blue eyes (Sam)

Onderwerp: blue eyes (Sam) vr okt 24, 2014 7:44 pm

Wolfie
I walk my own path

Wolfie had verwacht dat het Zuiden hem niets meer te bieden zou hebben. En het was dus ook het plan geweest om terug naar het Noorden te zullen gaan. Maar dat was toch even anders gelopen. Naarmate hij meer naar het Zuiden van de Empty Harbor was gelopen werd hij toch nieuwsgierig naar de grijze rotsen die in de verte voor hem op doemde. En uiteindelijk had hij dan toch maar besloten een klein tripje op de grijze gestaltes te wagen. Hij had ook niet beter van het leven verwacht , hij werd er natuurlijk voor afgestraft. Net op het moment dat hij een mooi uitzichtpunt had gevonden om even wat uit te rusten en vervolgens terug te gaan kwamen er van over zee met een noodvaart donkere wolken aanrollen. Wolfie legde zijn oren naar achteren. Een geërgerde grom verliet zijn bek. Storm. Er zat storm aan te komen. En niet zo'n lichte ook! Vluchtig keek hij om zich heen. En begon te zoeken. Maar er was in verre weg geen schuilplaats te bekennen. Enkel en alleen maar ruige rotsen die uiteindelijk stijl in de zee afliepen. Hier en daar wat groen. Maar verder niets. De weg terug was veel te lang. De zware regenval zou hem mee sleuren en tegen de vlakte achter de rotsen smijten. Dat was dus geen opzie. Plots stond hij stil en lachte. Wat kon het hem eigenlijk ook nog schelen? Zo meteen zou het gaan stromen. En het slechte weer zou hem van de rotsen af spoelen. Verdrinken. En wat dan nog? Het leven had hem al zo vaak proberen neer te halen. Als het hem vandaag dood wilde dan zei het zo. En dus ging hij zitten. En keek met een ijzig kalme blik naar hoe de donkere wolken hem naderde.

Wanhopig bleef hij rennen. Hij kon niet eens zien waar hij heen ging. Zo hard stroomde de regen uit de pikzwarte lucht. Wolfie nagelde zijn klauwen in de kleine stukjes aarde tussen de door de regen spek gladde stenen , om zo niet mee gesleurd te worden door de krachtige mini stromen die waren ontstaan door de overvloedige regenval. Om de seconde werd de hemel verlicht door felle flitsen. Het enige wat hij nog kon horen was het gillen van de keiharde wind en de zware klappen van het onweer. Nergens meer veiligheid. Hij was door en door doorweekt en door de koude regen tot op het bot verkleumd. Wolfie kon nog net zien hoe het water van de meters hoge rotsen af kletterde en in de kolkende zee verdween. Hij moest er niet aan denken samen met die stroom voorgoed weggespoeld te zullen worden. Langzaam maar zeker kwam hij vooruit. Hij moest heel goed oppassen. Telkens als hij zijn klauwen los uit de grond trok had hij de kans om weg gesleurd te worden. Het was dus van belang dat hij zich zo snel mogelijk weer op een nieuw stukje grond zou vestigen. Bijna had hij het punt bereikt waarop hij veilig zou kunnen zijn : het einde van het pat. Gehaald! Wolfie haalde zijn klauwen uit de aarde. Wilde de veilige trots partij in kruipen. Maar net op dat moment kwam er een stroom water onder zijn poten door. Ruw werd hij onderuit getrokken en over de ruwe rotsen mee gesleurd. In paniek probeerde hij zich nog aan de stenen vast de grijpen. Maar te vergeefs. Ze waren veel te glad. Wolfie schreeuwde het uit van angst. Nog maar een paar seconde en dan. Hij sloot zijn ogen. En voelde hoe de grond ophield. Het was gedaan. Hij was over de rand heen. Even leek alles stil te staan. Hij voelde zijn maaginhoud omkeren. Om vervolgens dat verschrikkelijke gevoel te mogen ervaren. De diepte in te storen. Te vallen , in de zee? Hij wist het niet. Deze val leek wel oneindig te duren. Het maakte ook niet uit. Hij besefte het zich al niet meer.

Er bewoog telkens iets kouds tegen zijn hoofd. Echt heel vervelend. Wie wilde hem nu weer wakker makken? Traag opende Wolfie zijn ogen. Om vervolgens vol schrik zijn hoofd uit de plas zee water te trekken. Ai , dat zout voelde nu niet bepaald fijn aan zijn ogen. Na een tijdje knipperen ging het weer weg. Een beetje versuft keek Wolfie om zich heen. Het was pikken donker. Maar na een tijdje had hij door dat hij in een grot lag. Dwars over een klein stroompje zee water. Dat had hem dus wakker gemaakt. Wolfie probeerde te bewegen maar werkelijk alles leek hem pijn te doen. En tot overmaat van ramp was hij blijkbaar niet alleen. In de duister aan het einde van de gang lichte twee fel blauwe ogen op. Er was een andere wolf. En hij was totaal weerloos. Wolfie legde zich zo plat mogelijk tegen de grond om de wolf duidelijk te maken dat die de baas was. "Doe me niets. Alsjeblieft!" Piepte hij. Wolfie wist geen eens of de wolf slecht was of niet. Maar tja , in deze situatie nam je maar liever het zekere voor het onzekere.

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) do nov 06, 2014 9:03 pm

De storm had hem weggedreven naar een veiligere plaats. Echter wel zo dat hij de donkere wolken en hun concert goed kon horen en zien. Hij hield wel van stormen, altijd al gedaan. Zelfs toen hij...toen hij de oude Sam was geweest. Een huivering trok over zijn rug. Sommige dingen waren er nog steeds, oude gewoontes, gebruiken, eigenschappen en het ergste van al de herinneringen. Alleen hij zou die dingen herkennen. Alleen hij, en Emilia. Maar die was er niet. Die was dood, alleen levend in zijn hoofd. 'Houd van me Sam'Haar zachte en stem vol verdriet klonk als een fluistering zijn zijn oor. Hij trok er dan ook gefrustreerd mee en hoopte haar buiten te sluiten. Toen hij echter haar vacht tegen de zijne voelde sprong hij grommend op. Alleen om haar een wazige schemering van haar naast zich te zien. Haar blauwe ogen zagen er uit alsof ze ze eruit had gehuild. En ze was er echt.
Sam probeerde haar aan te raken, maar zakte door haar lichaam heen. Het was de eerste keer dat hij haar echt...zag. Ze waren altijd alleen als stemmen in zijn hoofd geweest. Maar nu stond zij daar, en hij voelde hoe Haat er aan kwam.
Bang
Een harde knal klonk en plotsklaps was Emilia verdwenen. De regen begon te vallen, de storm was begonnen. Sam stond op en draafde naar buiten toe, hij had het benauwd van wat er net was gebeurd. Daarom deed de koude regen hem goed en hoewel het een roekeloos idee was begon hij rond te lopen over de kliffen. Zijn gedachtes gefocust op een plan, zodat hij niet aan haar zou moeten denken.

De storm was op zijn volle toeren toen hij een wit figuur zag rennen. Hijzelf had een 'veilig' stuk gevonden waar hij niet bereikbaar was voor de mini stromen ontstaan door de regen. Deze wolf echter, had dat over duidelijk niet. Sam keek toe hoe hij vocht tegen het noodweer en zich vast klampte aan elk stukje rots dat er was. Sam had het geluk zwart te zijn, waardoor hij niet zichtbaar was in de nacht. Hij zag hoe de reu bijna het veilige stuk grond naderde vlak bij hem en wilde zich omdraaien en weggaan voordat hij werd gespot. Echter werd de witte reu net meegetrokken door een stroming die hem van de kliffen af trok.Op zijn snuit was een sinister lachje te zien, al moest hij toegeven dat hij met de reu te doen had. Hij donderde op de grond en bleef daar als een hoop vacht liggen. Sam twijfelde even, maar besloot uiteindelijk toch naar de wolf toe te gaan. En niet alleen toe te gaan. Hij pakte de nog levende wolf vast bij zijn nekvel en sleurde hem mee naar de grot.

Hij had al die tijd de wolf in de gaten gehouden, niet alleen omdat als hij zou rusten de wolf wakker kon worden en hem vermoorden, maar ook omdat om hem heen twee gestaltes stonden. Emilia en Haat. Hij had Haat nog nooit... gezien. Maar zijn stem en uitstraling waren absoluut het zelfde als die van de stem in zijn kop. Haat was een witte wolf met blauwe ogen. Toch leek hij in geen enkel opzicht op de bewusteloze reu voor hem. Haat was enorm gebouwd en bezat een vacht die bestond uit het witste wit dat hij ooit had gezien. Zijn ogen waren hard blauw, maar anders dan die van Emilia en hem. Ze waren lichter, en feller. En om het af te maken had hij geen pupillen. Alleen zijn verschijning al zou vele wolven de stuipen op het lijf jagen.
Een geluid weerklonk in de ruimte. Sam greens vals en keek toe hoe de wolf wakker werd. Het was niet zomaar een goede daad van hem, er zat een rede achter. De reu zou bij hem in de schulden staan, en misschien was het verfrommelde hoopje wel iemand die bereid was wat voor hem terug te doen. [color:62c9=dark blue]"Doe me niets. Alsjeblieft!" Sam schrok van het plotselinge lawaai uit de bek van de reu. Het witte mormel maakte zich zo plat mogelijk en zag er in zijn ogen uit als een idioot. "Ach houd je bek en doe niet zo zielig!"Gromde hij dreigend en geïrriteerd. Zijn oren lagen in zijn nek en hij keek naar de wolf. Hij had het geluk dat Emilia en Haat altijd verdwenen als hij sprak met iemand. Dat deden ze als stemmen, maar ook als gedaantes. "In plaats van zielig en hopeloos te doen vertel me wat je in godsnaam daar in de storm deed, en wees me dankbaar dat ik je heb geholpen" Ja hoor, Sammyboy was weer eens in zijn béste humeurtje, zoals gewoonlijk.

laat, sorry! ^^

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) ma nov 24, 2014 6:44 pm

Wolfie
I walk my own path

Wolfie was met stomheid geslagen. Wie.. wie haalde het in zijn kop hem te redden. Die zwarte reu , ze kende elkaar niet eens! Waarom zou de zwarte reu dat dan doen? Hij zag er nu niet bepaald zo vriendelijk uit. En daarom had Wolfie zich smekend tegen de grond gedrukt. Eem gevecht was nu wel het laatste wat hij wilde. En toen begon het. "Ach houd je bek en doe niet zo zielig!"Gromde de reu. Wolfie liet zijn houding gaan. Hij werd stil. Ijzig stil. Niet dit weer. Waarom? Waarom zat hij opgescheept met zo een? Zo'n wolf zonder respect. Iemand die zijn levensinstelling misbruikte om andere er mee te kunnen treiteren. "Oh .. je bent er zo een." Mompelde hij. En schudden zijn kop. Hij was het zat. Spuug zat. Hij kon wel overgeven zo erg walgde hij van dit soort gedrag. En al die wolven mochten dat maar al te goed weten. Deze reu mocht hem na een scherp gesprek best aanvallen. Doden. Wolfie wilde soms niets liever. Maar het zou zwak van de reu zijn. Zo zwak... Een valste grijs verscheen op zijn snuit. Zijn ogen zo koud als ijs boorde een gepijnigde blik in die van de zwarte reu. "In plaats van zielig en hopeloos te doen vertel me wat je in godsnaam daar in de storm deed, en wees me dankbaar dat ik je heb geholpen" Een lichte grom verliet zijn bek. "Ik ben zielig en hopeloos , je hebt de verkeerde te pakken vriend. Ik was daar aan het dood gaan omdat de natuur het zo wilde. En daar steek jij dan een stokje voor om mij vervolgens de grond in te boren? Ik zou niet weten wie er zieliger is op het moment." Spuugde hij de reu toe. Wolfie kon het niet meer schelen hoe de reu zou reageren. Dit had gezegd moeten worden vond hij. Wolfie keek de reu met een valse uitdagende blik aan. Deze kon toch niet zomaar vrienden maken als hij zulk gedrag vertoonde? Hij had ze vast ook niet. Maar dat even ter zijde. Hij hield er van dit gedrag bij die wolven in te wrijven. Iemand moest ze toch ooit eens vertellen hoe ontzettend stom ze eigenlijk bezig waren. En hij vond het prima om die iemand te zullen zijn.

np ~ een beetje kort

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) di dec 23, 2014 3:25 pm

"Ach houd je bek en doe niet zo zielig!" Beet hij de witte reu toe. Zijn staart zwiepte geërgerd tegen de grond. In zijn ogen scheen een fel, boos licht. Hij was al wat opgefokt door Haat en Emilia, en de reu maakte dit nog erger.
De witte vreemdeling liet zijn houding varen, hij werd ijzig stil. Sam kneep zijn ogen tot spleetjes en volgde iedere beweging van de reu, als hij die zou maken. "Oh .. je bent er zo een." zei hij. Dit liet Sam bijna grinniken, maar hij hield het achter het boze, maar kalme masker dat hij droeg. Deze pup dacht da hij wist wat voor een wolf hij voor zich had nadat hij één ding had gezegd. Naïef, zeer naïef. Twee ijskoude blauwe ogen werden op hem gericht. "In plaats van zielig en hopeloos te doen vertel me wat je in godsnaam daar in de storm deed, en wees me dankbaar dat ik je heb geholpen"zei hij. Zijn oren lagen in zijn nek. Op zijn woorden reageerde de vreemdeling met een grom. Sam trok zijn mondhoek omhoog en ontblootte dreigend zijn tanden."Ik ben zielig en hopeloos , je hebt de verkeerde te pakken vriend. Ik was daar aan het dood gaan omdat de natuur het zo wilde. En daar steek jij dan een stokje voor om mij vervolgens de grond in te boren? Ik zou niet weten wie er zieliger is op het moment." werd naar hem toegespuugd, en een valse, uitdagende blik lag in zijn ogen. Sam grijnsde nu spottend en keek lichtelijk vermaakt naar de, in zijn ogen, zielepoot. "Pas op wat je zegt, vriend. Dat je me één ding hebt horen zeggen betekend niet dat je me meteen kent. Ik begrijp wolven zoals jij niet. Jullie moeten meteen een band met mij hebben! Of jullie willen meteen vijanden worden, of proberen vrienden te worden." Hij gromde nu hatelijk, maar gaf de reu geen tijd om iets terug te zeggen. "Waarom bedank je me niet, en loop je zodra de storm over is niet naar buiten toe om me waarschijnlijk nooit meer terug te zien? Denk je echt dat ik je zou vermoorden? Jij moet wel een hele grote doodwens hebben" Hij was weer terug gevallen in zijn kalme, maar kille toon. Hij keek de jonge reu recht aan. "Als je hier alleen bent om zielig te doen, mij te beledigen of jezelf daarna weer te vermoorde, spaar me dan alsjeblieft en loop die klote storm weer in" Zijn woorden waren hard en misschien bijtend, maar zijn toon was niet vijandelijk. De zwarte wolf legde zijn kop op zijn poten en keek de witte jongeling afwachtend aan. Hij wist dat hij nu waarschijnlijk niets meer had aan de rede waarom hij überhaupt de witte wolf had gered, maar het boeide hem vreemd weinig.

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) di dec 23, 2014 8:48 pm

_{Wolfie hoopte dat de zwarte patser nu eens zijn muil dicht zou houden. Maar nee , het tegendeel bewees zich al snel. "Pas op wat je zegt, vriend. Dat je me één ding hebt horen zeggen betekend niet dat je me meteen kent. Ik begrijp wolven zoals jij niet. Jullie moeten meteen een band met mij hebben! Of jullie willen meteen vijanden worden, of proberen vrienden te worden." Wolfie keek hem bevreemd aan. Niet een ding! Het waren er al zo veel geweest! Zo veel 'slechte' wolven die iets van hem hadden moeten vinden! Die zich zelf onterecht boven hem plaatste. En hij wilde juist geen band met welke patser dan ook! Die reu had hem opgezocht! Niet andersom. Wolfie wilde het zeggen maar een hatelijke grom legde hem het zwijgen op. "Waarom bedank je me niet, en loop je zodra de storm over is niet naar buiten toe om me waarschijnlijk nooit meer terug te zien? Denk je echt dat ik je zou vermoorden? Jij moet wel een hele grote doodwens hebben"De reu staarde hem aan. Wolfie staarde ijskoud terug. Zijn mondhoeken leken iets omhoog te trekken ,een venijnig glimlachje. "Als je hier alleen bent om zielig te doen, mij te beledigen of jezelf daarna weer te vermoorde, spaar me dan alsjeblieft en loop die klote storm weer in" Beet de zwarte wolf hem toe. Wolfie sloot zijn ogen. Een vermoeide koude zucht doorbrak het korte moment van stilte even."Nee dat was ik niet van plan. Ik heb wel meer van jou types dat ene ding horen zeggen. En als je geen band met me wilt , waarom sleep je me dan mee naar binnen?" Vroeg hij toonloos. En opende zijn ogen. De zwarte reu werd een blik zo hard als staal toegeworpen. "Ik vraag me alleen af waarom jullie typetjes." Het laatste woord spuugde hij er bijna uit. " Altijd respect af willen dwingen. Jullie zelf boven anderen zetten. Als je geen band met me wilt dan ben je stil. Maar je zei iets op een bepaalde toon en manier." De laatste woorden hadden een nadrukkelijke ondertoon. "Waardoor ik een vooroordeel over je kreeg. Omdat al je voorgangers het zelfde deden." Concludeerde hij kalm. "Daarbij ik wilde je niet als vriend of vijand , maar als zo afstandelijk reageert dan koppel ik toch al wel snel aan je dat je me niet mag en dat we dus wel vijanden zullen worden. Als je nou gewoon kalm had gereageerd had ik je bedankt , gewacht , was ik na de storm de grot uitgewandeld en was ik je vanzelf weer vergeten. Maar nu sta je voor altijd in mijn geheugen als irritant." Gromde hij. Hij maakte zich zelf alleen nog maar kwader over de feiten. "Ik ben nooit naar een van jullie toegelopen en heb tegen jullie gezegd zo wat een paters zeg! Maar jullie smoezelen wel. Je niets van me. En toch , je noemt ons poedels? Waarom mag ik jou dan geen typetje noemen?" Beet hij de reu toe. Wat haten hij slechte wolven. Die vreselijke typetjes. Altijd beter weten , altijd meer respect. "Maar goed , bedankt. Nu je er voor hebt gezorgd dat ik hier nog ben om mijn preek tegen je te doen hoop ik dat je er wat aan gehad hebt." De woorden klonken kalm en gemeend. Maar zijn blik was nog altijd vol vuur en haat. "En dan nu als de wolf die je bent , verlaag je zelf niet tot de rest van je strotypetje groep maar wees tevreden met mijn bedank en hou asjeblieft je mond dicht. "Zei hij kalm , maar niet bepaald vriendelijk. Het zou behoorlijk voorspelbaar zijn als die reu zijn gelijk wilde gaan halen. En iets zou zeggen in de form van je hebt geen gelijk en nee dat doe ik niet want ik laat me niet onderdrukken. Hij hoopte dat deze reu meer waard was dan dat. Hij zou Wolfie maar beter met iets positiefs kunnen verassen anders zou deze reu al snel samen met zijn voorgangers voorgoed on Wolfie zijn geheugen gegrift staan.}

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) zo feb 08, 2015 2:01 pm

De woorden stroom uit de bek van de vreemdeling bracht pure irritatie en woede bij hem naar boven. Maar hij verstopte het achter een masker van ijs. Hij keek de reu de hele tijd recht aan, terwijl hij maar door bleef zieken over dat Sam ongelijk zou hebben. Hij winde zich vreselijk op en probeerde té erg zijn gelijk te bewijzen. Het werkte Sam op de zenuwen, maar bracht ook iets anders met zich mee. Hoewel hij alles aan de manier van doen van deze wolf haatte, wist hij wel dat deze wolf niet over zich heen liet lopen, en misschien ook niet zo'n poedel was als hij had gedacht, al was hij schijt vervelend.
Bij zijn laatste woorden gromde Sam zachtjes en sloeg zijn nagels dreigend in de grond. "Ik waarschuw je, vertel me niet wat te doen" Zijn woorden waren ijskoud en dreigend. Lang staarde hij recht in de twee ijsblauwe ogen van de reu. "Ik weet niet wat ik van jou moet denken meer, vreemdeling"Hij sprak het laatste woord met een beetje minachting uit, maar hij was niet onvriendelijk. "Prima! Je hebt met je verhaal bewezen dat je geen poedel bent! Nu blij? Ik ga deze discussie niet met je aan. Vertel me gewoon alsjeblieft eerlijk, ben jij een zelfstandige wolf die voor zichzelf opkomt, of een angstige wolf die er alles aan doet om gelijk te krijgen?" De eerste paar zinnen hadden een bijtende ondertoon, maar de laatste niet. Hij was oprecht, wilde weten wie hij voor zich had.

beetje vaaaaaagjes sorry

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) wo feb 11, 2015 6:33 pm

_{Zijn betoog had blijkbaar geen enkele effect op de reu. Zo te zien irriteerde hij het zwarte beest zich behoorlijk. Wat Wolfie nog veel meer irriteerde. Hij luisterde waarschijnlijk niet eens naar wat Wolfie te vertellen had! Respectloos gewoon! Ronduit om ziek van te worden. De laatste woorden trapte de reu zo te zien tegen het zere been. Wat Wolfie goed deed om te zien. "Ik waarschuw je, vertel me niet wat te doen." Ook al waren de woorden nog zo kil en waren de gaten in de stenenbodem echt geen onserieus dreigement. Ze weerhielden de witte reu er niet van een vals vermaakt grijnsje op zijn gelaat te laten verschijnen. Alsof die reu zelf niet vaak genoeg bevelen naar andere wolven smeet. Als deze reu echt te stom was om zijn tegenstander te kunnen onderscheiden van een poedel had hij een prijs voor patser van het jaar gewonnen besloot Wolfie. "Ik weet niet wat ik van jou moet denken meer, vreemdeling"Vervolgde de zwarte reu. Hij fronste even en hield vervolgens lichtelijk zijn schouders op. Alsof hij wel wist wat hij nog van deze zwarte reu nog moest denken. Alles wat hij zei werd toch genegeerd. En daarom verdiende de zwarte reu geen antwoord op zijn vraag. Als deze reu zijn gedrag niet snel ook maar een klein beetje zou gaan aanpassen zou dit nog in een gevecht kunnen gaan uitlopen ook. Niet dat Wolfie het erg zou vinden deze reu als vijand te hebben. "Prima! Je hebt met je verhaal bewezen dat je geen poedel bent! Nu blij? Ik ga deze discussie niet met je aan. Vertel me gewoon alsjeblieft eerlijk, ben jij een zelfstandige wolf die voor zichzelf opkomt, of een angstige wolf die er alles aan doet om gelijk te krijgen?" Zei de zwarte reu plots. Wolfie keek de wolf meteen weer aan. Uit zijn ogen flitste een vonk van haat. Dat die malloot het dan nu nog niet door?! Maar zijn oren stonden nog op de zelfde plaats. En hij vertoonde nog altijd het zelfde lachje. Eindelijk , een kleine verbetering. Wolfie stond op en kwam voor de reu staan. Zijn neuzen leken elkaar bijna te raken. "Een zelfstandige wolf die voor zich zelf op komt. Ik zal me hoe dan ook niet klein laten krijgen door jou. Je gedrag is ronduit..." Hij maakte zijn zin niet af. Maar in zijn ogen was te lezen wat hij bedoelde. "Je zal er wel een mooie reden voor hebben. Maar dat houd niet in dat je het recht hebt om mij te vergelijken met anderen. En misschien is het nieuw voor je maar er lopen nu eenmaal meer wolven rond als jij. Die niet met zich laten sollen. Dus laat dat voortaan maar uit je hoofd." Antwoordde hij zeer neutraal. Het laatste beet hij de reu toe. Mocht dat duidelijk zijn. Zo lang de reu hem met rust liet zou hij niets terug doen. Maar anders... Wolfie kon nu eenmaal net zou harteloos terug doen. Het gekke was dat hoe meer hij deze reu haten deste meer hij hem ook mocht. Er liepen nu eenmaal niet veel wolven rond in Infinity die dit gedrag vertoonde. En ondanks dat deze reu enigszins krankzinnig leek was hij wel een van die wolven. Of ze elkaar niet langer in de weg zouden zitten of vijanden zouden worden lag totaal aan de komende tien minuten.}

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) wo apr 01, 2015 7:12 pm

In de koude ogen van de andere reu kwam een vonk van haat. Fijndacht de zwarte reu sarcastisch, nu kan ik nog een persoon toevoegen aan het lijstje met haters. Inmiddels waren dat best wel een hoop geworden. Echter vond hij het niet erg, liever vrienden dan vijanden. Ze waren toch het zelfde; een vriend deed zich alleen eerst aardig voor, voordat hij even goed een vijand werd.
Ja, sinds de dood van Emilia had Sam moeite met banden hebben met andere wolven. Hij wist dat als hij om iemand gaf, dat het zo van hem afgepakt zou worden.
Sneeuwwitje, de naam die hij spottend aan de reu had gegeven, liep op hem af totdat hun neuzen elkaar bijna raakten. Sam trok lichtjes zijn lip op en liet een grom horen, zijn ogen strak op die van de andere wolf gericht. "Een zelfstandige wolf die voor zich zelf op komt. Ik zal me hoe dan ook niet klein laten krijgen door jou. Je gedrag is ronduit..."antwoordde de reu. Sam lachte hard om zijn laatste woorden, misschien had de ander wel gelijk, maar hey, wat boeide hem het? "Je zal er wel een mooie reden voor hebben. Maar dat houd niet in dat je het recht hebt om mij te vergelijken met anderen. En misschien is het nieuw voor je maar er lopen nu eenmaal meer wolven rond als jij. Die niet met zich laten sollen. Dus laat dat voortaan maar uit je hoofd."zijn stem was zeer neutraal, al werden de laatste woorden hem toegebeten. Oh hoe graag hij nu zijn tanden in de hals van de reu liet zakken, het leek een zeer makkelijke optie. Maar hij besloot het wat moeilijkere pad te nemen, immers was dat altijd leuker. Bovendien had Sneeuwwitje wel wat.
Sam stapte langs de reu heen en richtte zijn blik op de storm buiten, al waren zijn oren op de wolf gericht, er voor zorgend dat hij niets kon flikken. "Nogmaals, beveel me geen dingen." zei hij ferm. "Als het mij een slim ding lijkt om met 'ons' soort wolven te sollen, dan wie ben jij om mij tegen te houden? Waarschijnlijk zou je alleen maar glimlachen als je me een keer dood in het bos vond."hij lachte, een tikkeltje gestoord. "Maar oké, ik laat je met rust."Hij draaide zich om naar de reu en keek hem met glimmende ogen aan. "Zo blij?" zijn stem was ietwat spottend, maar het was duidelijk niet meer vijandig. De wolf had in zijn ogen bewezen dat het geen mietje was.

Onderwerp: Re: blue eyes (Sam) di apr 14, 2015 4:09 pm

_{De reu stond met zijn rug naar hem toe gekeerd. "Nogmaals, beveel me geen dingen."Een zachte grom verliet zijn bek. Hoe langer ze met elkaar aan het praten waren hier minder hij de reu kon uit staan. "Als het mij een slim ding lijkt om met 'ons' soort wolven te sollen, dan wie ben jij om mij tegen te houden?"Bijna had Wolfie tegen hem willen snauwen dat hij het heus wel in zich had de zwarte reu tegen te houden. "Waarschijnlijk zou je alleen maar glimlachen als je me een keer dood in het bos vond."Zei de reu lachend. Vrijwel meteen liet Wolfie zijn woede varen. Zijn gezichtsuitdrukking was klam. En zelfs een klein beetje tevreden. "Nee , ik zou een rust plaats voor je lichaam maken. Zo als elke wolf dat verdient."Sprak hij helder. Wolfie wist hoe erg een dood iemand kon raken. En vond dat iedereen recht had op een stille dood. Niemand zou ooit om de dood van een ander mogen lachen. Dat was laag en ongeoorloofd gedrag. Dat niet tot zijn mentaliteit behoorde. "Maar oké, ik laat je met rust."Zei de reu terwijl hij zich omdraaide en Wolfie aan keek. Wolfie knikte langzaam. Hij had het antwoord niet van reu verwacht. Maar het viel hem niet tegen. "Zo blij?"Vroeg de wolf spottend. Wolfie grijnsde lichtelijk. "Met de aanzienlijke verbetering zeker."Zei hij. Hij mocht de wolf nog steeds niet echt. Maar iniedergeval was de ego er een beetje af. "Wat is je naam eigenlijk?"Vroeg hij.}