No need to say goodbye

Ze liet voetsporen achter in de sneeuw. Ze zag er niet veel behalve die van haar, maar het maakte haar ook niet echt uit. Ze had nog steeds het lege gevoel in zich. Het gevoel dat je kreeg als je iets dierbaars was verloren, en dat was ook aan de hand. Ze kon nog steeds niet echt geloven dat het nu echt voorbij was. Ze zou Serigala nooit opnieuw zien. Wat ze er voor overhad om nog een keer een blik erop te kunnen werpen. Nog een keer de Souls Peak beklimmen, nog een keer over de zee uitkijken vanaf de kliffen, nog een keer te gaan jagen met iemand op de Eterneal Meadow. Het jagen, het deed haar denken aan de laatste keer dat ze de roedel volledig bij elkaar had gezien. Het leek lang geleken, terwijl het niet zo was. Ze kon het zich nog goed herinneren. Er waren niet veel wolven, maar de pack was ook klein. Toch was het niet uitgedraaid op een oorlog. Er waren meerdere keren aanleidingen geweest daarvoor, maar nog nooit had het plaatsgevonden.

En nu was ze hier. Infinity, zo heette het gebied. Het was een mooie naam, maar zou dit ook tot in de eeuwigheid duren? Ze betwijfelde het. Ze wist niet of ze hier veel vertrouwen in kon leggen. Ze wist niet eens of ze hier zou blijven. Misschien was het voor haar wel een doortocht, dat het echte einde nog niet eens in zicht was voor haar. Ze stopte, en keek om zich heen. Ze was bij een waterval aangekomen. Hij stroomde niet, en was bevroren. Onder de waterval was het water nog niet bevroren, maar de waterval bestond geheel uit ijs. Verwonderd keek ze naar het gebied om haar heen. Het was mooi in de schemering, de dag was bijna ten einde. Ze ging zitten. Er was zoveel veranderd. Haar grootste vraag was of de anderen nog in leven waren. Ze kon het niet over haar hart krijgen om te denken dat ze er niet meer waren.

&Schemer

Het duurde niet lang voor de pup om te beseffen dat de Alfa niet meer te redden was. Een flits. Vuur. Omsingeld door vlammen. De kleine Schemer kneep zijn ogen stijf dicht. De bange ogen leken hem nog steeds aan te staren staren, hij sprong met een piep achteruit toen een van de felle tongen hem vastgreep en beet. Aan de hitte leek hij niet te kunnen ontkomen, maar het vuur sloot Kyra steeds meer in. Iemand schreeuwde haar naam. Schemer keek om. De angst was in zijn ogen en in de trek om zijn mond te lezen, maar zijn hele houding was niets dan dapper. Thuran sprong over de muur van vlammen en wilde Kyra weg duwen. Maar er was geen beweging te krijgen in haar verlamde lichaam.
Achter hen begon een boom zijn evenwicht te verliezen. De jonge bladeren stonden in brand.
Voor de boom kon neerstorten sprong Schemer weg voor de vonken. Thuran en Kyra kwamen niet optijd weg.

Schemer probeerde zich te concentreren op de kou, de kleine witte vlokjes die het landschap bedekten. Hij lag in de opening achter een muur van ijs. Een muur die ooit gestroomd moest hebben. Het geluid van stappen in de sneeuwkwam naderbij. Het geluid was hem dierbaar, maar het kon niet echt zijn. Hij hadde brand gezien die in Serigala had gewoed, hoe kon iemand daar levend uitkomen?
Hij had geen zin om toe te geven aan de volgende illusie, de reu bleef liggen waar hij lag. Zijn kop rustte op de koude ondergrond en zijn ogen staarden naar de bevroren waterval.

Ze stond verwonderd naar de bevroren waterval. De gehele waterval was bevroren, hij zou stromen als het niet zo koud was geweest. Ze hield van de kou, dat deed haar erg denken aan haar geboorteplaats. De sneeuw was daar nooit helemaal verdwenen, zelfs de in de zomer had er wat verder in het noorden sneeuw gelegen. Niet zoveel als in de winter, maar het lag er. En voor zover ze wist zou het er nu nog steeds liggen. Ze staarde naar de waterval, en beelden van haar jeugd kwamen weer terug.

Waarom nu? Waarom hier? Ze was hier nooit eerder geweest, dat wist ze zeker, maar waarom kwamen de beelden van haar geboorteplaats terug. Haar herinneringen daaraan. Ze probeerde het weg te knipperen, en dat lukte toen ze een bekende geur rook. Ze kon het niet geloven, en wist bijna zeker dat het bedrog was. Maar toch, als dat het niet was, als haar neus niet loog. Ze stond aarzelend op, en liep langzaam richting de waterval.

Zoals ze al had gedacht, kon je achter de waterval komen. Beetje bij beetje zag ze meer van de wolf die daar lag. Tot ze een vol beeld had van hem. Ze stopte, en keek ongelovig naar hem. Ze bleef een tijdje zo staan, zonder een woord te kunnen zeggen. Eindelijk kwam ze weer in beweging, en liep naar de wolf toe. Ze stopte op een meter afstand, met tranen in haar ogen. Hij had het overleefd, hij was veilig. Ze ging zitten, en keek hem aan. Er liepen een paar tranen vanuit haar ooghoeken naar beneden, en die vielen uiteindelijk op de grond. Ze wist niet wat ze moest zeggen, ze had zoveel te vertellen. Ze wou dat hij niet meer weg ging, en dat ze bij hem kon blijven. Ze glimlachte, en haar tranen werden minder. Zachtjes sprak ze: "Schemer.."

-Sorry voor de laatheid -