I don't like visitors at the moment ( open )

Schichtig bewoog hij zich tussen de hoge naald bomen door. Gelukkig viel hij bijna niet op in het koude witte landschap. Aan de horizon begon de zon al langer te staan. Dat maakte hem nerveus. Aangezien hij zich niet op zijn gemak voelde in het donker. En zeker hier niet. Alles leek op elkaar en de duizenden naaldbomen op schaduwen. Achter elke boom kon gevaar schuilen. Zou zijn vader hem gevolgd zijn? Troy huiverde bij dat idee. Hij was niet voor niets weggelopen. Zijn vader was gek en gevaarlijk. Dat wist hij zeker. Waar zijn moeder was dat wist hij niet. Hij was in de nacht weg geslopen. En vervolgens door blijven lopen. Zo snel als hij kon. Nu was Troy een behoorlijk eind weg. Hij had geen idee waar hij was. Maar het leek er op dat hij een geheel nieuw gebied was binnen getreden. Tot nu toe was het hem nog redelijk goed vergaan. Hij had geleefd van de vangst van muizen en andere knaagdieren. Alleen het leven bleef zo hoe dan ook koud een eenzaam. Omdat hij niet zeker wist wie hij wel en niet kon vertrouwen bleef hij uit de buurt van andere wolven. Uit de buurt van elk dier dat groter was dan hem. Verliep het tot nu toe nog goed of was het leven echt van plan hem te laten blijven? Troy was er zeer onzeker over. En durfde er niet op te vertrouwen dat hij nog lang op de aarde rond zou lopen. Er waren zo veel dingen om zeker over te zijn. Hij zuchten. Het was maar beter om er niet over na te denken en gewoon door te lopen. Hij zag het van zelf wel. En als het zo ver was zou hij alles geven om te overleven. Ondanks dat hij nog nooit op de koude witte grond had gelopen vond hij het niet onprettig. Deze grond was gek maar handig. Je kon er op vallen zonder dat het echt pijn deed. Het was stil deze dag. Stil in het bos en stil in zijn kop. Er was weinig om enthousiast over te zijn. Weinig nieuwe ontdekkingen. Hij deed er vandaag dan ook niet echt zijn best voor. Troy bleef door lopen zonder echt op zijn omgeving te letten. Pas toen hij via een route over kleine stenen een snel stromende rivier had overgestoken kwam hij een beetje tot rust. Alsof hij het idee had dat zijn vader daar niet overheen kon. Dat hij nu even niet bij hem kon komen. Nieuwschierig keek hij om zich heen. Het werd inmiddels al donkerder. Het was tijd geworden om naar een slaap plaats op zoek te gaan. Na een tijdje rond zoeken had hij een boom gevonden waar onder de uitstekende boomwortels een klein holletje zat. Dat holletje groef hij uit tot het groot genoeg was om zich ongezien in te verschuilen. Het was knus en comfortabel. Troy krulde zich op tot een bolletje wolf. Zijn vader zou hier niet kunnen komen. Hij was veilig. Eindelijk. . .