Sometimes it's just too cold to be alone [Shyra]

Voorzichtig baande hij zich een weg door de dikke laag sneeuw. Troy had al lang genoeg van die koude witte zooi. Landschap na landschap lag er mee onder. Hij was opzoek naar warm gebied. Troy zou zweren al een week lang richting het zuiden te lopen. Maar er leek maar een einde aan de koude gebieden te komen. De sneeuw was niet alleen naar koud maar het vertraagde zijn reis tempo ook nog eens flink. Wat als.. nee niet aan denken. Hij was vast snel genoeg. Ver weg genoeg om niet gevonden te worden. Door zijn grootste angst , zijn eigen vader. Even huiverde hij. En stapte wat steviger door. Alleen minderde die snelheid al gouw. Aangezien hij alleen bij geluk van wat rest vlees van karkassen kon eten , moest hij rustig aan doen met de energie die hij bezat. Tot nu toe had hij geluk gehad. Maar dat hoefde niet te betekenen dat hij geluk zou blijven krijgen. Snel genoeg om zijn vader voor te zijn en langzaam genoeg voor zijn energie. Het was een evenwicht dat maar moeizaam te vinden was. Hier over twijfelend liep hij een open plaats binnen. Verbaasd keek hij er naar. Een stilstaande waterval. Kon dat? Of zag hij dingen die er niet waren? Heel voorzichtig kwam hij dichterbij het stilstaande water. Het leek wel magisch of zo iets. Het was water maar toch ook weer niet. Hij vroeg zich af waar het water naar zou smaken. Heel voorzichtig waagde hij zich aan de oever. En probeerde het te drinken. Verschrikt trok hij zijn tong weer terug. Brrr , dit was ijskoud! En bovendien geen echt water. Het was keihard! Lekker dan . . . kon hij nog niets drinken ook. Dit spul was waarschijnlijk gevaarlijk. Het was zo koud. Als hij het nog eens probeerde zou zijn tong er misschien wel een vast vriezen. Nee dat moest hij niet hebben. Zo verdiept in het stilstaande water had hij niet door dat er iemand anders was genaderd. Hij kwam er pas achter toen hij het spiegelbeeld van de andere wolf in het stilstaande water zag. Verschrikt draaide hij zich om. En toen hij zag dat er nog echt een wolf stond ook struikelde hij van schrik naar achteren. Het stil staande water op. Dat luid onder zijn poten begon te kraken. Bevroren van angst bleef hij stil staan. Niet beffende dat hij heel snel van het water af moest gaan.

Troy had zich rot geschrokken toen er plots en de weerspiegeling van het harde water een andere wolf te zien was. Hij schrok zelfs zo erg dat hij daardoor naar achter viel. Het harde water op. Dat al hevig begon te kraken. "Stop! Niet bewegen!"Riep de wolvin. Troy dook bang in een en durfde niet meer te bewegen. Was ze kwaad op hem? Wat had hij misdaan? Zou hij straf krijgen? Deze berg vragen maakte hem duizelig van angst. Het water voelde koud aan. En onder het harde water leek er wel water water langs te stromen! Dat was nog twee keer zo eng. Wat als het harde water hem plots los zou laten? Dan zou hij in het water water vallen. En Troy kon niet zwemmen... Zou dat zijn einde zijn? "Nu moet je me heel even vertrouwen... Kun je dat doen? Alsjeblieft?"Zei de wolvin. Heel voorzichtig keek hij op. Ze keek vriendelijk naar hem. Troy begreep het niet zo goed. Was ze dan niet boos op hem? Even slikte hij. Iemand vertrouwen , daar vroeg ze hem wat. Dat zou hij niet zo maar even weer doen. Zeker niet na... even huiverde hij. Troy vertrouwde eigenlijk liever niemand voorlopig. Maar het leek er naar dat hij nu niet zo veel keus zou hebben. Het was of de wolvin vertrouwen of onder het harde water terecht komen. De wolvin vertrouwen daar kon nog iets goeds uit komen. Als hij in het water zou vallen was alles voorbij. Troy knikte. "D-dat doe ik." Piepte hij. En wachten gespannen af wat ze zou gaan doen.

Uiteindelijk werd het hem duidelijk dat hij weinig keus had , hij moest haar maar vertrouwen. Anders zou hij het zoizo niet halen. De wolvin zuchtte opgelucht toen hij had toegestemd. Dat maakte dat het er naar leek dat de wolvin echt het beste met hem voor had. "Ga voorzichtig op je buik liggen, ik ben zo terug."Zei ze. Troy keek haar verschrikt aan. Gaan liggen?! Terwijl ze er niet bij was? Dat was dood eng. Maar ja als ze het zei , dan moest het wel. Heel langzaam en voorzichtig liet hij zich zakken. Tot hij op zijn buik lag. Troy trok bleek weg. Dat harde water was ijs en ijs koud. En hij kon het water water er onder door zien stromen. Zo iets engst had hij nog nooit gezien. Alsof het hem elk moment op kon slokken. Gelukkig , pootstappen. De wolvin , ze was terug. En had een grote tak bij zich. Ze stond op het droge en reikte de tak aan hem aan. "Pak hem vast, dan trek ik je er vanaf." Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Troy beet zo hard als hij kon in de tak. En werd tot zijn opluchting vooruit getrokken. De zachte sneeuw voelde vertrouwd. Hij had het gemist. Troy liet de tak los en krabbelde overeind. Hij keek de wolvin dankbaar aan. Maar ook een klein beetje bang. Hij was wel kwetsbaar. Zou ze echt geen kwaad in de zin hebben? "Bedankt." Zei hij. En keek vervolgens even om zich heen. Waar moest hij heen. Welke richting was ook al weer weg van zijn vader? En waar lag die richting? Hij kon maar beter door lopen. Straks zou zijn vader hem nog inhalen. Zou de wolvin er veel vragen over gaan stellen? Over waarom hij alleen was? Troy wist niet of hij alle vragen wel wilde beantwoorden. Waarschijnlijk niet. Hij zocht de richting op en hield ondertussen de gezichtsuitdrukking van de wolvin in de gaten.

Zodra hij weer op vier pootjes in de sneeuw stond gooide de wolvin de tak achter haar neer. Troy was bewonderd over de kracht waarmee ze dat deed. Zou hij later ooit ook zo sterk kunnen worden? Troy had geen grote verwachtingen van zich zelf , maar wie wist als hij maar hard genoeg zou trainen... Troy begon om zich heen te kijken. Welke richting moest hij ook al weer op? Het zou van belang zijn zijn vader spoedig af te schudden. Wat er ook gebeurde zijn vader mocht hem niet vinden! "Waar ben je naar op zoek?"Klonk het plots. Verschrikt keek hij haar kant weer op. De wolvin , die was er natuurlijk ook nog! Hij had niet zo moeten gaan rond kijken. Nu moest hij vragen beantwoorden. En daar was hij nu juist zo onzeker over. Maar de wolvin leek wel betrouwbaar... En het zou ook heel onbeleefd en respectloos zijn om niet te antwoorden na dat ze hem zojuist had gered. Even dacht hij na over een goed antwoord. Troy wilde natuurlijk niet te veel verraden over zijn vader. Stel je voor dat de twee elkaar kende! Nee , hij moest voorzichtig zijn in het begin. "Ik ben opzoek naar veiligheid. Een gebied waarin ik het meeste overlevingskansen heb." Antwoordde hij. Want eigenlijk was dat ook wel zo. Zo veel mogelijk overlevingskansen betekende niet alleen ver weg van zijn vader maar ook opgroeien in een warm en prooirijk gebied. Dan zou hij groot en sterk kunnen worden en hoefde hij zich geen zorgen meer te maken over zijn vader. Want die kon hij dan gemakkelijk aan! Plots kreeg hij een idee. "Weet u misschien waar ik zo'n gebied kan vinden?"  Vroeg hij enthousiast. En kwispelde zachtjes. Hopelijk kon zij hem de weg vertellen! Eenmaal daar zou hij weer onbezorgd kunnen zijn. Dat zou geweldig zijn. Vol hoop keek hij de wolvin aan en wachten met spanning het antwoord af.  

Hopelijk zou zij de weg weten. En niet te veel doorvragen op zijn vraag. Dat zou de perfecte situatie zijn. Het was een gewaagde vraag , maar zeker een gokje waard. De reactie van de wolvin was nog beter dan hij gehoopt had. Als reactie op zijn hoopvolle en eigenlijk toch ook een beetje enthousiaste gedrag glimlachte te ze. Wat steeds meer wantrouwen bij hem weg nam. Troy was blij dat ze hem wilde helpen en met hem mee dacht over de beste plaats om heen te gaan. Zulke aardige wolven was hij nog nooit eerder tegen gekomen. Hij wist niet of de meeste wolven zo vriendelijk waren en ging er voor de zekerheid ook maar niet van uit. Deze wolvin was een geweldige uitzondering. "Nou, dan kan ik je misschien doorsturen naar Golden Forest." Zei de wolvin vriendelijk. Golden Forest. . . Dat klonk zeker niet verkeerd. "Het is een loofbos, vol met goede schuilplekken en kleinere prooien. Ook is er genoeg plekken om aan water te komen, en het lijkt me dus dat je daar het meeste kans hebt."Gaf de bruine wolvin informatie over het gebied. Gelijk had ze! Dat klonk als de beste plaats ooit! Alles wat hij nodig leek te hebben , aanwezig. Alleen nu nog maar hopen dat ze ook de weg naar dat bos wist.  "Kun je trouwens al jagen? Of moet je dat nog leren?"Vroeg ze hem. Troy keek op. En schudden van niet. "Maar een heel klein beetje. Ik moet het nog zo goed als geheel leren." Antwoordde hij.  Dat zou misschien nog wel een probleem kunnen worden. Wat als hij ook de kleine prooien in het bos niet zou kunnen vangen? Het zou een hele tijd duren voordat hij het zich zelf aangeleerd zou hebben. En in die tijd zou hij afhankelijk zijn van aas. Troy besloot de vraag later nog eens aan zich zelf voor te leggen. Nu was het het belangrijkste dat hij bij dat bos kwam. "Weet u de weg naar het bos?" Vroeg hij nieuwsgierig. En kwispelde zachtjes hopende op een goed antwoord.  

"Het ligt die kant op."Antwoordde de wolvin op zijn vraag. En bewoog haar kop in de aangewezen richting. Troy kwispelde. Ze had het hem willen vertellen!  Nu wist hij welke kant op. Nu zou hij naar veilig gebied kunnen wandelen. Wow, wat keek hij daar naar uit. Maar nog ook maar voor hij 'dank u' kon zeggen vervolgde de wolvin haar uitleg.  "Maar als je wilt kan ik je er wel heen brengen. Mijn naam is Shyra, ik trek hier al een tijdje rond. En misschien kan ik je ook wat leren jagen. Als je dat zou willen, tenminste.." Troy staarde haar met grote ogen aan. Meende ze dat? Wilde ze ... wilde ze hem echt zo erg helpen?! Zijn verbouwereerde blik veranderde in een onbreekbare triomf van blijdschap. "N-naaturlijk wil ik dat. Heel graag zelfs! Mijn naam is Troy. Ik - dank u!"  Riep hij uit. Buitenzinnen van blijdschap. Het had niet veel gescheeld of hij had de wolvin een knuffel gegeven. Troy had het idee dat zijn hart tien keer zo snel ging en dat hij zijn staart er elk moment af kon kwispelen. Zo blij als hij was. Eindelijk op naar de veiligheid. Op naar vrijheid! Hij zou nooit meer achterna gezeten worden. "Wanner aan we?" Vroeg hij enthousiast. En keek Shyra vrolijk aan. Hij had een energie boost van blijdschap gekregen leek het wel. Met het veel belovende bos in het vooruitzicht zou hij zo in een keer het besneeuwde gebied kunnen verlaten. Vol spanning en blijdschap wachtte hij op haar antwoord.

~ sorry voor de late reactie x.x  

De hoeveelheid blijdschap had de vermoeide pup veranderd in een hyperactieve stuiterbal. Vol energie om verder te reizen. Het liefst wilde Troy hier zo snel mogelijk weg. Het was hier maar koud en eng. En hij kon haast niet wachten om het bos waar de wolvin over verteld in het echt te zullen zien. "Wanner aan we?" Vroeg hij enthousiast. Hopelijk zouden ze snel gaan. Hij had geen zin om nog erg lang te blijven op deze nare plaats. Het was koud en zat vol vallen. Levenslessen die hij zonder ouders zelf maar op leven en dood zou moeten ervaren. Nee dit was zeker geen fijne plaats. "Wat denk je van nu? Misschien zijn we dan voor zonsondergang de sneeuw uit, en kun je zonder veel risico rusten."Stelde de wolvin voor. Troy keek haar stralend aan. En kwispelde vrolijk. "Dat is een super idee." Zei hij. Het was inderdaad een heerlijk idee om vanavond al zonder sneeuw te slapen. In een beter gebied , waar hij zich minder zorgen hoefde te maken. En dat hij zou gaan leren jagen. Troy keek er nu al naar uit. Hij liep een klein rondje en keek de wolvin vervolgens vragend aan. "Welke kant gaan we op?" Vroeg hij met een kleine grijns. Met deze nieuwe energie zou hij haar zeker niet teleur hoeven stellen in zijn loop snelheid.

"Welke kant gaan we op?" Vroeg Troy vrolijk. Hij had echt zin in de wandeling. Elke stap zou dichter bij het geweldige bos zijn en verder weg van dit akelige sneeuwlandschap. De wolvin grijnsde vriendelijk naar hem. Ze rook even. Waarschijnlijk om te bepalen waar ze heen moesten.  "Volg mij maar."Zei ze vervolgens en begon met lopen. Troy volgde haar advies op. En dribbelde vrolijk achter haar aan. Hij had er super veel zin hier eindelijk weg te kunnen. En verbaasde zich over hoe aardig deze wolvin wel niet was. Dit kon geen val meer zijn. Daar was ze te aardig voor. Gelukkig hield ze rekening met hem. Want na het belopen van een aantal lastige rotsachtige paden was hij toch wel een beetje moe. Maar ook op dit iets lagere tempo schoten ze toch nog redelijk op. Toen de zon begon te zakken was inderdaad tot zijn opluchting de sneeuw verdwenen! Het landschap bestond uit rustig dennen bos. Nog niet het loofbos. Maar ze waren dus al wel dicht in de buurt! Troy hield halt. En keek even nieuwsgierig om zich heen. "Zouden we hier misschien voor een slaapplaats kunnen gaan kijken? Het word al donker." Vroeg hij voorzichtig aan de wolvin. Het leek hem wel een goed plan. Maar aangezien lang niet al zijn plannen even succesvol waren was het niet slecht om het na te vragen.

Tot zijn opluchting was vrijwel alle sneeuw uit de omgeving verdwenen. Het stelde hem meer gerust dan hij had verwacht. Lichtelijk kwispelend drentelde hij achter de wolvin aan. Haar gezelschap was een van de beste dingen die hem in zijn tot nu toe korte leven waren overkomen. Troy vroeg zich af of ze een uitzondering was. Of dat zijn vader uitzonderlijk gemeen was. Wie of wat was de standaard wolf? Wie of wat kon hij vertrouwen en waar kon hij dat aan herkennen? Het waren belangrijke levenslessen die hij nog tot zich zou moeten nemen. Ondertussen begon het al lichtelijk te schemeren. En ondanks dat hij niet helemaal wilde toegeven besloot hij toch te zullen vragen naar een slaapplaats.  "Zouden we hier misschien voor een slaapplaats kunnen gaan kijken? Het word al donker."  Vroeg hij voorzichtig. Hij wist immers nog niet zo goed of Shyra inspraak van een jonger iemand waardeerde. Tot zijn verbazing knikte de wolvin even en leek het er op dat ze opzoek ging naar een geschikte slaapplaats. De blonde puppy volgde haar op de voet. En keek goed mee met wat ze deed. Hij moest het later zelf immers ook kunnen. Na enkele minuten zoeken had de wolvin iets gevonden. "Daar."Zei ze en wees met haar kop het konijnenhol onder de wortels van een oude boom aan. Troy knikte. Het leek hem dat er niets mis me was en dat Shyra er wel verstand van had en dus vond hij het wel goed. Vrolijk liep hij achter de wolvin aan. Het was lang geleden dat hij in een hol had geslapen maar hij keek er wel naar uit. Het had iets beschermends. Het was een ruim hol. Wat hem ook wel op zijn gemak stelde. Troy hield wel van ruimte. Al snel had hij voor zich zelf een knus plekje tegen een van de wanden van het hol gevonden en zich daar gevestigd. "En als je wilt mag je morgenochtend mee met de jacht, zodat je al even wat kan afkijken." Sprak Shyra en knipoogde naar hem. Troy straalde van blijdschap. "Echt?!"  Vroeg riep hij vrolijk uit. Hij had veel verwacht maar een aanbod om te leren jagen? Dat was alsof ze hem een verjaardagscadeau gaf. Vrijwel meteen stond hij op , rende op de wolvin af en begroef zijn snuit in haar vacht. "Dank je wel!"  Piepte hij. En kwispelde uitbundig. Bij wijze van spreke had deze wolvin zijn leven gered! Hoe kon hij haar ooit genoeg bedanken...?    

"Geen probleem, kiddo." Hoorde hij de wolvin zeggen terwijl hij nog steeds met zijn neus in haar vacht zat. Troy zetten een stapje terug en grijnsde. Hij mocht Shyra echt heel erg. Ze had niet alleen zijn leven gered , Troy had het idee dat ze nog best goede vrienden konden worden ook. Hij kwispelde vrolijk en kon haast niet wachten tot de volgende dag. Troy was benieuwd wat ze hem de morgen bij zou brengen. "Rust maar goed uit, want morgen hebben we veel te doen."Zei Shyra en knipoogde naar hem. Troy knikte en zocht een comfortabel hoekje op. Daar ging hij liggen en sloot zijn ogen. Hopende dat het al heel snel morgen zou zijn.