Ziek, dat was het woord om zijn gevoel te beschrijven, veruit ziek. Alles om hem heen was vredig en je kon de rust en blijheid gewoon voelen. De zwarte wolf walgde ervan. Het was veel te lang geleden sinds hij omringd was geweest door bloed en angst. Ja dat waren wat dingen waar hij mee kon werken. Als de zwarte wolf zijn ogen dicht deed kon hij zich nog helder de blik in zijn laatste slachtoffer herinneren. Het was er één van puur angst. Als hij zich concentreerde was het alsof dat verse bloed nog tussen zijn tanden gleed. Al gouw deed de wolf zijn ogen weer open. Het was zeker veel te lang geleden sinds hij iets anders had gedood dan prooi. Natuurlijk was dat ook leuk maar toch, er was niets beter dan het zien van pure angst in de ogen van zijn soortgenoten, en al zeker in die wie dachten dat ze hem aankonden. Toch was de wolf niet van plan zijn eerste prooi uit te kiezen zo snel na zijn verhuis. Nee, eerst zou hij rondkijken, zien waar hij het beste kon doden en zien wat voor wolven er allemaal naar hier waren verhuist. Natuurlijk betekende dat niet dat hij gene lol kon hebben. Wie weet, misschien kon hij de geruchten al laten beginnen. Zodat iedereen weet dat ze moeten oppassen bij elke schaduw, want wie weet, misschien hangt er daar iets gevaarlijks zoals hijzelf. Op zijn laatste verblijfplaats was dat gelukt, daar wisten de wolven al vrij snel dat ze moesten opletten waar ze liepen. Natuurlijk was er toen ook ene andere pack, de wolf nam niet eens de tijd om de pack hun naam te onthouden. Al dat hij wist was dat de pack wat van zijn donder had afgenomen, andere wolven waren soms banger voor de pack dan voor hem, hoe durfde ze! Hij zou ze wel een lesje hebben geleerd als hij niet zo snel had moeten wegtrekken van Serigala. Al snel trok een wit figuur de wolf zijn aandacht. Ondanks al het nadenken was hij toch alert gebleven, het zou namelijk erg onhandig zijn als iemand hem probeerde te besluipen voordat hijzelf wat plezier kon hebben… Van de schaduw bekeek de zwarte wolf het witte vorm. Het was overduidelijk een wolf, ergens vond hij het wel ironisch hoe de eerste wolf die hij hier tegen kwam wit was, het tegenovergestelde van zijn eigen vachtkleur. Langzaam begon de wolf richting het andere dier te lopen. Hij probeerde niet eens zijn pootstappen te verbergen, waarom zou hij? Hij was Diablo, hij was bang van niets. Hij zag hoe de wolf zich in zijn richting keerde maar dankzij zijn vachtkleur was hij nog steeds verscholen van het schepsel. Tot zijn verbazing draaide de wolf zich al snel terug naar het uitzicht en keerde hem de rug toe. Wist deze wolf dan niet dat er achter elke hoek gevaar kon schuilen, zoals hijzelf? Toch sprak de wolf hem aan wat dus duidelijk maakte dat hij wist waar ‘ie was, goed. Zonder er zelfs over na te denken kwam er een glimlach op de wolf zijn gelaat. Niet dat het een vriendelijke was, nee. Het was één van zijn beroemde dubbele betekenis glimlachen. Op het eerste gezicht leek het vriendelijk maar het bracht duidelijk de littekens op zijn gezicht naar voor en met zijn rode ogen was het een killer combinatie. “You know, you shouldn't turn your back to the shadows. You never know what’s behind you.” Sprak de wolf met een zware stem. Diablo wist dat zijn stem een dubbele betekenis hield, hij probeerde het niet eens te verbergen. Toch sprak hij gewoon door, waarom niet? “I’m Diablo.” Zei de reu terwijl hij naast de witte wolf ging zitten. Hij voelde zich relaxed, waarom zou hij gespannen moeten zijn? Het is niet alsof hij deze wolf niet aankon, hij had al genoeg gevochten om te weten hoe te winnen. De zwarte wolf was benieuwd, zou deze wolf van hem hebben gehoord of niet?
-Ik hoop dat het een beetje goed is, heb nog zo wat nooit met een karakter zoals Diablo gepost
