A new home, a new start

Ze had het nieuwe gebied betreden met dezelfde voorzichtige oplettendheid als ze altijd hanteerde. Ze wist dat ze hier niet lang zou blijven, ze was altijd al een zwerver geweest. Maar toen ze via de noordkant binnen kwam door een smalle kloof, en terecht was gekomen in een prachtig ijslandschap, was in haar hart een herinnering opgedoemd. De herinnering aan een vast thuis, een vertrouwde omgeving en overal de geur van de roedel. Het was een warme gedachte, maar met een scherp kantje. Die ervaring zou ze nooit meer opnieuw beleven, dat wist ze heel goed. Haar roedel was treurig geëindigd. Toen er een ziekte uitbrak was de Alfa gestorven, en de roedel had wekenlang rusteloos rondgezworven. Tot er vanuit het niets een reu opdook, die zich bij hen voegde. In eerste instantie leek hij vriendelijk, krachtig en rechtvaardig. Ze hadden hem allemaal vertrouwd, ze waren blij geweest met zijn komst. Hij had alles gedaan wat nodig was om de ziekte te verdrijven, en had de roedel naar een nieuw territorium gevoerd. Ze hadden in vrede geleefd, en zijzelf was uitgegroeid tot een zelfverzekerde, sterke jaarling. Maar toen de winter kwam, en de wolven zwakker werden, begon de nieuwe Alfa steeds strenger te leiden. Het recht van de sterkste gold, en oudere wolven kregen bijna niets te eten. Ook de pup's vermagerden sterk, en slechts een aantal wisten te overleven. Esaia en haar nestgenootjes werden steeds sterker, maar moesten machteloos toezien terwijl hun moeder wegkwijnde. Ze konden de Alfa nog niet aan. Elke dag leefde ze met deze kwelling, tot de dag dat haar moeder in opstand kwam tegen de Alfa. Remia vertelde hem dat zijn manier van leven belachelijk was, en dat de wat oudere wolven eveneens een kans zouden moeten hebben. Ze spuugde hem in het gezicht en wees hem erop dat de pup's stierven van de honger. Maar alles wat hij deed was grijnzen, en de volgende dag lag ze dood op haar slaapplaats. Haar keel opengereten, haar ogen keken blind omhoog naar de grauwe lucht. Dat beeld had Esaia nog lang achtervolgd, lang nadat ze diezelfde dag nog de roedel had verlaten. Vanaf dat moment had ze gereisd. Eerst onder de zware last van verdriet, maar naarmate de tijd verstreek begon ze in te zien dat haar moeder dapper was gestorven, en dat ze haar trots moest maken. Ze begon zichzelf te trainen, en hielp iedereen die ze tegenkwam. Wolven met een zelfde soort uitstraling als de Alfa daagde ze uit, en probeerde ze te verjagen. Ze besloot dat ze altijd zou proberen te zwakkeren te helpen, en soms nam ze aan aantal pup's onder haar hoede. Maar ze trok altijd weer verder, een thuis opbouwen leek niet voor haar weggelegd.

Nu keek ze uit over deze prachtige plek, en zag in de verte de gestalte van een donkere reu. Ze had al lang geen contact meer gehad, en de behoefte aan gezelschap was sterker dan haar voorzichtigheid. Ze benaderde hem van achteren, en ging op ongeveer een meter afstand naast hem zitten. 'Goedemiddag,' begroette ze hem vriendelijk.

Pas op het moment dat ze de reu zag, realiseerde ze zich hoe lang ze alleen was geweest. Ze verlangde plotseling erg naar gezelschap, maar haar verstand hield haar nog even tegen. Het was een vreemde reu, en hij kon allerlei plannen hebben die niet in haar voordeel zouden werken. Geruisloos liep ze een stuk dichterbij. Ze had de wind mee, hij blies tegen haar in zodat hij haar niet zou kunnen ruiken. Een paar kleine minuten observeerde ze de bruine, fragiel gebouwde reu. Hij leek rustig, enkel genietend van het prachtige landschap. Even dwaalde haar blik ook af naar het wonderlijke tafereel. Een groot bevroren meer, met aan de rand een waterval die gestold was in al zijn glorie. Er zat weliswaar geen beweging meer in het bevroren water, maar de speling van het licht suggereerde de situatie zoals die geweest moest zijn voordat er een laag ijs overheen kwam. Ze richtte haar ogen weer op de reu. Hij was ongeveer even oud als zij, en zijn spieren waren nog niet volledig ontwikkeld. Hij had een vrij kleine, magere bouw en door de manier waarop hij zijn kop wat laag hield kon ze zien dat hij verlegen was. Ze besloot dat hij geen gevaar vormde, en liep rustig op hem af. Op een respectabele afstand ging ze zitten, en groette hem vriendelijk. Ze merkte dat hij naar haar staarde, maar besloot er niks van te zeggen om hem geen ongemakkelijk gevoel te geven. Ze vroeg zich wel af waarom hij volledig in beslag genomen leek te zijn. Was hij net als zij al heel lang alleen, en had het plotselinge gezelschap hem van zijn stuk gebracht? Was hij niet gewend aan vriendelijke wolven? Ze wist het niet, maar kon zijn ongemakkelijkheid voelen. Daarom vroeg ze er niet naar en deed net alsof ze het niet merkte. Normaal gesproken zou ze misschien een opmerking hebben gemaakt om de spanning wat te breken, maar ze wist niet zeker of hij dat zou kunnen waarderen. Ze richtte haar lichtbruine ogen op zijn gezicht, en zag dat het puntje van één van zijn oren omlaag hing. Het zag er leuk uit, maar ook nu besloot ze zich in te houden. “Euhm h-hallo,” klonk het antwoord. De reu had zijn blik naar de waterval gericht, alsof hij haar niet durfde aankijken. Ze glimlachte vriendelijk. 'Mijn naam is Esaia. Mag ik vragen of je hier al lang bent? Ik ken het gebied niet zo goed,' sprak ze.

Ze vroeg zich af wat er in hem om ging, omdat hij haar niet aankeek en stotterde wanneer hij sprak. Ze was vriendelijk tegen hem, en begreep niet goed wat hem er van weerhield naar haar te kijken. Hij leek verlegen, verward. Ze dacht terug aan Trick, destijds haar beste vriend uit de roedel. Hij was klein en mager, en zijn verlegen manier van doen deed haar aan deze wolf denken. Ze had hem onder haar hoede genomen, toen ze beiden ongeveer zes manen oud waren en de ziekte uitbrak. Steeds beter hadden ze elkaar leren kennen, en Trick had haar verrast met zijn intelligentie.Ze besefte met schaamte dat ze zich had aangepast aan de vooroordelen van de roedel. Hij was altijd een buitenbeentje geweest, maar nu ze steeds meer met hem optrok kon ze het nauwelijks geloven. Hij was slim, behulpzaam en had een goed gevoel voor humor. Ze leerden samen jagen, en konden feilloos samenwerken. Hij kon ontzettend goed spoorzoeken, en zij was snel en goed in het neerhalen van een prooidier. Alles leek goed te gaan, totdat de ziekte kwam en de Alfa stierf. Dankzij de kruidenkennis die ze van haar moeder had geleerd, had ze Trick kunnen helpen zijn weerstand te vergroten. Hij had het overleefd, maar ze waren beiden nog erg jong. Toen de nieuwe leider zich aandiende, en de monarchie langzaam veranderde in een strenge dictatuur, begon ze steeds meer te vrezen voor zijn leven. Hij kwijnde weg, was te zwak voor deze strikte manier van leiding geven. Ze bracht hem voedsel en probeerde hem op de been te houden, maar het onvermijdelijke gebeurde toch. Hij stierf van honger en kou, midden in de winter genoodzaakt buiten te slapen omdat de Alfa binnen alleen de sterke wolven toeliet. Toen kort daarop haar moeder ook vermoord werd, had ze niets meer om te blijven en was vertrokken.
Ze scheurde zich los van de herinneringen, en besefte ineens dat ze zich nog niet had voorgesteld. 'Mijn naam is Esaia. Mag ik vragen of je hier al lang bent? Ik ken het gebied niet zo goed,' sprak ze. Even een snelle blik in haar richting, daarna wendde de reu zijn blik weer af naar zijn poten. “Eum, ik…ik ben….” Hij onderbrak zichzelf en leek niet meer verder te willen gaan. Ze verborg haar verwarring, vermoedend dat het hem onzeker zou maken. “N-nee, ik ben nieuw hi…hier” Ze knikte even. 'Ik ook. Wat is je naam?' Vriendelijk keek ze hem aan.

Hij waagde een snelle blik, maar toen richtte hij zijn ogen weer op zijn poten. Opnieuw vroeg ze zich af waarom hij zo verlegen was. “Eum, ik…ik ben….” begon hij zijn antwoord. Er viel een ongemakkelijke stilte, hij leek niet meer verder te willen praten en oogde ongelukkig en onzeker. “N-nee, ik ben nieuw hi…hier” stotterde hij uiteindelijk. Waarom had hij zich niet voorgesteld, en zichzelf onderbroken? Zou hij zichzelf uit argwaan niet willen voorstellen, of lag het ergens anders aan? Ze had hem vriendelijk benaderd, had alles gedaan wat in haar macht lag om hem op zijn gemak te laten voelen. Had hij zulke slechte ervaringen opgedaan? ‘Ik ook. Wat is je naam?’ Ze kon hem moeilijk een plek in haar gedachten geven als ze zijn naam niet wist. Bovendien leek haar vriendelijke klank effect te hebben, want hij draaide zijn kop naar haar toe en en keek haar aan. Ze prentte zijn gezicht in haar geheugen, en probeerde de boodschap van zijn ogen te lezen. Uit zijn hele houding sprak onzekerheid, en er stond twijfel in zijn ogen en de manier waarop hij zijn oren gekanteld hield. Haar vraag bleef lang tussen hen in hangen, en wederom vroeg ze zich af wat er in zijn gedachten omging. Uiteindelijk gaf hij antwoord. “Ik eehm…ik heb g-geen naam.” Nu begreep ze zijn aarzelingen en schaamte. Ze gaf hem een bemoedigende blik, en een glimlach speelde om haar lippen. 'Daar is wat aan te doen, toch? Als jij net als ik van plan bent hier een nieuwe start op te bouwen, kan je net zo goed een nieuwe naam aannemen.' Met een vrolijke glinstering in haar lichtbruine ogen keek ze hem aan.