I'm not so tough, I'll call you bluff And let you see a side of me That wants you near and cries real tears And needs someone to love Ilse de Lange
Kalm wandelde de timberkleurige teef over het gras heen. Opnieuw weer verhuist naar een nieuw gebied waar ze weer opnieuw een leven mocht beginnen. Haar gedachten lieten haar niet met rust en waren constant maar dingen aan het zeggen en roepen. Het verhuizen was op zich niet zo erg, het maakte haar tenslotte ook niet uit hoe de omgeving eruit zag. Vrienden achterlaten was alleen wat anders, natuurlijk wist ze niet of de vrienden die ze had hier ook heen waren gegaan en dat was ook precies wat haar dwars zat, dat ze het niet wist. Toch wilde ze nog het graagst weten hoe het met Krypton ging, waar hij heen was gegaan want ondanks dat het niet meer ging, dat hun relatie over was, wilde ze hem nog erg graag zien. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Ze wist dat hem moest loslaten want dat zou het makkelijkste voor haar zijn maar dat ging niet, haar hart ging nog steeds naar hem uit. In de verte kwamen er nu huizen in zicht, veel waren het er niet maar daar ging het niet om. Ze leken verlaten dus waagde Merope er op af te lopen. Nog iemand waarvan ze zichzelf afvroeg of die ook was overgekomen hierheen was Digo, of haar broer de brand zou hebben overleefd en ook hier terecht gekomen zou zijn. Bij het oude station bleef ze staan en keek ze uit over het spoor. Ze keek kort van links naar rechts en vroeg zich af of er misschien nog treinen zouden rijden, waarschijnlijk niet aangezien het station ook verlaten was. Ze liep een stukje terug en ging tegen de wand aanliggen van het station om hier even te rusten na de lange wandeling die ze had moeten maken..
Wat verward stopte ze bij de spoorlijn. Ze liep voorzichtig dichter naar de treinbaan toe. Ze stopte weer met lopen toen ze minder dan een meter van de twee ijzeren stangen waar de trein over heen hoorde te rijden. Het hout ertussen zag er oud uit, en ze dacht niet dat er nog treinen reden. Anders had ze er vast wel een gezien, ging er door haar hoofd heen. Ze wijzigde van richting, en ging naast de spoorbaan lopen. Ze liep niet over het hout heen, tussen het ijzer, dat vertrouwde ze niet. Je wist nooit wat die tweepoters van plan waren. Zelfs al waren ze hier niet meer, hun creaties bleven vaak nog lang bestaan. En hoe langer ze er stonden, hoe gevaarlijker ze werden, daar was ze wel achtergekomen. Ze verachte de zogeheten mensen, het ware afschuwelijke wezens. Het enige waar ze op uit waren was macht, altijd macht. Ze had niet vaak een mens mogen zien, maar daar was ze blij om.
Ze merkte dat de omgeving veranderde. De bomen werden minder, en na een tijdje zag ze huizen opdoemen. Ze liep verder, nog steeds aan de rand van het spoor. Ze keek nieuwsgierig om zich heen. De huizen deden haar een beetje denken aan de Ruins of Blood in Serigala. Maar die waren verlaten doordat er een brand was geweest. Wat was de reden dat er hier geen mensen meer waren? Ze dacht met verdriet terug aan de brand. Ze wist niet waar iedereen was, en ze voelde zich eenzaam in dit land. Het was alsof ze gedoemd was alleen te zijn. Ze wist niet of ze haar vrienden ooit nog terug zou zien. Ze was bij het station aangekomen. Een geur drong tot haar door. Ze liep weg van het spoor, naar de geur toe. Aan een wand van het station zag ze een wolvin liggen. Ze liep langzaam dichterbij. Ze had het gevoel alsof ze de wolvin kende, alsof ze haar al eerder had gezien. Ergens in een vaag verleden. Ze stopte op een paar meter afstand, en ging zitten. "Hey.." Zei ze rustig. Ze hield haar hoofd wat schuin, en probeerde zich te herinneren waar ze de wolvin van kende.
