Together we stand, divided we fall~

De vlammen sloten hem in, voerden de paniek in zijn binnenste en de angst in zijn ogen. Hij zocht wanhopig naar een uitweg, maar de rook prikte in zijn longen, en liet zijn ogen tranen. Hoestend hapte hij naar lucht, knipperde de tranen weg en begon te rennen. Ergens moest een uitweg zijn, ergens moest er een opening in het vuur zitten. Het geraas van de vlammen bulderde in zijn oren, die hij plat tegen zijn kop drukte. Hij rilde, ondanks de kou, en voelde de allesverterende angst op zijn borst drukken. De doodsangst om alles kwijt te raken, dat niemand aan het vuur zou kunnen ontsnappen en samen met zijn geliefde woonplaats ten onder zou gaan. Hij hief zijn kop en slaakte een langgerekte huil. Hij riep hen, vroeg hen of ze er nog waren, tot zijn keel brandde en tranen over zijn wangen liepen. Hij schudde zich af, haalde schurend adem en rende verder tussen de vuurzee. Zijn keel was kurkdroog, en dat werd versterkt door de dikke rook die zijn zicht vertroebelden. Hij was alle hoop uit het oog verloren, toen hij zag waar hij naar had gezocht. Voor hem werd het vuur tegengehouden door een rivier, de vlammen dansten al in de boomtoppen om naar de overkant te komen, maar als hij geluk had kon hij het halen. Hij stormde weg, gaf zijn laatste kracht en probeerde het vuur voor te zijn. Achter hem sloten de vlammen zich, en hij voelde hoe de vacht op zijn achterpoten schroeide.
Het water siste toen het in aanraking kwam met zijn verbrandde achterpoten, en hij verbeet de pijn. Hijgende boog hij zich voorover, en dronk van het heerlijke koele water. Hij dook onder om zijn hoofd te verkoelen en weer helder te kunnen denken, schudde zich toen uit en keek achterom naar heet vuur. Damp steeg op uit het water waar de brandende boomtakken in aanraking kwam met de rivier, en hij wist dat hij maar één kans had. Hij dronk nog een slok water, zwom een stuk met de rivier mee, en klom toen uit het water. Het vuur was nu ver genoeg achter hem, maar het raasde op gestaag tempo door. Hij moest snel zijn. Zijn verbrandde achterpoten deden pijn, maar de paniek was sterker. Hij vluchtte voor zijn leven, voor de toekomst van de roedel, die misschien wel in zijn handen zou liggen. Kwaad beet hij op zijn tong. Daar moest hij niet aan denken. Natuurlijk zou Safrijn nog leven. Ze was sterk, en had de dood al eerder verslagen. Hij rende voort, en toen hij de grens van de rand van Serigala overstak, keek hij nog eenmaal om. Ook al wist hij dat hij het zich eigenlijk niet kon veroorloven om stil te staan, toch stopte hij. Met tranen in zijn goudkleurige ogen zag hij hoe zijn thuis werd verwoest door de vlammen, hoe zijn leven in elkaar stortte. Hij wist dat het nooit meer goed zou kunnen komen. Serigala was verwoest, en hij moest het achter zich laten. Zacht fluisterde hij een afscheid aan het gebied dat hij als thuis beschouwde.
Toen draaide hij zich om.

Zijn ogen stonden uitgeblust, donker van fysieke en mentale pijn. De sneeuw deed pijn aan zijn beschadigde achterpoten, en hoewel hij ze nog wel kon bewegen, deed elke stap pijn. De schade zou niet permanent zijn, en daar was hij blij mee, maar nu hinderde het hem enorm. Hij wist dat hij niet lang meer door kon gaan, maar iets in hem vertelde hem dat hij het moest redden tot de top van deze berg. Hij hijgde vermoeid, zijn gedachten waren te verdooft om te rouwen over alles wat verwoest was en hij nooit meer terug zou zien. Zijn hart versteend door zorgen om zijn familie en vrienden.
Hij keek omhoog naar de donkere nachtlucht, en hees fluisterend vroeg hij aan de sterren of hij iedereen ooit weer terug zou zien. Ze gaven geen antwoord, kil als altijd. Hij liet zijn kop weer hangen en strompelde verder.

Het uitzicht was ongelooflijk. Zijn ogen gleden over het enorme, afwisselende gebied. Hij rook in de verte de zilte lucht van de zee, en zag helemaal aan de overkant, als hij zijn ogen goed inspande, een twee berg. Hij voelde een steek door zijn borst gaan. Het deed hem denken aan de eerste keer dat hij Serigala was ingegaan. Alleen toen was had hij besloten te blijven. Nu wist hij dat hij door moest gaan, dat hij moest blijven zoeken tot hij iedereen had gevonden. Eerder zou hij niet kunnen rusten. Een nieuwe woonplaats was gewoon niet waar hij nu behoefte aan had. Een zucht verliet zijn lippen. Hij voelde zich dodelijk vermoeid, en zakte door zijn poten. Zijn kop lag op zijn poten, en hij voelde zich verdoofd, gevoelloos. Hij kon nog niet rouwen, daarvoor was hij nog te veel in shock. Hij prevelde een vloek, zuchtte toen opnieuw en sloot vermoeid zijn ogen.

Ze hoestte, en opende haar ogen. Het hol waar ze in lag was gevuld met rook. Ze knipperde een paar keer, proberend gewend te raken aan de dichte lucht. Ze bewoog zich, en kroop het hol uit. Ze schrok toen ze zag wat er zich om haar heen afspeelde. Overal vlammen. Waar ze ook keek, ze bevond zich in een vuurzee. Ze stond stil, hoewel ze wist dat ze zich uit de voeten moest maken. Ze probeerde zich te realiseren wat er gebeurde. Ze hoestte opnieuw, en begon toen te rennen. Ze wist niet waar ze heen ging, iedere doorgang die ze zag, nam ze. Ze zag nauwelijks andere dieren, slechts een enkeling hier en daar. Maar die waren gedoemd om te sterven. En langzaam besefte ze, dat als ze niet snel een uitweg vond, zij dat ook was. Als ze niet snel veilig was, zou ze levend verbranden of stikken. Een dichte rook hing om haar heen. Ze kon niet ver voor zich uit kijken, de rook hing als een dikke mist in het bos. Alles om haar heen vatte vlam. De bomen, de struiken, de grond. Alles wat vast in de grond zat, zou het niet overleven. Ze keek wanhopig om zich heen, ze moest een uitweg vinden, maar waar. Ze stopte toen een boom kraakte, ze zag hem vallen, en sprintte naar voren, voorkomend dat de boom haar zou verpletteren. Een tak brak, en viel op haar rug. Haar adem stokte, en ze schreeuwde van de pijn. Ze viel, en bleef liggen. De tak lag nog steeds bovenop haar, en langzaam vervaagde alle hoop voor haar. Ze zou hier sterven, ze was er bijna zeker van. Ze deed een poging om onder de tak uit te komen, en hoewel ze verging van de pijn, lukte het haar. Ze stond wankel op. Ze dwong zichzelf te lopen, en zich een weg te banen tussen de vlammen door. Eindelijk werd het vuur minder, en kreeg ze wat hoop. Een sprankje, dat was voor haar genoeg om de pijn verder te negeren, en zichzelf te redden. Na een tijd waren de vlammen niet hoger dan het gras, en had ze het vuur ingehaald. Ze zuchtte, wat overging in hoesten. De rook drong diep tot haar door, en ze had moeite met ademhalen. Ze liep verder, steeds achteromkijkend naar het vuur. Ze had een hele voorsprong, toen ze bij de grens van Serigala aankwam. Abrupt stopte ze. Ze keek achterom, en wist dat ze gedwongen was weg te gaan. Het vuur zou alles verwoesten, als het vuur door heel Serigala woedde, was er niks meer over na afloop. Ze was gedwongen. Ze had geen keuze. Ze moest. Maar toch, het gevoel dat ze het zou verliezen. Ze wist niet of het ooit haar huis was geweest, maar ze zou het verliezen. Hoe zat het met de roedel? Met haar familie? Waar waren ze? Waren ze nog hier? Of waren ze ook gevlucht? Ze slaakte een huil, kort, maar met de boodschap dat ze weg ging. Tranen liepen over haar gezicht. Ze kon het niet helpen. Het deed veel pijn om dit achter te laten. Nog een maal wierp ze een blik naar achter, nam alle details in haar op. Daarna keerde ze zich om, wetend dat ze het nooit weer zou zien.

Verwoed stapte ze verder. Ze had een leeg gevoel in zich. Ze wist niet wat ze aan het doen was. Het nieuwe gebied, waar ze was wist ze niet. Ze liep gewoon verder, hopend dat ze weer in Serigala uit zou komen. Maar ze wist dat dat niet zou gebeuren. Het kon niet. Ze had het achter zich gelaten. Met iedere stap die ze zette leek ze te sterven. Ze leek steeds dichter bij de dood te komen. Ze wou stoppen. Ze wou terug gaan, ze wou terug naar Serigala. Ze had het nooit haar thuis genoemd, maar toch. Ze miste het. De geur, de verschillende gebieden. En de roedel.. Waar waren ze? Waren ze veilig? Ze moest het weten. Alleen de gedachte al dat ze er niet meer waren... Ze schudde haar kop. Nee het was niet zo, het mocht niet zijn.

Ze merkte maar half dat ze een berg op liep. Sneeuw onder haar poten kraakte. Ze keek niet op, en probeerde door te lopen. Als ze bij de top kwam, werd het misschien duidelijker. Dan kon ze zien waar ze was. Waar ze heen zou gaan... Ze stopte toen ze bijna boven was. Ze kon veel zien. Sneeuw, de zee, uitgestrekte bossen, en een andere berg. Ze ademde diep in en uit, en liet de heldere lucht tot haar door dringen. Het rook hier anders dan in Serigala, maar alles was anders. Ze sloot haar ogen even, maar opende haar ogen vrijwel meteen weer. Nog een geur drong tot haar door. Eentje die ze al lang kende. Ze liep langzaam verder, en wist niet of het haar verbeelding was of niet. Ze kwam bij de top aan, en zag in de sneeuw iets zwarts. Ze liep dichterbij, en de geur werd sterker. Het deed nog steeds pijn, waar de tak was gekomen, maar de koele sneeuw had haar goed gedaan nadat ze erin had gerold om de pijn wat minder te maken. Ze stopte, en wist het zeker. Triell. Het was Triell. Blijdschap schoot door haar heen. Het was hem echt. Ze liep dichterbij, tot ze op een paar meter afstand stond. "Triell..." kwam er zacht uit haar mond. Ze bekeek hem, hij zag er vermoeid uit. Ze was blij de aanblik te zien. Zijn gouden ogen. Hij leefde nog. Ze wist geen glimlach op haar gezicht te krijgen, ze wist niet wat ze moest doen.

Hoe kon hij ooit een nieuw thuis accepteren, als hij nog geen afscheid had genomen van zijn oude leefplaats? Zijn vrienden, familie, zijn leven? Hij schudde vermoeid zijn kop, hij wist dat hij door moest gaan. Opgeven deed hij al lang niet meer. Maar hij kon geen stap meer verzetten, en keek slechts naar het wonderlijke uitzicht dat zich voor hem uitstrekte. Het was een mooi gebied, dat moest hij niet ontkennen. Maar zonder zijn vrienden kon hij zich nergens thuis voelen. Dat besef voelde als een messteek. Hij kón dit niet.
Ooit had hij zowel Ivy als Chula beloofd dat hij verder zou gaan, niet zou stoppen, zich overal doorheen zou slaan. Die belofte zou hij niet breken. Maar hij voelde een leegte in zijn binnenste, die hem eraan herinnerde dat hij alles was verloren en dat niets ooit meer hetzelfde zou zijn. Nieuwe vrienden zou hij niet kunnen maken, niet zolang hij geen zekerheid had over de rest. Hij zou iedere centimeter van dit gebied uitkammen, op zoek naar zijn dierbaren. Hij weigerde te geloven dat ze allemaal dood waren. Desnoods zou hij sterven op zijn zoektocht, maar voordat hij zekerheid had kon hij niks nieuws opbouwen.

Met zijn kop op zijn poten en zijn ogen half gesloten staarde hij naar de bergtop in de verte. Ze lag precies op één lijn met deze ijzige berg, en hij wist dat die twee rotsen de grens waren die dit gebied omsloten. Hij zuchtte weer, en vloekte zacht. Zijn stem klonk hees, vol ingehouden tranen. Hoe moest hij ooit alles loslaten?
Een stem haalde hem uit zijn gedachten. "Triell..." Met een ruk draaide hij zich om. Hij had de stem herkend, en zag nu de bijbehorende gestalte. Merliah. Een golf van opluchting spoelde door hem heen. Ze leefde nog! Hij was niet de enige. Maar hij zag dat ze niet glimlachte, en voelde ook zelf de onzekerheid over de anderen knagen. 'Merliah,' antwoordde hij zacht. 'Je leeft nog.'