OUAT:: Two worlds collide ::

"Gelukt! We hebben d'r!" Klonken de vrolijke kreten van ver weg. Shit..! Te laat...Ratto voelde het vroege licht van de zuidelijke zon al op zijn gezicht branden. Het was ochtend. Er viel nu niets meer aan te veranderen. Kwaad begon hij zich allerlei onmogelijke bochten te wrikken om zo los proberen te komen. Maar het hielp niets. De ijzeren kettingen zaten veels te strak om zijn armen en voeten gebonden. Elke keer dat hij na een poging door de kettingen met zijn hoofd weer terug tegen de lantarenpaal waar hij aan vast zat in het veels te benauwende steegje werd gesmeten, werd hij wanhopiger. Als de politie hem zou vinden was hij er geweest. En als hij hier niet snel weg kwam zouden ze hem vinden. Om hulp schreeuwen kon hij niet. Ze hadden een grote stoffen lap in zijn mond gepropt. Het paste maar net zodat schreeuwen niet zou gaan lukken. Weg duwen met zijn tong ging ook niet lukken. Daar hadden ze al wat op bedacht. Een smal stuk stof dat ze voor de lap langs om zijn hoofd heen hadden gebonden. Logisch, maar wat deed je er aan als je niet bij bewust zijn was. . . Ook zorgde het er voor dat hij nauwelijks adem kon halen. En hij moest het zich tijdens een poging om vrij te breken niet al te moeilijk moest maken. Anders zou hij het opnieuw begeven. En dan zou hij hier nooit op tijd weg komen. Aan de andere kant van de steeg verscheen een gestalte. Ratto herkende de gene vrijwel meteen. Cane! De jongen waarmee hij had mogen samen werken voor het geld dat ze uiteindelijk nog niet gekregen hadden. Cane gebaarde dat hij stil moest blijven en haalde een ijzer knip tang uit zijn rugzak tevoorschijn. Ratto rolde even met zijn ogen. Alsof het nu mogelijk was te praten. Cane was vaak niet al te snugger. Maar hij was er wanneer je hem nodig had. En dat was goed genoeg. Cane knipte eerst de kettingen door. En hield daarna pas de stoffen lappen weg. Alsof hij er van overtuigd was geweest dat Ratto anders zou zijn gaan praten. Ratto stond op en rende samen met zijn vriend de steeg uit. De vrije bewegelijkheid voelde in het begin onwennig aan. De lappen en kettingen werden over het hek op de vuilstort gesmeten. Niemand hoefde er achter te komen dat de andere Ratto daar tijdelijk hadden vastgebonden. "Waar hebben ze jou vast gehouden?" Vroeg hij nieuwsgierig. "Nergens , ik heb de nacht afgewacht." Antwoordde Cane. Ratto wierp een vuile blik naar Cane zijn kleine rugzak. "En jij mocht dat wel houden?" Vroeg hij pissig. "Zeur toch niet zo. Ik had je daar ook kunnen laten stikken weet je. We doen wel samen met de mijne. Gier." Beet Cane hem toe. Ratto hield zijn mond. Zijn vriend had gelijk. Voor het zelfde geld was hij in dat steegje gevonden door de politie. Samen rende ze naar de rand van de stad. Eenmaal buiten verscholen ze zich in de bossen. Tussen wat struikgewas ruste ze wat uit van het nachtelijke avontuur. "En , wat nu?" Vroeg Ratto. "Ze hebben haar. We moeten vanavond rond achte terug komen. Dan krijgen we te horen wat we nog meer moeten doen. Pas als we dat gedaan hebben krijgen we het geld." Antwoordde Cane. Hij lag op zijn rug en staarde afwezig naar de strak blauwe hemel boven hen. Ratto vond het oneerlijk. Maar tegelijkertijd was hij benieuwd wat ze dan zouden mogen doen. Voor Gatto. De opdracht gever. Cane en hij mochten hem beide niet. Gatto was bazig en afstandelijk. Hij gaf alleen maar om zich zelf en kon het geen moer schelen hoe het met zijn bemanning ging. Tenminste . . . Als je nieuw was. Zo als Ratto. Gatto had hem nijdig aan gekeken. "Nou goed dan. Ratto dat is je naam. Je bent het laagst van ons alle. Ga maar naar Cane. Die zal je wel vertellen wat je moet doen voor dat geld smerig beest." En zo was Ratto zijn opdracht begonnen. Het had allemaal mooi en simpel geleken. Een meisje bespioneren. Drie dagen. Wat was daar nou zo moeilijk aan? Niets. Het was hem dan ook gelukt. Maar op de derde dag. Savonds laat. Werden hij en Cane door de andere weg gedreven. Terug de groep in. Daar waren ze vast gehouden. Er zo langzamer hand achter komende waar ze eigenlijk aan mee hadden gewerkt. Ratto zuchtte. Het leven was oneerlijk of hij was gewoon dom. Een beetje onverschillig staarde hij wat voor zich uit. Geen idee hebbende van waar hij eigenlijk aan mee werkten.

Ratto voelde zijn maag samen trekken. Misschien , heel misschoen kon hij bij Gatto en zijn maten wat krijgen. De kans was klein maar op z'n minst aanwezig. Het zou niet zo erg zijn geweest als hij niet samen had gewerkt. Als de simpele rat , zoals Gatto hem had betiteld , at hij alles wat eetbaar was. Maar Cane … Cane was nog kieskeurig ook! Al had zijn ‘vriend’ wel deze late middag een stukje brood te pakken kunnen krijgen. Een stukje boord op een dag. Dat ging niet lang mee. En inderdaad , hij had alweer honger.  Maar Cane wilde hem er niet meer over horen. Wat wel logisch was. Cane had zijn best gedaan. Het over overbodig om te klagen. Twee magere figuren bewogen zich geruisloos voort door het schimmige stadje. Alsof ze er thuis hoorde zo tussen de smalle straatjes en nauwe steegjes. Zijn vriend wist de weg hier maar al te goed. Niemand mocht weten dat ze hier waren. Het moest lijken alsof ze niet eens bestonden. Dat lukte aardig goed. In de invallende duisternis werden hun contouren volledig opgenomen in de schaduwen van de gebouwen. Zo schoten ze langs huizen en straatjes , alsof ze er nooit geweest waren. Cane vond al snel een sterk genoegen regenpijp en vervolgde de wandelroute naar boven. Haast gewichtsloos als ze waren konden ze zich gemakkelijk over de daken voortbewegen. Het duister overmande het stadje genadeloos. En intussen hadden twee jongens het dorp doorkruist. Zonder dat ook maar iemand wist van hun aanwezigheid.

Niet veel later in de avond zorgde een donkere wolken partij voor een goed pak regen. Geheel donker was het helaas niet. Zo nu en dan verlichte een felle flits de hemel. Die niet veel later werd gevolgd door een donder die tot in de grond leek door te trillen. Het was maar goed dat ze het dorp uit waren. De daken af. Door de vele regenval waren er in het bos kleine modderstromen ontstaan.   Waardoor het moeilijk was om vooruit te komen. Ze stonden wel tot hun middel in de modder. Niet dat Gatto het iets zou kunnen schelen. Te laat was immers te laat. Plots gaf iemand hem een harde duw tegen zijn rug waardoor hij voorover in de modder viel. Verward probeerde Ratto overeind te komen. Maar werd al snel bij zijn kraag gepakt en recht overeind gezet. “Zo , aders kwam je nooit los “Concludeerde Cane droogjes. Ratto wilde hem een kwade blik toe werpen maar hield zich in. Anders zou zijn maatje hem misschien wel nooit meer helpen en kon hij voortaan gewoon stikken in de modder.

Na een vermoeide tocht van vallen en opstaan waren ze er dan toch eindelijk. Het hok van Gatto. Hij moest buiten blijven wachten. Zo nieuwe was hij dus blijkbaar. Niet goed genoeg te vertrouwen om de bespreking tussen Cane en Gatto te horen te krijgen. Niet veel later kwamen ze beide naar buiten. “Je mag gaan. ”Zei Gatto zonder enige emotie. Ratto staarde hem ongelovig aan. “Wat ? Denk je dat ik ga zonder mijn geld? ”Riep hij verontwaardigd uit. Gatto’s gezicht vertrok zich vol minachting. “Je denkt toch niet ,klein onderkruipsel , dat jij hier iets te zeggen hebt?” Vroeg hij. “Ik zwijg pas als ik mijn geld heb!” Riep Ratto bot. “Oh denk jij dat? Ik denk dat Cane en ik daar anders over denken. Bewijs het maar eens. Bewijs maar dat jij je bek pas niet meer open trekt als jij je geld hebt.” Zei Gatto minachtend. En gaf een klein kinkje naar Cane. Voor hij ook maar iets kon doen was zijn  maatje al naar voren gestapt en haalde uit. Het volgende moment trok er een pijnlijke steek door zijn gezicht en klapte hij tegen de vochtige grond. Ratto probeerde overeind te komen. Maar al snel trapte Cane hem hardhandig terug. Een harde trap tegen zijn rug zorgde er voor dat hij met zijn gezicht tegen de bovenkant van zijn schoenen botste. En het warme bloed al snel uit zijn neus kwam vloeien. Ratto zag dat er meer bij waren gekomen om Cane te helpen. Hij probeerde ze nog af te weren met zijn ellenbogen en handen. Maar al gouw waren ook die beurs getrapt en konden ze inslaan op zijn gezicht en maag. Het kleine beetje eten dat er in zat lag dan ook na korte tijd naast hem op de grond. Cane greep zijn kans toen Ratto er goed voor lag en trapte zijn hoofd diep de modder in. Tot overmaat van ramp hield hij zijn voed even daar zodat Ratto niet overeind kon komen. Net toen hij dacht geen lucht meer te kunnen krijgen tilde Cane blijkbaar zijn voet op. En werd hij ruig omhoog getrokken. Getto hield hem vast. “En?” Vroeg hij dreigend terwijl zijn minachtende blik diep tot Ratto door drong. Even bleef het stil. Was dit het? Zou hij niets zeggen> Wegesmeten worden en ergens gaan liggen. Om vervolgens dood te gaan? Moest het echt zo triest eindigen. “Ik zwijg pas als ik mijn geld heb. ”mompelde hij. Een kort knikje was het antwoord. “Je mag haar bewaken. Vind haar zelf maar. Hoe je er komt zou mij een zorg wezen. Hierna heb je je opdracht voltooid. Maar als ze ontsnapt eindig je hier.” Gatto wees naar de modder onder hen. Ratto knikte dat hij het begreep. Hij kreeg een sleutel in zijn handen geduwd en van af daar moest hij het zelf maar uitzoeken…

Ratto begreep niet geheel wat er nu precies gebeurd was. En hij kon het ook niet terug halen. Het ging er volgens hem om dat hij nog in leven was. En dat die sleutel hoe dan ook bewaakt moet worden. Het zou namelijk wel eens zijn dood kunnen worden. Met extreem veel moeite was hij boven gekomen. Door iedereen uitgelachen of nog een extra stoot toe gekregen. Hij wilde maar een ding. Slapen. En het liefst alleen. Zo ver mogelijk van al deze monsters vandaan. Vermoeid strompelde hij naar de deur. En duwde deze zachtjes open. Om hem vervolgens achter zich op slot te doen. Hij had niet eens de energie over om nog op te letten wie zij was die ze nu eigenlijk ontvoerd hadden. Uitgeput zakte hij in een hoek op de grond. Hij krulde zich op. En wilde slapen. Maar wat als ze de sleutel afpakte? Wist zij veel dat hij dood kon worden. Hij moest m dus ergens bewaren waar ze niet bij komen. Of niet bij durfde te komen… Voorzichtig bracht hij de sleutel naar zijn mond. En legde hem tegen de binnenkant van zijn wang aan. Toen deed hij zijn mond dicht. En klemde zijn kaken stevig op elkaar. Als ze m toch zou proberen te pakken zou hij , net als een rechte rat, flink in haar vingers bijten. Kans dat ze de sleutel te pakken kreeg was dus klein. Toen die zekerheid er eenmaal was kwam de slaap al snel. Al hoe wel , slaap? Het zou al keek hij er later op terug net zo goed bewusteloosheid geweest kunnen zijn.