Well I'm scared of my reflection Is it mine or is it yours? And I swear I hear the knocking But there's no one at the door Don't think I'm losing my perspective Because I know one thing for sure They've been watching, they've been listening Every whisper, every word
De kille bergen die naast hem oprezen brachten een ongemakkelijk gevoel bij hem naar boven. Hij voelde zich ingesloten door een macht die hij niet kende, maar die hem toch beheerste. Alsof hij moest buigen voor een vreemde. Een rilling liep over zijn ruggengraat. Hij had deze illusies vaker, en had er een hartgrondige hekel aan. Zijn ogen dwaalden omhoog langs de starre, kille wanden.
Corrupt You're corrupt Bring corruption to all that you touch
Met een geïrriteerd geluid wendde hij zijn ogen af. Het was een natuurverschijnsel, en volkomen levenloos. Het kon niet over hem heersen. Een vervelende gedachte bleef knagen. Het begrensde hem wel degelijk, want hij kon geen andere kant op dan dit pad te blijven volgen. Het dwong hem in een bepaalde richting, en ontnam hem zijn vrije wil.
Hold You behold And beholden for all that you've done
Met een zucht, maar ook met onrustige bewegingen, versnelde hij zijn pas. Hij moest niet zo lang stilstaan bij volkomen normale verschijnselen. Maar de normaalste dingen brachten akelige gevoelens bij hem naar boven, en de angst om volledig door een ander geregeerd te worden was altijd aanwezig. Hij wist zeker dat anderen altijd de macht over hem wilden, en hij had een ernstige belofte met zichzelf om nooit een slaaf van een ander te worden.
And risk You will risk You will risk all their lives and their souls
Zijn moeder had hem jarenlang aan banden gelegd die ze nog niet eens allemaal zelf zo had bedoeld. Er waren de regels geweest die ze had opgesteld omdat ze Alfa was, maar zonder het zelf te weten had ze haar laatstgeboren zoon een sterke druk opgelegd om altijd goed te presteren. Nee, om altijd beter te presteren. Hij had zich alle maanden van zijn leven in allerlei bochten gewrongen om aan haar te laten zien dat hij niet zo hulpeloos en nutteloos was als zij dacht. Hij was dan misschien Zero genoemd, en mocht de laatstgeborene zijn, hij had het begin van de winter overleefd terwijl zijn broertjes waren gestorven.
And burn You will burn You will burn in hell for your sins
De onuitgesproken oordelen van zijn moeder hadden hem kapotgemaakt. Niets anders had ertoe gedaan dan haar waardering, en hij was zijn vrije wil volledig kwijtgeraakt. De angst dat zo'n situatie nog een keer zou gebeuren zat vastgegroeid in al zijn gedachten en handelingen. Het was tevens de oorzaak van zijn paranoïde gevoelens. Hij had altijd het idee dat iemand hem in de gaten hield, zijn handelingen beoordeelde en hem kon manipuleren zoals hij wilde. Weer trok er een rilling over zijn rug. Een smalle kloof doemde voor hem op, en hij kon niets anders dan er doorheen trekken. Nauwe ruimtes gaven hem een benauwd gevoel, en even aarzelde hij. Toen verbeet hij zijn zwakheden, en stapte door de smalle spleet. Aan de andere kant zag hij de gestalte van een wolf, en meteen spande hij al zijn spieren. Hij was groot voor zijn leeftijd en leek ouder dan hij in werkelijkheid was. Hij zette zijn nekhaar op en met een kalme uitdrukking op zijn gezicht en een gespeeld nonchalante houding keek hij de reu aan. 'Goedemorgen,' zei hij op volledig neutrale toon.
WORDS: 539 ||MOOD: Uncomfortable//Nervous//Nonchalant || COMPANY: Still unknown
Het was een kille ochtend in de kloof. Zonder het te verwachten was het een van zijn favoriete plaatsen geworden. Er kwam haast nooit iemand. En het landschap was even kil als zijn eigen hart. Het zou zelf bepalen wanneer zijn einde kwam. Een verkeerde stap , een stukje te glad ijs. En hij zou een natuurlijke dood sterven. Wanner deze kloof dat zo wilde. En daar had hij vrede mee. Veel meer dan toen de zwarte reu hem eerst van een natuurlijke dood redden om hem vervolgens de grond in te boren met preken. Maar het leven wilde hem nog lang niet dood. Dat was wel gebleken. Het leven was zwaar. Maar telkens op momenten dat Wolfie opgaf , zich aan het lot van de vrije wil van de natuur overliet, liet het hem niet dood gaan. En de laatste tijd leek het zelfs steeds beter te gaan. Er verschenen zo langzaam aan nieuwe doelen. Dingen om voor te leven. Dingen om te kunnen glimlachen. Hij zou zich waarschijnlijk gaan aansluiten bij een pack. Niet dat Wolfie zo'n gezelschapsdier was. Maar hij wilde graag nog een beetje nuttig zijn op deze wereld en zich ergens voor inzetten. Dat hij weer iets voor andere zou kunnen gaan betekenen deed hem goed.
De koof was zo onderhand echt zijn plaatsje geworden. Hij kende bijna alle veilige paden en grotten. Wie beweerde dat er in het klif geen prooi was had het mooi mis! De grotten zaten vol met muizen , hazen en andere kleine prooidieren. Als je een beetje stevig van aart was en de plaats goed kende viel er prima te overleven in dit kale klif. De dag zag er simpel uit. Je werd wakker in de grot die je de avond daar voor had gevonden. Jaagt wat prooi bij elkaar en eet daarvan. En als de grot prooi arm is ga je op weg naar een nieuwe grot. De reis mag best lang duren aangezien je door de eerdere overvloed aan voedsel behoorlijk wat reserves hebt opgebouwd. En zo ging het , keer op keer. Heerlijk rustig en alleen.
Ook vandaag was het tijd geworden om opzoek te gaan naar een nieuwe grot. Hij was vroeg in de ochtend vertrokken omdat hij in de volgende grot nog wat wilde eten voor het duister viel. Beheerst plaatsen hij zijn poten op de minder gladde stukken van het smalle pat. Hij probeerde zo goed mogelijk zijn evenwicht te houden. En had zijn nagels in het is vast geketend. Een keer vallen en het was afgelopen voor hem. Misschien juist omdat hij aan deze constante dreiging gewend was geraakt kon hij dit pat zonder problemen of twijfels bewandelen. Een groot voordeel als je het hem vroeg. Maar de les om het te leren was bitter. Na een klein tijdje kwam Wolfie uit bij een verbreding van het pat. Dat uitliep in een soort cirkelvormige open plaats. Dat tegelijkertijd ook een middelpunt was. Aan de andere kant begon namelijk het pat naar de ingang van het gebied. Terwijl hij van de uitgang kant kwam. Wolfie hielt halt. Het was niet de cirkel die hem die handeling als gevolg liet maken. Die cirkel had hij immers al vaker gezien. Maar op de cirkel stond een jonge wolf. Wolfie schudden zijn kop. Tjonge , nog geen jaar en dan al levensmoe genoeg om hier naar toe te gaan. Het was toch wat tegenwoordig. De jonge wolf was in een woord onbegrijpbaar. Nekharen om hoog , maar wel een kalme blik en een 'goede morgen'? Wat was dit voor een onzin? Wolfie ging zitten en keek de wolf ijskoud aan. Alsof hij zo diens ziel in kon kijken. "Goede morgen. Mag ik je er op wijzen dat je lichaamstaal totaal van de leg is? En dat dat gevaarlijk kan zijn bij wolven die dit soort geintjes minder goed accepteren?" Zei hij koud. Als hij een wolf met een slechter humeur was tegen gekomen zou het niet goed zijn afgelopen voor die jonge reu. "Je zal er vast een reden voor hebben en ik zal me er verder ook niet mee bemoeien. Maar nu weet je het vast voor de volgende keer."Vervolgde hij ietsje vriendelijker. Wolfie was altijd heel snel ontevreden omdat hij het al lang niet meer gewend was in gezelschap van andere te zijn. En dan duurde het altijd een klein tijdje voordat hij weer een beetje 'ontdooide'. Maar mopperig of niet , dat wat hij zei had hij echt goed bedoeld.
Zero
Aantal berichten : 15
Onderwerp: Re: Ｔake a bow ma feb 02, 2015 8:59 pm
Ｚ Ｅ Ｒ Ｏ
They want to see us crawl
Well I'm scared of my reflection Is it mine or is it yours? And I swear I hear the knocking But there's no one at the door Don't think I'm losing my perspective Because I know one thing for sure They've been watching, they've been listening Every whisper, every word
Hij probeerde het omsloten gevoel zo goed mogelijk te negeren, maar zijn gespannen schouders verraadden zijn angst. Hij slikte, maar zijn mond voelde droog aan. Schudde zijn vacht uit, maar kon hiermee niet het beklemmende gevoel verliezen dat zijn keel dichtkneep. Het waren die bergen, die verdomde ijskliffen die hem insloten als ware hij een willoos prooidier. Het ontnam hem de keuze een andere weg in te slaan, en torende megalomaan boven hem uit, klaar om hem te verbrijzelen.
Wake to see Your true emancipation is a fantasy
Een geluidloze gram ontblootte zijn tanden. Een grom die gericht was op de paranoïde, krankzinnige gedachten en gevoelens die hem al zo lang teisterden. Hij voelde zijn droge keel en vervloekte zijn zwakheid. Zijn angst ging nergens over, was totaal niet te rechtvaardigen. Hij hekelde die diepgewortelde angst en achterdocht die hem overal in beïnvloedde. Zijn stappen weerklonken tussen de muren van ijs, en hij kwam uit op een cirkelvormige open plek in de kloof. Het was een merkwaardig gezicht, maar het had tevens een bepaalde schoonheid. Hij haalde diep adem, de ruimte die de cirkel hem gaf na de smalle gang, was een verademing. Toch bleef hij het onbestaande gevaar voelen in elke punt van zijn vacht.
Policies Have risen up and overcome the brave
Hij genoot ergens van de eenzaamheid en de stilte in dit onherbergzame gebied, maar een verlangen naar erkenning, naar begrip, vroeg als een jonge vlam om tondel. Het gevoel was hem totaal vreemd, de vraag naar gezelschap had hij altijd onderdrukt en als een zwakte ervaren. Hij was eenzelvig, en kon zich niet goed identificeren met anderen, maar de kleine vlam bleef vragen. Een vriendschap, het woord had een vreemde, haast exotische vriendschap. Hij had altijd geobserveerd, was op de achtergrond gebleven en een stille getuigen geweest van het ontstaan en vergaan van vriendschappen. Interesse had hij wel gehad, en ergens een vreemde doffe pijn dat het niet voor hem weggelegd was, maar hij had nooit verwacht dat hij er zelf ooit over na zou denken om aansluiting te zoeken.
Greatnesse dies Unsung and lost, invisible for history
Hij had zich alleen gewaand, maar merkte nu dat dit onterecht was geweest. Een witte schim maakte zich los van het mistkleurige ijs, en priemende blauwe ogen namen de omgeving scherp in zich op. Meteen bekroop het onbehagen hem, hij zette zijn nekhaar op als waarschuwing, maar bleef zich tevens nonchalant en kalm voordoen. Zijn groet was bijna toonloos, hij stelde zich duidelijk afstandelijk op om zijn gezelschap eerst te observeren alvorens iets van zichzelf blijk te geven. De witte reu hield halt, en zijn helblauwe ogen boorden zich in de zijnen. "Goede morgen. Mag ik je er op wijzen dat je lichaamstaal totaal van de leg is? En dat dat gevaarlijk kan zijn bij wolven die dit soort geintjes minder goed accepteren?" Een geïrriteerde frons verscheen op zijn gelaat. Waarom zou deze onbekende hem waarschuwen? Wat zat erachter, wat wilde hij van hem? "Je zal er vast een reden voor hebben en ik zal me er verder ook niet mee bemoeien. Maar nu weet je het vast voor de volgende keer." Zero spitste zijn oren, merkte de eerlijke ondertoon van de reu op. Het was niet genoeg om de achterdocht uit zijn ziel te blazen, maar voldoende om zijn weer te laten liggen. Hij knikte even, wist niet goed wat te doen met de raad van een vreemdeling. 'Bedankt,' antwoordde hij ietwat aarzelend, en kon niet voorkomen dat er wantrouwen in zijn stem doorklonk. Hij probeerde zich voor de geest te halen wat zijn roedelgenoten hadden gedaan bij een kennismaking. Meestal was er een duidelijke vorm van hiërarchie die verduidelijkt werd, de vreemde was onderschikt en diende zijn plaats te kennen. Maar hij begreep dat dit alleen binnen een roedel het geval was, en dat deze reu zijn gelijke was. 'Mijn naam is Zero,' besloot hij zich toen maar voor te stellen.
WORDS: 663 ||MOOD: Nervous//Uncertain || COMPANY: Still unknown
Wolfie had de laatste tijd maar weinig bezoek mee gemaakt. Ondanks dat was zijn gedrag niet anders dan eerder. Niet afstandelijker , maar ook zeker niet vriendelijker. Zijn punt van ergernis lag nog altijd even hoog. En ook deze wolf ergerde hem. Niet omdat hij de wolf zelf nu bij voorbaat al niet mocht. Nee daar was hij zelf juist ook zeer op tegen. Maar het gedrag van de jonge reu tegenover hem was werkelijk absurd. Wolfie wist niet wat hij met deze wolf aan moest. Zo onduidelijk en argwanend was het gedrag dat deze vertoonde. Het verdiende een waarschuwing. Of beter gezegd een tip voor later. Als de jonge reu niet beter wist zou hij het maar moeten leren. "Goede morgen. Mag ik je er op wijzen dat je lichaamstaal totaal van de leg is? En dat dat gevaarlijk kan zijn bij wolven die dit soort geintjes minder goed accepteren?" Zei hij ijzig. En keek de reu dreigend aan. Om aan te geven dat hij geen tijd had voor nog meer van dit soort spelletjes. Echter maakte dit blijkbaar niet veel indruk op de wolf. Die Wolfie met een geërgerde frons aan teek. Waardoor hij de witte reu lelijk op de tenen trapte. Wat was dit voor respectloos gedrag? Hij had de reu zo juist een belangrijke tip gegeven. Kreeg hij er een afkeuring voor terug! Wolfie zuchten. Het zou wel een reden hebben dat deze reu zo deed als hij deed. Wolfie moest toegeven dat hij zelf ook vreemd gedrag had vertoont in zijn wat mindere periode. En dus besloot ergernis even te laten voor wat het was. "Je zal er vast een reden voor hebben en ik zal me er verder ook niet mee bemoeien. Maar nu weet je het vast voor de volgende keer." Probeerde hij het nog een keer. Maar dan nu op een wat vriendelijkere toon. Deze keer had het wel enig effect. De jonge reu liet zijn nek haren weer zakken naar de plaats waar ze thuis hoorde. Genoeg om tevreden mee te zijn vond hij. Hij vroeg zich af wat zo'n wolf als deze in dit doolhof van ijs deed. Voor de zwakkere onder hen kende dit gebied immers geen genade. Of hij had de wolf verkeerd ingeschat. In dat geval zou het niet verkeerd zijn iets meer over de reu te weten te komen. Op z'n minst een naam. Zodat hij de reu kon onthouden. Een twijfelachtig 'Bedankt,' wekte hem op uit zijn gedachten. Even knikte hij. "Geen probleem." De woorden klonken neutraal. Maar aan zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat hij het gedag van deze vreemdeling net zo argwanende. De jongere wolf tegenover hem moest wel iets op zijn kerfstok hebben. Anders zou hij niet constant zo op z'n hoeden moeten zijn. Was het wel veilig om hier met deze reu zo in de open ijs cirkel te blijven staan. Of had hij het alsnog bij het verkeerde eind en moest hij het gewoon afwachten? 'Mijn naam is Zero,'Zei de reu plots. Zero... Eindelijk. Hij was dus niet de enige op deze wereld met een ongelukkige naam. Wolfie glimlachte. Hij had nooit gedacht dat dat nog eens zou gebeuren. "Aangenaam Zero. Mijn naam is Wolfie. Maar als je wilt mag je me ook Frost noemen." Sprak hij vriendelijk. Hij wilde verder praten. Maar bedacht zich. Er was dus blijkbaar iets met deze reu. Misschien was het handig om eerst... "Vind je het vervelend als ik je vragen stel? Want als je dat vind dan zal ik me inhouden." Voor hij het wist was het er al uit. Zijn ijzig blauwe ogen keken Zero vol verbazing aan. Verbazing dat hij dit gezegd had. Maar ook over wat de reu zijn antwoord zou zijn. En of deze vraag niet ook voor meer onenigheid zou zorgen. Het was iniedergeval geheel aan de witte reu te zien dat hij het goed bedoelde.
Zero
Aantal berichten : 15
Onderwerp: Re: Ｔake a bow vr maa 20, 2015 6:08 pm
Ｚ Ｅ Ｒ Ｏ
They want to see us crawl
Well I'm scared of my reflection Is it mine or is it yours? And I swear I hear the knocking But there's no one at the door Don't think I'm losing my perspective Because I know one thing for sure They've been watching, they've been listening Every whisper, every word
Het was voor het eerst dat hij een gelijke ontmoette. Het besef drong met akelige precisie door in zijn bewustzijn en schilderde zijn jaren binnen de roedel zonder aarzelen af als verderfelijk. Hij slikte een keer. Deze reu probeerde hem niet terecht te wijzen met zijn woorden, zoals hij in eerste instantie had gedacht. Hij probeerde hem daadwerkelijk iets te leren, iets duidelijk te maken wat hem later misschien van pas zou komen. Verwarring borrelde op, dit ging recht tegen zijn gebruikelijke paranoia in.
Take me for a ride Break me up and steal what's left inside And hope and pray iniquity Has died inside and left a scar
Hij was er aan gewend het slechtste in de zien van een ander, er altijd vanuit te gaan dat deze kwade bedoelingen had. Maar de houding van deze reu, het leek oprecht. Er sprak irritatie uit zijn gezichtsuitdrukking, dat zeker, maar verder kon Zero niets anders opmerken. Nauwlettend hield hij de witte wolf in het oog, en probeerde tegelijkertijd alert te blijven op de omgeving. Gespannen, nooit vond hij enige rust. "Je zal er vast een reden voor hebben en ik zal me er verder ook niet mee bemoeien. Maar nu weet je het vast voor de volgende keer." De vacht in zijn nek ging liggen, maar hij liet zijn achterdocht nimmer varen. Hoewel de wolf een eerlijke indruk gaf, het kon eveneens een masker zijn om hem alsnog kwaad te doen en manipulatief gedrag te gaan vertonen.
I'm on red alert Bring me peace and wash away my dirt Spin me round and help Me to divert and walk into the light
Hij riep in zijn geest de beelden op van ontmoetingen die hij eerder had gezien, om wellicht te weten wat hij moest doen. Maar bij een kennismaking in de roedel was het altijd tussen een hogere rang en een vreemdeling geweest. Van tevoren was al beslist dat de één boven de ander stond, een dominante houding aan kon nemen. Maar deze reu, hij stond niet boven hem noch onder hem, het was een vreemdeling maar hijzelf was dat eveneens. De stilte duurde even voort, totdat hij besloot zich voor te stellen. Het dreef lichtelijk in tegen de regels van afstandelijkheid die hij zichzelf had opgelegd, maar een naam kon geen kwaad.
Kick me when I'm down Feed me poison, fill me till I drown Wake me up before I get Pushed out and fall into the night
'Mijn naam is Zero,' sprak hij, met nog steeds een ondertoon van wantrouwen in zijn stem. Een toon die er met de manen was ingesleten en die hij niet zomaar weer zou kunnen verliezen. Een glimlach speelde om de lippen van de witte reu, alvorens hij antwoordde. "Aangenaam Zero. Mijn naam is Wolfie. Maar als je wilt mag je me ook Frost noemen." Hij knikte even. Frost, dat klonk wel goed. Hij bewaarde de afstand en de spanning in zijn spieren, kon eveneens niet van het beklemmende claustrofobische gevoel afkomen. "Vind je het vervelend als ik je vragen stel? Want als je dat vind dan zal ik me inhouden." Zijn eigen verbazing zag hij weerspiegeld in de priemende blauwe ogen van Frost. Hij was er niet aan gewend om beleefd benaderd te worden, gevraagd te worden naar zijn eigen voorkeur. Een lichte aarzeling trok over hem heen, hij hield zichzelf liever gesloten. Maar tevens was hij het de reu verschuldigd om openheid te laten zien, dat had Frost ook naar hem toe gedaan. Hij knikte. 'Geen probleem,' antwoordde hij, en worstelde met het idee om te ontspannen.
WORDS: 663 ||MOOD: Nervous//Uncertain || COMPANY: Still unknown
Ze hadden dus namen met elkaar kunnen uitwisselen. Wolfie was zeer geïnteresseerd in Zero. Zijn gedrag was zeer herkenbaar. En het leek hem wel leuk om eens met deze reu te praten over waar ze het dan over eens waren. Ze zouden elkaar dingen kunnen leren. Wat zeker niet verkeerd was. Maar hij had inmiddels ook al wel door dat deze reu zeer terughoudend was. Wat er deels voor zorgde dat hij Wolfie niet irriteerde. Maar dan mocht hij zelf deze reu het niet al te moeilijk maken. Wolfie kon zich voorstellen dat vragen stellen iets was waar Zero slecht tegen kon. Dat had hij namelijk ook al wel gemerkt. En dus vroeg hij zich af of de reu liever niet wilde dat hij vragen zou stellen. Uit pure beleefdheid besloot hij het te vragen. "Vind je het vervelend als ik je vragen stel? Want als je dat vind dan zal ik me inhouden." Zei hij. Zero keek hem verbaasd aan. Waarop hij zelf misschien nog verbaasder terug keek. Was het een gekke vraag? Het was een teken van beleefdheid geweest. Maar betekende dat dat deze reu hem bij voorkeur al als onbeleefd en dominant had ingeschat? Dat was een diepe teleurstelling. Het was namelijk absoluut niet zijn bedoeling geweest om zo over te komen. Wolfie had dus nog al wat goed te maken over zijn status. Zijn houding werd steeds onderdaniger terwijl hij hier over nadacht. Oren iets om laag op zij. Alsof hij verdrietig was. Eigenlijk was hij ietwat beledigd. Maar om zijn oren naar achteren te leggen zou gekkenwerk zijn. Dan zou Zero het waarschijnlijk meteen op een lopen hebben gezet. Zijn ogen keken de reu vragend aan. 'Geen probleem,' Zei deze na een tijdje. Wolfie liet zijn houding weer varen naar normaal. Dus... het was oké om vragen te stellen? Dat zetten de reu aan het denken. Wat zou hij aan Zero vragen? Elke vraag kon immers verkeerd worden opgevat. En dat was nu juist wat hij niet wilde. "Vind jij dit gebied ook prettig om te verblijven? Ik dacht , omdat je hier ook rond loopt... snap je?" Vroeg hij op zachte vriendelijke toon. En keek Zero vragend aan. Hij hoopte echt met heel zijn hart dat hij even met deze reu zou kunnen praten. Voor deze uit angst de benen nam.
