These are the things... the things we've lost in the fire &Trielltje c:

Haar poten waren versleten en stoffig, de blik in haar ogen was er niet beter aan toe. De brandwonden verspreid over haar lichaam brandden hevig. Haar achterpoot trok ze lichtjes op bij iedere stap. Kortom, ze zag er slecht uit. Maar hoe gek was dat? Ze was in een gebied dat ze nooit had gekend, het gaf haar rillingen om wéér te verhuizen. Het deed pijn om haar geboorte gebied achter te laten. Eerst was een groot deel ervan meegenomen door het water en daarna had het vuur de laatste resten ervan uitgewist. Dit keer wist ze echter niet of haar vrienden het hadden gered... En als ze dat hadden gedaan, of ze ze ooit nog zou zien. ze hoopte van wel, omdat de wind enkele bekende geuren meebrachten. Maar de vorige keer was het logisch geweest dat ze ze nog zou zien. Het was niet verder dan een paar mijl van het originele Serigala. Maar nu was ze, opgejaagd door het vuur, verder weg dan haar thuis gebied dan ze ooit was geweest. Een wolf vond meestal de weg wel terug, getrokken door een bepaald gevoel dat je ook naar je hol leidde toen je een pup was. Ook zij had dit, maar er was geen terugkomen. Ze was verstoten.
Het ergste was de onzekerheid en de angst die ze diep in haar botten voelde. Op haar rug zat een verschroeide plek die lichtelijk aan het ontsteken was omdat ze er niet bij kon enn ze niet durfde om in grote wateren te gaat. Dat door de overstroming. En nu was haar instinctieve angst voor vuur tien keer zo erg geworden.

Ze wist echter redelijk zichzelf te beschermen, door de gedachtes en emoties uit te stoten. Het enige wat ze voelde was de drang om verder te trekken, totdat ze het zelfde gevoel had als toen ze Wolfstory binnen trok. Samen met de pijn in haar met blaren geteisterde poten. Een zucht rolde over haar lippen en haar haar ging onwillekeurig overeind staan. Ze was in een koud gebied.

Met een schok bleef de wolvin staan. Plotseling overstroomd door emoties. Ze was jarig geweest in haar vlucht periode. Ze was 3 jaar nu. En opnieuw, ze had het niet met haar vrienden kunnen vieren. Niet kunnen blij zijn en samen te jagen. 3 keer was het al gebeurd. Het raakte haar diep dat ze nu al echt volwassen was.... En dat het nog nooit was gebeurd. Angst bekroop haar. Het was haar onmogelijk om blij te zijn. Don zou even goed verzwolgen kunnen zijn in het vuur. Al haar vrienden konden dood zijn. Hoe moest ze ooit weer gelukkg zijn? Zou ze ooit een verjaardag kunnen geven die was zoals ze zo vaak kinderlijk had gedroomd?
Stop
Ze vermande zich, de tranen uit haar ogen weg bijtend. Haar blikveld was even wazig erdoor.Maar toen ze weer scherp zag kon ze het gebied zien die zich voor haar uitstreek. Er was geen glimlach op haar gezicht te zien toen ze zag hoe het prachtige gebied werd verlicht door de opkomende zon. Maar een lichte tinteling in haar binnenste vertelde haar dat dit het was. Haar ogen richtte zich op een inkeping in de koude rotsen. Het was een slecht onderkomen, maar ze wilde haar poten wat rust geven en het gebied bekijken.
Met een plof zonk ze neer, en zonder er bij na te denken hief ze haar kop op en huilde een droevig lied. Hopend dat een bekende haar zou horen. Hopend dat hier iemand was die haar simpelweg gezelschap kon brengen. Iemand die bekend was. Haar stem was rauw door het zwijgen, maar het onmiskenbaar de hare. Na een enkele minuut liet ze haar kop op haar poten zakken.
Met haar ogen die dik en troebel waren van oude tranen, voetkussentjes die gebarsten waren van het lange lopen en een lichaam vol brandwonden leek ze net een oude, gebroken wolvin. En zo voelde ze zich ook.

damn ;_;

Hij vond geen rust. Hij jaagde iedere schaduw achterna, liet zich lokken door elk geluid, om elke keer weer opnieuw de teleurstelling te voelen branden. Ze waren weg. Iedereen was verdwenen, samen met het vuur dat zijn woonplaats had verwoest. Hij voelde zijn maag samentrekken van angst om de waarheid onder ogen te komen. Hij kon het niet bevatten. Hij bleef die onrust voelen, die hem elke keer dwong om op te staan, verder te trekken, onuitputtelijk te zoeken naar degenen waarvan hij wist dat ze slechts schaduwen waren. Al drie dagen was hij in dit nieuwe gebied, en alleen de eerste nacht had hij kunnen slapen. Nu dwaalde hij rond, rusteloos, zoekend. Hij had naar hen gehuild tot zijn keel rauw en kapot was, de brandwonden op zijn achterpoten waren dikke korsten en blaren die maar niet wilden genezen, en bij elke stap pijn deden. Maar als hij zichzelf dwong te rusten, kon hij de slaap niet vatten. Hij staarde naar buiten, fluisterde naar de donkere hemel, vloekte, staarde met open ogen naar schaduwen die voor zijn vermoeide ogen de gestaltes van zijn vrienden aannamen. Tot hij gek werd van het stilliggen, weer opstond en doorging. Hij had een eed gezworen. Hij had gezworen bij zijn leven dat hij niet zou rusten totdat hij wist wat er met iedereen was gebeurd. Tot hij ze had gevonden. Levend of dood. Dat laatste benam hem de adem, verstikte hem en deed rillingen over zijn rug kruipen.

Zijn poten zakten diep weg in de sneeuw, en de aanraking met zijn achterpoten deed verschrikkelijk pijn. Toch kon hij het niet opbrengen om te stoppen. Hij had een geur opgepikt. De wind had een trucje met hem uitgehaald, en had een vleugje van een bekende geur naar hem toegebracht. Een geur die hij zo graag wilde ruiken, maar hij wist dat het niet echt was. Hij rilde, wist dat hij weer hallucineerde, en toen een rauwe huil de stilte doorkliefde, wist hij dat hij gek werd. Haar stem klonk rauw, vermoeid en sneed door zijn ziel. Hij huilde, trilde en wilde vechten tegen de waanzin. Hij kon dit niet nog eens overleven. Hallucinaties zouden hem vermoorden, hij kon er niet tegen. Hij legde zijn oren plat en begon te rennen. Hij wilde het niet horen, maar er bleef hoop gloeien. Hij hief zijn kop en huilde. Een langgerekte kreet van angst en pijn werd de lucht in gestuurd, en hij rende verder, zijn poten volgden de geur waarvan hij wist dat deze niet echt was. En toen hij haar gestalte zag liggen, en een rotsspleet, stroomden de tranen over zijn wangen. Zijn ogen stonden vol waanzin, angst voor wat voor spel het leven met hem speelde. Hij stond als versteend, kon niet bewegen en wilde het waanbeeld zo wanhopig graag vasthouden, koesteren in zijn geheugen.

De wolvin liet haar opgekropte tranen begaan. In haar ogen was nog steeds die afwezige blik, waarin haar emoties niet zichtbaar waren. Maar de tranen rolden over haar wangen en vielen op de korsten en wondjes op haar poot. Ze keek voor zich uit, wilde verder, zoeken naar degene die haar zo lief waren. Maar haar poten konden niet meer.. En om eerlijk te zijn, wilde ze liever niet vinden dan dood. Want dan was er toch nog die hoop.. Dat kleine beetje hoop. Misschien was het iets slechts, iets kinderlijks. Maar wat had ze anders om zich aan vast te houden?

Een huil al even rauw als de hare brak de lucht in twee. Voor een moment kwam de emotie terug in haar ogen en leek ze even weer op de oude Mindo, dan wel gebroken nog steeds, maar wel weer Mindo. Echter wist ze dat haar vermoeide hoofd een spelletje met haar kon spelen. Het had even goed de wind kunnen zijn. Ze verbeet haar verdriet en verstopte haar kop achter haar staart. Niet willend om nog tot de realiteit te behoren. Ze wilde hem zo graag zien...

Toen er echter een schaduw over haar heen viel keek ze op. En daar stond hij, de zwarte reu. Triell.
Ze sloeg haar nagels zo goed en zo kwaad als het ging in de harde ondergrond. Was hij het echt, was het geen schaduw? Tranen dropen op de grond toen ze opstond en op trillende poten bleef staan. "Triell?" Haar stem was weinig meer dan een fluistering. Voorzichtig stapte ze op hem af, geen acht slaand op haar pijnlijke schouder.
Ze duwde zachtjes haar neus tegen zijn zwarte vacht, en haar hart sloeg een slag over toen ze daadwerkelijk zijn ruwe maar oh zo geliefde vacht voelde. Vol overgave drukte ze zich tegen hem aan, huilend als een pup die net haar moeder had terug gevonden. "Je bent het echt"zei ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. Alsof ze zichzelf nog moest overtuigen. Ze had geen controle over haar emoties meer. Ze lachte zachtjes en stond wankelend op haar poten terwijl tranen over haar wangen rolden. Normaal had ze zich geschaamd voor haar zwakte, maar het maakte nu niets meer uit, hij was er.. hij was er..

Hij zag haar gestalte, ze leek gebroken en vermoeid. Ze had haar kop onder haar staart verborgen, bang voor de wereld om haar heen. Hij had haar nog nooit zo vermoeid gezien, zo zonder levenslust of kracht. Hij bleef staan, een paar stappen van de rotsspleet vandaan. Zijn ogen waren donker van verdriet, van angst voor waanzin. Hij wist dat het een hallucinatie was. Hij hield zijn adem in, wachtend tot het beeld zou vervagen. Hij probeerde het op te slaan in zijn gedachten, in zijn netvlies te branden. Hij wilde haar niet kwijt.

Hij zette een stap dichterbij, en ze keek op. Haar ogen stonden vol verwarring en angst, en tranen gleden uit haar ooghoeken naar de grond. Ze stond wankel op, en hij boorde zijn nagels in de grond. Wanneer zou het stoppen? Wanneer zou hij haar kwijt zijn? Hij trilde op zijn poten toen ze zijn naam fluisterde. De klank van haar stem wakkerde een vlammetje in zijn binnenste aan. Hoop begon te branden in zijn borst, en hij probeerde het uit alle macht te dempen. Hij haatte hoop. Het liet je geloven, liet je denken dat alles goed zou komen. Maar uiteindelijk was het altijd tevergeefs. Ze stapte op hem af, en hij kromp wat in elkaar, zijn oren plat in zijn nek. Hij voerde een strijd met zichzelf. De hoop wakkerde aan, probeerde hem te laten weten dat ze het echt kon zijn, dat het meer kon zijn dan een waanbeeld. Hij wilde dat het stopte, maar tegelijkertijd wilde hij zo wanhopig graag dat het voor eeuwig zou zijn. Dat ze nooit meer zou verdwijnen. Toen ze naar snuit naar hem toe stak deinsde hij achteruit, maar haar neus raakte zijn vacht. Hij begon te trillen. Ze drukte zich tegen hem aan, en haar vertrouwde geur overstemde alle andere geuren. Langzaam ontspande zijn spieren, en hij zakte bijna door zijn poten. Tranen liepen over zijn gezicht, belemmerd door de littekens die zijn gezicht doorgroefden. "Je bent het echt," zei ze en lachte zacht, terwijl tranen door haar vacht stroomden. Ze wankelde, hij durfde de vlam in zijn borst te laten groeien. Hij duwde zijn neus tegen die van haar, begroef zijn gezicht in haar vacht. 'M-mindo..' Zijn stem was een hese fluistering, maar in zijn ogen straalde een licht dat niets meer zou kunnen doven.

De wolvin had wel gemerkt dat de reu zijn klauwen in de grond had geboord, evenals het feit dat hij zijn snuit ietwat van haar wegtrok, maar ze schonk er geen aandacht aan. Ze duwde even goed haar neus in zijn vacht, egoïstisch geworden van de hoop in haar lichaam. Hij was er, hij was er. Zijn ietwat ruwe zwarte vacht streek langs haar neus en maakte alles echt.
Misschien, misschien was ze toch niet alles verloren. Ze keek de reu door haar tranen heen aan.
Nee, niet alles was verloren.

De reu leek te ontspannen toen ze haar lichaam tegen de zijne drukte, hij was zo mager. Opnieuw getekend door de hardheid van het leven. Net zoals zei. Echter stond ze daar niet bij stil op dat moment. De blijdschap maakte haar blind, het enige wat er was was hij. Triell begroef zijn neus in haar wang en ze snoof zijn vertrouwde geur op. 'M-mindo..' Haar emoties had ze niet onder de controle, ze gaf zich over aan hem. "Triell"zei ze terug en sloot haar ogen. Bang hem kwijt te raken als ze hem los liet. "Je leeft, je bent hier" het was meer alsof ze zichzelf wilde overtuigen. Haar poten trilden. "Hoe?" ze opende eindelijk haar ogen en keek recht in die van haar vriend. Echter had ze nog steeds lichaam tegen dezijne gedrukt, nog steeds bang dat hij zou kunnen vervagen.

kort, moest weer even inkomen ^^"

Hij was zo bang geweest. Hij had er niet aan willen toegeven, maar hij was doodsbang geweest dat hij iedereen zou verliezen. Om er niet aan te hoeven denken had was hij blindelings blijven lopen, ondanks zijn ontstoken poot en zijn vermoeidheid. Hij had geen tranen kunnen laten, geen afscheidshuil kunnen slaken. Hij had het niet willen accepteren. Totdat hij hier kwam, en deze enorme besneeuwde berg beklom die zo duidelijk de grens aangaf van een nieuw gebied. Het had hem tegen de grond gedrukt en kapot gemaakt, het verschrikkelijke besef dat alles en iedereen verloren was. Dat hij alleen was, en zijn leven nooit meer hetzelfde zou worden.

Hij had ergens wel gelijk gehad. Het zou nooit meer hetzelfde worden. Maar, toen hij de gestalte van zijn vriendin zag, en ze opstond om haar gezicht in zijn vacht te begraven en hij wist dat ze geen waanbeeld was, voelde hij zich alsof alles goed zou komen. Een warme blijdschap verdreef de leegte in zijn binnenste, de warmte van troost en vriendschap. Ze keek hem aan, en hij zag dat bij haar dezelfde emoties loskwamen. Hij begroef zijn neus in haar vacht, en tranen liepen over zijn gezicht. 'M-mindo..' Zijn stem was hees, en nauwelijks hoorbaar, maar zijn amberkleurige ogen glinsterden. Hij was niet iedereen verloren.

Mindo was in de korte tijd dat ze elkaar kenden heel belangrijk voor hem geworden. Op één of andere manier leek ze hem te begrijpen, zonder dat hij ook maar een woord tegen haar hoefde te zeggen. Dat gevoel had hij al gehad toen ze elkaar voor het eerst echt spraken. Ze was gevoelig, vriendelijk, betrouwbaar en meelevend. Hij had zo veel aan de tijd gehad die ze met elkaar hadden doorgebracht. Ze waren goede vrienden geworden, en hij wist dat niets dat zou kunnen veranderen.

"Triell," sprak ze, en sloot haar ogen. Ze drukte zich nog steeds tegen hem aan en hij liet het toe. Hij had haar ontzettend gemist. "Je leeft, je bent hier." Hij antwoordde niet, omdat hij wist dat ze geen antwoord van hem verwachtte. Het was een overtuiging voor haarzelf, zoals hij zichzelf er constant aan moest herinneren dat dit echt was. "Hoe?" Ze opende haar ogen en keek hem aan, trillend op haar poten. Hij schudde zacht zijn kop. 'Dat doet er niet toe.'

Zijn geur bracht herinneringen van nog niet zo lang geleden. En hoewel ze zich toen al lang niet zo goed voelde als vroeger, verlangde ze nu naar die tijd. Van zekerheid, dat haar vrienden er nog waren. Het idee dat Triell hier was maakte al heel veel goed, en bracht iets wat leek op hoop en een gevoel van thuis. Echter, toe haar blik weer werd gefocust op het onbekende gebied werd ze er pijnlijk aan herinnerd dat dat gevoel maar tijdelijk was.
Maar hey... als hij hier was... misschien was de rest er dan ook?
Ze probeerde wat positiviteit in zichzelf te krijgen, niet dat het hielp, maar het leek goed om te blijven denken. 'Dat doet er niet toe.' zei hij, zijn kop schuddend. Mindo sloot haar ogen voor een goed paar secondes en probeerde te genieten van de lichte wind in haar en Triell zijn zwarte vacht. "Je hebt gelijk"zei ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek. De warmte en diepe blijdschap in haar ogen onmisbaar. Toen ze naar de nieuwe wereld voor haar keek verdween dat echter. "Ik wil niet weer opnieuw beginnen"zei ze zachtjes terwijl ze haar blik afwende en de tranen in haar ooghoeken met alle macht probeerde te bedwingen.

woa o.o kort sorry!

T R I E L L

I'll kill my dreams in silence, so they can't bring me down

Hij wilde het er nu niet over hebben. Over de lange dagen en slapeloze nachten, hopeloos op zoek naar de waarheid. Hij wist niet hoe lang hij precies had rondgedwaald, maar het leek een eeuwigheid. Zijn verstand op nul, neus aan de grond en met stramme poten. Zo had hij dagen en nachten achtereen gelopen, met de herinnering aan het vuur scherp voor zijn ogen. De geur van angst in zijn neus. Het weerzien met Mindo haalde de scherpste randjes van de helletocht af, bracht hem herinneringen van betere dagen die al jaren geleden leken. Hij er nu niet over praten. Hij was zo bang geweest, proberend te vluchten voor zijn eigen gevoel van verlorenheid en dof verdriet.
De wind speelde licht met zijn vacht, en geuren van het gebied dwarrelde om hem heen zonder echt om te aandacht te vragen. Hij genoot van de stilte, het zwijgende gedeelde geluk dat ze elkaar hadden teruggevonden. "Je hebt gelijk," zei ze zacht, en haar ogen ontmoetten de zijne. Er brandde een licht in dat hem vreugde gaf. Hetzelfde warme gevoel dat hij in haar ogen kon zien voelde hij zelf ook. Maar toen hij haar blik volgde naar het uitzicht, voelde hij haar verkillen. Een steek van pijn schoot door hem heen, samen met een flits van de herinnering aan Serigala. Hij wist waar ze aan dacht. "Ik wil niet weer opnieuw beginnen." Ze wende haar blik af. Hij duwde even licht met zijn neus tegen haar wang. 'Dat is toch wat we moeten doen,' zei hij zacht. 'We moeten verder, niet opnieuw. Serigala zullen we nooit vergeten, maar we zullen verder moeten.' Hij keek haar even aan, en richtte toen zijn blik op het oneindig verre, en prachtige uitzicht. Het was een mooi gebied, maar het zou nooit hetzelfde zijn als Serigala. Hij zuchtte. 'Ik wil uitzoeken wat er met de rest is gebeurd,' zei hij met een aarzeling in zijn stem. 'Waar ze zijn, of ze nog in leven zijn.' Zijn stem brak, en hij slikte. Hij wendde zijn ogen af, hij hield er niet van om zwakheid te tonen.

[Sorry, kort! >.< ]

De nieuwe bossen, vlaktes, bergen, rivieren. Het was er allemaal, voor haar poten om ontdekt te worden. Het was bijna net zo als toen ze voor Wolfstory stond. Uitkijkend over het gebied. Toen hadden haar poten echter gejeukt van het verlangen een nieuw leven daar te beginnen. Nu, echter, keek ze met tegenzin en tranen in haar ogen naar wat voor haar lag. Ze wilde gewoon naar Serigala, ze wilde... ze wilde zoveel. Misschien moest ze stoppen met vragen, en meer dingen doen. "Ik wil niet weer opnieuw beginnen."zuchtte ze tegen de zwarte reu en ze kneep haar ogen even dicht en wendde haar blik af. Het gevoel van zijn neus tegen haar wang bracht een de droevige uitdrukking van haar gezicht. 'Dat is toch wat we moeten doen,'zei hij. Mindo knikte en haalde haperend adem. Haar gedachtes stroomden alle kanten uit terwijl ze weer voor zich uit keek. 'We moeten verder, niet opnieuw. Serigala zullen we nooit vergeten, maar we zullen verder moeten.' Vervolgde de reu. Ze liet zijn stem op haar inwerken en liet zijn toon haar kalmeren. "Je hebt gelijk... We hebben geen keuze." voor de zoveelste keer keek ze hem weer aan. Zijn ogen gaven haar een soort houvast waar ze naar verlangde. Hij was het enige bekende in dit nieuwe gebied. 'Ik wil uitzoeken wat er met de rest is gebeurd,' zei hij nadacht een zucht zijn bek had verlaten. Mindo keek hem gepijnigd aan. 'Waar ze zijn, of ze nog in leven zijn.' Zijn woorden brachten een pijnlijke waarheid weer boven water. "Wij zijn hier gekomen, ík ben hierheen gekomen... en momenteel ben ik het grootste wrak wat er is"ze glimlachte waterig"Als ik het kan, kunnen zij het ook allemaal. Dat weet ik zeker." Ze hoopte dat ze zekerder klonk dan ze was. Ze wilde Triell iets geven om aan vast te houden, en, probeerde ze zichzelf wijs te maken, wat ze zei kon waar zijn. Triell en zij hadden dit pad genomen. Misschien zou de rest dat ook doen. Misschien was het wel valse hoop, maar naar haar mening hadden ze toch iets nodig?

T R I E L L

I'll kill my dreams in silence, so they can't bring me down

Ze vertelde hem dat ze niet meer opnieuw wilde beginnen, met een leesbare pijn in haar ogen. Hij duwde zijn neus tegen haar wang. Woorden had hij nooit echt goed kunnen gebruiken. Vaak kon hij niet onder woorden brengen wat hij bedoelde, maar hij wist dat hij nu een beroep moest doen op de onwennige taal die nooit echt de zijne was geweest. Hij moest haar er van overtuigen dat ze verder moesten, ondanks alles wat er was gebeurd of nog zou gaan gebeuren. [b']Dat is toch wat we moeten doen,'[/b] zei hij en de droevige uitdrukking op haar gezicht deed hem pijn. Ze knikte zacht, en haar adem was licht en haperend. Hij wilde haar helpen, haar een houvast geven. Hij had het gevoel dat zij samen de enige twee overgebleven wolven waren van alles dat ooit bekend en vertrouwd was. 'We moeten verder, niet opnieuw. Serigala zullen we nooit vergeten, maar we zullen verder moeten.' Hij zag dat zijn stem bij haar binnen kwam, dat ze iets rustiger werd. "Je hebt gelijk... We hebben geen keuze." Hij knikte, en beantwoordde haar blik. Hij probeerde sterk en bemoedigend te lijken, maar na een paar seconden wendde hij zijn kop af, beschaamd om zijn zwakte. Een zucht verliet hem. 'Ik wil uitzoeken wat er met de rest is gebeurd.' Hij kon zich bijna haarscherp voorstellen hoe ze naar hem keek, maar hij moest het zeggen. 'Waar ze zijn, of ze nog in leven zijn.' Op de één of andere manier voelde het goed om zijn gedachten uit te spreken. Ze waren niet de enige, besefte hij. Iedereen van wie hij had gehouden, ze moesten ergens zijn. Dood, of levend. De kans was klein dat er veel meer overlevenden waren, maar de kans was er. Mindo bevestigde zijn hoop. "Wij zijn hier gekomen, ík ben hierheen gekomen... en momenteel ben ik het grootste wrak wat er is. Als ik het kan, kunnen zij het ook allemaal. Dat weet ik zeker." Achter haar sterk ogende lichaamstaal en bemoedigende woorden bespeurde hij zelfhaat en pijn. Hij registreerde het, maar besloot het nu niet te bespreken. Hij zweeg, maar wist dat hij er later op terug zou komen, en zou proberen haar gebroken zelfbeeld langzaam aan weer op te bouwen. Hij keek haar aan, een droevig, maar sterk en hoopvol licht scheen in zijn ogen. Hij schudde zijn vacht uit. 'Ik heb een eed gezworen. Ik zal niet rusten voordat ik weet wat er met iedereen is gebeurd. Ik wil het weten, van ze allemaal.' Hij wachtte even, liet zijn ogen over het gebied dwalen, alsof hij hen op die manier kon vinden. 'Als je met me mee wilt, zal ik je heel dankbaar zijn. Maar het is je eigen keus, en ik wil je nergens toe dwingen.'

"Wij zijn hier gekomen, ík ben hierheen gekomen... en momenteel ben ik het grootste wrak wat er is"een waterige glimlach was op haar snuit verschenen. "Als ik het kan, kunnen zij het ook allemaal. Dat weet ik zeker."Haar woorden brachten haar neer, maar momenteel was het zoals ze over zichzelf dacht. Ze was er van overtuigd dat ze niets tot weinig goeds in haar leven was gedaan. Een zware en misschien overdreven gedachte, maar het lange denken had har deze conclusie laten trekken. Ze was dan ook fiks veranderd, als je keek hoe ze was toen ze nog bij Wolfie was. Nu was ze een verbitterde wolvin, iets wat haar stak. Maar, bedacht ze, misschien hoorde dat bij volwassen worden.
Twee ogen werden droevig maar toch met een spat van hoop op haar gericht. 'Ik heb een eed gezworen. Ik zal niet rusten voordat ik weet wat er met iedereen is gebeurd. Ik wil het weten, van ze allemaal.'Ze hoefde niet lang na te denken of ze wist dat ze met hem mee wilde gaan. Op het moment was hij haar enige houvast hier, en hem weglaten gaan zou haar een hele hoop pijn doen. 'Als je met me mee wilt, zal ik je heel dankbaar zijn. Maar het is je eigen keus, en ik wil je nergens toe dwingen.' Dit keer glimlachte ze volledig gemeend. "Ik zou wel gek zijn om je weer te laten gaan. Natuurlijk ga ik met je mee." Zei ze standvastig. Al borrelde zijn woorden toch wat onrust bij haar naar boven. Hij zou niet rusten? Was dat wel zo slim?
De wolvin besloot er niet over beginnen, later misschien. "Wil je nu weg?"vroeg ze twijfelend. Ze zou het wel aankunnen, daar niet van. Ze wist gewoon niet wat de zwarte reu wilde.

kort en laat :c megh

» Always run for the Fire~
» are you lost? [open]