VECHT ME ! ( Sam )

Het was een rustige avond. Kalm , wind stil en gewoon cool. Alles was flex. En hij vond het geweldig. Het was alweer een lange tijd terug dat hij zo van stilte had kunnen genieten. Alleen zijn daar hield hij van. Dan was hij op z'n vriendelijkst. Logisch aangezien andere hem niet konden tegenspreken. Wel jammer dat ze zijn aardigtse karakter niet konden mee maken. Maar ze moesten er maar mee dealen. Zo werkte dat nu eenmaal. De stilte , de coole wind en alle ruimte , geweldig toch?! Niets kon deze avond nog verpesten , toch? Tristan bevroor. Zijn ogen werden iets donkerder. Die geur.... Dat kon toch niet?! "Sterf!" Gromde hij. Keihard.  Uch.. zijn hele avond naar de galemiezen. Oke..oke.. rustig blijven. Rustig proberen te blijven...Tristan liep kalm tussen de paarse planten door. Een sinistere grijns sierde zijn snuit. Zijn ogen stonden vrolijk maar zijn staart zwiepte gevaarlijk heen en weer. "Ik heb je door."Fluisterde hij en giechelde zachtjes. Hij was hier. Tristan had hem geroken. De bruine reu ontbloten zijn tanden en grijnsde vriendelijk. Er was geen logica uit te halen. Zijn mosgroene ogen glinsterde als kleine lichtjes in het duister. "HAHA je bent hier." Gromde hij. Tristan was zo vrolijk als het maar kon. Maar zo haat vol. De geur van dat zwarte stuk vuil. Dat zou het toch bijna verpesten. Zijn gehele humeur. Zijn goede avond humeur. Daar bleef je met je tengels van af! En anders ... eigen verantwoordelijkheid eigen gevolgen. De reu wist het nog niet maar Tristan had nog een appeltje met hem te schillen. Van hun vorige ontmoeting. Sam ... Sam was onmogelijk irritant! En hij was dichtbij. Tijd voor een spelletje. Tristan versnelde zijn pas. Al snel kwma Sam in beeld. "Vecht me , kom dan , vecht me jij !" Schreeuwde Tristan. Hij sprong rondjes om de zwarte reu heen. En maakte daarbij schijnbewegingen. Hopelijk was hij irritant genoeg. Hopelijk zou Sam sterven van irritatie.  

Door de zwarte reu zijn verbazing lukte het Tristan dichtbij genoeg te komen en schijnbewegingen naar de stomverbaasde reu te maken. Dat de bruine reu irritant was dat had hij wel door. Zijn plan om Sam zijn avond rust terug te verpesten lukte zo te zien aardig. Sam gromde maar Tristan liet zich niet snel afschrikken en bleef rondjes om de zwarte reu heen springen. En daar op volgde zijn 'straf'. Sam zetten zijn poot op Tristan zijn kop en duwde deze ruw de grond in. Het zand hier smaakte zo slecht nog niet vond hij. Even leek het alsof de zwarte reu Tristan zijn kop wilde kraken. Maar toen liet hij hem plots gaan. Tristan zuchten niets begrijpend. Die Sam toch , besluiteloos wezen. Tristan hief zijn kop op en spuugde het zand uit. Hmm , dat werd de komende uren lekker kraken. "Ook hallo Tristan"Het klonk geïrriteerd. Dat betekende dat zijn plan gelukt was. Tristan kwispelde vrolijk. "Een simpele 'goedemiddag' was genoeg geweest"Vervolgde Sam. Tristan grijnsde. "Ach er is niets mis met een speciale ontmoeting met een oude vriend."Dat laatste woord kwam er grimmig uit. De bruine reu glimlachte vriendelijk naar zijn 'vriend'. Maar in zijn ogen kon je de haat zien vonkelen. Sam wilde geen band met anderen? Best , want Tristan had geen band met hem. Hij was geen vriend hij was geen vijand. Hij was er wel , hij was er niet. Precies zo als de zwarte reu zei , geen band met anderen. Sam had niet gewild dat andere hem meteen inschreven voor vriend of veilend. En dus koos Tristan geen van beide. De ene keer volgen ze elkaar en de andere keer zouden ze elkaar helpen. Zo'n band , dat wenste ze waarschijnlijk beide. Dus alles was prima. Tristan ging zitten. "Je vind dit vast een walgelijk gebied , dus vraag ik mij af wat je hier zo doet?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij zelf maakte het niet zo veel uit. Zo lang als het gebied overlevingskansen had was hij tevreden. "Niet dat ik hier wel iets nuttigs doe hoor." Mompelde hij voor zich uit. Misschien konden ze samen even een wolfje uitzoeken die mot zocht. En die dan te pletter meppen. Dat leek hem wel leuk. Dan zouden ze eens een keer beide tevreden zijn. En dan te bedenken dat bij hun eerste ontmoeting Sam nog een lief verward wolfje was geweest.    

Sam reageerde verward op zijn haat liefde reactie. Wat Tristan wel grappig vond. Leuk hoor , dat het hem leuke zo'n wolf als Sam van z'n stuk te kunnen brengen. Dat lukte niet veel wolven. En als het ze lukten bleven ze meestal niet zo ongedeerd als hij. Dus daar kwam hij dan toch maar weer mooi mee weg. Maar Sam leek het te begrijpen. Geen vrienden , geen vijanden. Zo wilde ze het immers waarschijnlijk beide graag hebben. Nu er meer ruimte ontstond in zijn kop voor andere dingen kwam er een vraag in hem op. Wat deed Sam hier? Tristan wist zeker dat Sam dit gebied afgrijselijk zou vinden. Dus waarom hing hij hier dan rond. "Je vind dit vast een walgelijk gebied , dus vraag ik mij af wat je hier zo doet?" Vroeg hij nieuwsgierig. Terwijl hij zijn achterwerk fataal op een paarse bloem liet neer komen. De zwarte reu naast hem richten zijn blik op een van de vele bloemen hier. Als blikken konden doden had het plantje het zojuist begeven. "Omdat ik graag weet hoe het gebied eruit ziet waarin ik leef." Een korte spottende lach verliet zijn bek. Wat een antwoord! Het klonk nog niet eens overtuigend. "Niet dat ik hier wel iets nuttigs doe hoor." Mompelde hij. Een beetje onbewust. Maar het was deels om de goede sfeer te behouden. "Nee, dat had ik al door"Zei de zwarte reu droogjes. Maar gelukkig was er een grijns op zijn snuit te vinden. "Mooi zo , dan hebben we dat gemeen."Plaagde hij terug. Maar op totaal vriendelijke toon. Hij was immers niet van plan om een ruzie uit te lokken. Na een klein tijdje begon hij zich te vervelen omdat er een stilte was gevallen. Hij wilde graag praten met de zwarte reu. Niet zo saai zitten. Daarvoor had hij hem niet 'aangevallen'. "Dus..." Het klonk zwaar. Zelfs een beetje verwijtend. Uitlokkend op iets. "Hoe gaat het met de pack? Nog plannen?" Vroeg hij er zo onschuldig mogelijk achteraan. En keek de reu zo schijnheilig mogelijk aan. Die zou heus wel weten dat Tristan hem vierkant uitlachte om de pack die hij nog nooit in het echt had gezien. Wat hij nog niet had gezien bestond ook nog niet. Wie wist was de pack ook wel een waanbeeld. Zo had deze reu er namelijk wel meer , wist Tristan...

"Mooi zo , dan hebben we dat gemeen."Ketste hij de gemene opmerking terug. Sam wist gelukkig dat het allemaal maar spel was. "Zeker"Was het korte antwoord. Even viel er een korte stilte waarin alleen de wind het woord had. Maar Tristan was nog niet klaar met het narren van zijn vriend. Op een slimme manier wist hij Sam te laten blijken dat hij het pack gebeuren niet veel aan vond. Hij geloofde er niet in dat het er echt van zou komen. Eerst zien dan geloven. Sam en hij kende elkaar nu al best wel een tijd. En toch , hij had er nauwelijks wat van gemerkt. Het leek wel of de pack nooit bestaan had. "The Kuolema? Die is uit elkaar gevallen na de brand van Serigala"Zei Sam. Tristan grijnsde.De pijn was zowat in de stem van de reu te horen. Ja , wat een blunder was dat geweest zeg. "Nou de natuur zetten jullie gewoon even op je plaats. Lekker hoor verbrande pack." Mompelde hij onverschillig. Tristan kende de wolven uit de pack niet goed en had geen medelijden met de gesneuvelde. Wat zou hij voor ze moeten voelen? De pack had nauwelijks bestaan. "Ik ben echter nog niet klaar met sommige soort wolven"Vervolgde de zwarte reu. Tristan lachte. "Moet ik me zorgen maken?"Vroeg hij. Maar het was te horen dat hij het niet serieus nam. Sam keek hem strak aan. "Als de tijd er rijp voor is, zal The Kuolema zeker terugkomen."Zei de reu terwijl hij de mooie bloem t leven ontnam. Tristan staarde er even naar. "Zonde... wat hebben bloemen jou ooit aangedaan?" Zuchtte hij zachtjes. Tuurlijk, hij was misschien net zo vervelend als Sam. Maar alles wat hij zei hoefde hij niet meteen waar te maken. Pas als iemand hem iets geflikt had , pas als hij het recht had om iets terug te doen. Maar Sam leek het her en der gewoon te willen toepassen. "Maar ik kijk er wel naar uit hoor Sam. Nu nog maar hopen dat meer wolven dan alleen ik je zullen geloven." Grinnikte hij. En knipoogde naar de zwarte reu.

Het leek er op dat het hem niet zou lukken om de zwarte reu op de tenen te trappen. Ook best dan zou hij het wel wat vriendelijker aan doen. "Ach Tristan toch, ik wist niet dat je zo'n bloemen liefhebber was?" Grinnikte zijn vriend spottend over zijn opmerking van de bloem. Vervolgens keek hij het vertrapte ding voor zijn poten getrapt. Tristan haalde een beetje sober zijn schouders op. "Gewoon , hou jij dan niet van zwarte rozen Sammie?" Gniffelde hij vervolgens. Als dit zo door ging stond er aan het eind van de avond vast geen bloem meer overeind in het veld. Tja ze hielden er nu eenmaal van om met elkaar te sollen. Als Sam zou willen dat hij er mee op hield moest die pack maar eens echt gaan bestaan. Tristan geloofde er namelijk geen snars van en dat liet hij maar al te graag merken. Zo lang hij Sam er mee onderuit kon trekken deed hij dat maar al te graag.  "Maar ik kijk er wel naar uit hoor Sam. Nu nog maar hopen dat meer wolven dan alleen ik je zullen geloven." Grinnikte hij spottend. En gaf er nog een fake knipoogje achteraan. Het was zo spottend als het maar kon. Elkaar lekker de grond in boren daar waren ze goed in. Plots stond zijn blik weer serieus. Als Sam er echt iets van wilde maken , hem een thuis wilde bieden. Dan zou hij waarschijnlijk wel willen helpen. "We kennen elkaar bar slecht." Concludeerde hij droogjes van uit het niets. Waarbij hij ietwat geërgerd voor zich uit staarde. Langzaam maar zeker krulde hij zijn mondhoeken wat omhoog tot een uitdagende grijns. En keek de reu vervolgens aan. "Jij en ik , een jacht? Wat denk je er van?"Vroeg hij vriendelijk maar met een uitlokkende ondertoon. Zodat het leek alsof Sam soft was als hij nee zou zeggen.