Hunting is fun, but maim so even more nicer

Wat was er nu beter dan een eindland om te verblijven om je te berschermen tegen een virus? Tristan had het een mooi plan gevonden en vandaar dat hij zich hier ook bevond. Het was dichtbegroeid en zelfs hier waren genoeg prooidieren om te overleven. Aan eenzaamheid hoefde hij niet te lijden. Want zo veel vrienden had Tristan immers niet. Hij was een egoïst en hij was er trots op. Als hij gezelschap nodig zou hebben dan zocht hij het wel op. Het was namelijk niet zo dat hij er verdrietig of gek van werd lange tijd alleen te zijn. In tegendeel , hij vond de rust heerlijk. Het was vroeg in de ochtend op het eiland. Nog voor zonsopgang om prcies te zijn. Tristan hield er van zich in de duisternis te begeven. Liever dan in het daglicht. Toen hij terug wilde keren naar het grasveld waar hij de eerdere delen van de nacht door had gebracht kwam hij tot een teleurstellende ontdekking. Ten eerste was hij niet alleen op dit eiland. En ten tweede , het eiland bleek niet virus vrij... Tenminste , de herten die dood op het veld lagen stonken naar het virus. En dus was het aanwezig. Kalm bekeek hij de situatie even vanuit het struikgewas. Een zwarte reu joeg achter een van de laatst overgebleven herten aan. Tristan wachten rustig af tot de reu klaar was met het doden van alle dieren en liep vervolgens rustig naar het midden van het veld. Deze reu was namelijk niet zomaar een wolf , maar een pack genoot. Tristan keek de wolf met een pokerface aan en zei droogjes : "Ik wist niet dat zieke herten nog zo lang kunnen zwemmen. Ten eerste je jacht techniek is niet al te verfijnd. En ten tweede ik zou mijn tanden niet zetten in een ziek dier. Tenzij je zelf ook vergiftigd wil worden natuurlijk." Het maakte Tristan niet uit of deze wolf nu ouder , sterker of beste vrienden met Sam was. Hij zou zeggen wat hij aan te merken had. Even keek hij opzij richting de herten. "We kunnen ze het beste diep begraven. Dan hebben we de kleinste kans dat het virus hier ook terecht komt."Zei hij kalm. Het was maar een tip. Hij zelf zou wel gaan beginnen met graven als de zware reu de hint niet zou begrijpen.  

'Ze waren dus nog niet te verzwakt om dat stuk te zwemmen. Maar hoe wil je anders die ziekte uitroeien? Ze lopen zich niet dood als je dat dacht.' Zei Mad een beetje geërgerd. Tristan zuchten. Deze reu moest nog veel leren dat was wel duidelijk "Beste Mad dat doen ze wel. Uiteindelijk zullen ze sterven van uitputting en ondervoeding. Bovendien als jij daar je tanden inzet loop nog kans om besmet te worden ook. Daarom deed ik niet met je mee. Veel beter kun je de doden lichamen die je tegen komt begraven zodat men er niet van kan eten." Legde hij uit. En begin vervolgens aan het vragen van een gat voor een van de lijken. Gelukkig volgde de zwarte reu zijn voorbeeld. Hopelijk voor hem zou die niet nog eens zijn tanden in een ziek dier zetten. Besmetten roedelleden konden ze namelijk niet gebruiken. Het graven schoot gelukkig op. Na een tijdje hadden ze al drie herten ingegraven. En diep ook. Tristan ging zitten , tijd voor een korte pauze. Ze hadden nog wel wat herten te gaan. Maar dat was niet erg. Hij deed het werk immers niet alleen. Even keek hij naar de zwarte reu. Samenwerken konden ze dus blijkbaar. Maar hij mocht de zwarte wolf niet. En vroeg zich af waarom Sam Mad had toegelaten. Was het misschien om hem te pesten. Tristan zuchten , het zou hem niet verbazen.