A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie}

Onderwerp: A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} ma jul 07, 2014 7:35 pm

Er was brand ontstaan in Serigala. Misschien was Saxon een van de weinige wolfjes die er niet zo mee zat. Hij had niet zo'n band met het gebied. Het was komen en gaan voor hem en ondertussen kon hij er wel zeker van zijn dat zijn leven in dit teken stond; komen en gaan, zien en gezien worden.
Hij snuffelde een nieuwe geur op. Een verse. De geur van een nieuwe start, een nieuw gebied. Dat trok hem wel. Hoewel veelal een rasechte zwerver was, droomde hij stiekem wel van een plek dat hij 'thuis' kon noemen. Ja een zwerver was hij zeker. Maar veel meer had hij tot nog niet niet kunnen doen.

Een treinspoor verscheen in zijn beeld. Hij volgde de stalen lijnen naar waar ze hem ook toe zouden leiden. Zijn poten plaatste hij netjes op elk plankje tussen de stalen lijnen. Zo trippelde hij ritmisch en voor nu nog in vrede over het spoor.
Een geur deed hem doen opkijken en voor een moment trok hij zijn bovenlip op. Hij was niet toe aan gezelschap, maar de gestoorde reu herkende de geur wel waardoor hij zijn houding liet vallen en het toch maar accepteerde. Het was die stinkwolf van een tijdje terug. Hun gesprek was niet veel geworden, maar Saxon herinnerde zijn eigen meligheid op dat moment. Misschien dat die stinkerd -zijn naam was hem ontschoten of nooit verteld- deze keer tot een beter gesprek in staat was.
Saxon keek de omgeving rond. Al snel zag hij een witte wolf lopen. Hij snoof nog eens goed en kon bevestigen dat dit die witte reu van toen was en niet een of andere vreemdeling die er toevallig ook was.
Een agressieve en luide grom verliet zijn richting de reu. Daarna zette Saxon snelheid in en draafde met hoge snelheid op hem af om vlak voor zijn neus tot stilstand te komen.
"Hey, stinkbak! Ja jij! Hoe heet je?" zei hij zeer kwaad, maar met de vrolijkste uitdrukking die hij in tijden had gehad. Toen hij het zich realiseerde, trok hij even zijn oren naar achteren en liet ze daarna terugveren als teken dat hij eigenlijk geen geweldige controle had over zijn debiele gedrag.

Onderwerp: Re: A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} zo jul 13, 2014 4:04 pm

$A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} Wolfie1_PS$

$A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} Wolfie1_Snowflake2$ Wolfie $A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} Wolfie1_Snowflake2$
I walk my own path

Op z'n dooie gemakje wandelde de witte reu over een treinspoor. Hem maakte het niet uit of hij zijn poten nu op de plankjes of op de steentjes er tussen zetten. Dus liep hij lekker on ritmisch over het spoor heen. Wolfie maakte het überhaupt niet veel uit waar hij zijn poten neer zetten in dit gebied. Hij zou zodra hij weer geheel opgeknapt was dit gebied verlaten. En deze keer dacht hij er zo droogjes over omdat hij goed gehumeurd was. Ja in zo'n stemming zal je hem de afgelopen maanden niet hebben getroffen. En waarom hij dan nu wel zo onverschillig blij was ? Hij had geen idee. Het was gewoon zo. Het was prima weer. Dus dat hielp ook goed mee. Niet te warm , maar gewoon goed. Geen regen en een beetje wind. Wolfie ging er van uit dat er geen treinen meer over het spoor zouden rijden. Aangezien het spoor niet in beste staat verkeerde en hij nu zelfs na een uur lopen de ijzeren lijnen nog geen een keer had voelen trillen. Plots klonk er een agressieve grom. Wolfie schrok zich helemaal kapot. Een duidelijk veel oudere en sterkere reu kwam met volle snelheid op hem afgestormd. Hij herkende de reu niet meteen. Wolfie had zijn oren plat opzij gelegd. Zijn staart zat al bijna tussen zijn benen en hij zou nu elk moment heel hard weg kunnen rennen. De wolf kwam vlak voor hem tot stilstand. "Hey, stinkbak! Ja jij! Hoe heet je?" Zei hij zeer kwaad. Maar lachte hem vriendelijk toe. Wolfie begreep er werkelijk niets meer van. De reu probeerde emoties aan te tonen met de stand van zijn oren. Maar hier werd nu echt niet uit duidelijk of hij nu boos was of niet. "H-hey? Je ... bent kwaad , toch? Of niet?" Vroeg hij nerveus aan de reu. Pas na die vraag te hebben gesteld herinnerde hij wie de reu was en waarom hij zo heet. "Ow Saxon! Jij bent toch Saxon? Die gast met rare humor?" Vroeg hij vrolijk. En keek de bruine reu glimlachend aan in de hoop dat het inderdaad Saxon was. Want anders had hij nu wel een probleem...

[/

Onderwerp: Re: A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} ma jul 14, 2014 8:24 pm

Als een OCD-wolfje trippelde hij netjes met zijn poten op elk plankje tussen de lijnen. Dat hield hij vol totdat hij een vaag bekende geur zich in zijn neus boorde. Hij herkende de geur, alleen de vorige keer was er wat smerigs in verwerkt.
Hij zocht om zich heen, het bezoek achteraf accepterend, want het was een bekende.
Toen hij het bekende silhouet van de stinkwolf zag, rende hij er snel op af. Zijn houding vijadig en agressief en de witte reu zette zich al schrap voor een aanval.
Vlak voor de wolf kwam Saxon echter tot stilstand, maar liet zij houding niet vallen. Wel had hij echter het vrolijkste gezicht dat hij in lange tijd getrokken had.
"Hey, stinkbak! Ja jij! Hoe heet je?" zei hij ziedend. De witte reu leek in de war, maar dat zou de reactie van vele anderen ook zijn.
"H-hey?Je... bent kwaad, toch? Of niet?" vroeg hij voorzichtig. Saxon probeerde nog iets duidelijk te maken met zijn oren, maar het werd er niet erg veel beter door. De witte reu moest het maar als slap excuus aanvaarden.
"Ow Saxon! Jij bent toch Saxon? Die gast met die rare humor?" vroeg de reu toen. Saxon keek op. Had hij deze wolf vorige keer zijn naam verteld? Welja, dat bleek.
"Ja, ik ben Saxon, maar ik zie mezelf niet als humoristisch, racist." zei hij neutraal, maar met een oppervlakkige houding. Nee, van Saxon werd je niet veel wijzer, maar meestal gebruikte hij het ook om anderen zijn spel te laten spelen voordat hij ze afschreef.

Onderwerp: Re: A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} di okt 21, 2014 7:58 pm

$A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} Wolfie1_PS$

$A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} Wolfie1_Snowflake2$ Wolfie $A Familiar Face, How Exciting {&Wolfie} Wolfie1_Snowflake2$
I walk my own path

Wolfie was zich te pletter geschrokken toen er plots uit het niets een agressief grommende reu op hem kwam afstromen. Nog veel vreemder was dat deze voor hem halt hield om in zijn gezicht te schreeuwen dat hij stonk en hem zijn naam te vragen. Wolfie snapte er allemaal helemaal niets van. En had een beetje verbaast gevraagd of de reu kwaad op hem was. Daar gaf meneer geen duidelijk antwoord op. Wat gedraai met zijn oren. Daar werd Wolfie dus echt niet wijzer van. Maar plots begreep hij het. Deze reu , dat was Saxon! "Ow Saxon! Jij bent toch Saxon? Die gast met rare humor?" Vroeg hij het vrolijk na. "Ja, ik ben Saxon, maar ik zie mezelf niet als humoristisch, racist." Antwoordde de reu neutraal. Jup dat was overduidelijk Saxon. Die reu had wel humor! Dat wist hij alleen zelf nog niet. Maar Wolfie vond Saxon zo raar sarcastisch dat het grappig was. "Oh nou ik gaf je alleen maar een compliment. En ik zei dat echt niet omdat je bruin bent hoor. Ik ben juist blij je te zien. Aan jouw niets duidelijk makende gedrag heb ik tenminste nog wat." Wolfie grijnsde vrolijk. Hij wist door Saxon zijn gedrag ook niet meer welke houding hij moest aannemen. Eigenlijk voelde hij zich best beledigt. Maar dat kon hij nu maar beter achterwegen laten. Aangezien vrolijk zijn betere dingen opleverde. Ja. Deze wolf kende zijn verleden niet. Er hing dus een vrolijk sfeertje. Ze konden elkaar mooi keer op keer op de hak nemen. Een beetje elkaar ronduit belachelijk maken. En toch vrienden zijn. Het hoorde er bij. Wolfie mocht Saxon. "Zeg Saxon hoe doe je dat eigenlijk? Die opmerkingen van jou vliegen er gewoon uit. Zo te zien heb je ervaring. Ik zou het spel graag van je willen leren." Zei Wolfie grijnzende. Hij wilde natuurlijk wel weten wat de regels van game-Saxon waren. Want voortaan mee spelen , dat zag hij wel zitten.

~ Sorry laatheid x.x ~

» So, here we are again (wolfie)