Wandering~Digo

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Elke stap die hij zette leek wel zwaarder te gaan. Zijn warme adem ontsnapte in kleine wolkjes in de ijskoude buitenlucht. De wind trok aan zijn vacht en deed hem doen rillen. Zijn poten hadden nauwelijks grip op het gladde ijs. De hoge wanden reikte tot ver in de sobere grijze hemel. Tot zo ver hij kon kijken. Een kloof van ijs. Geen links of rechts. Hij kon alleen maar heen of terug. Terug was geen opzie. Doorzetten dus. Zijn nagels kraste over de koude grond. Hij had bijna geen gevoel meer in zijn poten. In de verte begonnen donkere wolken zich samen te pakken. Digo klemden zijn kaken op elkaar. Die lucht kon niet zo veel goeds betekenen. Nerveus legden hij zijn oren ietwat naar achter en keek om zich heen. Beschutting... Het zou een gure nacht worden al zou hij heen beschutting vinden. En dat kon hij na deze reis er echt niet bij hebben. Gehaast liep hij verder. Uit de nerveuze situatie haalde hij nieuwe energie om zich zelf vooruit te branden. Beneden was geen beschutting dat was wel duidelijk. En dus bleef Digo goed om zich heen kijken of hij ergens een weg naar boven kon vinden. De meeste paatjes waar hij voorbij kwam waren te gevaarlijk om te belopen. Als het noodweer echt dichtbij zou komen zou hij zich er misschien aan wagen. Maar slim was het niet. En zeker niet nu hij al zo uitgeput was. Nee , geen slim plan. Hij zou verder moeten lopen. En hopen dat hij een begaanbaar pat zou vinden.

Blijkbaar lag het geluk meer aan zijn kant dan gedacht. Na enige tijd door lopen had hij vlak voor dat het noodweer hem bereikt had een pat gevonden. En niet zomaar een pat. Het was prima begaanbaar en niet al te stijl. En het kwam uit bij een oude mijn! Die nog in zeer goede staat verkeerde. Als hij niet te ver de gangenstelsels in zou gaan was het een prima veilige overnachtingsplaats. Precies wat hij nodig had! Digo liep een paar oude muffe gangen door. De grond was hier weer van aarde. Het voelde lekker zacht en warm aan. Fijn om op te slapen. Na een tijdje had hij een ietsje ruimere gang gevonden. Daar ging hij liggen. Digo zuchten. Deze dagen waren wat zwaarder geweest dan hij had geplant. Wat rust zou hem zeker geen kwaad doen. Digo sloot zijn ogen en het duurde niet lang voor hij in slaap viel.

Een vaag bekende geur drong zijn neus binnen. Naarmate de witte reu meer wakker begon te worden werd de geur al bekender. Digo opende verbaast zijn ogen. In de gangen was het stik donker. Die geur! Was dat? Mindo! Ze had het dus overleefd! Zij ook hier? Maar hoe dan? Meteen kwam hij overeind. Een mix van blijheid en verbaasdheid kwam in hem naar boven. Het spoor was duidelijk. Digo trippelde vrolijk naar de wolvin toe. Hij trof haar aan als een hoopje bruine vacht in een hoekje. Zachtjes duwde hij zijn neus tegen haar snuit. "Mindo?" Fluisterde hij. "Mindo ben je wakker?"

|Mood; tired and happy  |Words; 516 |Company; Mindo! |Notes; np |

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Zachtjes duwde hij zijn neus tegen haar snuit. En probeerde haar zo zachtjes mogelijk wakker te maken. "Mindo?" Fluisterde hij. "Mindo ben je wakker?" En of de wolvin wakker werd. Mindo stond zo ruw op dat hij van schrik een sprongetje naar achteren maakte. En hij had nog wel zo geprobeerd haar zo zachtjes mogelijk wakker te maken. Zo gouw als hij de schrik kwijt was stapte hij weer op haar af. "Digo!" Riep Mindo. De bruine wolvin drukte haar kop tegen de zijne aan. Om vervolgens haar snuit in zijn dikke vacht te begraven. Digo glimlachten. En keek opgelucht dat ze er nog was naar wat de bruine wolvin deed. Hij was eigenlijk een beetje te verbaast over de gehele situatie om iets zinnigs te zeggen of een bepaalde houding aan te nemen die duidelijk zijn emoties weer zou geven. Niet dat hij totaal neutraal was nu. Nee dat geheel niet. Digo leek op het moment in al zijn verbazing en opluchting een beetje sullig. Alsof hij de situatie veel luchtiger opvatten dan het eigenlijk was. Maar de bruine wolvin zou hem vast wel langer kennen dan vandaag. En weten dat al de vooraf gaande gebeurtenissen bij elkaar voor zijn houding zorgde. Hij was vrolijk en nam alles luchtig op. Maar ondanks dat had hij zich heus wel zorgen over haar gemaakt. En zou haar net zo goed plat hebben kunnen knuffelen. Alleen dat deed hij niet. Digo voelde dat ze aan zijn vacht rook. Hij schoot dan ook even in de lach toen ze vol verbazing naar hem op keek. En zei vervolgens met een beetje een verlegen grijnsje : "Ja dat had je niet verwacht hé?" Ach... geen wonder eigenlijk dat ze verbaasd was. Niemand had van de vriendenkring had het kunnen weten. "Ik ben zo blij dat je nog leeft, dat je hier bent" Zei Mindo. Een warme glimlach sierde zijn snuit. "Wat dacht jij dan? Ik laat je toch niet zomaar achter om nog meer gekkigheid uit te halen zonder mij?" Het had een beetje plagend geklonken. Maar vooral vriendelijk en gemoedelijk. Digo wist wel wanneer hij de wolvin een beetje mocht plagen om haar op te vrolijken. "Ik denk dat we elkaar nog heel wat te vertellen hebben. Als we samen rijzen hebben we daar genoeg tijd voor." Zei hij vrolijk. Het was een kleine hint. Even keek hij om zich heen. Hopelijk zouden ze aan wat eten kunnen komen. En dan de volgende dag verder rijzen naar een wat vrolijkere plaats. Dat konden ze beide wel gebruiken.

       |Mood; happy |Words; 424  |Company; Mindo =3 |Notes; x |
       

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

"Wat dacht jij dan? Ik laat je toch niet zomaar achter om nog meer gekkigheid uit te halen zonder mij?"Had hij plagend gezegd. "Ach, had ik moeten weten" Zei de bruine wolvin warm. Digo glimlachten. Het deed hem goed haar weer te zien. "Maar straks heb je helemaal geen tijd meer om met mij gekkigheid uit te halen, vadertje"Zei Mindo plots en gaf hem plagend een por. De witte reu giechelde. Humor had ze zeker vond hij. En dit soort vrolijke praat had hij gemist. Digo was blij dat er wolven zo als Mindo rond liepen. " Oh , maar ik dacht dat jij eeuwig kind zou blijven." Zei hij plagend terug. "Als je snapt wat ik bedoel." Kwam er een stukje serieuzer achter aan. Ze hoefde heus niet te denken dat nu er pups waren er geen tijd meer zou zijn voor gekkigheid met vrienden. Ondanks dat de pack nog niet herenigd was vond Digo dat ze eigenlijk allemaal een grote familie waren. En dat dus iedereen even veel aandacht zou krijgen. "Ik zou je nooit zo maar weer in de steek laten hoor Mindo." Zei hij vol spijt. Vanwege die keer dat hij Mindo toch wel erg had laten zitten. Hij was kwaad op haar geworden. Toen , toen Mindo beïnvloed was geweest door een tweepoter drank. En hij had haar eigenlijk nooit de kans gegeven om sorry tegen hem te zeggen. En dat had hij nooit mogen doen. Hij was er zeker van dat als ze met hem samen verder zou reizen hij hij Mindo die kans zeker zou geven. "Ik denk dat we elkaar nog heel wat te vertellen hebben. Als we samen rijzen hebben we daar genoeg tijd voor." Zei Digo na een korte stilte. Was het een hint? Waarschijnlijk wel. Toen hij zag hoe blij ze was met zijn aanbod besefte hij dat hij belangrijk voor haar was. En dat ze steun aan elkaar mochten hebben. Elkaar er door heen mochten slepen. Zo als echte levenslange vrienden dat deden. "Het zou mij een eer wezen om samen met je te reizen" Antwoordde Mindo en kwispelde. Digo glimlachte warm naar haar. "Ik ben blij dat te horen." Zei hij vriendelijk. Mindo drukte haar heus tegen de zijne. Digo glimlachte en kwispelde vrolijk. Het voelde goed niet meer alleen te zijn in deze ellendige kloof. "Ik ben zo blij dat je hier bent" Zei de wolvin. "Van het zelfde Mindo. Eerlijk waar , van het zelfde." Benadrukte hij dat Mindo er voor hem echt wel toe deed. Digo liep even een rondje door de mijnschacht. "Wat is het hier groot hé?" Mompelde hij verbaast over het eindeloze gangenstelsel. Digo spitsten zijn oren en snuffelde even wat rond. Er waren veel ratten en muizen aanwezig. Daar zouden ze het blijkbaar mee moeten doen. Digo keek Mindo weer aan. In zijn ogen stond een vast beraden blik. "Morgen als de storm over is kunnen we deze nare kloof uit. Maar voor nu is het wel van belang voedsel te vinden. Ik heb her en der een aantal ratten en muizen gespot. Maar meer ook niet. Heb jij nog prooi gespot?" Vroeg hij haar. Het plan was er nu. Tenzij Mindo er wat aan wilde veranderen , dan mocht dat uiteraard. Hopelijk had de bruine wolvin wat meer prooien gespot. Dan zouden ze een stuk minder moeite hoeven doen voor hun eten.

|Mood; Happy |Words; 564 |Company; Mindo :3 |Notes; x |

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Zo te merken vond Mindo het niet al te leuk dat hij haar door had. Maar gelukkig had ze al snel door dat hij haar al lang vergeven had, hoopte hij. Mindo leek een beetje afwezig maar dat kon hij zich wel voorstellen. Hij had zijn gehele gezin bij elkaar. En de meeste pack leden waren er ook. Maar Mindo had het wel even wat moeilijker. Voor haar stonden er nog veel meer vraagtekens open. Hopelijk wist ze dat als ze hulp nodig had ze altijd bij hem terecht kon en hij nooit van overbelasting zo spreken. Even keek hij om zich heen. Ze zouden vroeg of laat wel aan eten moeten komen. En dus kon een gezamenlijke jacht geen kwaad. Even liep hij een paar kleine rondjes. Het viel hem op dat de mein veel groter was dan hij had gedacht.  "Wat is het hier groot hé?" Mompelde hij verbaast over het eindeloze gangenstelsel. Even luisterde hij of ze de enige twee hier waren. "Zeker... Ik vind het maar niets. Alsof je opgesloten zit in de aarde" Gaf Mindo ondertussen huiverend antwoord op zijn opmerking. Hij knikte langzaam. Hij kon het zich wel voorstellen dat ze niet zo veel had met de kleine ruimtes. Zelf vond hij het vooral knus. "Morgen als de storm over is kunnen we deze nare kloof uit. Maar voor nu is het wel van belang voedsel te vinden. Ik heb her en der een aantal ratten en muizen gespot. Maar meer ook niet. Heb jij nog prooi gespot?"Vroeg hij haar. Mindo keek weg. Het voelde alsof hij haar gekwetst had. Terwijl hij haar toch een gewone vraag had gesteld.  "Nee, ik heb niets geroken. Ik had mijn gedachtes op andere dingen toen ik binnenkwam."Zei ze. Het klonk stroef. Digo slikte even. Maar net toen hij wilde vragen of ze er over wilde praten verscheen er een glimlach op haar snuit."Maar het klinkt als een plan." Digo glimlachte. Gelukkig , ze had wel zin in de jacht. Hij zou het er na de jacht wel met haar over hebben. "Gaan we samen of ieder een eigen weg?" Vroeg Mindo hem. Digo lachte. "Samen natuurlijk!" Riep hij met een glinster in zijn ogen. En wenkte haar te volgen. Hij had een geurspoor opgevangen. Een hazen familie had hier ook onderdak gezocht tegen het slechte weer. Die hadden mooi pech. Digo grijnsde. En volgde het spoor. Zo nu en dan keek hij over zijn schouder of Mindo hem nog volgde. Zo onderhand zal zij de hazen ook wel geroken hebben. Digo had best zin in de jacht. En hij hoopte dat hun uitstapje , ondanks dat ze niet echt buiten waren , haar zou opvrolijken. Na een tijdje wandelen kwamen ze bij een splitsing. Digo grijnsde. Beter hadden ze de situatie niet kunnen treffen. Hij hield halt en keek de wolvin grijzend aan. "Deze splitsing loopt in elkaar over. De hazen zitten achter. Als we bijden door een gang aanvallen kunnen ze geen kant op!" Enthousiast liet hij zijn staart heen en weer slaan. Deze jacht kon nog leuk gaan worden.

       |Mood; happy |Words; much |Company; Mindo |Notes; x |
       

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

"Gaan we samen of ieder een eigen weg?" Vroeg Mindo. En hij vroeg zich af waarom ze het nog vroeg. Want waarom zouden zouden ze niet samen gaan? Samen was handiger , veiliger en bovenal gezelliger. Ze waren niet voor niets vrienden. "Samen natuurlijk!" Zei hij en lachte vriendelijk. Mindo glimlachte breed naar hem. Hij kon zich voorstellen dat zeker in deze tijden ze wel wat extra gezelligheid kon gebruiken. Plezier , dat zou er bij deze jacht waarschijnlijk wel bij horen. Digo had een aantal hazen geroken die diep in de gangen van het stelsel verborgen zaten. Nu ze met z'n tweeën waren en ze dus beide van een kant konden benaderen zouden de dieren geen kant op kunnen. Dat maakte de jacht makkelijk. De kans op slagen was groot. Iets positiefs , wat ze wel konden gebruiken na al die ellende. Digo wenkte haar te volgen. Na een tijdje wandelen kwamen ze bij een splitsing. Digo grijnsde. Beter hadden ze de situatie niet kunnen treffen. Hij hield halt en keek de wolvin grijzend aan. "Deze splitsing loopt in elkaar over. De hazen zitten achter. Als we beiden door een gang aanvallen kunnen ze geen kant op!" Enthousiast liet hij zijn staart heen en weer slaan. Deze jacht kon nog leuk gaan worden. Zei Mindo al een stuk vrolijker. Wat hem goed deed. Digo zag de wo"Goed idee!" lvin nu eenmaal liever vrolijk dan ... minder vrolijk? Hoe dan ook , het plan voor de jacht stond vast. Nu nog maar hopen dat de uitvoering ook goed ging. Mindo stormde de gang in. Daarbij maakte ze een hoop lawaai. Daar kon ze niets aan doen maar toch. Digo moest sneller dan hij verwacht had de andere gang in rennen om te voorkomen dat de hazen ontsnapte. Zo snel als hij kon stormde hij de andere gang in. Het was moeilijker dan dat het voor Mindo was geweest. In tegenstelling tot bij haar kwamen de hazen nu zijn kant op gevlucht. In plaats van dat hij er achter aan zou kunnen rennen. Het waren er nog drie. De eerste lag een stuk voorop met rennen en deed een poging tot onder Digo zijn voorpoten door rennen. Maar met een snelle reflex had Digo het beest bij zijn nek vel te pakken en smeet het ruig tegen de wand aan. Het dier viel daarna op de grond en bleef daar in elkaar gedoken liggen. Zodra Digo er aan toe kwam zou hij de haas uit zijn lijden verlossen. Maar eerst moest hij die andere twee nog zien uit te schakelen. Digo maakte een schijnbeweging naar rechts. De tweede haas sprong naar links. Digo haalde razend snel uit naar links en had daarmee de buik van de haas opengereten. Snel beet hij de haas dood. Daar had hij deze keer wel tijd voor want de derde haas had zich razend snel omgedraaid en rende nu Mindo haar kant uit. De wolvin kwam net het hoekje om gelopen. "Digo? Is t bij jou ook gelukt?" Vroeg ze. Digo keek op ,  de haas was nog maar een paar meter van haar verwijderd. "Mindo , haas!" Riep hij naar haar. En hoopte dat Mindo op tijd zou zijn. Ondertussen rende hij naar de nog levende haas en beet diens hals door.

|Mood; Calm / normal  |Words; 548  |Company; Mindo =D |Notes; |

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

Alles ging gelukkig precies volgens plan. De haas rende Mindo haar kant op net toen Mindo richting zijn gang was gaan lopen. "Mindo , haas!"  Riep hij. De bruine wolvin reageerde net op tijd. En beet de haas in zijn poot. Waardoor het verzwakt was. Maar de haas wist zich los te trekken en leek er vandoor te gaan. Met Mindo achter zich aan. Dat zou wel goed komen. Ondertussen legde Digo zijn twee hazen bij elkaar. Als het Mindo gelukt was om de andere hazen ook te vangen dan hadden ze een mooi voorraadje. Dat konden ze wel gebruiken ook. De wandeling van hier naar het einde van de kloof zou niet niets zijn. Ze hadden goede volle maag nodig wilde ze het einde halen. Digo besloot dat er niets mis was met een kijkje wat de bruine wolvin er van gebakken had en liep haar gang in. In Mindo haar gang lagen twee doden hazen. Dat maakte dus al vier. Digo legde zijn hazen bij die van haar neer. En keek er tevreden naar. Als ze nog een paar van deze geslaagde acties zouden verrichten zouden ze hier zeker uit komen. Ergens was hij namelijk ook best wel nieuwsgierig naar het niet besneeuwde Infinity. Wat zou er nog meer zijn? Bossen , heuvels , zeeën , misschien zelfs wel tweepoters! Dat zou nog leuk worden. Digo grijnsde lichtelijk bij zijn herinneringen aan de tweepoters en Safrijn. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door pootstappen die steeds dichterbij kwamen. Mindo. Vlak voor hem liet ze de vijfde haas vallen. Digo glimlachte er tevreden naar. Maar er leek nog iets aan de hand te zijn. De bruine wolvin keek hem glimmende ogen aan. "Ik heb iets prachtigs gevonden daar verderop. Je zal je ogen niet geloven!" Riep ze. Digo zijn nieuwsgierigheid groeide. "Laat zien!"Riep hij vrolijk. En kwispelde.

|Mood; Curious |Words; 309 |Company; Mindo ! |Notes; Je volgende post mag een short post zijn aangzien ik niet meteen kon typen dat Digo je zou volgen |

۰۪۫D۪۫۰ ۰۪۫i۪۫۰ ۰۪۫g۪۫۰ ۰۪۫o۪۫۰

“Laat zien!” Riep hij vrolijk. En zijn staart zwaaide heen en weer. De bruine wolvin glimlachte naar hem. Ze pakte haar gevangen hazen op en wenkte Digo het zelfde te doen. Wel grappig dat ze dat zo met haar oren deed. Iets wat de oude Mindo echt zou hebben gedaan. Digo miste de vroegere Mindo best wel en het deed hem goed een glimpje van haar terug te zien. Digo deed wat de bruine wolvin hem gevraagd had. Hij nam het nekvel van de hazen tussen zij tanden en vervoerde ze op die manier. Hij was benieuwd wat Mindo gezien had dat ze zo onder d indruk was. Zeker de laatste tijd leken er namelijk maar weinig dingen echt tot de wolvin door te dringen , leek wel. Digo wandelde rustig achter de wolvin aan. Beide zeiden ze niets. Maar dat kwam meer door de hazen dan dat ze tegen elkaar wilde zwijgen. Na een tijdje wandelen kwamen ze er. Digo liet de hazen van verbazing uit zijn bek vallen. De hele grot was verlicht door een soort stenen! Ze gaven een prachtig groenachtig licht af. “Wouw…”Mompelde Digo een beetje overdonderd. Ondertussen legde Mindo de hazen in een hoekje neer. Deze grot zag er in tegenstelling tot de rest van het stelsel comfortabel uit. “Het is geweldig! Hoe is mogelijk?” Riep hij vol bewondering uit over de mooie plaats. Digo pakte zijn hazen en legde die bij Mindo haar hazen neer. “Bedankt dat je me dit hebt laten zien.” Zei hij en glimlachte vriendelijk naar haar. Hij vroeg zich af hoe het kon dat de stenen zulk licht gaven. En dat deze grond hier egaal en comfortabel was. Digo zocht een knus plaatje uit en ging daar liggen. Hij schatte in dat Mindo zijn voorbeeld van zelf wel zou volgen. Wie wilde er nu immers niet slapen onder een soort van sterren hemel midden in een grot?

|Mood; Surprised |Words; 318 |Company; Mindo |Notes; x|