The last dreams...

Het harde geluid van de van de trein die over het spoor raasden deed hem opschrikken. Een paar hevige witte flitsen. En vervolgens zacht zonlicht. Dax knipperde een paar keer tot hij helder beeld kreeg. "Rot visioenen." Mompelde hij zachtjes. Hij bevond zich inderdaad op een trein station. Een oud trein station. Daar bevond hij zich dus. Langzaam werd het hem duidelijk. Dax was hier om opgehaald te worden door een vriendin van hem. Zweeds. Op alle borden stond Zweeds! Ooit had hij het geleerd. Maar zeker nu , nu alles nog een beetje vaag deed in zijn hoofd kon hij er niet wijs uit worden. Dax wist dat zijn vriendin de taal beheerste. En dus besloot hij te blijven staan op het perron en op haar te wachten. Dax keek naast zich. Koffers. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij kon niet wachten straks zijn spullen uit te pakken waarvan hij niet had geweten ze te hebben. Het schoot hem te binnen waarom hij hier was. Ze zou hem komen ophalen om een zomer te verblijven in haar huis in Zweden samen met hun gehele vriendenclub. Waarschijnlijk had hij diep geslapen in de trein en moest nu nog weer een beetje opgang komen.  

Het duurde niet lang voor dat het meisje met met half lang chocolade bruin haar en amberkleurige ogen aan kwam stromen. Haar haar zat altijd een beetje warrig. Wat wel bij haar meestal overvrolijke karakter paste. Ze droeg een bruin leren jack , licht geel T-Shirt en heel veel armbanden. Ook had ze haar -hier doe ik van alles en nog wat dierbaars in- buideltje om. Het was net zo'n tent uit Harry Potter , zo veel als daar wel niet in bleek te passen. Ook had ze een misschien net iets de grote spijker broek aan. Wat het ding tot een foldderbroek maakte. Volgens Dax hield ze gewoon van kleding die lekker zat. Zolang het haar maar een beetje goed stond en het lekker zat was het oké. Dax had ook vaak van dat soort kleding gedragen. Maar diep diep van binnen zou hij wensen elke dag in de meest bijzondere outfits rond te lopen. Hij had er alleen het geld niet voor. Toen hij daar aan dacht schoot het hem te binnen dat het jasje dat over zijn schouders hing maar liefst tachtig euro gekost had. En dat hij zich eigenlijk zou moeten afvragen hoe hij ooit aan dat ding gekomen was. Dax had helemaal niet het geld zich zelf met dat soort dingen te verwennen. Hij zou er later verder over na denken. "Dax!"  Riep Mindo vrolijk uit terwijl ze hem een knuffel gaf. Dax knuffelde voorzichtig terug. En keek neer op zijn vriendin. Hij was minstens wel twee koppen groter dan haar. Maar hij was het wel gewend. Dax stak boven de meeste mensen uit met zijn lengte. Pas nu kreeg hij door dat hij een mandje vast hield. Dat was waar ook. Daar zat zijn kat Kirikou in. Hij had het beestje onmogelijk alleen thuis kunnen laten. En dus was het gewoon met hem mee gereisd. Er viel hem nog niets op. Mindo voelde koud aan. En hij zelf had voelde ook niet echt warm aan. Waarschijnlijk had zij er een rede voor en was hij nog koud omdat hij weer op gang moest komen. Dax was niet van plan het haar te vragen. Het zou vast sullig over komen. Mindo was altijd al veel drukker dan hij geweest en zo ook nu deed ze alles in een veel vlugger tempo dan hij gewent was. Meteen na de knuffel nam ze zijn koffers over. Pakte zijn hand vast en trok hem mee. Dax slaakte een klein geschrokken geluidje bij het bijna struikelen over zijn eigen benen omdat Mindo hem zo plots mee trok. Gelukkig viel hij niet en was de kat nog oke. Zo te merken had Mindo haast. Of ze was gewoon heel erg blij. Dax moest half rennen om niet te struikelen terwijl ze hem het station door begeleiden.  "Hoe is het! Ik heb je zo gemist"Vroeg ze hem vrolijk. "Wel goed. V-van het zelfde." Antwoordde hij op verbaasde toon. Omdat hij niet kon bijhouden wat hem nu precies overkwam. Dax was geboren in Schotland. En op zijn vijfde naar Nederland verhuisd. Thuis hadden ze nog lang Schots gesproken waardoor er een Schots accent over zijn Nederlands heen was gekomen. Hij had het niet fijn gevonden te moeten verhuizen en had zich in Nederland nooit echt thuis gevoeld. Dax was blij dat hij deze zomer even aan het leven daar kon ontsnappen. Mindo bracht hem naar buiten toe. Waar hij voor het eerst zins tijden zuivere lucht kon inademen. Het was prachtig weer. Er was geen wolkje een de lucht te zien. En gelukkig scheen de zon niet al te fel. Anders zouden ze binnen een paar uur een rode Dax hebben. "We gaan met de bus verder , toch?" Vroeg hij haar. Want wie met Mindo op stap ging wist maar nooit wat voor verrassingen er zouden kunnen opduiken.  

"We gaan met de bus verder , toch?" Vroeg hij voor de zekerheid. Met Mindo wist je het immers maar nooit. "Ja, en als we aankomen is het nog een paar minuutjes lopen naar mijn huis."Antwoordde zijn vriendin. Dax knikte even zonder daar zelf bewust van te zijn. Gelukkig begon Mindo wat rustiger aan met hem te doen. Hij was er van overtuigd dat als ze hem op haar volle tempo de bus in gesleept had hij over het bus trappetje zou zijn gestruikeld. Mindo begon een praatje te maken met de chauffeur. Hij kon er slechts enkele dingen zo als een bedrag en een 'een fijne dag nog verder' uit verstaan. Vervolgens nam ze hem mee naar een fijn rustig plaatsje in de bus waar ze beide aan het raam konden zitten. Zijn spullen , op het mandje na dan , had ze boven in de daarvoor gemaakte rekken geplaatst. Dax vond het fijn dat hij zich nergens zorgen over hoefde te maken. "We zullen niet lang moeten rijden, misschien een half uurtje."Vertelde Mindo. Dax knikte afwezig.  Ondanks dat hij in de trein ook geslapen had was hij nog best moe. Hij had het mandje op zijn schoot gezet en keek dromerig naar buiten. Het was een mooi en ruig landschap. Dax dacht dat hij zich hier wel thuis zou gaan voelen.  "Hoe is het in Nederland?"Vroeg Mindo plots. Zijn diep groene ogen keken haar meteen met een geërgerde blik aan. Dax praten absoluut niet graag over thuis. Maar voor deze keer kon hij zich voorstellen dat Mindo er wel dingen over wilde weten. "Bij mij thuis gaat het gewoon z'n gangetje." Zuchtte hij terwijl opstond. Hij liep naar de rekken en pakte een paar Nederlandse kranten uit zijn rugzak. Vervolgens liet hij terug en reikte haar de kranten aan. "Deze jongens vertellen het nieuws vast wat minder sacherijnig." Zei hij er met een kleine grijns bij.  

Het beeld verdween en liet hem achter. Alleen tussen de bomen, hij liep het pad op, de goude zonnestralen vielen op zijn huid. De jongen keek om zich heen. Hoe lang was hij hier al? Waar was hij daarvoor? Sam had het rare gevoel dat hij net nog ergens anders was, maar hij kon niet bedenken waar. Hij keek op. Boven de bomen zag hij bergtoppen. Hij kende het hier, maar hij wist niet goed meer waarvan. Sam draaide zich om. Hij leek zich in een vallei te bevinden, een beetje verward begon hij te lopen. Hij had niets bij zich aan voedsel of water, maar hij voelde geen honger of dorst knagen.
Tot toen toe dacht hij daar alleen te zijn, maar na een tijdje hoorde hij gehinnik. Bekend gehinnik.
Het gehinnik van Heather.
Sams pas vertraagde automatisch tot hij stilstond, maar toen hij weer in beweging kwam liep hij twee keer zo snel als eerst. Heather was dood. Hoe kon hij haar horen? Hij had North nu, waar was híj dan? Sam keek op, de bomen weken uiteen op dit punt, om plaats te maken voor heldergroene vlakte. Een paar meter van hem af stond een middelgrote zwarte merrie met één witte sok.
Aarzelend zette hij een voet in de wei. Heather keek op. Haar grote bruine ogen hebben de zelfde vertrouwde blik als vroeger. De jongen knipperde. Zijn blikveld was wazig geworden en zijn wangen nat. Opeens besefte hij dat hij al huilde sinds hij het gehinnik hoorde. Heather naderde hem voorzichtig en duwde haar neus tegen zijn borst. Zijn hand ging langzaam omhoog, naar haar hals en hij streelde haar. Hoe kon dit? Hij had haar zien sterven! 'Waar was je?' fluisterde hij. Het klonk hees. Hij huilde niet vaak. Hij kon zich eigenlijk niet meer herrinneren wanneer hij voor het laast gehuild had. Toen Heather dood ging had hij niet gehuild, hij had alleen twee dagen lang niets gegeten of gedronken en twee weken niets gezegd. Niemand had het begrepen behalve Arianna. Sam had ook van de witgrijze hengst gehouden, North, maar Heather kon niet vervangen worden.
Heather had geen zadel of hoofdstel om, maar hij kon haar ook zo berijden. De twee vertrouwden elkaar genoeg.

Hoofdstuk 1 : The Arriva l: Deel Arianna&Ave ~ Deel: 2

Ave was al een paar weken van te voren vertrokken. Arianna zou met het vliegtuig komen om vervolgens met de auto verder te gaan. Ave zou erbij meeliften. Maar ze kon niet niet in het vliegtuig. Er was zeker wel een mogelijkheid, maar ze had geen dierenpaspoort en was niet van plan om zich in een groot mechanisch ding door de lucht te laten vervoeren terwijl ze het prima zelf kon. Het eerste stuk was moeilijk geweest. Flink doorvliegen om de oversteek van Engeland, waar ze geboren was bij een valkenier en op jonge leeftijd weg wist te lopen, naar Nederland. Hier zou ze niet zo erg opvallen aangezien er al een paar zeearenden gevestigd waren. Echt nog maar een stuk of twee of drie broedparen was ze tegengekomen. Maar ze hield haar rust in stilte en goed verstopt. Geen vogelaar had haar nog gespot. Zodra ze na een paar dagen weer de kracht had om verder te gaan, verliet ze Nederland binnen een paar dagen tijd. Zo had ze telkens een stop gehouden. Ze merkte hoe het steeds kouder werd, maar haar veren waren aangepast aan Amerikaans weer. Daar kon het ijskoud worden in de winter en bloedheet in de zomer. In Engeland was het over het algemeen koud weer, dus had ze zich als individu daar al op aan weten te passen.
Ave volgde het koude weer. Ook keek ze uit naar borden. Het Zweedse woord voor Zweden had ze opgeslagen in haar kop. Hoewel ze niet kon lezen, kon ze wel het beeld van een aantal letters onthouden. Ze had dagen naar de grens gezocht en zag toen eindelijk wat ze zocht. Auto's die er het land binnen kwamen rijden. Het woord was snel herkend en nu was het nog zoeken naar het woord voor vliegveld en de naam ervan. Daar waar Ave in de buurt zou blijven en alle toestellen scherp in de gaten zou houden, wachtend op Arianna.
Ze bleek ruim op tijd, want het duurde nog minstens een week voordat haar toestel eindelijk landde. Met minachting keek de zeearend ernaar. Wat een walgelijk onhandige landing. Nee, het bewees maar weer eens hoe slecht mensen waren in vliegen. Ach, als ze maar veilig was en geen onplezierigheden had gehad onderweg, was Ave gerustgesteld.
Haar zware vleugels sloegen krachtig tegen de wind en ze tilde zichzelf uit de boom om in een rustige zweefvlucht naar Arianna's auto te glijden. Op het voertuig landde ze voorzichtig. Het stofachtige dak zou nog van pas komen als de auto te hard zou rijden om bij te houden. Ze zou haar klauwen erin kunnen haken, haar vleugels kunnen uitspreiden om toch nog een beetje mee te kunnen vliegen.
"Hello Ave, so nice to see you again." zei Arianna. Het was fijn haar stem na al die tijd weer te horen. In Engeland leefde ze dan wel niet echt bij haar, maar wel in de omgeving rondom haar vestiging en ze was elke dag wel in de buurt te vinden. Het leven was er vrij makkelijk.
"The same goes for you." zei ze terug. Ze was benieuwd naar het huis waar ze heen zouden gaan. Deze zomer zou die paar weken reizen wel waard zijn, dat wist ze bij voorbaat al.

Dax was na dat hij de kranten had aangereikt weer bij het raam gaan zitten. Hij kon haar gevoel van spijt sterk aanvoelen. Het had voor hem iets onheilspellends als mensen zich niet oke voelde. Gelukkig vaagde dit gevoel al snel weg en kon ook Dax weer uit het raam staren zonder die constante druk op zijn schouders. Soms had hij er een hekel aan andermans gevoelens sterk aan te kunnen voelen. Zo sterk dat hij zich zelf dan al snel ook zo ging voelen. Aan de andere kant had het ook wel weer voordelen. Alles wat er voor nodig was om Dax op te vrolijken was je eigen vrolijke humeur. Mindo bedankte hem voor het geven van de kranten en samen praten ze elkaar een beetje bij. Terwijl de kat veilig in het mandje lag te slapen. Het lome beest scheen het niet zo veel uit te maken waar hij zich bevond. Zo lang die maar te eten , te drinken en genoeg aandacht kreeg vond die het wel best. De tijd leek wel voorbij te vliegen. Veel eerder dan Dax verwacht had werd de naam van het dorpje waar Mindo woonde omgeroepen. "We zijn er!"  Riep zijn vriendin vrolijk. En pakte zijn spullen uit de rekken zodat hij alleen zijn rugzak en het mandje met de kat er in zou hoeven dragen. Niet veel later liepen ze gezamenlijk naar Mindo haar huis toe. Ze woonde hier mooi. Vlak bij een dorpje. Toch rustig , en vlak bij een bos. Ze liepen tussen twee rijen bomen door. Op een pat gemaakt van gras. Dax voelde dat het hem naderde. Zo nu en dan keek hij even stiekem achterom. Het zou nog erg lastig voor hem kunnen worden als ze hem ook hier zouden blijven volgen. Dax voelde zo nu en dan een hand op zijn schouder. Als Mindo er een beetje aanleg voor zou hebben kon ze zijn nerveuze stemming aanvoelen. Hij zag van uit zijn ooghoeken iemand achter hem zag lopen. Dax zuchtte geërgerd. "Ga weg." Gromde hij binnensmonds. Meteen verdween het persoon. Alsof het een hoopje stof was geweest dat werd opgetild door de wind en vervolgens in duizenden stukjes uit elkaar viel en verdween. "Was jij hier nou al eens eerder geweest?"Vroeg Mindo hem. "Nee nog nooit. Ik vind het hier erg bijzonder." Zei hij met een vriendelijke glimlach. Even keek hij over zijn schouder. Maar gelukkig liep er niemand meer achter hun aan. Dax glimlachte opgelucht. Olivier moest bij hem uit de buurt blijven zolang hij onder gezelschap was.  En dat gold eigenlijk ook net zo hard voor Oliviers soort genoten. Gelukkig was het niet al te lang lopen naar het huis. Van de buitenkant alleen al , het was werkelijk prachtig. Helemaal van hout. De dakjes en balkonnetjes maakte het huisje schattig. De prachtige houten deurpost maakte het helemaal af. Het huis was op sommige plaatsen prachtig beschilderd. En het leek van buitenaf best klein. Dax volgde Mindo het trappetje voor de deur post op en vervolgens door de deur naar binnen. De blauwe lantaren die in het midden aan het plafond hing gaf de houten hal z'n charme. Z'n oranje gloed gaf de houten hal net wat ie nodig had. Dax keek naar rechts. Daar was een oude houten deur. Daar achter zit een trap naar boven. Dan kom je op een overloop. De wentel trap gaat verder naar boven. Daar tweede verdieping rechts tweede deur , daar is jouw kamer.Dax pakte zijn koffers over. "Ik zet ze even neer op mijn kamer. Dan hoef ik ze niet mee te zeulen tijdens de rondleiding." Met die woorden verdween hij de trap op. Het was een oude houten wenteltrap. Die een vertrouwd krakend geluid maakte bij iedere stap die je er op zetten. En inderdaad. Hij kwam uit bij een totaal ronde grootte overloop. Ook deze was helemaal van hout. Hier bevonden zich zo'n drie deuren. Voor de andere gasten. De overloop was verlicht met blauwe en groene lantarens die een zelfde soort licht gaven als de lantaren in de hal. De wentel trap was weggewerkt achter een halfronde houten koepel met kleine glas in lood ruitjes er in. Aan de rechter zijkant van de koepel zat een uitzaagde deurpost. Zo kon je van de trap de overloop op lopen. Omdat het geheel aan de zijkant van de koepel zat nam het weinig ruimte in.  De trapleuningen waren gemaakt van boomtakken. Dax liep verder de trap op. Weer zo'n ronde overloop. De trap ging wel nog verder om hoog. Mogelijk naar zolder. Maar Dax besloot dat Mindo de eer had hem dat te laten zien. Het enige verschil was dat hier Rode en gele lantarens waren. Dax deed wat hem gezegd was en ging rechts de tweede deur in. Met een zachte bonk liet hij zijn koffers van verbazing op de grond vallen. Een stapelbed. Geheel gemaakt van houten boomstammen en takken die allemaal hun oorspronkelijke vorm nog hadden. Het zag er prachtig uit. Verder sliep hij zo te zien in een toren kamer. Ondanks dat was de kamer niet perfeckt rond. Wat hem wel beviel. Er stond een grootte houten linnenkast in de kamer. En verder een bureau boekenkasten van steigerhout. De kamer had kleine ronde en ruitvormige glas in lood raampjes. En werd verder verlicht door oude sier lantarens. Dax liep een klein rondje door de kamer. Hij voelde zich nu al zo veel prettiger hier dan in zijn kamer in Nederland. Even bleef zijn blik hangen bij een groot luik in de muur. Er waren er twee. Een aan de muur die grensde aan de buiten wereld. En eentje aan de muur waar waarschijnlijk een andere kamer  achter zat. Eerst wilde hij die van de buitenmuur proberen. Het waren zo te zien twee deurtjes met luikjes er in. Dax legde zijn handen om de deurknoppen en trok er aan. Met een beetje moeite gingen de deuren open en kwam er een koude windvlaag zijn kamer binnen. Dax grijnsde verbaasd. Een balkon! Hij stapte het houten ding op en keek vol bewondering over de oneindige bossen uit. Daar... is het heerlijk...Klonk er in zijn gedachten. Dax voelde iets vachtigs langs zijn been strijken. Eerst dacht hij dat het de kat was. Maar toen hij naar beneden keek was er niets. Snel keek Dax weer richting bos en probeerde aan andere dingen te denken. Iets in hem zei dol graag naar dat bos te willen gaan. Dax haalde diep adem. Gelukkig wist hij zich zelf snel weer onder controle te krijgen en liep terug de kamer in. Een windvlaag deed de balkon deuren met een harde kalp dicht slaan. Alsof de stem in zijn gedachten beledigt. Dax zuchten. Het was beter dat het gezelschap niets van zijn gavens zou merken. Dax dacht dat er wel niemand in het gezelschap zou zijn die in gavens geloofde of er een bezat. Ze zouden hem alleen maar raar vinden. Hij sloot de balkon deuren en ging op zijn bed zitten. Hopelijk was de rest een beetje aardig. Ze hadden hem wel aardig geleken. Maar op Mindo na had hij nog geen van deze mensen in het echt ontmoet. Een koude windvlaag kroop over zijn rug. Om zich vervolgens om zijn schouders te wikkelen. Tegenover hem ontstond langzaam maar zeker een gestalte. Dax keek de verschijnende Antro nors aan. "Olivier." Zei hij op waarschuwende toon. De half mens half wolf keek hem aan. De wolf keek hem spottend aan. Hij had donkerbruine ogen. Even donkerbruin als zijn krullende haar. Dat op viel in vergelijking tot zijn witte vacht. De wolf droeg een oude versleten spijkerbroek. "Is er iets mis Dax"Vroeg hij kalm. "Jij ! Je had beloofd me met rust te laten!" Zei Dax kwaad. Olivier lachte. "Je bent nu toch alleen?" Dax haalde uit naar de gestalten. "Ga heen!" Riep hij er kwaad bij. Vlak voor hij Olivier raakte verdween de wolf weer. Dax keek kwaad naar de plaats waar de reu gezeten had. "Net in het bos zat je me anders ook al dwars." Mompelde hij. Hij pakte een paar slaapspullen uit en legde deze op zijn bed neer. Hij liet Kirikou uit zijn mandje en zette voor hem een bakje water en een bakje voer neer. Toen verliet hij de kamer en deed de deur achter zich dicht. De kat zou langzaam moeten wennen aan de drukten. Het was beter voor hem om nog even op de ruime kamer te verblijven. Dax liep weer terug naar beneden. Hij was klaar voor een rondleiding. En wie wist wie er binnen nu en een paar dagen allemaal wel niet aan zouden komen. Dax had er wel zin in. Zo lang Olivier hem maar met rust liet.

Hoofdstuk 1: The Arrival. Deel: Arianna&Ave. Deel 4


Het had even geduurd en was niet niks geweest, maar ze had het gehaald. Er was eigenlijk weinig tegenspoed geweest, behalve haar eigen uitputting. Zoveel vliegen was niet niks geweest en ze had dagen moeten rusten voordat ze weer een dagje of twee kon vliegen. Het ging anders niet. Soms was het ook moeilijk geweest om aan eten te komen als ze er weer een zware dag op had zitten.
Ze kwam rustig aan. Haar grote vleugels lieten haar in een zweefvlucht naar beneden glijden, zo op de auto van Arianna. Een korte woordenwisseling vond plaats, gevolgd door een terugblik aan Engeland. Ave was altijd vlak in de buurt van het landgoed, maar elke dag zagen ze elkaar niet. Ave zag haar vaker dan andersom. Maar alleen omdat zij zich hoog overvliegend in de lucht bevond en als het weer druk was kon je niet van iedereen verwachten dat ze alleen maar omhoog keken.
"Shall we go? Or would you rather stay here?" hoorde ze van Arianna's kant komen. Ave keek op en zette zich al schrap.
"Why do you even ask?" zei ze met een gelukkige toon. Waar ze naartoe zouden gaan, was een huis. Maar ze kende lang niet iedereen daar. Als ze al iemand kende dan. Maar het waren goede mensen, dus het zat wel snor.
Ave had haar vleugels al half uitgespreid, wachtend op het startgeluid van de automotor. Haar klauwen zaten voorzichtig in het stofachtige dak geklemd. Als de auto zou rijden, zou Ave wind vangen en lichtelijk omhoog gaan. Maar waarschijnlijk zou ze de constante snelheid niet bij kunnen houden na de lange reis die ze had gehad. Die was zeker nog niet uit haar hoofd en lichaam gedreven. Ave zou half vliegen boven de auto, haar poten zouden het contact met het stoffen dak echter niet verliezen.
Het geluid van de motor deed haar veren even opzetten, ze werd wakker uit haar dagdroom. Tijd om het laatste deel van de reis te maken.

Hoofdstuk 1: The Arrival. Deel: Lucas [Luke] Centore. Deel 1.

De trein maakte een ratelend geluid, en het raam trilde licht. De banken om hem heen waren leeg, en hij was dankbaar voor de stilte geweest toen hij de trein instapte. Echter na een paar uur begon het hem al te kwellen. Flarden van herinneringen schoten door zijn hoofd, en hij sloot zijn ogen. Zijn hoofd leunde tegen het koele glas, het lichte trillen hield hem wakker ondanks zijn slaaptekort. De nacht bracht donkere schaduwen, en hij kon zijn spiegelbeeld zien in het raam. Blauwe ogen, bruin haar. Donkere kringen bevestigden de dagen zonder rust, en zijn ingevallen wangen waren het bewijs van een geldgebrek dat hij eigenlijk niet wilde toegeven. Hij wendde zich af en probeerde grip te krijgen op de vage beelden die zijn gedachten onveilig maakten. Hij hield het nooit lang vol, het openstellen voor zijn herinneringen. Hij had altijd overleefd door het verleden weg te stoppen, hij telde de dagen en vergat de dag er voor. Soms, als hij op zijn kamer zat en wachtte tot de bonkende voetstappen de trap op kwamen, kwamen er tegelijk met flitsen van angst beelden door zijn hoofd van tientallen dagen die precies op dezelfde manier waren verlopen. Hij miste zijn moeder. Toen ze scheidde met zijn vader, en emigreerde, had hij gedacht dat het beter was om thuis te blijven, bij zijn school en vrienden. Het was de slechtste beslissing van zijn leven geweest. Hij had het meteen geweten toen hij voor het eerst de dronken voetstappen van zijn vader op de trap had gehoord. De ijzeren riemgesp die neerkwam op zijn rug. Rode striemen. Pijn.
Hij was elf jaar oud geweest bij de eerste keer. Vanaf dat moment had hij geprobeerd het zijn vader zo veel mogelijk naar de zin te maken. Zo zacht mogelijk lopen, zijn kamer altijd netjes en helpen bij het eten. Niets hielp. De rode striemen bleven komen en vervagen, dikke littekens achterlatend over zijn hele rug. Bij gym verzon hij smoesjes, zwemmen deed hij nooit meer. Hij droeg polo’s of capuchontruien om de strepen in zijn nek te verbergen, en was het vrienden maken al snel verleerd.
Met een zucht blies hij zijn adem uit, maakte daarbij een vlek condens op het raam. De afgelopen vakantie was als een waas, hij kreeg het niet helder in zijn hoofd. De uitnodiging die hij had ontvangen was een welkome afleiding geweest. Hij had Mindo al veel te lang niet meer gezien.
De metaalachtige stem liet weten dat zijn bestemming bereikt was. Hij stond op, trok zijn grijze vest dichter om zich heen en verliet de trein. De frisse lucht deed hem goed, en na een paar keer diep inademen besloot hij door de schemering op weg te gaan naar het huisje. Het zou niet ver moeten zijn, en er was nog licht genoeg om de weg te kunnen volgen. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn versleten spijkerbroek, en vertrok.

Het was inderdaad niet ver geweest, hij zag een vriendelijk licht schijnen achter de ramen van het huisje. Een kleine auto stond bij het huis geparkeerd, en hij besefte nu pas dat er meer mensen zouden zijn. Meteen zakte de moed hem in de schoenen. Hij had een hekel aan mensen, behalve een aantal. Grote groepen vond hij al helemaal vervelend. De emoties van anderen beukten zijn eigen gedachten kapot, totdat hij niet meer wist wat van hem zelf uitkwam en wat een anders uitstraalde. Hij voelde meteen wat iedereen over hem dacht, dat was misschien wel waar hij het meest bang voor was. De verstikkende haat die altijd om zijn vader hing had hem gebroken, en een dergelijke situatie wilde hij voorgoed uit de weg gaan. Na even geaarzeld te hebben liep hij toch naar de deur. Hij stapte in een plas regenwater en onderdrukte een vloek. Het koude water drong door het gat in zijn opgedragen zwarte sneakers, en geïrriteerd liep hij verder. Nog even trok een aarzeling door zijn hand, toen drukte hij op de bel.

Hoofdstuk 1 , 5 : The guided tour : deel Dax, Mindo  , Arianna & Luke ~ deel : 1

Dax liep de trappen af. Hij had gehoopt op een vrij normale situatie  beneden. Maar het werd alles behalve. Hij kwam de hoek om gelopen en zag Mindo beneden aan de trap met een honkbal knuppel staan. Dax trok wit weg. Had hij soms iets verkeerds gedaan? Wilde ze hem slaan?!"Zeg me waar het persoon is dat jou lastig valt en ik zorg dat hij er spijt van krijgt" Zei Mindo zenuwachtig. Hij staarde haar geschrokken aan. Had...had ze hem gehoord? Een koude rilling kroop over zijn rug. Waarschijnlijk wel. Wat nu? Wat zou hij ooit tegen haar moeten zeggen? Ah wat vreselijk stom!  Waarom had hij zo nodig moeten schreeuwen tegen Olivier? Ze vond hem nu vast vreselijk raar.  Dax begon beschaamt te blozen. "M-mindo.." Stamelde hij. Hoe ging hij dit in hemelsnaam uitleggen? Er waren helemaal geen inbrekers. Maar om nu over Olivier te beginnen leek hem geen verstandig idee. Hij zou zich kapot schamen. "Ik...praat soms tegen me zelf. Sorry ik wilde niet de indruk wekken dat...." Zei hij. En lachte een beetje zenuwachtig. Gelukkig. Mindo haalde opgelucht adem. Nou , ze moest een weten hoe opgelucht hij eigenlijk was. "Oh oké, sorry als ik je van streek maakte"Zei ze. En glimlachte vrolijk naar hem. Dax probeerde terug te glimlachen. Maar spijtig genoeg werd het een verlegen grijns. "G-geeft niet." Mompelde hij. Gelukkig vond Mindo zijn verlegen gedrag niet hinderlijk. En gooide de honkbal knuppel door de vloer heen. Dat was maar beter ook. Dan zou ze er niet mee slaan. De bel was gegaan. Gek genoeg bedacht hij zich dat nu pas. Toen Mindo naar de deur liep. Hij zou natuurlijk niet de enige gast zijn. Voor de deur stond een meisje. Jonge vrouw beter gezegd. Dax Mindo stond dan wel voor haar maar ze torende zo boven Mindo uit dat Dax haar gezicht gewoon kon zien. Wat twijfels bij hem op riep. Niet omdat ze zo lang was. Dat kon. En anders waren het de hakken die ze droeg. Maar hij herkende haar ergens van. “Hello.. Mindo I suppose?” Engels. Ze sprak Engels. “My name is Arianna Kinsley Stuart. I don’t think you want to hear any titles,  and call me what ever you like. Tough I prefer just, Arianna.”Zei ze. Dax mompelde zonder echt geluid te maken haar naam. Arianna Kinsley Stuart? Maar in zijn gedachten leek hij het wel uit te schreeuwen. Arianna Kinsley Stuart?! Die naam. Nee , dat kon gewoon niet. Hij moest zich vergissen. Hij had een schijt hekel gehad aan dat hoofdstuk bij geschiedenis. En nu stond ze daar in de deur opening? "Excuse me." Zei hij. En het klonk zo schots als het maar kon. Echt Engels? Nee dat zou hij nooit gaan spreken. Engelse  woorden wel ja. Maar aan zijn accent viel niets te veranderen. Dax had buitenlucht nodig vond hij. Deze situatie werd hem te veel. Hij liep langs de twee heen. Maar liep vervolgens bijna tegen een jongen op die blijkbaar achter de deur stond. Dax schrok zich kapot. "Sorry." Riep hij. Waarbij tot zijn schaamte de twee r's van het woord verkeerd uitsprak. En nog maar net zijn evenwicht op de trap kon houden. Dax liet zich tegen de houten regeling van het opstapje aan vallen. "My name is Dax. Sorry voor mijn verschijning." Ging hij verder in het Nederlands. Omdat hij niet zeker wist welke taal de jongen sprak. Wat een enorme opeenvolging van falen was dit zeg. Hij had zijn ongeluk wel weer gehad voor vandaag. Dax bekeek de jongen die hem zo had laten schrikken even. Hij had blauwe ogen en bruin haar. Dax dacht hem ook ergens van te kennen. Maar die gedachten schoof hij weg. Straks dacht hij nog iedereen hier te kennen. Terwijl hij toch echt hun namen niet wist. Hij vroeg zich af waarom de afgelopen vijftien minuten voor hem zo'n complete gaals was geweest. Normaal was hij nooit zo stuntelig. Dax besloot te proberen te stoppen met schrikken van iedereen. Een ding wist hij zeker. Zijn eerdere plan om normaal over te gaan komen , was totaal mislukt. . .  

Hoofdstuk 1: The Arrival. Deel: Lucas [Luke] Centore. Deel 2.

De deur werd geopend en het gezicht van een andere jongen verscheen. Verwarring en schaamte hingen bijna tastbaar om hem heen. Luke sloeg zijn ogen neer, wilde niet nog meer van die emoties toevoegen bij de ander. "Sorry," riep de jongen, duidelijk geschrokken en met schaamte op zijn kaken. Was het vanwege zijn accent? Schots, dat was duidelijk. Luke voelde de chaotische drukte achter de deur en had meteen spijt dat hij was gekomen. Wat moest hij hier? Hij functioneerde niet goed in een groep, had er niet bij stilgestaan dat er anderen zouden zijn. "My name is Dax. Sorry voor mijn verschijning." Even trok een frons over Luke's gezicht. Hij verstond Engels zonder moeite, maar deze jongen leek ook het Nederlands goed te beheersen. Waar kwam hij vandaan? De rode haren en de lijnen van zijn gezicht kwamen hem vaag bekend voor, maar hij had niet het minste idee waar hij hem van zou kunnen kennen. Hij merkte dat hij in een introverte houding was geschoten, weggedoken in zijn versleten vest en met een afwerende frons op zijn gezicht. Toen verscheen echter Mindo, haar opgewekte voorkomen en vertrouwde gezicht haalden hem enigszins uit het nare gevoel dat hem omringde. "Hey Lucas!" Hij kon niet anders dan hoofdschuddend grijnzen, nog altijd noemde ze hem bij zijn volledige naam. En hoewel hij er normaal gesproken een hekel aan had, kon hij het bij haar wel hebben. Ze kwam naar hem toe en omhelsde hem vriendschappelijk. Wat aarzelend als altijd gaf hij haar een knuffel terug. Hij had haar ontzettend gemist, maar te midden van deze drukte hield hij zich teruggetrokken en stil, gesloten als vorm van bescherming. "Lucas, dit is Dax. Dax dit is Lucas." De vrolijkheid van Mindo sloeg een beetje op hem over, maar kon het beklemmende gevoel niet verdringen. Hij knikte naar Dax, probeerde vriendelijk te kijken, iets dat jammerlijk mislukte aangezien zijn gezicht altijd ernstig stond een een spoor van een frons droeg. "Binnen staan Arianna en Ave. Gaan jullie mee naar binnen? Ik kan wat thee zetten? Of we kunnen een wandelingetje maken. Wat jullie willen." Hij keek even naar Dax, maar kon zo snel niet aanvoelen wat hij wilde. Hij richtte zijn blik weer op Mindo. 'Wel, het maakt mij niet veel uit, maar..' Hij keek even verlangend naar de stilte van buiten, weer terug naar Mindo en vermoedde dat het meisje precies wist wat hij het liefste wilde.

[Sorry dat het zo verschrikkelijk laat is x.x]

Hoofdstuk 1 , 5 : The guided tour : deel Dax, Mindo , Arianna , Ave , Rane & Luke ~ deel : 1

De jongen die hij letterlijk tegen het lijf was gelopen keek hem met een verontwaardigde blik aan. Vrijwel meteen had Dax nog meer spijt van zijn actie. Maar nog voor hij sorry kon zeggen kwam Mindo al aanlopen. "Hey Lucas!" Riep ze vrolijk. Dax keek een andere kant op in de hoop geen verdere aandacht te trekken. Echter mislukte ook dit doordat ze hen aan elkaar voorstelde. "Lucas, dit is Dax. Dax dit is Lucas" Het kosten hem haast moeite Lucas recht in de ogen aan te kijken. Hij durfde het nauwelijks. De jongen leek wel geërgerd hem te zien. Zo serieus als hij keek. Dax klemde zijn kaken op elkaar. Hij moest iets terug zeggen. Hij moest zeggen dat het leuk was Lucas te ontmoetten. Hem de hand schudden. Maar Dax stond als bevroren en wenste dat niemand hem kon zien. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar een ander meisje dat met een koffer voor zich voor de deur stond. Waarschijnlijk had nog niemand haar opgemerkt. Hoe deed ze dat? Dat leek hem ook niet verkeerd. Een schok ging door zijn lichaam toen er iets bruins aan hem voorbij schoot. Het duurde even voordat hij door had dat er zojuist een vogel aan hem voorbij was gevlogen. Heel voorzichtig keek hij om het hoekje van de deur. Achter in de hal naast Arianna stond zowaar een echte zeearend. Heel even ving hij een glimp van de arend haar blik op. Snel keek hij weer de andere kant op en maakte afstand van de deur. Hij had het idee dat hij voortaan met een boog om het dier heen zou lopen. Niet dat de arend met opzet zo gemeen naar hem gekeken had. In Dax zijn ogen keken alle vogels gemeen. Hij was zacht gezegd schichtig voor alle grote roofvogels.  "Binnen staan Arianna en Ave. Gaan jullie mee naar binnen? Ik kan wat thee zetten? Of we kunnen een wandelingetje maken. Wat jullie willen." Zei Mindo. Hij wist vrijwel zeker dat de vraag voor iedereen in het algemeen bedoeld was. En het was ook zeker niet zijn eigen bedoeling geweest te antwoorden. Maar nog voor hij ook maar verder kon na denken had hij al geantwoord. En zweeg heel even omdat het leek alsof hij naast zich zelf stond en zich zelf antwoord zag geven. “Wandeling! Zeker, mijn koffers staan al boven op mijn kamer. Ik kom straks terug voor thee en dan maak ik verder kennis met iedereen.” Vervolgens had hij zich omgedraaid en was heel hard weggerend. De bossen in. Al snel was er aan weerzijden niets anders meer dan hoge dennenbomen. Hij was niet voor niets zo snel van start gegaan. Niemand mocht hem volgen. Hij wilde alleen zijn in de bossen. Iets zei hem dat hij alleen wilde zijn. Later bedacht hij zich pas dat de zin die hij gesproken had niet eens correct in elkaar stak. Dax rende op volle snelheid verder. Hij letten niet eens meer op alles wat links en rechts aan hem voorbijschoot. Hij wilde vooruit. Zo ver mogelijk weg van het huis. Na een tijdje gerent te hebben begon kortademigheid controle te nemen over zijn snelheid. Schichtig keek hij om zich heen. Waar zou hij zich kunnen verschuilen om even op adem te komen? Dax voelde een hand op zijn schouder. Verschrikt keek hij om. Nog net zag hij een glimp van Olivier voor hij met zijn voet onder een boomwortel schoot en zijn evenwicht verloor. Dax strekte zijn handen uit om zich zelf op te kunnen vangen en kneep zijn ogen dicht. Het bleef ijzig stil in het bos. Enkele seconde bleef hij wachten op de val. Maar tot zijn grote verbazing kwam dat moment niet. Vol ongeloof opende hij zijn ogen. En staarde met groeiende verbazing naar de twee harige pootjes in de sneeuw. Hij stond al op de grond. Daarom was hij niet gevallen. Alleen… Voorzichtig maakte Dax een stap naar voren. En tot zijn verbazing waren het echt zijn poten. Een beetje geschrokken keek hij om. Zijn volle vossen staart raakte zijn neus bijna aan. Verdere tijd om het te bevatten had hij echter niet. Want in de verte klonken voedstappen. Vluchtig verdween hij in een oude holle boomstam. Daar bleef hij zitten. En staarde met zijn groene ogen naar het pat waar hij zojuist nog als mens gerend had.