Two brothers and a dead sister

Het trage geluid van zijn poten klonk zacht. Twee lange metalen stangen met daartussen oneindig veel houten balkjes. Het grouwe bos, de verlaten rails en die enkele grijzige wolf gaven een triest beeld. Er hing mist, meer dan drie stappen vooruit kon je niet kijken.
Een flits. Vuur. Schemer kneep zijn ogen stijf dicht. De bange ogen staren hem aan voor de vlammen de twee wolven van elkaar scheiden. 'Kyra' De kou leek hem niet te deren, de wind leek hij niet te voelen. Een wolf duikt over de vlammen heen, hij schreeuwd haar naam, waarschuwend. Maar zij lijkt verlamd. De Alfa is te bang om te bewegen. Thuran probeert haar weg te duwen, maar hij is te laat. De wilg valt om. Hij staat is brand en instinctief weet Schemer dat ze niet meer te redden zijn. De adrenaline neemt het van hem over en hij rent zo snel hij kan weg. Lafaard. De grijze reu kneep zijn ogen stijf dicht tegen het prikken van de rook. Maar het zijn tranen die nu langs zijn neus glijden en in het flinterdunne laagje sneeuw druppelen. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven dat de Alfa en de Bèta die nacht stierven. Triell, met wie hij de pasgeboren Ixolyne meesleepte, en de rest van de pups niet kon redden, was hij nu ook dood? Was hij ook omgekomen in de brand die nu hun thuis voor eeuwig verwoestte? Nee! Zo mocht hij niet denken! Niet Triell... Niet Merliah! Schemer keek op. Hij was alles verloren. Weer zo'n egoïstische gedachte. Hij kon niet egoïstisch zijn! Hij had niets gedaan toen Kyra dood ging, toen zijn moeder, zijn vader en Ixolyne omkwamen. Toen hij vanaf de heuvels Wolf Story zag overstromen.
Hij was weggerend toen hij in de verte het woud in brand zag staan.
Schemer draaide zich om en begon de weg terug te volgen. Hij wist niet waarom. Als Merliah en Triell in dat bos waren op het moment van de brand, dan kon hij ze niet meer redden.

The lonely railroad of life.
Het strekte zich voor hem uit, eindeloos, en weerspiegelde zijn hopeloze situatie. Zijn achterpoten waren ernstig verbrand, en hij zakte er een beetje doorheen bij elke stap. Een grom lag om zijn lippen, de hitte van het allesverterende vuur lag nog in zijn ogen te lezen. Hij rilde, flashbacks schoten door zijn hoofd. Niet alleen van deze brand. Lang geleden, toen hij en zijn twin nog maar een paar weken oud waren, was alles ook verwoest door vuur. Kyra's ogen dansten in zijn blikveld, en hij een woedende grauw verliet zijn lippen. In een vlaag van helderheid wist hij dat hij gek werd. Het rusteloze gevoel brandde in zijn borst, en werd steeds sterker. Het beroofde hem van zijn nachtrust, voerde de aanhoudende koorts. Hij wist dat het niet goed met hem ging. Hij wist dat hij rust moest nemen. En hij had het al zo vaak geprobeerd. Maar iets in hem zorgde ervoor dat hij niet stil kon zitten. Hij moest alsmaar verder, niet stoppen voordat hij wist wat er met iedereen was gebeurd. Hij had het gezworen. Zacht fluisterde hij hun namen, om de herinneringen vast te houden en te voorkomen dat hij de gezichten verloor in zijn koortsdromen. "Schemer. Mindo. Safrijn. Digo. Shyra. Merliah. Aruba." Hij kon zich er niet toe zetten te accepteren dat ze dood waren. Hij wist dat hij ze bijna onmogelijk nog terug kon vinden. De meesten zouden gestorven zijn in de vlammen, en degenen die het hadden overleefd.. Hij had geen idee welke kant ze op gevlucht waren. Een vermoeide zucht verliet zijn lippen. Zijn lichaam deed overal pijn, zijn achterpoten schrijnden en hij had al dagen niet meer geslapen of gegeten. Herinneringen aan het vuur spookten door zijn hoofd, gaven zijn gedachten een scherp randje, net buiten zijn blikveld. Het maakte hem bang. Sinds Kyra's dood had hij een scherpe angst ontwikkeld voor vuur, en alleen de doordringende geur van rook wakkerde al paniek aan in zijn binnenste. Nu zwierf hij rond, rusteloos, zoekend naar iedereen waarvan hij niet wilde geloven dat hij ze nooit meer terug zou zien. 's Nachts, de enkele keer dat het hem lukte om te slapen, werd hij geteisterd door dromen over iedereen van wie hij hield, die hij stuk voor stuk zag verbranden en waar hij niet bij kon komen. Ook overdag flitsen er beelden door zijn hoofd, te kort om echt te zien, maar te lang om te vergeten.

Hij volgde de treinrails, liep over de houten balken en bleef binnen de lijnen van het metaal. Het was zijn houvast. Een lijn door de dromen, waanbeelden en angsten die hem de weg wees. Waar die weg heen leidde, dat wist hij niet. Maar het was een weg, en hij bleef hem volgen. Weer rilde hij, terwijl het zweet op zijn voorhoofd stond. De ernstige brandwonden op zijn achterpoten waren ontstoken, en hadden de koorts aangewakkerd.

Het geluid van voetstappen bereikte zijn oren. Hij schrok, kromp in elkaar, bang voor een waanbeeld. De voetstappen die hij hoorden zou hij namelijk overal herkennen. Het waren zijn eigen voetstappen. Het geluid van Schemer. Hij bleef doodstil staan, zijn vacht overeind. Hij trok zijn lippen op in een geluidloze grauw naar de naderende gestalte, de volgende hallucinatie.

Schemer draaide zich om en begon de weg terug te volgen. Hij wist niet waarom. Als Merliah en Triell in dat bos waren op het moment van de brand, dan kon hij ze niet meer redden.
Zijn poten deden allang geen pijn meer, ze volgden elkaar bijna mechanisch achter elkaar, sloegen steeds een plankje over en kwamen er niet naast. Hoe lang had hij al gelopen? Een dag? Twee dagen? Een uur? Een maand?
Hij snoof de koude lucht op. Het kalmeerde hem, het voerde hem weg van de prikkende rook, de wanhoop in Kyra's ogen, het schreeuwen van Thuran, Het gepiep van de welpjes die achterbleven in de bijtende vlammen. Hij had zijn angst voor vuur nooit losgelaten.
Langzaam maar zeker begon er meer sneeuw te vallen. Schemer schatte dat het avond werd. Hij dacht er normaal nooit aan, maar hij was rond deze tijd geboren, hier had hij zijn naam vandaan, zoals Fairy Triell naar de nacht had genoemd. Het duister van een maanloze nacht. Fairy was dood. Ixolyne was dood. En Triell.
Schemers stappen begonnen onregelmatig te klinken, hij stopte. Het geluid van zijn poten klonk door. 'Triell?' Zijn stem was onvast en klonk zacht. Een donkere gestalte doemde op in de mist. De gestalte was te groot om zijn broer te kunnen zijn, maar behalve de scherpe geur van verschroeïng rook de gestalte precies als Triell. Een hallicunatie. Alweer. Niet weer... Schemer draaide zich om. Zijn kop hing omlaag en een traan trok een spoor door de roet en het stof in zijn vacht.

Zijn vacht stond overeind, zijn nagels boorden zich in het hout van de balken tussen de rails. Hij kromp in elkaar, al zijn spieren gespannen, zijn oren plat in zijn nek en zijn lippen opgetrokken in een geluidloze waarschuwing. Een waarschuwing tegen de hallucinatie, die zo verdomd veel op zijn broer leek dat het pijn deed. Een rilling ging door zijn lichaam. 'Triell?' De stem was onvast, en gedempt door de mist, maar het was onmiskenbaar de stem van zijn broer. Hij stond doodstil, niet in staat om te bewegen. Hij zag hoe het silhouet van zijn twin steeds dichterbij kwam, langzaam opdoemde uit de mist. De geur die de kille wind met zich meevoerde, bracht zo veel herinneringen met zich mee.

Zijn broer keek hem aan, wollige vacht en ernstige ogen van hetzelfde ambergoud als die van hem. Een grijns lag om zijn lippen. Hij beantwoordde zijn blik met een fonkeling in zijn ogen, en draaide even zijn oren richting Kyra, die een eindje verderop lag te soezen in de namiddagzon. Hij trok weer licht zijn mondhoeken omhoog in een stille grijns, en ging toen de rechterkant op. Schemer ging naar links. Ze kunnen haarfijn aanvoelen wat de ander denkt, en kunnen elkaar zonder woorden dingen duidelijk maken. Zijn twin gaf hem een signaal met zijn staart, en toen dook de kleine zwarte reu naar beneden. Laag bij de grond sloop hij dichterbij, terwijl zijn broer hetzelfde deed. Kyra had nog niks door, en langzaam maar zeker kwamen ze steeds dichterbij. Hij voelde dat iemand naar hem keek, en keek achterom. Thuran stond naar hen te kijken, een lach in zijn grijze ogen. Het was duidelijk dat hij hun 'aanval' al te hele tijd volgde. Triell draaide zich weer om en sloop verder. Op een halve meter afstand keek hij naar zijn broer. Hij draaide zijn oren naar voren en nog geen seconde daarna sprongen ze beiden op hun lichtbruine leeftijdsgenootje. Lachend rolden ze door het gras, onbezorgde pup's die nog niets van de grillen van het leven afweten.

De herinnering was zo scherp als een mes een omklemde zijn borst. Schemer draaide zich om, zijn kop laag. Uit zijn hele houding sprak vermoeidheid en verdriet. Langzaam liet Triell zijn vacht zakken. Hij sloop naderbij, volgde zijn broer door de mist tot hij naast hem liep. Hij durfde bijna niet te ademen, bang dat het beeld zou verdwijnen. Toen duwde hij heel voorzichtig zijn neus in de grijze vacht, en snoof de vertrouwde geur op. Een traan rolde over zijn gezicht, belemmerd door de diepe groeven die hem aan de dood van Chula zouden blijven herinneren. 'Schemer,' was het enige dat hij uit kon brengen, zijn stem rauw en onvast.