Sucic was weg. Maar waarheen? Waarom? Hij schudde kort even zijn kop. Gezien de mentale gesteldheid van zijn vader was het ernstig. Dat was nog het ergste, besloot hij met een bezorgde frons. De witte reu liep doorgebogen onder een last die voor hem niet zichtbaar was, maar die zijn vader desondanks bijna leek plat te drukken. Zijn blauwe oog was de vrolijke glinstering verloren, en hij was zwijgzamer dan ooit. Deze gemoedstoestand had de kleine pup van zijn stuk gebracht, zorgde voor een naar gevoel in zijn buik. Het bedrukte hem, en hij durfde de zware stilte niet te doorbreken, bang dat zijn vragen Digo pijn zouden doen. Het had te maken met Sucic, vermoedde hij. Of met Safrijn? Hij wist het gewoonweg niet, en daarbij kwam het vervelende gevoel dat hij iets miste. Een gevoel dat altijd opdaagde als Sucic niet in de buurt was, hoe plagerig zijn broertje ook kon zijn. Hij zwiepte met zijn staart, kauwde even op een grashalm in de hoop dat dit dingen zou verduidelijken. Tevergeefs. Hij draafde weer verder, bleef dicht achter zijn vader en bedacht zich dat zelfs uit zijn manier van lopen sprak dat iets hem enorm bezwaarde. Hij voelde zich nutteloos, wenste dat hij iets voor hem kon doen. Plotseling liet de witte reu zich met een zucht in het gras zakken, uit al zijn bewegingen sprak een bepaalde lusteloosheid die Kylan beangstigde. "Is het oké als ik hier even blijf liggen Kylan?" Zijn toon was zacht, maar was gelukkig zijn vriendelijkheid nog niet verloren. Hij knikte, ging naast hem liggen. Even keek hij zijn vader aan, zijn ogen ernstig en bezorgd, maar wederom durfde hij de vraag niet te stellen.

thank you Sarah!

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Gelukkig knikte Kylan dat het oké was. Maar de bezorgheid van de pup was te voelen. In elke seconde , in de ijzige stilte. Even keken ze elkaar aan. Digo kon de vraag in zijn zoon z'n ogen lezen. Het was zeer pijnlijk zijn eigen zoon zo lang van de waarheid te ontdoen. "Kylan.." Het was slechts een fluisterig. Niet meer hoopvol , eerder gebroken. "Ik ... Sucic ... het is mijn schuld." Zijn stem brak. Hij kon de tranen niet langer tegen houden. De warme druppels drongen zich door zijn oogleden om vervolgens via zijn snuit de grond te berijken. Even slikte hij. Haalde huiverend adem en sprak vervolgens met trillende stem :" Sucic is dood. En het is mijn schuld." Daarna bleef het weer stil. Ijzig stil. Hij had geen idee hoe Kylan er op zou reageren. De angst bekroop hem. Niet veel verderop volgen een paar kraaien op. Hun gekras benadrukte de dood in de omgeving. Het was een bedrukkend gevoel dat zijn ziel wel leek te vermorzelen.

|Mood; soul wounded |Words; 172 |Company; Kylan |Notes; x |

» K Y L A N «

Hij wendde zijn blik weer af, wist niet goed hoe hij zich moest gedragen en hoe hij zijn verwarrende emoties moest uiten. Hij voelde haarscherp aan dat het gewicht van de wereld op de schouders van zijn vader lag, dat hij verdriet had, en nog een emotie die in de lijnen van zijn gezicht op haat leek, maar de pup kon niets ontdekken waar die haat naar gericht zou kunnen zijn. Ook dit bracht hem in verwarring en frustreerde hem. Hij was er aan gewend goed te zijn in het lezen van emoties, en nu het hem niet lukte maakte het hem enkel meer bezorgd. "Kylan.." Zijn stem was niet meer dan een fluistering, maar meteen luisterde hij aandachtig. Aan de ene kant opgelucht dat de stilte was doorbroken, dat er misschien uitleg zou volgen. Maar aan de andere kant voelde hij een angst voor de waarheid opkomen, een onbehaaglijk gevoel dat het uitspreken van de woorden iets zouden blootleggen dat hij helemaal niet wilde weten. "Ik ... Sucic ... het is mijn schuld." Hij kromp in elkaar. Nooit eerder zag hij in de ogen van zijn vader een zo verbolgen blik. De tranen die zijn ogen verlieten vervulden hem met angst. Als zelfs Digo huilde.. "Sucic is dood. En het is mijn schuld." Zijn stem huiverde en er daalde een ijzige stilte over hen neer. Kylan verstarde. En niet alleen fysiek. Hij staarde voor zich uit, zijn ogen opengesperd in woordeloos verdriet, niet in staat om ook maar iets uit te brengen of te bewegen. Koude verspreidde zich vanuit zijn borst over de rest van zijn lichaam, kramp trok in zijn poten. Geen enkele gedachte bestond in zijn geest, slechts stilte. Oorverdovende, verscheurende stilte.

thank you Sarah!

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Nauwelijks kon hij het over zijn lippen krijgen. Maar toen dat eenmaal achter de rug was volgde er een nog veel pijnlijkere stilte. Digo zuchten diep. Hij wist niet wat nog meer tegen Kylan te kunnen zeggen. De harde feiten waren er uit. En of Kylan het hem ook verweet , dat zal hij waarschijnlijk nooit weten. Na enkele minuten keek hij vanuit zijn ooghoeken naar de witte pup. Het verdriet en de waren goed in zijn blik vol ontzag te lezen. Digo slikte even. Het was geen keuze geweest. Hij had het ook niet niet kunnen vertellen. Digo schoof Kylan voorzichtig wat naar zich toe en ging beschermend om te pup heen liggen. Die kon zich verbergen in Digo zijn vacht als hij dat wilde. “Het spijt me Kylan.”Fluisterde Digo gebroken. Even sloot hij zijn ogen en dacht na. Het zou eigenlijk het beste zijn als Kylan hier zo min mogelijk onder zou lijden. Wat betkende dat hij zelf zich er zo snel mogelijk overheen moest zetten. Hij moest er zijn voor zijn pup die nog wel leefde. Of hij zich nu over de dood van Sucic heen kon zetten of niet. “Het is oké om te huilen.” Mompelde hij. Terwijl de tranen al weer over zijn snuit stroomde.

|Mood; broken |Words; 211 |Company; Kylan |Notes; x |

» the first time is the most difficult one [Kylan]
» the old 'good' times [Shyra ]
» Calm times [Decim]
» Once in a while I find myself in a cold place|&Kylan
» i'd 'love' to make new friends