an old black memory

Onderwerp: an old black memory zo jul 13, 2014 12:18 pm

Wolfie
I walk my own path

Hij was bijna niet te zien in de witte sneeuw. Stapje voor stapje baande hij zich een weg door het witte onbekende landschap. Wolfie was in de war. Zijn ijsblauwe ogen keken dof de wereld in. Hij begreep maar niet waarom het leven hem altijd onderuit probeerde te schoppen. Net op het moment een keuze gemaakt te hebben en dat alles er weer wat beter uit begon te zien voor hem , werd het genadeloos weer verzwolgen door het vuur. Zo ook zijn linker schouder en poot. In plaats van witte vacht waren er nu forse brandwonden te zien. Wolfie was door de brand verrast. Geen wolf die hem er ook maar iets over verteld had. Maar dat kwam natuurlijk omdat hij maar weinig wolven kenden. En de wolven die hij kende waren waarschijnlijk meteen gevlucht. Hij nam het ze dan ook niet kwalijk. Nee , de schuld lag bij zijn eigen gedrag. Hij zou dol graag achter Amy aan zijn gegaan. Maar Wolfie had geen idee waar de wolvin heen gevlucht was. En het feit dat ze goede vrienden waren betekende nog niet dat ze met hem opgescheept hoefde te zitten. Wolfie was gewoon de verkeerde kant op gevlucht. Later als hij weer wat meer op krachten zou zijn zou hij dit gebied waarschijnlijk verlaten. Opzoek naar Amy. Hij had geluk dat hij een koud gebied binnen was gelopen. Hier voelde hij zich meer op zijn gemak. Ook was het hier beter om te helen. Sneeuw was op dit moment beter voor zijn poot dan bijvoorbeeld duinzand. Wolfie stond boven op een grote witte sneeuwheuvel. En keek enigszins tevreden naar wat er voor hem lag. Een totaal bevroren waterval. Het zag er wel mooi uit. Wolfie liet zichzelf naar beneden glijden. Sneeuw stoof op en dwarrelde naar beneden zodat het deels in dunne laagjes op de witte reu kwam te liggen. Hij had er geen enkel bezwaar tegen. Het viel er toch wel weer af tijdens het lopen. Nieuwschierig naderde hij de waterval. Wolfie keek vol bewondering naar het bevroren geheel. En besloot hier even te blijven en wat uit te rusten voor hij weer verder zou lopen. De plaats was het zeker waard om even bewonderd te worden. De witte reu wilde net het ijs op lopen toen een vaag bekende geur zijn neus binnen kwam. Tundra pack... Even sloot hij zijn ogen en haalde diep adem. De keuze was snel gemaakt. Hij behoorde tot geen roedel. En dus was er iets aan de hand. Wolfie zou alles achter zich laten. En totaal neutraal zijn. De witte reu draaide zich om en bekeek zijn bezoeker nieuwsgierig. Het was een zwarte reu. Wolfie herinnerde hem nog wel ergens vaag. Hij had de reu ooit eens gezien op een Tundra pack meeting. Maar voor de rest wist hij niets van de andere wolf af. Nog niet eens zijn naam. Wolfie keek de reu kalm aan. "Hallo , wat brengt jou hier?" Vroeg hij totaal toonloos. Het sloeg misschien nergens op. Maar hij moest het gesprek ergens mee beginnen nietwaar ?

Onderwerp: Re: an old black memory zo sep 14, 2014 4:58 pm

Zonder een woord te zeggen vond hij zijn weg door het nieuwe gebied. Ondanks de wonderbaarlijke ontmoetingen met zijn vrienden, voelde hij nog steeds een knagende pijn. Waar waren degenen die hij niet had ontmoet, die hij als laatste had gezien in Serigala, voordat het in vlammen opging? Waar waren Digo, Safrijn en Aruba? Een zucht verliet zijn lippen, en hij stapte rustig voort. Zijn hart was bezwaard door zorgen, en zijn stappen waren vermoeid. Hij kon niet leven zonder zekerheid, en hij wilde weten waar ze waren. De angst om erachter te komen dat ze gestorven waren hield hem dag en nacht in zijn greep. Hij verlangde terug naar de gelukkige tijden die hij had gekend. De groeiende roedel, zijn trots op Aruba, zijn vriendschap met Digo en Safrijn. Hij miste het, en de gedachte bezorgde hem een steek in zijn borst. Vermoeid schudde hij zijn kop. Hij moest het loslaten. Hij wist dat hij het beter kon accepteren, maar hij kon het niet. Hij wilde de waarheid weten.

Toen hij boven op de besneeuwde heuvel was aangekomen, benam het prachtige landschap hem even de adem. De opkomende zon wierp haar stralen over een bevroren waterval, die met zijn duizend doorzichtige ijspegels het licht brak en terugkaatste. Hij blies zijn adem langzaam uit, en dacht terug aan de Chrystal Hollow. Daar had het licht hem op een soortgelijke manier beziggehouden, met wisselende patronen en bedrieglijke flikkeringen. Hij sloeg zijn ogen neer. Niets kon Serigala vervangen.
Hij vond een weg naar beneden, en naderde de waterval. Toen viel hem iets op, en doorbreking van het onregelmatige patroon van sneeuw. Een witte reu draaide zich op hetzelfde moment naar hem om, nauwelijks waar te nemen in deze omgeving. Twee helderblauwe ogen staarden hem aan. Hij herkende zijn gezicht, en wist alleen dat deze reu ooit bij de Tundra Pack had gezeten, heel erg aan het begin. "Hallo , wat brengt jou hier?" De stem van de reu was toonloos, maar Triell liet zich niet afschrikken. 'Een zoektocht naar de waarheid,' antwoordde hij, op dezelfde neutrale toon.

Onderwerp: Re: an old black memory za sep 27, 2014 3:09 pm

Wolfie
I walk my own path

Wolfie keek om. Hij herkende de gouden ogen van de reu tegen over hem. Triell. Wolfie staarde hem kill aan. De zwarte reu hoefde geen vijand van hem te zijn. Maar als de wolf hem als vijand in de ogen keek. Dan begreep hij dat wel. "Hallo , wat brengt jou hier?" Vroeg hij totaal toonloos. Ja , de tekst sloeg nergens op. Maar het was vooral om te zien hoe de zwarte reu zou reageren. 'Een zoektocht naar de waarheid,' antwoordde Triell. Er verscheen een sarcastische blik in zijn ogen en een spottende grijns op zijn snuit. De waarheid?! Ha! Die reu was niet goed bij zijn kop. Dominant liep hij op de zwarte reu af. "Wat goed van je dat je opzoek bent naar de waarheid." Het sarcasme droop van zijn stem. Terwijl hij de reu een waarschuwende blik toe wierp. " Na een aantal jaar alleen ben ik niet meer opzoek naar oude 'vrienden'. Dus ik vraag me af welke waarheid je dan van me wilt weten. De waarheid over waarom ik weg ben gegaan? Nee toch?" Even grinnikte hij. "Of zoek je Aruba ?" Wolfie ontbloten zijn tanden. "Die is gevlucht." Klonk het triomfantelijk. Waarna hij zijn houding weer herstelde tot de kalme wolf die hij was. "Verder nog vragen , Triell." Vroeg hij vriendelijk. Hij was niet van plan de wolf uit te zullen dagen voor een gevecht. Hij plaagde de reu maar wat. Daarvoor bezat hij immers zijn sarcasme. Waarschijnlijk had de reu hem wel door. Dat hij sommige dingen niet echt meende. Zelf kon de Triell hopelijk ook in zien dat zijn vraag raar gesteld was tegen over Wolfie. Waarom zou hij nu op eens Wolfie zijn verhaal willen horen? Dat begreep de witte reu niet helemaal. Wolfie ging voor de reu zitten. En wachtte zijn reactie af.

Onderwerp: Re: an old black memory di sep 30, 2014 9:06 am

T R I E L L

I'll kill my dreams in silence, so they can't bring me down

Een vlaag van herkenning schoot door hem heen. Wolfie. Hij had de pack verlaten, en wel meer dingen waar hij als het goed was spijt van had. Toch had de zwarte reu hem nooit als een vijand gezien. In feite hadden ze elkaar nog nooit echt gesproken. De neutrale blik in de ijsblauwe ogen beviel hem wel, al kon hij niet goed uitleggen waarom. "Hallo , wat brengt jou hier?" De vraag was gesteld op totaal toonloze toon, maar niet vijandig. Hij besloot eerlijk te antwoorden, waarom ook niet? 'Een zoektocht naar de waarheid,' antwoordde hij, en weerspiegelde dezelfde neutrale blik. Een spottende blik verscheen in de ogen van de witten reu, en deze kwam in een dominante houding naar hem toe. Automatisch deed Triell zijn staart omhoog en zijn oren overeind, om hem te laten zien dat hij niet met zich liet sollen en nog steeds wel respect verwachtte. "Wat goed van je dat je opzoek bent naar de waarheid." Sarcasme en een waarschuwende blik. De zwarte reu week niet van zijn plaats, maar vroeg zich af wat er zou gebeuren. Hij had niet verwacht dat het op een gevecht uit zou lopen, maar het was niet uitgesloten. "Na een aantal jaar alleen ben ik niet meer opzoek naar oude 'vrienden'. Dus ik vraag me af welke waarheid je dan van me wilt weten. De waarheid over waarom ik weg ben gegaan? Nee toch?" Even grinnikte hij. "Of zoek je Aruba? Die is gevlucht," zei hij met ontblootte tanden en een triomfantelijke grijns. Triell besloot zijn kalmte te bewaren, en keek de reu recht aan, zonder emotie. 'Ik zei niet dat ik op zoek was naar waarheid die jij met kon vertellen.' Hij zag dat de houding van Wolfie weer hersteld was, en liet zijn dominantie ook wat verminderen. "Verder nog vragen, Triell?" De verandering in de stemming van zijn gezelschap maakte Triell duidelijk dat hij het niet had gemeend. Toen de witte reu ging zitten, liet ook hij zijn dominante houding varen en ging zitten. 'Eigenlijk ben ik wel benieuwd waarom je nu eigenlijk weg bent gegaan,' sprak hij zijn gedachten uit. Hij verwachtte niet helemaal dat Wolfie hem een eerlijk antwoord zou geven, maar hij kon het altijd proberen. Naar zijn gedrag te oordelen had nog nooit iemand naar zijn verhaal gevraagd.

Onderwerp: Re: an old black memory za okt 04, 2014 2:37 pm

Wolfie
I walk my own path

Triell had de vraag gesteld die velen zouden moeten stellen aan hem. Juist omdat nog niemand hem dat ooit gevraagd had nam hij de vraag niet geheel sisireus. Met een spottende grijns op zijn snuit stauwde hij de vraag van de zwarte reu door een paar sarcastische antwoorden weg in een hoekje. Maar de zwarte reu had waarschijnlijk al snel door dat Wolfie zijn antwoorden maar half gemeend waren en bleef kalm zitten waar hij zat. Beter zo. Misschien dat deze reu later op de dag het spelletje wel wilde mee spelen. Maar hij keek iniedergeval verder dan zijn snuit lang was. Een goede eigenschap als het aan Wolfie lag. Hij nam de houding van de zwarte reu over en wachtte op een preciezer exemplaar van de vraag. 'Ik zei niet dat ik op zoek was naar waarheid die jij me kon vertellen.' Zei de Triell. Oké dat was duidelijk. De reu wilde dus het gehele verhaal weten. Niet alleen van uit Wolfie zijn kijk op de wereld. Maar gewoon het verhaal. 'Eigenlijk ben ik wel benieuwd waarom je nu eigenlijk weg bent gegaan,' Wolfie fronste. "Grappig. . . Je bent de eerste die het vraagt." Mompelde hij. Vervolgens stond hij op en kwam naast de reu zitten. Hij glimlachte vriendelijk naar Triell. "Gek dat je denkt dat ik zelf weg gegaan ben."Zei hij. "Ik ben een soort van verbannen namelijk. Niet officieel. Maar als ik toen niet gevlucht was zou dat wel zo zijn geweest." Vervolgde hij kalm. "Om het kort te houden. Ik heb Aruba aangevallen. Niet met opzet. Ik sliep en ze liet me schrikken. Niet zomaar. Maar echt schrikken. Zodanig dat ik terug viel in een flash back. Blijkbaar heb ik me zelf in die waan van angst verdedigt en haar verwond." Vertelde hij. Eerlijk. Want zo was het echt gegaan. "Je snapt natuurlijk wel dat ik als ik al terug gekomen zou zijn verbannen zou worden. En dus kwam ik niet terug." Even grinnikte hij. "En alsof het niet veel erger kon kwam ik Mindo tegen. Kreeg ruzie met haar. En kon daarna al helemaal nooit weer terug komen." Even keek hij bedenkelijk. "Later heeft ze de pack verteld dat ik dood zou zijn. Ik heb geen idee waarom. Maar ik vind dat ook wel prima hoor. Dan komt tenminste voorlopig niemand me zoeken." Sloot hij zijn korte uitleg af. En glimlachte tevreden naar Triell. Ja , Wolfie vond het eigenlijk super dat de gehele pack dacht dat hij dood was. In zijn tijd dat hij 'dood' was had hij namelijk nog best veel leuke dingen meegemaakt ook! Veel nieuwe wolven leren kennen. En verder opgegroeid tot een volwassen reu. Tot dat de brand was gekomen. Nu was hij de weinige vrienden die hij had weer kwijt. Maar daar kon wat aan gedaan worden. "Was dat een goed genoeg antwoord op je vraag?" Vroeg hij vriendelijk aan de zwarte reu. En kwispelde zachtjes. Het was lang gelden dat hij gezelschap had gehad. En het beviel hem eigenlijk wel.

Onderwerp: Re: an old black memory za okt 25, 2014 3:25 pm

T R I E L L

I'll kill my dreams in silence, so they can't bring me down

De koele, emotieloze toon en triomfantelijke grijns die Wolfie's woorden over Aruba sierden maakten hem woedend, maar hij hield zich in. De reu meende het niet, en had zich het gemak van sarcasme eigen gemaakt, dat was duidelijk. De snelle omslag van zijn gedrag bevestigde dat alleen. "Verder nog vragen, Triell?" De vriendelijke toon was bijna eng, maar het klonk toch gemeend. Langzaam begon hij het gedrag van Wolfie door te krijgen. Hij hoopte te horen te krijgen wat hij zich al die tijd had afgevraagd. 'Eigenlijk ben ik wel benieuwd waarom je nu eigenlijk weg bent gegaan,' sprak hij. Hij hoopte dat zijn serieuze vraag niet afgewimpeld zou worden met een sarcastisch antwoord. "Grappig. . . Je bent de eerste die het vraagt," mompelde de witte reu met een frons. Het deed hem pijn dit te weten. Dat niemand ooit oprecht geïnteresseerd was geweest naar het verhaal dat achter het vertrek van Wolfie zat. "Gek dat je denkt dat ik zelf weg gegaan ben. Ik ben een soort van verbannen namelijk. Niet officieel. Maar als ik toen niet gevlucht was zou dat wel zo zijn geweest. Om het kort te houden. Ik heb Aruba aangevallen. Niet met opzet. Ik sliep en ze liet me schrikken. Niet zomaar. Maar echt schrikken. Zodanig dat ik terug viel in een flash back. Blijkbaar heb ik me zelf in die waan van angst verdedigt en haar verwond. Je snapt natuurlijk wel dat ik als ik al terug gekomen zou zijn verbannen zou worden. En dus kwam ik niet terug." Even grinnikte hij, maar het was een volkomen humorloos geluid. "En alsof het niet veel erger kon kwam ik Mindo tegen. Kreeg ruzie met haar. En kon daarna al helemaal nooit weer terug komen. Later heeft ze de pack verteld dat ik dood zou zijn. Ik heb geen idee waarom. Maar ik vind dat ook wel prima hoor. Dan komt tenminste voorlopig niemand me zoeken." Triell liet de woorden op zich inwerken. Het hele vertrek en de dood van Wolfie was één groot misverstand geweest. Hij slikte. Hij had het beter moeten onderzoeken, hij was ten slotte niet voor niets Bèta. Hij knikte op de vraag of dit zijn vraag goed beantwoordt had. Ondanks het verhaal hing er een soort optimisme om de reu heen, die Triell benijdde en bewonderde. Hij had zich goed staande gehouden, was volwassen geworden en zag er sterk uit. 'Je hebt je goed weten te redden, zo te zien,' sprak hij zijn gedachten uit. 'Maar.. Het is verschrikkelijk dat door een misverstand iedereen een andere kijk op je heeft.' Peinzend keek hij naar Wolfie. Misschien kon hij iets voor hem doen, maar hij wist niet of hij nog terug wilde in the Pack. Bovendien moest het bestaan van the Pack nog bevestigd worden in dit nieuwe gebied. Hij besloot er niets over te zeggen, maar wilde er wel een keer met Safrijn over praten.

Onderwerp: Re: an old black memory zo nov 09, 2014 5:26 pm

Wolfie
I walk my own path

Hij was verbaasd. Triell wist het precies op de juiste manier te spelen. Hij kreeg wat hij wilde. De waarheid , zo als het echt was. Wolfie wist niet goed wat hij van de zwarte reu moest verwachten. Hij wist dat hij boos was over Aruba. Maar die zelfde reu had hem zojuist wel een tweede kans gegeven. Het was haast nog nooit eerder voorgekomen dat Wolfie de waarheid had mogen vertellen. Laat staan dat hij dat ook nog echt deed ook. Het was niet makkelijk geweest, die lange tijd alleen. Maar hij had het doorstaan en was groot geworden. Nou ja... nog altijd klein voor zijn leeftijd. Maar al wel groter. Wolfie had een slanke en kleine bouw. Dat maakte hem erg snel en wendbaar. Wat handig was bij de jacht. Maar bij gevechten maakte hij toch al snel minder kans. 'Je hebt je goed weten te redden, zo te zien,'Zei Triell. Wolfie knikte langzaam. "Het scheelde niet veel hoor. Maar ik ben er nog." [/color]Zei hij. En glimlachte zachtjes. Ja , ja. Wat een tijd had hij al weer achter de rug. Dat was zeker niet niets geweest. Sommigen zijden dat je niet dood kon gaan aan eenzaamheid. Hij wist na dit avontuur heel zeker dat het wel kon. Even keek hij opzij. Naar Triell. Hij leek hem wel aardig. De zwarte reu stond iniedergeval open voor andermans verhalen. 'Maar.. Het is verschrikkelijk dat door een misverstand iedereen een andere kijk op je heeft.'Zei Triell. En keek hem peinzend aan. Wolfie knikte. Leuk was anders. Maar wat deed je er tegen? Wolfie keek de reu doordringend aan. In zijn ijsblauwe ogen was een soort zachtheid te zien die er al in geen tijden meer was geweest. "Bedankt."[/color]Zei hij. Het woord echode tussen de ijspegels door. "Bedankt Triell. Dat ik mag denken dat jij mij wel goed ziet. Ik mag jou wel."Bij de laatste woorden verscheen er een klein grijnsje op zijn snuit. Zijn staart veegde zachtjes heen en weer over de sneeuw. "Zeg Tiell , zou ik jou.." Even dacht hij na wat het goede woord er voor zou zijn. "Een vriend mogen noemen?" Er viel voor zijn gevoel een stilte. De tijd leek even stil te staan. Hoe lang geleden was het? Dat dat woord had gebruikt? Bijna te lang om het zich nog te herinneren. Wolfie vond dat Triell vrij was om ja of nee te zeggen. Een nee zou hij ook accepteren. En bij een ja zou hij van blijdschap iets geks doen. Een gat in de lucht springen of zo. In zijn gedachten moest hij haast giechelen bij het idee. Dat zou voor Triell vast een rare ervaring zijn. Een super blije Wolfie zag je namelijk niet elke dag.