Boredom is worse than death itself

Een nacht doorbrengen langs de kust bleek een grotere nachtmerrie dan een nacht doorbrengen in een groot en donker bos. De doordringende zeegeur prikte in zijn neus en de zoutspray had hem de hele nacht geteisterd. Een duik in het water nemen zou normaal gesproken de oplossing zijn, maar dit maal niet. Het zou geen spat verschil maken en zijn vacht alleen maar meer naar zout laten stinken. Ergens had dat wel zo zijn voordelen hier aangezien het zijn geur een beetje onderdrukte, maar hij zag niet hoe het kon helpen zodra hij weer terugkeerde naar de bossen. Dan was het alsof hij rennend 'HIER BEN IK' zou schreeuwen. Elk dier binnen gehoorafstand (of reukafstand) zou zich dan al lang uit de voeten maken. Hij kon dat niet ook nog bovenop zijn waardeloze jachtkunsten hebben. Dan zou hij zeker verhongeren. Een zucht verliet zijn mond, terwijl hij door de duinen slenterde. Er stond een typische zeewind wat het wat frisser deed lijken dan het werkelijk was, maar gelukkig was er geen wolkje aan de hemel dus stond niets in de weg van de hitte van de zon. Dat was in ieder geval al weer een pluspunt. Alhoewel.. als het zou regenen zou hij zo van al dat zout in zijn witte vacht af zijn...
Plots deed een metaalachtige geur hem tot een halt komen en met gespitste oren keek hij op. Hij nam een diep teug zeelucht in de hoop de geur nogmaals te vangen. Zijn maag begon al haast vanzelf te grommen toen de bekende geur nogmaals in zijn neus prikte. Bloed. Ergens moest er een gewond dier zijn of een vers karkas. Dit was misschien een buitenkansje om zijn maag te kunnen vullen zonder al te veel energie te vergooien. Met die optimisme zette hij zijn benen in de tweede versnelling en draafde achter de geur aan tot deze hem leidde naar de oorsprong. Zijn twee blauwgroene ogen vielen op een zwarte reu met een konijn in zijn bek, terwijl de witte wolf zich zo laag als mogelijk tussen het helmgras verstopte. Hij kroop enkele meters dichterbij tot hij niet meer met zekerheid kon zeggen of de wolf hem kon zien ja of nee. De wind stond gunstig voor hem, maar zijn witte vacht was als een boom in een uitgestrekt grasveld, dus hij moest het hebben van de dekking die het gras hem te bieden had. Vluchtig overwoog hij zijn kansen; zou hij een poging wagen het van hem af te pakken of zou hij afwachten en zien wat er zou gebeuren? Dit zou voor hem zeker niet de eerste keer zijn dat hij een prooi letterlijk onder de neus van een andere wolf stal, maar het bleef riskant. Tenslotte was niet iedere wolf zo blij met een klaploper die je voedsel jatte, maar de witte reu was erg snel en had zelfs wat meer uithoudingsvermogen dan menig ander. Sterk was hij misschien niet, maar dat grotere uithoudingsvermogen en het sneller zijn dan anderen compenseerde dat. Uiteindelijk besloot hij dat het een poging waard was en schoot uit het lange gras, recht op de zwarte wolf af. Als het goed was, zou zijn plotse verschijning de vreemdeling verwarren en samen met de valse, maar overtuigende intentie uit te zijn op een gevecht uit zijn lichaamshouding te lezen, zou diegene hopelijk het konijn loslaten en in de verdediging schieten. Anders was het misschien genoeg om de grip op het beest wat te verminderen zodat het makkelijker zou zijn het uit zijn bek te trekken. Nu maar hopen dat zijn strategie zou werken.. In een rap tempo legde de witte wolf de laatste meters tussen hem en de andere reu af en trok zijn lip op om zijn witte tanden te laten zien, zijn staart zwaaide agressief achter hem door de lucht. Op het laatste moment opende hij zijn mond om vervolgens zijn kaken dicht te laten slaan op het konijn en er een harde ruk aan te geven.

Hij was er zeker van dat zijn strategie vlekkeloos zou gaan en dat het een lekkere maaltijd op zou leveren.. Wat een naïeve gedachten... De reu had bijna zijn kaken kunnen laten dichtslaan op het konijn, maar het enige wat hij te pakken kon krijgen was een hap zoute zeelucht. Vanuit zijn ooghoek zag hij de zwarte poten van de wolf op hem afkomen, maar zijn lichaam kreeg het niet voor elkaar op tijd te reageren en aan de kant te springen. Met een doffe klap die door zijn hoofd galmde, maakte de poten contact met de zijkant van zijn gezicht. Als resultaat van de plotse handeling en de verwarring die over hem heen spoelde, verloor hij zijn balans en stortte in het losse duinzand. Het was allemaal zo snel gegaan dat hij moeite had te begrijpen wat er precies was gebeurd en zijn gedachten sloegen op hol, evenals zijn hart dat wild in zijn borstkas bonkte. De monetaire verlamming die de schrik veroorzaakte, gaf de zwarte wolf genoeg tijd om het konijn aan de kant te werpen en zijn bek vrij te maken voor een hap Alain. Hij voelde de tanden van de wolf in zijn zijde boren en een scherpe pijn schoot door heel zijn romp. Een geschrokken en angstige jank schoot uit zijn mond.
In diezelfde angst drukte hij zijn oren plat in zijn nek en trok zijn zwarte lippen ver naar achteren zodat elke witte tand die hij had zichtbaar werd. Zijn staart drukte hij tussen zijn achterpoten door plat tegen zijn buik aan. De jank die hij eerder nog had laten horen, veranderde al snel in een wild gegrom, terwijl hij met zijn achterpoten als een gek richting het gezicht van de reu sloeg, hopend de ogen te raken of schade aan te richten. "OKE HET SPIJT ME LAAT ME LOS!" riep hij uit en probeerde de reu bij hem vandaan te drukken met zijn voorpoten.


OOC: No worries~ Kon er genoeg mee >:3

Na zijn ontmoeting met Ragnar was de bruine reu verder richting de kust getrokken. Het was een van de plaatsen waar hij graag kwam. De duinen beliep hij graag. Het zand was immers moeilijker te begaan dan andere grondsoorten. Dat was beter voor de conditie. Bovendien zat er een heel , heel klein beetje meer uitdaging in. Kalm liep hij duin opwaarts. Hij had nog niet veel op zijn planning staan en dus was rondscharrelen voor hem genoeg. Jagen zou hij pas in de schemering weer gaan doen. Tristan zou wel zien wie hij zou tegen komen. Of niet , hij kon zich zelf immers ook prima vermaken. Naarmate hij verder richting de zee liep was het niet alleen meer de geur van zout die sterker werd. De geur van wolf was aanwezig. Twee om precies te zijn. Even hield hij halt. Met een niets-begrijpende uitdrukking op zijn snuit nam hij de informatie waar die zin zintuigen hem vertelde. Dit zou niet de meest normale ontmoeting worden. Dat kon hij raden. Een wolf leek plots heel bang. Van de ander kon hij het humeur niet goed pijlen. Wat ook vreemd was was dat die wolf de roedelgeur met zich droeg. Was er van vooruitgang? Nieuwsgierig wandelde hij richting het vreemde tafereel. Achter de tuintoppen doemde het beeld van de twee wolven op. Tristan bleef op een klein afstandje staan. En keek de twee met een pokerface en opgetrokken wenkbrauw aan. De ene wolf , witte vacht turquoise  ogen , stond enigszins bang ineen gedoken. De andere zwarte wolf leek zich er mee te vermaken. Achter de twee lag een prooi dier in het zand. "Wat is hier ooit gaande?" Mompelde hij , meer hardop in zich zelf sprekende dan doelende op een antwoord. Het klonk ongelovig , er zat een negatief randje aan. Tristan was vrij goed in het afkraken van andere. En zelfs pack leden waren daar geen uitzondering voor.    

Hij voelde de paniek steeds meer en meer in hem opwellen, terwijl de scherpe pijn van de wolf zijn beet nog altijd zijn zenuwen teisterde. Het bloed dat langzaam uit de wond kroop hielp ook voor geen meter. Met zijn achterpoten schopte hij wild naar de zwarte duivel, maar meer dan een paar krassen op diens voorpoot kreeg hij niet voor elkaar. Wat moest hij doen? Hoe kon hij hieruit geraken? Zou hij het überhaupt wel overleven? De vragen die in een wilde tornado door zijn hoofd werden geslingerd vergrootte zijn paniek alleen maar meer. Dit ging mis. Zijn gejaagde ademhaling en zijn racende hart waren al meer dan genoeg tekenen dat er een paniekaanval op de loer lag. Een slechter moment was er niet. Alain kneep zijn turquoise ogen stijf dicht en gaf nog een laatste flinke trap richting de reu. Voor een moment dacht hij opgelucht adem te kunnen halen toen de wolf hem liet gaan, maar dat was slechts van korte duur. De zwarte reu pakte simpelweg zijn witte voorpoot tussen zijn kaken, maar scheen er niet zoveel druk op te zetten als toen hij in zijn zijde had gebeten. Desondanks kon de witte wolf toch elke ronding van diens tanden voelen. Echter drong het al snel door tot hem dat zijn belager een fout had begaan; het was niet makkelijk terug te happen als iemand druk uit oefende op je zij, maar zodra ze je poot te pakken hadden kon je zelf ook bij hun gezicht komen. Die kans wilde hij niet laten gaan.
De witte reu schoot naar voor in een poging zijn kaken te laten dichtslaan rond de zwarte snuit van de wolf, maar nog voor het hem lukte liet die al los en raakte buiten bereik. Alain liet zijn kop weer wat naar achteren vallen toen de worden "Hm, je leek meer een uitdaging tot jij je snater los trok!" naar hem toe werden geslingerd in een ruwe stem. De witte reu voelde zijn lichaam ietwat trillen. Waarschijnlijk van de paniek die hij eerder had gevoeld en de adrenaline die door zijn aderen gierde. Plots schoot er een blik door de ogen van de reu heen die hij niet had willen zien, en hij voelde de druk op zijn zij toenemen. De stem die de zwarte wolf vervolgens gebruikte om in zijn oor te fluisteren, was zo'n contrast met die waarin hij eerder had gesproken, dat Alain helemaal overdonderd werd. "Ik kan je stomheid vergeven, maar daar staat een prijs tegenover?" Op dat moment verdween ook de poot van zijn lichaam. "Z-z-zoals wat?" stamelde hij uit. Hij had geen idee wat de reu van hem wilde, maar hij vreesde het antwoord. Toch kon hij het niet laten de vraag over zijn lippen de drukken.
"Wat is hier ooit gaande?" klonk een nieuwe stem. Al zijn hoop op een ontsnapping leek plots weg te zakken in drijfzand. Een tweede wolf. Zijn buddie? Misschien een redder in nood? Hij gooide al zijn hoop naar dat laatste, maar ging er niet meteen van uit dat deze nieuwe vreemdeling hem te hulp zou schieten. Alain wist niet welk antwoord hij moest geven op die vraag, dus deed hij het eerste waar hij goed in was: "Umm.. W-Wev.. ummm... de-umm..," was zijn oh zo intelligente reactie.

OOC: En nu gewoon Nederlands Al xD

Tristan wachten af wat beide wolven zouden vertellen. De witte reu was zo te merken bang en kon niet uit zijn worden komen. "Umm.. W-Wev.. ummm... de-umm..,"Tristan zuchten. Daar werd hij dus niet veel wijzer uit. Behalve dan dat deze witte reu doodsbang moest zijn voor de zwarte reu. De zwarte wolf fluisterde de witte nog iets toe voor hij zich tot Tristan keerde. Die trok een wenkbrauw op. Wat was deze zwarte reu voor apart type? Had Sam familie of zo? 'Een kleine training, maar hij is geen uitdaging en een lafaard.'  Sprak de zwarte reu. Irritatie welde in hem op. Deze zwarte reu moest eens weten waar hij mee bezig was! Tristan keek de wolf minachtend aan. "Ten eerste hebben pack leden geen geheimen voor elkaar. Dus ik weet niet wat je die wolf daarnet hebt toe fluistert maar ik zou het zeer op prijs stellen als je het met ons deelde." Sprak hij op een waarschuwende toon. En trok zijn bovenlip een beetje op. Het was duidelijk dat Sam deze wolf nog niet had opgevoed. "Ten tweede , de wereld is niet van jou als je dat soms dacht. Het lijkt er op dat deze witte reu je geen toestemming heeft gegeven aan de training mee te doen. En dat betekend dat je zonder goede reden deze reu aanvalt. Als ik het goed begrijp maak je je zonet compleet ten schande voor de pack." Beet hij de zwarte reu geërgerd toe. Als pack member trainde je met elkaar. En viel alleen wolven aan die het hadden uitgelokt. Of die ruzie zochten. Maar niet zomaar , voor de lol. Dat was schandelijk en kinderachtig. Wie Tristan kende wist dat hij hoe dan ook ooit aan je kant zou staan.  

Meer dan afwachten leek hij op het moment niet te kunnen doen. Wegrennen? Ja, dat was misschien een optie, maar hij betwijfelde of hij dat nu wel voor elkaar zou krijgen, of hij dat überhaupt wel zou durven. Blijven liggen waar hij lag, met beide turquoise ogen strak gericht op de tweede wolf, leek hem momenteel het best. En zelfs als hij nog van gedachten wilde veranderen, ging het hem toch niet meer lukken nadat de zwarte wolf in zijn oor fluisterde; "Jij gaat mijn ogen en oren worden en verteld me alles wat je als nieuws kunt vergaren. Anders bijt ik je, je strot als nog af!" Alain voelde elk spiertje in zijn lichaam zich aanspannen en bevroor. De woordenwisseling die vervolgens plaatsvond tussen de twee wolven kwam vanaf dat moment ook niet meer bij hem binnen. Wat moest een wolf als deze in hemelsnaam met hem? Waarom moest hij informatie bij elkaar gaan rapen voor een kwal als deze wolf? Was hij zelf te incompetent om aan nieuwtjes te komen? Wat hij ook wilde, het kwam er allemaal op neer dat de reu hem wilde gebruiken. Alain wist dat hij misschien niet als de sterkste overkwam, dat hij zwak was en niet de dapperste of slimste wolf in de omgeving was, maar hij liet zich niet zomaar gebruiken door anderen. Daar was toch wel even heel veel meer voor nodig dan een bedreiging.
De witte wolf wist zijn schrik aan de kant te schuiven en sprong overeind - stilletjes hopend dat het er dapperder en minder klunzig uitzag dan het voelde - en richtte zijn blauwgroene ogen op de reu. "What?!" riep hij verontwaardigd uit. "I'm not gonna be a messenger for a prat like you!" snauwde hij met opgetrokken lip.