Fear in my veins, desillusion in my lungs

Iets klopte hier niet. Er hing een zweem van onheil in de lucht, haast tastbaar, die het ademen moeilijk maakte. De verlaten gebouwen maakten een nog illustere indruk dan voorheen, en zelfs de lucht was geschilderd in bloedrood. Zonsondergang. Met het verdwijnen van het daglicht leek het laatste beetje veiligheid te verdwijnen. Een rilling trok over zijn ruggengraat. Het leek alsof de wereld op het punt stond een afschuwelijk geheim te onthullen, zijn hele perspectief om te gooien en genadeloos zijn zekerheid te verwoesten.

De geur die zijn neus binnendreef bracht hem een moment van rust, opluchting. Mindo was hier. Een glimlach krulde zijn mondhoeken omhoog, en een warm gevoel verspreidde zich in zijn borstkas. Maar tegelijkertijd bekroop de angst hem. Het sloop vanuit zijn onderbuik zijn gedachten in, veroorzaakte een sterk gevoel van onbehagen. Er was iets met haar gebeurd, hij wist het zeker. Hij begon te rennen, volgde het geurspoor, en met het toenemen van zijn snelheid werden de scenario's in zijn geest steeds angstaanjagender. Wat was er aan de hand? Waar kwam dit sterke voorgevoel vandaan? Hij hijgde, was fysiek nog niet hersteld. Zijn uitstekende ribben zwoegden om het ritme van zijn adem bij te houden. Maar nog meer dan de lichamelijke benauwdheid, kneep de angst hem de keel dicht. Nog een paar passen, dan zou hij bij haar zijn. Hij rilde weer, wat zou hij aantreffen? Stel dat... Nee, niet aan denken. Zou het noodlot hem werkelijk op de voet achtervolgen, en iedereen die hem dierbaar was vernietigen? Zou het...?

Tweemaal had deze verdomde wereld het hem al geflikt. Tweemaal was hem de zin om te leven afgenomen, zijn balans compleet verwoest. En hij had het overleefd. Littekens verhaalden van de gruwelen van het lot, van zijn zelfhaat, van zijn overleving. Scherpe lijnen die zijn gezicht doorgroefden, hem het glimlachten moeilijk maakte en hem een afschrikwekkend, bitter aanzicht gaf. Hij haalde diep adem, en een scherp besef nam plotseling zijn gehele denken in beslag. Een derde keer zou hij het niet overleven. Een derde keer was te veel. Een derde keer zou hij simpelweg kapotgaan, met geen mogelijkheid meer tot helen.

Hij zag naar gestalte, en met dit pijnlijke besef in zijn hoofd rende hij op haar af. Een flashback schoot in felle flitsen door zijn hoofd. Twee jaar geleden, de zilte lucht in zijn neusgaten en vreugde in zijn borst. Het roffelende geluid van zijn rennende poten, met hier en daar opspattend water. Het geruis van de zee op de achtergrond, en op een paar passen afstand de neerzijgende gestalte van Chula. Haar kreten, de paniek. En een moment later, haar stijve lichaam, vertrokken gezicht dat blik omhoog staarde.

Een kort schudden met zijn kop bracht hem terug in het heden. Hij hield stil vlak bij haar, onderzocht snel haar lichaam op verwondingen of iets anders dat zou kunnen aantonen dat het niet goed met haar ging. Het enige dat hij kon ontdekken was haar verbazing, het feit dat ze hem niet opgemerkt had. Verder niets. Of.. toch, die geur, die vreemde geur die om haar heen hing en hem een naar gevoel bezorgde. Volkomen irrationeel, hij kon het nergens op baseren, maar vertrouwde op zijn instinct en kon de bezorgdheid in zijn ogen niet verdringen. "Triell!" Ze kwispelde vrolijk, en dit bracht hem nog verder in verwarring. Iets voelde verkeerd, rook beangstigend, maar ze leek er geen last van te hebben. Hij zag dat ze zijn zorgelijke blik overnam, en plotseling wilde hij niets liever dan haar geruststellen. Echter, hij wist dat ze hem gemakkelijk kon lezen en het door zou hebben wanneer hij loog. "Is er iets aan de hand?" Hij schudde kort zijn hoofd, liep nerveus heen in weer. 'Ik weet het niet,' mompelde hij, gedesillusioneerd. Hij keek haar nogmaals onderzoekend aan. Ze was mager, haar vacht was doffer dan normaal. Of viel hem dit alleen maar op omdat hij zocht naar redenen voor het onbehaaglijke gevoel dat er iets met haar aan de hand was? Zijn ogen stonden verward toen hij haar even aankeek. 'Ik weet het niet,' herhaalde hij. 'Iets is er niet goed. Is er.. is er met jou niets gebeurt?'

De zwarte reu leek niet haar blijdschap te delen. Bezorgdheid flikkerde in zijn ambere ogen en was overal te zijn op zijn door littekens getekende gezicht. Meteen was ook Mindo waakzaam, weten dat Triell niet zonder reden zich zo gedroeg. Wat was er vandaag toch aan de hand? Het duizelde haar; eerst die rare geur en sfeer die hier hingen, dan haar onvermoeibaarheid en haar lak aan honger en nu nog Triell met die afschuwelijke bezorgde blik in zijn ogen. Het was niet alleen bezorgdheid dat ze in zijn ogen kon lezen, ook iets wat nog veel dieper ging. De reden hier voor wist ze echter niet.
"Is er iets aan de hand?"Vroeg ze hem dan ook, de bezorgdheid nu ook in haar eigen stem. De reu schudde echter zijn kop en liep wat nerveus heen en weer. 'Ik weet het niet,'antwoordde hij, waarna zijn ambere ogen haar onderzoekend opnamen, alsof ze zochten naar een reden voor zijn angst. Mindo volgde iedere beweging van de zwarte reu en keek hem strak aan, haar kop half schuin. 'Ik weet het niet,'herhaalde Triell. 'Iets is er niet goed. Is er.. is er met jou niets gebeurt?' De wolvin dacht even na, twijfel vrat aan haar. Zou ze hem vertellen over haar verstoorde slaapritme? Of het feit dat ze simpelweg geen honger had? Haar gouden ogen gleden af naar de zijne. Zou dat hem niet alleen nog maar erger bezorgd maken? Immers had ze hier soms wel vaker last van, het enige was dat het nooit zo lang had geduurd als nu.
"N-nee, niet echt. Bedoel je die rare geur die hier rondhangt?"besloot ze met een tussenweg te zeggen. Echter kon ze voor hem niet iets achterhouden. "Ik heb niet zoveel honger, de laatste paar dagen, en ik ben wat rusteloos. Maar dat is niets ernstigs."Ze glimlachte naar hem, maar hij was niet volledig gemeend.

Haar kwispelende staart en blijdschap stelde hem niet gerust. De geur bleef zijn neus prikkelen, de geur die verhaalde van een gevaarlijk onheil. Nerveus liep hij heen en weer, in de hoop dat het hem inzicht in de situatie zou schenken. Ergens stak het hem dat hij haar zou gemakkelijk had beïnvloedt met zijn angstgevoel. Stel dat hij treurig was, zou hij zijn gevoel dan ook zou gemakkelijk op haar overbrengen? Hij liet zijn blik over haar gestalte glijden, wilde geen detail missen. Als er iets met haar aan de hand was, en hij had het niet opgemerkt, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. Ze was magerder dan voorheen, en ook haar vacht zag er onverzorgder uit. Het feit dat ze hem niet had zien aankomen voelde ook verkeerd, maar het waren allemaal slechts kleine dingen. Iedereen had wel eens een verstrooide dag, het was niet per definitie iets gevaarlijks. Hij schudde zijn kop, de frons nog steeds in zijn voorhoofd gebeiteld. 'Ik weet het niet,' herhaalde hij de woorden die hij eerder had uitgesproken. 'Iets is er niet goed. Is er.. is er met jou niets gebeurt?' Een flikkering van twijfel in haar ogen was genoeg brandstof voor zijn angst. Het bevestigde dat er iets met haar aan de hand was, maar wat? Verdomme, waarom kon hij het niet zien. Hij wist zich geen raad, krapte met zijn nagels over de grond in frustrerende desillusie. "N-nee, niet echt. Bedoel je die rare geur die hier rondhangt?" Hij knikte, maar keek haar scherp aan. Smeekte haar met zijn ogen om niets voor hem verborgen te houden. "Ik heb niet zoveel honger, de laatste paar dagen, en ik ben wat rusteloos. Maar dat is niets ernstigs." Haar glimlach was niet oprecht, en plots voelde hij de dringende behoefte haar te troosten. Hij voelde zich schuldig over de twijfel die hij haar had opgelegd, nu had hij bij haar onzekerheid aangewakkerd over iets waar ze anders geen zorgen over had gehad. Hij duwde even zijn neus tegen haar wang. 'Ik weet het niet, Mindo,' mompelde hij, verwarring nog steeds in de ondertonen van zijn stem. Hij keek weer naar haar vermagerde flanken en doffe vacht. 'Wanneer heb je voor het laatst gegeten? Geslapen?' Hij wilde zekerheid, kunnen oordelen over de situatie. Alles beter dan dit instinctmatige gevoel dat een dreiging aanduidde die hij niet kon bemerken.

Nog niet eerder had ze Triell zo openlijk bezorgd gezoen. Gedesillusioneerd, eerder. De reu liep eerst heen en weer, en bleef toen stilstaan om zijn nagels in de grond te booren. Mindo volgende met haar oren wat ongemakkelijk in haar nek al zijn bewegingen. Het deed haar pijn hem zo te zien. De blik in zijn ogen maakte ook haar bezorgd. Ze versterkten elkaars emoties, maakten het alleen maar erger.
"N-Nee, niet echt. Bedoel je die rare geur die hier rondhangt?" Ze vertelde de waarheid, maar verborg echter wat. De wolvin wilde hem niet een nog erger gevoel geven. Echter had de reu haar meteen door, iets voor hem achterhouden wat hopeloos. Een mooi iets, maar niet altijd handig."Ik heb niet zoveel honger, de laatste paar dagen, en ik ben wat rusteloos. Niets ernstigs" Hij zag recht door haar geforceerde glimlach heen. Al haar toneelkunsten, al haar maskers braken aan stukken bij zijn blik.
Zijn neus duwde hij tegen haar wang en even kwam er weer wat rust in haar lichaam. "Ik weet het niet Mindo" Er lag verwarring in zijn mompelende stem. Mindo drukte haar kop even tegen zijn nek. Ook zij had wel door dat er verandering in de lucht hing, ze voelde het haarscherp aan.Maar wat het was? Het was gokken voor de twee wolven. Maar een naar gevoel in haar onderbuik vertelde haar dat het met haar rusteloosheid en haar weinige honger te maken had."Wanneer heb je voor het laatste gegeten? Geslapen" Mindo rekende na in haar hoofd en was een pijnlijk lange tijd stil, waarna ze haar blik afwendde van de zwarte reu. "De laatste keer dat ik heb gegeten is nu iets langer dan een week geleden." Ze slikte even. Dat met het weten was niet raar, wolven konden lang zonder eten. Al was het dan nog vreemd dat ze geen honger had. "En ik heb sinds vier dagen niet meer geslapen"Haar stem was niet meer dan een fluistering. Nu ze er bij stil stond kwam ze er pas achter hoe lang het was.


-ipad postje Dx

Verwarring was de voornaamste emotie die zijn geest beroerde, hem de adem benam, zijn borst akelig in omklemming hield. Hij begreep niet waar het gevoel vandaan kwam, of wat de oorzaak was van de geur die niet thuis leek te horen tussen de mengeling van geuren die normaal gesproken de wind bespeelden. Mindo nam zijn emoties klakkeloos over, iets wat hem dwarszat. Hij wilde alles liever dan haar beïnvloeden met zijn bittere somberheid. Ze leken op elkaar, vulden elkaar aan en hielden elkaar in evenwicht, maar hij wilde haar karakter niet verdunnen door zich er als een gif door heen te mengen. Ze drukte haar kop tegen zijn hals, en warm gebaar dat de maalstroom aan gedachten even onderbrak en voor enige verlichting zorgde. Ze kon hem altijd zo goed aanvoelen, wist precies wanneer hij troost nodig had. Maar lang verbleef de rust niet in zijn gemoed, het loste op, gelijkend een rooksliert die langzaam het luchtruim verkoos en voor het oog onzichtbaar werd. Hij moest feiten hebben, een beeld kunnen schetsen van de situatie. Weten wat er precies aan de hand was, of zijn onderbuikgevoel de waarheid sprak. 'Wanneer heb je voor het laatst gegeten? Geslapen?' Een rusteloze klank in zijn stem, zijn ogen jachtig en onderzoekend. Een stilte daalde over hen neer, leek alle andere geluiden te doen verscherpen. Het tikken van nagels, de ademhaling, de wind die de glasloze vensters bespeelde en onrustige tonen deed ontstaan. "De laatste keer dat ik heb gegeten is nu iets langer dan een week geleden." Hij sloeg de informatie op, overwoog de woorden in gedachten. Het was niet extreem abnormaal, een wolf kon lang zonder eten. Maar toch, het baarde hem zorgen. "En ik heb sinds vier dagen niet meer geslapen." Haar stem resoneerde tot een fluistering. Hij zag het schokkende besef in haar ogen verschijnen. Trachtte zijn angsten weg te slikken. Zijn oren waren instinctmatig naar achteren geschoten. Hij moest iets doen. 'We moeten hier weg,' besloot hij, gejaagd ademhalend. Zijn ogen schoten heen en weer, paranoia greep naar zijn keel tezamen met de angst haar te verliezen. 'We moeten hier weg,' herhaalde hij, een trilling in zijn stem.

[Sorry! Laat xc ]

'Wanneer heb je voor het laatst gegeten? Geslapen?' De wolvin dacht kort na, rekende de dagen na. Een pijnlijk lange tijd bleef ze stil. Ze wendde haar blik van hem af, bang dat hij angst zou zijn. Want het antwoord op zijn vraag was niet al te best. "De laatste keer dat ik heb gegeten is nu iets langer dan een week geleden."Nu was dat niet zo raar, een wolf kon lange tijden zonder eten, al was het nog steeds vreemd dat ze dan geen honger had. Toch was dit niet hetgeen dat haar angst aan joeg, dat was haar slaapgebrek. "En ik heb sinds vier dagen niet meer geslapen." Haar stem was niets meer dan een fluistering, meegedragen door de wind. Haar woorden losten op, toen een korte stilte tussen hen viel. Mindo klemde haar kaken op elkaar en wilde de angst uit haar lichaam en de zijne verjagen, maar hoe? De juiste woorden lagen niet in haar bereik.
De wolvin keek op naar de zwarte reu, wiens oren naar achter waren geschoten. 'We moeten hier weg,' Hij haalde gejaagd adem terwijl zijn ogen heen en weer schoten. "Triell"sprak ze zachtjes. 'We moeten hier weg,'vervolgde hij al even gejaagd, een trilling in zijn stem. Mindo drukte haar neus tegen de zijne. "Het is oké, het komt wel goed met me."Ze maakte zich van hem los en keek hem met een flauwe glimlach aan, hopend hem ietwat gerust te stellen. "Maar ik ben het er mee eens dat we hier weg moeten, er is hier iets niet goed."