Het verhaal gaat over een fantasie wereld waar menswolven leven. Wolven die recht op lopen en net zo intelligent zijn als mensen. Al loopt het tijd perk wel wat achter. Zo vlak na de middeleeuwen met wat kleine dingen uit andere tijdperiodes er door heen. De wereld bevind zich nog niet eens zo gek ver van de onze. De menswolven weten dan ook van ons bestaan af. Alleen verafschuwen ze de manier waarop de mensheid de aarde gebruikt. --->lang niet alle dingen die ze over mensen zeggen zijn waar , voel je niet aangesproken er word zwaar overdreven.
Een jonge pup Wolfie genaamd is de zoon van de koning die op dat moment regeert over wat er dan bekend is van de wereld. Alleen Wolfie weet al lange tijd dat er veel dingen voor hen verzwegen worden. Via vragen , lezen en ervaringen probeerde hij antwoorden op zijn vragen te krijgen. Maar als hij op een dag een oud papier achter in een van de schoolkasten vind veranderd alles. Wolfie lijkt plots onderdeel te zijn van iets wat hij zich niet zelf kan voorstellen. Iets dat veel verder terug in de tijd gaat dan hij gedacht had. Wie is er nog te vertrouwen en wie niet? En is de gehele wereld wel zo als het ooit geleken had?
hoofdstuk 1 : deel 1:
Hol klonken mijn voedstappen door de gang. Die grote gang , met een marmeren vloer. En hoge pilaren aan beide zeiden. Een hoge statige ruimte. Het geluid van mijn eigen bloed dat van de onderkant van mijn lange zwarte jas op de vloer drupte kalmeerde me enig zins. Ik wist dat ik het eerder gehoord moest hebben. Dat was het enige houvast aan dit moment. Naast me liep een iets kleinere gespierde jonge reu. Ik wist dat ik hem moest kennen. Ik herkende hem alleen niet. Hij keek mij aan. Ik kon zien in zijn ogen dat hij mijn gezicht blijkbaar wel herkend had. Waarop hij snel een andere kant op keek. Ik kon zijn angst voor mij aanvoelen en ik wist niet waarom. Wel kwam er een bekend gevoel in mij naar boven. Spijt..... Ik hield mijn pas in. Omdat de gene voor mij stil was gaan staan. We stonden allemaal stil. Ik was omringt door wolven die niet wisten wie de rest was. En hoe ik dat wist weet ik ook niet. Ik geloofde het ook maar gewoon. Ik hoorde andere achter mij fluisteren. Ik voelde druk tegen mijn rug. Iemand wees naar me. Ze fluisterde achter me. Dat ik geen hart zou hebben. Maar dat ik van binnen van ijzer zou zijn? Mijn oren veranderde van positie , ietwat meer naar achter. Een teken van irritatie. Meteen waren de gene achter mij stil. Waar wachten we ook alweer op? Ik keek vragend om me heen maar kreeg van niemand reactie. ......
Hij keek mij aan. Hij is mijn meester! Het schoot me te binnen. Maar ik had geen idee wat dat eigenlijk inhield. Grijze ogen. Met paarse details er in. Zijn gezicht zat onder het bloed. Zo ook zijn kleding. Grotendeels zijn eigen bloed. Maar ook dat van zijn vijanden. Wat moest ik met deze informatie? Maar mijn lichaam hield niet op het tot zich te nemen. Hij begon te spreken. Ook zijn stem herkende ik. “Het spijt me jullie hier allemaal zo te moeten zien. Maar ik beloof jullie dat dit niet het einde is. In tegendeel. Er is een nieuw mogelijkheid ontstaan. We kunnen alles over doen!” Even zetten ik mijn nagels in mijn vel. Pijn. Ik was dus echt. En dit was ook geen droom. Alles over doen? Alles wat ik vergeten ben? Hoe weet ik of ik dat wel wil? Wat ik deze keer dan anders zou moeten doen? “Iedereen word hier in begeleid door zijn of haar meester.” Sprak mijn meester. Ik bleef hem ongelovig aanstaren. “Van af nu kunnen we alles over doen. Net zo lang tot alles perfeckt is. Vanaf vandaag beheren wij de tijd en is ons de kracht gegeven een Utopia te creëren!” Een schok ging door mij lichaam. Alles werd koud. Alles vaagde weg. Ik bleef ergens achter in het niets. Alles werd gewist. Al mijn herinneringen. Alles wat ik ooit had bijgedragen aan deze wereld. Alles was weg.
ik ben nog niet zeker over de grootte van het lettertype van het verhaal : leest het irritant? Graag melden , dan pas ik het aan.
Digo Administrator
Naam : Dorian Aantal berichten : 335
Character sheet Geslacht: Reu Leeftijd: 5 jaar en 10 maanden Partner: I'll never leave you my dear , Safrijnn.
Onderwerp: Re: ik ga jullie stalken met mijn boek >:3 vr aug 15, 2014 11:15 am
sorry voor de dubbel post
Hoodstuk 1 : deel 2:
Voor hem op het blad van de eikenhouten schoolbank lagen twee boeken en een stuk perkament. Een van de twee boeken was van hem zelf. Vragen. Er stonden alleen maar vragen in het boek dat van hem was. Met mooie versierde inkt letters waren de vragen in het boekje geschreven. Het antwoord stond er bij sommigen nog niet achter geschreven. Elke vraag was op een mooi versierde streep geschreven. Achter de streep stond nog een streep, waar soms niets op was geschreven. Die streep wachten dan nog altijd op antwoord. Daar weer achter stond weer een streep. Deze was natuurgetrouw getekend. Het leek wel van hout. En aan het hout zat een stenen pijlpunt. Getekend maar het leek net echt. Er waren met lichte potlood strepen namen naast die pijl streep geschreven. Peter, Roy, Girä , Hanna en ga zo maar door. Door de meesten namen stond een streep. Aan hen had hij het dus gevraagd en geen antwoord gekregen. Je zou misschien denken dat hij dit boekje zo zorgvuldig onderhield omdat het een groten waarde voor hem had. Misschien had het dat ook wel. Alleen zelf dacht hij daar nog niet zo over. Het was meer uit verveling ontstaan. Een van de vragen was al bijna vervaagd. Lang geleden opgeschreven. Het ging over zijn broer Roy waarvan hij overigens de meeste antwoorden had gekregen. Die was toen hij nog maar acht was al weggegaan om een baan te zoeken. Het antwoord dat Roy met mooie letters op de antwoordstreep had geschreven was: “Om later nog terug te kunnen komen.” Hij schudde zijn kop. Nee, kop is hier geen grof taal gebruik. Dat zou je misschien niet denken maar de naam van de jongen met het vragen boekje is Wolfie. Hij is half wolf half mens, net als iedereen in deze wereld. Dat dus niet aarde was. Toch kon hij niet ontkennen dat het op de aarde leek. Qua landschap maar ook qua manier van leven. Althans grotendeels. Wolfie zat in de klas. Gewoon op school zo als iedereen dan wel eens doet of heeft gedaan. Alleen werkte de lessen hier anders. Iedereen koos zelf in welke les hij of zij wat wilde leren. Bijna alles was aanwezig in het lokaal. Behalve vakken zo als gym en koken. Die stonden vast. Wel kon je zelf nog weer uit de vaste vakken kiezen. Wolfie had een boek wereldkennis & kaartkunde voor zich. Aan dit boek kon hij zich altijd vreselijk ergeren. Het was namelijk zo dat bij het kaartkunde gedeelte alleen de kaart van het dorpje waar hij leefde zichtbaar was. De rest was allemaal kale dorre vlakte met vraagtekens er in geschreven. Hij had het al wel eens aan zijn lerares gevraagd. Maar blijkbaar mochten ze niets weten over wat er zich buiten hun dorp bevond. Wolfie staarde de lege pagina’s geërgerd aan. In de hoop dat er iets zou verschijnen? Waarschijnlijk niet. Nee , het was gewoon een tik van hem. Alles willen weten wat hij nog niet mocht weten. Dingen willen begrijpen waar een pup van zijn leeftijd nog niet over na hoefde te denken. Er ontstond een doodse stilte in de klas. Hij staarde kwaad naar het lege papier en de lerares keek hem geërgerd aan. Net zo lang tot hij op zou kijken van zijn legen papier. Wolfie merkte dat het stil was geworden en herkende de nare situatie meteen. Snel keek hij op. Met een zo neutraal mogelijke uitdrukking op zijn snuit. “Wat mogen wij niet doen , Wolfie?” Vroeg de lerares scherp. “Niet naar legen pagina’s in ons boek staren mevrouw.” Antwoordde hij zo toonloos mogelijk. De lerares knikte. “Ons is niet voor niets de tijd gegund zo veel mogelijk te leren voor de toekomst.” Vervolgde ze. Maar Wolfie luisterde al niet meer. Ze had al te veel tegen hem aan gekletst om dat soort opmerkingen nog interessant te vinden. Hij sloeg een aantal bladzijdes om. Teksten over hoe de natuur hier in elkaar zat. Bewonersaantallen. Stukken tekst over goed omgaan met de natuur. En het onzinnigst stuk tekst in zijn boek. Een tekst over de zin van het leven. Ten eerste vond hij dat het niet in dit boek thuis hoorde. En ten tweede liet hij zich niet door een schoolboek wijs maken wat de zin van zijn leven was. Waarom ze die pagina niet gewoon ook leeg hadden gelaten was voor hem een groten vraag. Alsof de zin van het leven dan weer wel alleen in dit dorpje lag. Het was echt dagen uitzitten hier. Wolfie deed het boek dicht en stond op uit zijn schoolbank. Hij zat als een van de weinige alleen. Niet dat hij dat een probleem vond , een ruime schoolbank voor zich zelf. Hij pakte het boek op en liep naar de wereldkennis & kaartkunde kast om het boek in terug te zetten. Het was een groten houten kast. Die bijna nooit werd schoongemaakt. Het was een lomp stoffig ding dat nog net niet uit elkaar viel. Wolfie pakte de boeken waar hij uit las bijna altijd achter uit de kast. Daar stonden de oude lang niet gelezen boeken. Waar meestal ook teksten in stonden over gebieden buiten zijn dorp. Wat hij dus eigenlijk helemaal niet mocht lezen. Hij wilde het boek net terug zetten toen hij iets zag bewegen op de muur achter de kast. Verbaasd wachten hij met het boek er voor te zetten en keek. Het was een klein briefje dat heen en weer bewoog door het kleine beetje wind in het lokaal. Uit nieuwsgierigheid pakte hij het briefje en trok het los van de muur. Hij stopten de het in zijn broekzak. Daarna zetten hij het boek terug. En liep weer terug naar zijn schoolbank. De schooldag verliep verder zo als gewoonlijk. Rustig , eenzaam en in zich zelf gekeerd baande hij zich een weg door de uren van de schooldag. Tot dat het bevrijdende geluid van de klokkentoren zich liet horen. Drie slagen. Het was drie uur. Ze mochten naar huis. Wolfie was meestal als een van de eerste weg. Niet omdat hij zich zo graag buiten school bevond. Maar omdat hij de drukte en zijn jongere broer voor wilde zijn. Ondanks het leeftijdsverschil wist zijn broer hem toch altijd de grond in te boren. Letterlijk. Girä zo heten hij. Het broertje waar hij nog maar één antwoord van had gehad. Hij en Girä hadden een afgrijselijke hekel aan elkaar.
Mindo Moderator
Naam : Dat Elena monster Aantal berichten : 154
Character sheet Geslacht: Teef Leeftijd: 3 years 10 months Partner: I don't ever want to hear the word 'love' again.
Onderwerp: Re: ik ga jullie stalken met mijn boek >:3 di aug 19, 2014 2:49 pm
tis echt heel goed <'3 zoals ik al aan de telefoon had gezegd :3
Digo Administrator
Naam : Dorian Aantal berichten : 335
Character sheet Geslacht: Reu Leeftijd: 5 jaar en 10 maanden Partner: I'll never leave you my dear , Safrijnn.
Onderwerp: Re: ik ga jullie stalken met mijn boek >:3 vr okt 10, 2014 9:22 pm
thx :3
Hoofdstuk 1 ~ deel 3:
Girä was een zeer aanwezig en opschepperig jongetje dat er van hield Wolfie zo veel mogelijk te kwellen. Bovendien was hij opa’s lieveling. En was daarmee ook geliefder bij vader. Die smerige rotreu kwam overal mee weg! Wolfie zuchten even bij het denken hoeveel hij zijn broertje wel niet haten. Hun school was klein. En bijna helemaal van steen. Het had de vorm van een haakse hoek. De rechthoeken waren twee gangen. En korte en een lange. Op het punt waar deze gangen elkaar kruiste , het hoekpunt dus , was een klokkentoren gebouwd. Verder stond er nog een gebouw achter de school. Maar daar mocht niemand komen. De gangen waren niet al te ruim en mede daarom wilde Wolfie buiten zijn voor het geduw en getrek begon. Gelukkig lukte dat hem ook vandaag weer. De weg naar huis duurde niet lang. Dat kwam omdat hun gehele dorp niet meer was dan een lange straat. Met ietwat verderop een meer. Geen wonder dat hij op vroege leeftijd al nieuwsgierig werd naar wat er zich buiten het dorp bevond. Iemand met claustrofobie zou het hier vast niet lang uit houden. Want feitelijk zaten ze hun hele leven opgesloten in een straat. Altijd had hij de zelfde personen om zich heen. Elke dag leek wel een vlekkeloze herhaling van de vorige. Behalve deze dag... Want vandaag had hij dat briefje gevonden. Het zou vast maar een gewoon briefje zijn. Maar in een leven waarin alles zich blijft herhalen was het een heuse ontdekking.
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: ik ga jullie stalken met mijn boek >:3