Promised we'd be here

Met een pittig vaartje rende hij over het natte zand. Terwijl de hier al iets hogere golven om zijn poten sloegen. Niet dat hij echt in de branding liep. Nee , dat was neit mogelijk. Maar meer in die lange sluier water daar achter die aanspoelde op het zand en zich vervolgens weer terug de zee in trok. Die kleine golfjes maakte de vacht van zijn poten nat. En normaal zou de bruine reu hier nooit zijn gekomen. Het was de tijd dat er het meeste dood zeewier aanspoelde. Je neus zou het bijna kunnen begeven , zo hard als dat stonk. Maar Tristan had het er voor over. Hier had hij afgesproken met Shyra! De laatste keer leek ze een beetje ongemakkelijk over zijn over aardige gedrag. Hopelijk zou dat nu wat gezakt zijn. Want de bruine reu wist niet goed waarom , maar stoppen kon hij er niet mee. In de verte zag hij de wolvin staan. Een grote glimlach verscheen op zijn snuit. Tristan vertelde zijn pas en stormde op de wolvin af. "Shyra!"Riep hij enthousiast toen hij dichtbij genoeg was om gehoord te kunnen worden. Vlak bij de wolvin remde hij af. Nat zand schoof alle kanten op. Gelukkig kwam hij op tijd tot stilstand. En was het zand op hem zelf terecht gekomen. En niet op Shyra. "Hoe gaat het er mee?" Vroeg hij vrolijk. "Wat een stinkboel hier hé?" Voegde hij er grijnzend aan toe. Ja , Tristan was weer geheel in zijn vrolijke element.  

De wolvin grijnsde over zijn opmerking over de rottende geur van het zeewier. En hij grijnsde mooi mee. Ze mocht zijn manier van denken dus zo af en toe toch wel. Mooi. Dan waren ze het een keertje eens. "Ja, zeg dat wel."Zei de wolvin. Tristan glimlachte breed en zijn staart ging zachtjes heen en weer. Blij dat hij was dat de sfeer zo relaxed bleef. "Ja, zeg dat wel." Sprak ze, terwijl ze Tristan vriendelijk aankeek. "Met mij gaat alles prima, een beetje druk de laatste tijd, omdat er nog veel geregeld moet worden, maar prima. En met jouw?"Antwoordde ze op zijn eerder gestelde vraag over hoe het met haar ging. "Fijn zo. Ook prima. Alleen soms een beetje verveeld. Dus als je hulp nodig hebt." Zei hij en grijsde trots. Hij zag het we zitten om de wolvin te helpen met waar ze het zo druk mee had. Dan kon hij voor langere tijd haar gezelschap zijn. Dat zou vast gezellig worden. Maar als ze het liever niet wilde kon hij zich dat ook voorstellen. Hij wist van zich zelf nog al druk te kunnen zijn. En hij kon zich voorstellen dat de wolvin vroeg of laat gek van hem zou worden. Soms moest hij zelf ook even alleen zijn. Gewoon om uit te razen tot hij weer rustig genoeg was. Maar dat was oké. "Ik hoop dat je klaar bent voor de tour?"  Zei Shyra met speelse ondertoon. Tristan grijnsde. "Yes sir!" Zei hij en ging met een klein sprongetje zo recht mogelijk staan. "Waar beginnen we?" Vroeg hij enthousiast en keek haar energiek aan. Hij was benieuwd wat voor geweldige stukjes land Infinity te bieden had. Tristan had wel vaker door gebieden gereisd en was er dan ook niet vies van. Eigenlijk was hij dol op reizen. Hij bleef nog ergens lang. En had zich zelf geleerd steeds langere afstanden te kunnen afleggen. Tristan vroeg zich af of er ooit een eind aan zou komen. Zou hij ooit de hele wereld hebben verkent? Dat hij terug kwam op een plaats die hij eigenlijk gewoon al bleek te kennen. En dat keer op keer. Misschien ooit , maar nu zeker nog niet. Dit gebied heten vast niet voor niets Infinity.  

De wolvin glimlachte dankbaar. Waar hij uit op maakte dat hulp dus indien nodig wel welkom was. Mooi zo , dat zou nog gezellig worden dan. Maar nu eerst de rondleiding. "Ik hoop dat je klaar bent voor de tour?"  Zei Shyra. Een grote grijs werd zichtbaar op zijn snuit. "Yes sir!" Reageerde hij enthousiast. En maakte daarbij een legersprongetje. Hij zag dat de wolvin moeite deed om niet te lachen. "That would be madam." Zei ze. Ow ja , dat was niet zo handig geweest. Maar goed , gelukkig kon ze er om lachen. Zelf grinnikte hij om zijn eigen foutje. Voortaan zou hij het wel goed zeggen. "Waar beginnen we?" Vroeg hij enthousiast. De wolvin was het goed opgevallen dat hij met te veel energie in zich zat. Hij wachten geduldig op haar antwoord. "Close your eyes and turn around, then we'll go there where you fall down." Zei ze. Tristan fronste. Niet zeker wetende of ze misschien een grapje maakte. Maar toen er naar enkele ogenblikken geen tekst volgde bleek ze het dus echt te menen. Tristan was berijd alles voor haar te doen. En was zeker wel iemand die in was voor een of ander maf spelletje.  Dus liep hij ietsje verder het zand op. En begon daar met het zo hard mogelijk draaien van rondjes. Het beeld van de omgeving suisde hard aan hem voorbij. In het zand onder hem ontstonden al snel cirkels. Die niet veel later veranderde in een ondiepe kuil met heuveltjes zand er om heen. Pas na enkele ogenblikken , toen het hem echt te veel werd viel hij. Het leek wel alsof zijn gedachten de besturing van zijn lichaam hadden los gelaten. Waarschijnlijk had hij zich zodanig niet meer kunnen coördineren dat de verbinding tussen lichaam en brein het op gaf. Om er toch nog iets leuks van te maken viel hij en maakte daarbij een mislukte koprol. Waarbij hij bij het Noordwesten uitkwam. "Noordwesten word het." Zei hij met een hese stem van duizeligheid. Ach ja , hij zou er wel weer snel bovenop komen. Dit was maar voor even. En om op terug te kijken op best grappig.  

Toen hij uitgedraaid was lag zijn snuit naar het Noordwesten. Tristan zelf was al gestopt maar de wereld draaien nog hard om hem heen. En het werkte , hij was inderdaad net genoeg energie kwijt.  "Noordwesten word het." Zei hij met een hese stem van duizeligheid. En zag hoe de wolvin grijnsde. Dat mocht hij wel. Dat vleugje sadisme. Daar was hij het wel mee eens. Mooi , hadden ze nog meer gemeen. Tristan stond op. De duizeligheid ging gelukkig snel weg. Ze hadden namelijk geen tijd te verliezen bij het gebied verkennen. Stiekem wilde hij Sam voor zijn. Alles eerder en beter kennen dan die reu. "Noordwest, got it. Ready to go? Of ben je nog te duizelig?" Vroeg Shyra hem. Tristan glimlachte. "I'm ready."Zei hij vervolgens zelf verzekerd. Hij wilde net een stap in de goede richting zetten toen de wolvin begon te vertellen. "Voordat we gaan. Welkom in Ember Beach. Dit strand grenst aan de rustige gedeelte van de zee die aan Infinity ligt. Als u naar de duinen kijkt kunt u een gedeelte van Dunes of Freedom zien, waarachter het Dune Forest ligt. Deze twee gebieden zijn vooral rijk aan muizen, hazen en konijnen. Als u verderop het strand volgt, komt u bij Ragging sea, daar is de zee een stuk wilder. Al deze gebieden, vormen de Amber - Area van Infinity."Tristan luisterde aandachtig. Deze informatie was zeker niet verkeerd om tot zich te nemen. "Bedankt , zeer interessant." Zei hij terwijl hij zijn blik nog eens over alle aangewezen richtingen lied glijden. The Amber - Area. Het zou zeker een van zijn favoriete plaatsen worden. Zijn bruine vacht was hier een goede schutkleur. Het was niet de typisch voor slechte wolven. Maar ook niet te lief. De overlevingskans schatten hij op gemiddeld. Kort om , favoriet gebied. "Wat vind jij van de The Amber - Area? Kom je er vaak?"Vroeg hij haar. Terwijl hij de eerste paar stappen richting het Noordwesten zetten.  

Samen begonnen ze de tocht naar het Noordwesten van Infinity. "Ik kom hier af en toe. Ik ontmoet hier vaak wolven, omdat iedereen het wel weet te vinden. Ik kon dan voornamelijk in het Dune Forest." Antwoordde de wolvin op zijn vraag. Tristan knikte even. Het Dune Forest, dat lag iniedergeval in de The Amber - Area. Niet slecht dus. Dan zouden ze elkaar nog wel vaker tegen het lijf lopen. Tristan vroeg zich of hun vriendschap in de toekomst nog zou bestaan. Sam zou vroeg of laat dingen van mijn beginnen te eisen. Zou hij haar vertrouwen moeten breken door die reu? Hij hoopte maar van niet. Naarmate ze verder liepen veranderde de omgeving al meer. Het was te merken dat ze andere gebieden naderde. Tristan vond het niet erg. Zo onderhand had wel een beetje genoeg van al dat zand. "Hoe ben jij Infinity eigenlijk binnen gekomen?"Vroeg hij haar en keek de wolvin vragend aan. Hij vroeg het zich gewoon af. Als ze het niet wilde vertellen was dat ook oké. En het maakte niet uit hoe lang het verhaal zou zijn. Ze hadden immers ruim de tijd. Zelf was hij de brand van het vorige gebied ontvlucht en bij toeval hier terecht gekomen. Tristan was niet iemand die lang op een plaats bleef. Een reden waarom hij het liefste op grenzen grond zwierf. Rustig verder wandelend wachtte hij op een antwoord.