Hello...?

Safrijn maakte een wandeling door het Tundra Forest. Hoewel de roedel nog steeds een officiele start moest maken hier, was het gebied wel al duidelijk opgeëist. Safrijn twijfelde er ook aan of ze wel zin om alweer een officiele start te maken. Het was haar en de anderen toch wel duidelijk en de roedel was nooit echt opgebroken. Alleen verhuist, twee à drie keer.
De zwarte wolvin zuchtte. Een zacht 'krr' kwam van Vulpa die zich afvroeg waarom. Safrijn keek haar even geruststellend aan. Het maakte duidelijk dat het alleen een opsomming van gedachtes was. Meer niet. Niks om je zorgen over te maken.
Corax kwam aangevlogen. Hij had een uit elkaar getrokken ganzenjong bij zich en liet dat naast Safrijn vallen die onverstoord doorliep. Het kleine geschenk was niet voor haar bedoeld, maar voor Vulpa. Het begon toch af en toe steeds meer op te bloeien tussen die twee, maar ze waren tot nog toe alleen nog vrienden. Misschien omdat beide kraaien nog steeds wel jong waren en hun interesses nog steeds te speels waren. Altijd maar ondeugende spelletjes spelen zoals een roofvogel de deur wijzen of ruzie maken met een ander dier om een prooi. Of gewoon spelen op de wind.
Safrijn zag hoe Vulpa naar de met sneeuw bedekte grond dook om het ganzenjong nog verder te verscheuren met Corax voordat ze het naar binnen werkte en ze samen een rondje patrouilleerden. Na al die tijd met wolven opgescheept te zitten, hadden ze het idee van een roedel wel door en begonnen het gebied steeds meer als dat van hen te zien.
Safrijn ving een vreemde geur op. Al snel daarna hoorde ze wild gekras van de kraaien die een eindje verderop kleine rondjes boven de indringer zweefden, veilig buiten bereik van elke wolf.
Safrijn haastte zich naar de vreemdeling, een duidelijk nog jong dier, maar dat betekende niet dat deze meteen een vrijpas had voor elk gebied dat er te vinden was.
Safrijn zag de pup en ontblootte haar tanden en liet een diepe waarschuwende grom horen. Als ze deze pup buiten het gebied had ontmoet, zou ze een vriendelijke houding hebben aangenomen, maar nu deze zo het gebied dacht binnen te wandelen, kon ze dat niet laten gebeuren.
"Wat doe je hier?" vroeg ze neutraal, maar met een waarschuwende ondertoon. Ze zou de pup niets doen, maar wilde al wat graag laten weten dat dit niet zomaar kon.
De kraaien kalmeerden zodra Safrijn haar stem had laten horen en gingen elk aan een kant van de wolvin zitten. Ze bleven alert op elke beweging, maar onder de bescherming van de wolvin kon er niks gebeuren.

"Wat doe je hier?" vroeg ze neutraal, maar met een waarschuwende toon. Zomaar een gebied in lopen was niet verstandig.
Corax en Vulpa zaten beide aan een kant van Safrijn en waren ondertussen gekalmeerd door haar stem. Corax kon echter af en toe nog een zacht 'krrr' brommen, maar Vulpa was geheel stil, totaal gefocust op de indringer.
"Ik was op reis met mijn broer en mijn moeder naar The Tundra Pack. Maar... Ze hebbe... hebben het niet gered. We wilde... de ons aansluiten bij de TTP." verhaalde de pup al stotterend, maar Safrijn wist dat het een eerlijk antwoord was. Echter niet gerechtvaardigd. Het beste was om buiten een roedelgebied een verzoek te doen. Misschien het plan wat de broer en de moeder in gedachte hadden gehad. Waarom het dan niet aan deze pup was uitgelegd, was niet duidelijk. Maar ook dit idee was puur giswerk van de nachtzwarte wolvin.
"Waarom wilden jullie erbij?" vroeg ze de pup met opnieuw een neutrale toon. Ze bleef nog altijd staan met haar staart half opgericht. Ondertussen was Vulpa nog altijd strak op de pup gericht. Corax was iets losser door ook de omgeving rond de wolven in de gaten te houden, maar luisterend naar wat er gebeurde en gestopt met brommen. Even pikte de kraai in de poot van Safrijn, zoekend naar bevestiging van wat er nou precies ging gebeuren. De wolvin keek hem alleen even aan, draaide haar oren naar achter en terug als teken dat er voorlopig niks ging gebeuren.
"Wat is je naam?" vroeg ze uiteindelijk.

"Uit het gebied waar wij vandaan kwamen werd ons leef gebied steeds kleiner. Zo precies weet ik het niet, maar mijn moeder heeft ooit in een roedel daar geleefd en ze miste vooral die samen dracht. Maar van wat ik nog heb meegekregen is dat ze jullie hun diensten wilde aanbieden. Mam was een hele goede jager en mijn broer had de kwaliteiten om een goede krijger te worden volgens onze moeder." verhaalde de pup als antwoord op de vraag waarom ze bij de pack wilde. Safrijn schepte er haar eigen beeld bij. Het was heel fijn dat haar moeder en broer hun dienst wilde aanbieden, maar daar kwam weinig van als alleen de pup hier was.
"Maar nu lijkt het me meer dat je onze diensten nodig hebt, dan andersom." vatte ze samen. Ze bekeek de pup eens goed. Toen zat ze toch maar neer. Op dat moment ontspande Vulpa zich en bleef niet meer zo strak naar de pup kijken, ook al hield ze hem nog wel in de gaten.
"Dus wat verwacht je precies van ons nu? Wil je bij de roedel of hoop je op iets anders?" vroeg ze toen. Ze kon het antwoord wel voorspellen. Ze gaf Corax een kort blafje en de kraai vloog weg het bos in. Omdat Safrijn het antwoord wel al dacht te weten, had ze iets in gedachten.
"Wat is je naam?" vroeg de ondertussen meer ontspannen wolvin.

Safrijn was gaan zitten en had Corax een seintje gegeven om het bos in te gaan. De kraai volgde meteen het bevel op. Terwijl de pup zijn antwoord formuleerde, bood Safrijn een luisterend oor om hopelijk meer informatie te krijgen. Het kleintje stopte haar antwoord echter op het einde en leek het er moeilijk mee te hebben. Safrijn negeerde dat maar gewoon en gaf haar een momentje.
"Wat is je naam?" vroeg ze toen maar. Het trok de pup uit haar dagdroom.
"Shade... Ik heet Shade." zei ze zachtjes. Safrijn knikte. Ze verwachtte wel dat Shade wist wie zij was. De pup was namelijk degene die onderdak zocht in de pack en kon je wel verwachten dat ze de naam van de alfa wist. Echter was het nog niet gebleken dat Shade het wist en besloot Safrijn om haarzelf en haar gezelschap even voor te stellen.
"Ik ben Safrijn. Hier naast mij zit Vulpa en degene die net wegvloog is Corax. Je zult binnen een tijdje het verschil wel zien." stelde ze zich voor. Ze klonk ondertussen al wat vriendelijker.
Niet lang daarna kwam Corax terug met in zijn snavel een takje met bessen. Hij vloog laag over Shade om het takje netjes voor zijn poten te deponeren.
"The Tundra Pack geeft nog geen officiele doorstart gehad, maar we zijn nooit gestopt, dus heet ik je bij deze welkom." Woorden die Shade vast en zeker gerust zouden stellen. Ze nam hem niet als pleegpup. Dat was iets wat ze vanwege bepaalde redenen voorlopig niet meer zou doen. Als hij een pleegouder binnen de pack zocht, was dat toch maar zijn eigen probleem. Voorlopig zat hij in ieder geval goed doordat Safrijn hem toch een plaats gaf in de pack als pup. Zoals altijd was geweest zou een echte rang pas later komen.

"The Tundra Pack geeft nog geen officiele doorstart gehad, maar we zijn nooit gestopt, dus heet ik je bij deze welkom." zei ze om de kleine pup te laten weten dat ze erbij zat. Safrijn gunde haar toch een plekje in de pack. Wie wist wat ze allemaal in petto had wat in de toekomst van pas zou komen.
Shade at de bessen van het takje wat Corax voor haar poten gedropt had.
"Wat waren dit voor bessen?" vroeg Shade kort nadat ze ze op had. Safrijn dacht even snel na. Ze had niet echt gelet op welke bessen Corax voor haar had neergelegd. Er waren verschillende soorten en vaak kwam hij met iets nieuws aanzetten. Echter kon Safrijn zich nu wel een beetje de kleur herinneren en de grootte.
"Vossenbessen." antwoordde ze. Dat waren het ook. Prima bessen naar haar mening.
Even dacht de zwarte wolvin na wat er nu zou komen. Shade zou worden ingedeeld bij de pups als zijn rang. Dat was hij nu officieel. Maar misschien was het dan nu juist handig om een officiele doorstart te maken. Safrijn zag er weinig nut in, aangezien de roedel nooit was gestopt, maar verhuizing na verhuizing maakte het er wel naar dat er opnieuw iets gestart moest worden. Ze zou het nog even afwachten, kijken of er nog nieuwe wolven waren die haar roedel wilden joinen en zou dat binnen korte termijn niet het geval zijn, dan nam ze het voor lief en zou ze een bijeenkomst organiseren om de komst van TTP toch maar ook in dit gebied officieel te maken.
"Ik zal mijn best doen om de TTP te dienen en erin te leren." hoorde ze toen plots van Shade's kant komen. Ze knikte richting de pup.
"Dat doet me goed te horen. Je bent bij deze vrij om in het gebied te blijven, maar ik moet weer mijn eigen weg. Tot ziens Shade." Na deze woorden keerde Safrijn zich om en liep rustig weer weg, gevolg door de kraaien nadat zij ook een kortaf afscheid hadden gekrast.